Συναντηθήκαμε μία από τις πρώτες μέρες του νέο έτους στο ήσυχο -το πρωί τουλάχιστον- Παγκράτι, με τις ακτίνες του ήλιου να κάνουν παρέα στη συζήτησή μας, όταν δεν ήθελαν να κρυφτούν πίσω από τα σύννεφα. Βέβαια, η Τζώρτζια Κουβαράκη έλαμπε συνεχώς ακόμα κι όταν την έλουζε ο ήλιος.

Η -γεννημένη στο Λουξεμβούργο- ηθοποιός, που ξεκίνησε τις σπουδές της από το Τμήμα Κινηματογράφου στη Θεσσαλονίκη για να φτάσει μέχρι την Αγγλία και να σπουδάσει υποκριτική, έχει ως στόχο να λέει την αλήθεια μέσα από τη δουλειά της. Αυτό επιθυμεί να κάνει και με το ρόλο της Χριστίνας και στη πολυαναμενόμενη νέα σειρά του MEGA, “Famagusta“, του Ανδρέα Γεωργίου. Η τηλεοπτική σειρά που αφορά την εισβολή των Τούρκων στην Αμμόχωστο της Κύπρου και με αφορμή τα 50 χρόνια από το τραγικό αυτό γεγονός θα μεταδοθεί στις 21 Ιανουαρίου στις 21:00.

Η Τζώρτζια Κουβαράκη ήρθε στην Ελλάδα το 2018 για να χτίσει τη ζωή της και να κυνηγήσει μία από τις μεγαλύτερες αγάπες της, την υποκριτική. Η επιτυχημένη σειρά της ΕΡΤ, “Τα Καλύτερά μας Χρόνια”, ήταν μόνο η αφετηρία της διαδρομής της, στην οποία θέλει να προστεθεί και το θέατρο, αλλά προς το παρόν ελπίζει να μεταφέρει το συναίσθημα των τραγικών γεγονότων του 1974.

– Που μεγάλωσες Τζώρτζια; Ποια είναι η ιστορία σου;
Μεγάλωσα στο Λουξεμβούργο και αισθάνομαι πολύ τυχερή γι’ αυτό, γιατί ήταν μία πολύ όμορφη πόλη στην οποία έκανα δυνατές φιλίες, οι οποίες εμπεριέχουν πολλή αγάπη και κρατάνε μέχρι και σήμερα. Μετά πήγα στην Αγγλία να σπουδάσω -να προσπαθήσω τουλάχιστον- στο The Oxford School of Drama.

– Τι εννοείς με το «προσπάθησω»;
Δεν ήταν πολύ εύκολο να μπω στη σχολή που ήθελα, μου πήρε 3 χρόνια για να τα καταφέρω. Πριν δεν είχα ασχοληθεί ποτέ με το θέατρο και αυτό στάθηκε εμπόδιο για την εισαγωγή μου σε αυτή. Δεν ήταν τόσο εύκολο, όσο νόμιζα. Τελικά, με πολλή δουλειά τα κατάφερα και μπήκα. Κατά τη διάρκεια της φοίτησής μου σιγουρεύτηκα ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός.

– Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο γεγονός που σε έκανε να σιγουρευτείς;
Όχι, δεν ήταν κάποιο συγκεκριμένο γεγονός. Δεν ήξερα τι περιελάμβανε η εκπαίδευση που θα έκανα προκειμένου να γίνω ηθοποιός. Όλο τον πρώτο χρόνο δε πήραμε σενάριο στα χέρια μας, προσπαθούσαμε να ανακαλύψουμε ποιοι είμαστε, αλλά και να αντιληφθούμε τις διαφορές που είχαμε μεταξύ μας. Η σχολή μου έδωσε πολλά εργαλεία, που μπορώ να χρησιμοποιήσω με τη φαντασία μου. Αυτά, αν τα συνδέσω με το λόγο και το σώμα, μπορώ να δημιουργήσω έναν ολόκληρο κόσμο ή και περισσότερους από έναν.

– Όμως, τι σε ώθησε να σπουδάσεις υποκριτική;
Ένιωθα ότι εκφραζόμουν καλύτερα μέσα από τα λόγια ενός συγγραφέα ή ποιητή, μέσω αυτών ένιωθα ότι είχα ελευθερία έκφρασης. Βέβαια, έπαιξε ρόλο ότι όταν ήμουν 18 είχα περάσει στο Τμήμα Κινηματογράφου του Α.Π.Θ., όπου φοίτησα για ένα χρόνο. Εκεί κατάλαβα ότι ήθελα να βρίσκομαι μπροστά από τις κάμερες και όχι πίσω από αυτές. Κάναμε δύο ταινίες μικρού μήκους, στις οποίες έπαιξα και έτσι αποφάσισα να κυνηγήσω την υποκριτική. Τελικά την αγάπησα βαθιά.

– Μετά την αποφοίτηση στην Αγγλία τι συνέβη; Πώς αποφάσισες να έρθεις στην Ελλάδα.
Μετά την αποφοίτησή μου το 2018, έκανα μία δουλειά στην Αγγλία, αλλά δε μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να ζει εκεί. Δεν αισθανόμουν ευτυχισμένη σε προσωπικό επίπεδο. Έχει απίστευτο θέατρο, πολύ ταλαντούχους ανθρώπους, όμως δε μπορούσα να χτίσω εκεί τη ζωή μου. Επίσης, δε μπορούσα να παίξω στη μητρική μου γλώσσα, τα αγγλικά με εμπόδιζαν να βιώσω το κείμενο έτσι όπως ήθελα. Τις λέξεις τις αντιμετωπίζεις με διαφορετικό τρόπο στη δική σου γλώσσα, σημαίνουν κάτι άλλο για εσένα. Αποφάσισα, λοιπόν, να έρθω στην Ελλάδα τον Δεκέμβρη του 2018 και ήταν η καλύτερη επιλογή που έχω κάνει. Στάθηκα τυχερή που βρήκα γρήγορα δουλειά στη σειρά “Τα Καλύτερά μας Χρόνια” στην ΕΡΤ. Αυτή μου άνοιξε το δρόμο της τηλεόρασης, αλλά θέλω να κάνω και θέατρο, είναι μία μεγάλη μου επιθυμία.

– Το μιούζικαλ θα σε ενδιέφερε; Η Αγγλία σου έχει δημιουργήσει αυτή την επιθυμία;
Όχι, το μιούζικαλ δε βρίσκεται στα σχέδιά μου, δε τραγουδάω. It’s a no no. (γέλια!) Δυστυχώς το τραγούδι είναι το ελάττωμά μου, δεν έχω τα “εργαλεία” για αυτό. Πάντως θέλω να κάνω θέατρο, ένα καλό έργο…

– Τι σημαίνει «καλό έργο»;
Το καλό έργο το κάνει ο καλός συγγραφέας. Αγαπώ πολλούς συγγραφείς, τον Ίψεν, τον Τσέχωφ, τον Σαίξπηρ… Ωστόσο, επειδή τα έργα του τελευταίου τα έχω διδαχθεί στα αγγλικά, στα ελληνικά χάνεται ο ρυθμός με τον οποίο είναι γραμμένα. Τα συναισθήματά του δεν αποτυπώνονταν μόνο μέσω των λέξεων που χρησιμοποιούσε, αλλά και μέσω του ρυθμού.

– Υπάρχει κάποιος Έλληνας σκηνοθέτης με τον οποίο θα ήθελες να συνεργαστείς στο θέατρο;
Θα ήθελα να συνεργαστώ με την Κατερίνα Ευαγγελάτου, μου αρέσει πολύ η δουλειά της. Εννοείται ότι εκτιμώ και άλλους σκηνοθέτες. Με πολλούς θα ήθελα να συνεργαστώ…

– Προσεχώς θα σε δούμε στη πολλά υποσχόμενη τηλεοπτική σειρά του Mega, “Famagusta”. Περίγραψέ την μέσα από τα δικά σου μάτια.
Είναι η ιστορία των ανθρώπων που πέρασαν τον πόλεμο και κάποιοι ακόμη και σήμερα ψάχνουν τους ανθρώπους που έχασαν. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να καταλάβεις τον πόλεμο, αν δεν τον έχεις ζήσει.

– Εσύ πώς προσπάθησες να τον καταλάβεις;
Έκανα έρευνα, διάβασα αρκετές πληροφορίες, άκουσα μαρτυρίες ανθρώπων, είδα κάποια ντοκιμαντέρ… Μέσω της έρευνας, δηλαδή, προσπάθησα να τον καταλάβω. Το πρώτο γύρισμα -αυτό που υπάρχει και στο τρέιλερ- ήταν πραγματικά πάρα πολύ συγκινητικό για όλους μας. Υπήρχαν εκρηκτικά τα οποία ακούγαμε και νιώθαμε, αλλά και άνθρωποι που είχαν ζήσει την εισβολή. Μία κυρία που είχε βιώσει τα γεγονότα, με συγκίνησε πάρα πολύ. Μέσω αυτών των ανθρώπων, ήρθαμε κοντά με τα γεγονότα.

– Υπάρχει κάποια μαρτυρία που έγραψε μέσα σου, ίσως και με ανεξίτηλο τρόπο;
Άκουσα πολλές μαρτυρίες για πολλές μέρες. Αυτό που διάβαζα και άκουγα επανειλημμένα και έγραψε μέσα μου ήταν οι βιασμοί των γυναικών και οι δολοφονίες των παιδιών. Αυτό συμβαίνει και αυτή τη στιγμή που μιλάμε, είναι τρομακτικό.

– Μίλησέ μας για τη Χριστίνα, τη γυναίκα που υποδύεσαι.
Η Χριστίνα ήταν μία ευτυχισμένη κοπέλα, που είχε κάνει το παιδάκι με τον άντρα της, είχε μία καλή ζωή και ξαφνικά της τα πήραν όλα. Είχε δύο επιλογές: να τα παρατήσει ή να συνεχίσει. Βρήκε μία δύναμη ψυχής μέσα της να συνεχίσει και το έκανε έχοντας μέσα την ελπίδα. Πάντα έψαχνα το παιδί της. Ο πόνος, όμως, δεν έφυγε ποτέ. Έμαθε να ζει με αυτόν και ποτέ δεν πίστεψε ότι πέθανε το παιδί της. Πρέπει να πω ότι είναι από τους πιο ωραίους ρόλους που έχω κάνει και αισθάνομαι πολύ τυχερή γι’ αυτή την ευκαιρία. Μέσα από αυτόν τον ρόλο ένιωσα ότι μπόρεσα να έρθω κοντά στην αλήθεια αυτής της γυναίκας.

– Μέσω του χαρακτήρα σου τι ένιωσες;
Ένιωσα την αγάπη της μάνας, είχα ένα παιδάκι πέντε μηνών στην αγκαλιά μου και νομίζω ότι να χάσει το παιδί της μία μάνα, είναι το χειρότερο που μπορεί να της συμβεί.

– Πώς βίωσες τα γυρίσματα;
Πόνεσε πολύ… Όταν παίζω θέλω να λέω την αλήθεια, τη δική μου, αλλά και να σεβαστώ τους ανθρώπους που το βίωσαν και το βιώνουν ακόμα, τη γυναίκα που έχασε το παιδί της και κάθε γυναίκα που έχει χάσει το παιδί της. Πρώτα σέβομαι όλους αυτούς ανθρώπους και μετά προσπαθώ να σκεφτώ πως θα ήμουν εγώ σε αυτή την κατάσταση. Στη φαντασία μου έχω την ιστορία, αλλά εκείνη τη στιγμή επειδή τη λέω, προσπαθώ να τη προσαρμόσω σε εμένα, στη δική μου φωνή και στο δικό μου σώμα. Προσπάθησα να φτάσω όσο πιο κοντά γινόταν σε αυτό το συναίσθημα και ένιωσα αρκετό πόνο, σκεπτόμενη και τους ανθρώπους που το έχουν περάσει όλο αυτό.

– Τι θα ήθελες να σκεφτεί ο κόσμος βλέποντας τη σειρά;
Νομίζω ότι ο στόχος του κάθε ηθοποιού, δηλαδή και ο δικός μου στόχος, είναι να κάνω τον άλλον να καταλάβει κάτι για τον εαυτό του και να μεταφέρω το συναίσθημα. Στο “Famagusta” μιλάμε για πραγματικά γεγονότα που αφορούν τον πόλεμο και την απώλεια, οπότε νομίζω ότι ο κόσμος θα καταλάβει πολλά.

– Εσύ τι έχεις καταλάβει για τον εαυτό σου;
Τα γυρίσματα δεν έχουν τελειώσει οπότε ακόμα προσπαθώ να καταλάβω και καθώς συνεχίζω την έρευνά μου, επίσης, προσπαθώ να βρω την αλήθεια αυτής της γυναίκας. Ο πόνος παίρνει πολλές μορφές και ο καθένας μας τον αντιμετωπίζει διαφορετικά. Ο πόνος μπορεί να γίνει θυμός, δύναμη, αλλά και να σε καταστρέψει εντελώς. Είμαι σε μία διερεύνηση αυτών των διαφορετικών μορφών. Ο πόνος μπορεί να δημιουργήσει τρομερό φόβο στον άνθρωπο, αυτό το τρομακτικό συναίσθημα, το θέμα είναι να μη το αφήσουμε να μας κυριεύσει.

– Τι φόβους έχεις εν έτει 2024;
Φοβάμαι πολλά, αλλά την ίδια στιγμή προσπαθώ να παραμείνω πολύ αισιόδοξη για τη δική μου ζωή και για το παιδί μου. Θέλω να σκέφτομαι αισιόδοξα, γιατί αν σκέφτομαι με φόβο, δε θα πάω μπροστά.

– Τι σου δίνει ελπίδα;
Το παιδάκι μου και μία ηλιόλουστη μέρα. Πολλά μικρά πράγματα μπορούν να μου δώσουν ελπίδα. Ένας καλός λόγος από άνθρωπο -είτε γνωστό, είτε άγνωστο- μπορεί να σου φτιάξει όλη τη μέρα σου.

– Ποια είναι οι στόχοι σου για τα -ας πούμε- επόμενα 5 χρόνια;
Να είμαι καλή μαμά, είναι το πιο σημαντικό. Θα ήθελα οι δουλειές στις οποίες συμμετέχω να με κάνουν χαρούμενη, να παίξω στο θέατρο και να έχω μία πορεία που θα αισθάνομαι εγώ καλά με τον εαυτό μου. Επίσης, να συνεχίζω να μαθαίνω πράγματα για τον εαυτό μου και να γίνομαι όσο καλύτερη μπορώ.

➸ Περισσότερες πληροφορίες για το “Famagusta” θα βρείτε εδώ. 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News