Υπάρχουν κι εκείνοι οι άνθρωποι που όταν γελούν, γελάει όλο τους το πρόσωπο. Που το γέλιο τους πηγάζει από μέσα τους και είναι μεταδοτικό. Υπάρχουν κι εκείνοι οι άνθρωποι που είναι ευγνώμονες για τις ευλογίες που τους δόθηκαν. Που κατάφεραν να φτιάξουν μια όμορφη ζωή, σχεδόν όπως την ονειρεύτηκαν. Λέω ”σχεδόν” γιατί πάντα υπάρχουν οι αναποδιές. Ο ρόλος της τύχης-καλής ή κακής. Ο Θέμης Ανδρεάδης αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα των ως άνω περιγραφών. Και στην περίπτωση που αναρωτιέστε, όπως άλλωστε κι εγώ, αν η ζωή αυτού του ανθρώπου, που τα πιο γνωστά του τραγούδια δημιουργούν αίσθηση ευφορίας μισό αιώνα σχεδόν σε χιλιάδες και χιλιάδες ανθρώπων, ήταν και είναι πάντοτε ρόδινη και εύχαρις, την απάντηση μάς την δίνει ο ίδιος, με ειλικρίνεια που αφοπλίζει και παγώνει το αίμα. Κανείς που είναι φίλος με την χαρά δεν έχει καταφέρει να διώξει εντελώς από το κατώφλι του την λύπη, αυτά πάνε μαζί.

Ο Θέμης Ανδρεάδης αφηγείται στο Olafaq σημαντικές πτυχές της ζωής και της καλλιτεχνικής του πορείας, γεμίζοντάς μας με αισιοδοξία, φρεσκάδα και τρυφερότητα, έννοιες άχρονες και πάντοτε σημαντικές, αν όχι απαραίτητες, σε καιρούς σκοτεινούς από πολλές απόψεις. Ζήτησε να μιλάμε στον ενικό, πόζαρε σαν έφηβος στον φακό της Άσπας και μας περιμένει στα λάιβ του καλοκαιριού και του φθινοπώρου με την εξαμελή του μπάντα, που σύντομα θα ανακοινώσει.

Βάλτε, λοιπόν, να ακούσετε κάτι από την πλούσια δισκογραφία του και απολαύστε συνέντευξη με απαντήσεις που κάνουν κάθε ερώτηση να αξίζει.

– Έχεις πει τα πάντα: από σατιρικά μέχρι ρεμπέτικα, από μπαλάντες μέχρι κοινωνικά…Πού χτυπάει η καρδιά σου; Σε ποια μουσική, σε ποιο στιλ, σε ποιο είδος;
Άραγε, το σατιρικά το εννοείς με ”ύψιλον” ή με ”γιώτα”;  Ίσως, δηλαδή, θα έπρεπε να σου εξιστορίσω την έννοια του Σάτυρου Θέμη (άλλη φορά αυτό) κι όχι του Σατιρικού θέμη, που είναι μία απο τις πολλές ‘’περσόνες’’ που έχω πει, τραγουδήσει και βιώσει και από την φωτεινή αλλά και την σκοτεινή πλευρά τους. Πάντως, όλα αυτά συνθέτουν ένα καλλιτέχνη που δεν έχει κάποιο είδος να τον ακολουθεί, όπως ας πούμε…”λαϊκός τραγουδιστής”! Έντεχνος, σκυλά, μοντέρνος…Ροκάς (με την κλασική έννοια του τι εστί ροκ, ίσως να μου πήγαινε… αλλά, με το Πουρόκ, Μέσααα). Ο Θέμης Ανδρεάδης, όπως λένε, είναι μία κατηγορία μόνος του! Ό, τι Αγάπησα, αυτό είμαι.

– Ποιο θα έλεγες ότι είναι το μυστικό της επιτυχίας σου; Τα τραγούδια σου έχουν ”μεγαλώσει” 3-4 γενιές!
Το μυστικό; Δεν υπάρχει μυστικό. Είμαι ‘’εκεί’’ σε ό,τι λέω. Αντιλαμβάνομαι τι τραγουδώ. Εκφράζω ό,τι τραγουδώ. Η Εκφραστικότητα. Η Αμεσότητα και η Αλήθεια τους. Αυτά όλα, πέρασαν στα 50 plus χρόνια που τραγουδάω πρώτα στους συνομηλίκους μου της εποχής του Ταρζάν ή του Είμαι πολύ ωραίος… Λούλα.. και, και…αλλά και στα νέα παιδιά και παιδάκια της εποχής που σήμερα είναι 60ρηδες, και αυτοί αλλά και τα παιδιά τους και τα…εγγόνια τους, ναι! Όλοι αυτοί, μαζί με τα δικά μου εγγόνια (γέλια) έχουν την μόνιμη επωδό ‘’Θέμηηηη, με τα τραγούδια σου μεγάλωσααα!’’

– Πώς ταίριαξε από τόσο νωρίς αυτό το ατίθασο, καλλιτεχνικό πνεύμα-γεμάτο ερωτισμό, ανησυχίες-σε μια ζωή συζύγου και πατέρα, από τόσο μικρός, μάλιστα;
Ήταν δύσκολο πολύ να συνταιριάξεις και να πορευτείς ‘’εν ειρήνη’’ … Πότε υπερίσχυε η ‘’ερωτική ματαιοδοξία’’ , μην ξεχνάμε ότι πορεύτηκα την εποχή της Μεγάλης Σεξουαλικής Απελευθέρωσης. Make Love not War… κι εγώ για πολύ μεγάλο διάστημα, πιστός Στρατιώτης του… Θαυμαστής και Θαυμαζόμενος. Μεγαλώνοντας όμως Βίωσα και Ζω, το ”Μαζί Μ΄Αυτόν Που Αγαπάς”. Και οι Καρποί του τα Παιδιά και τα Εγγόνια… Θαύματα! Ναι, να ξυπνάς και να νιώθεις ότι δεν είσαι μόνος.

– Μνημονεύεις συχνά τον Μαρκόπουλο, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην καλλιτεχνική σου ζωή. Τι έκανε, ακριβώς, για σένα ο μεγάλος συνθέτης;
Ναι, φυσικά, έπαιξε σημαντικό ρόλο. Το να είσαι 21 να σε επιλέγει και να τραγουδάς τα τραγούδια του για 2 χρονιές στην ιστορική μπουάτ ‘’studio Λήδρα’’ μαζί με τον Νίκο Ξυλούρη, να σε ‘’μπάζει’’ στην δισκογραφία κλείνοντας σου συμβόλαιο με την κραταιά τότε Columbia, να σου δίνει να δισκογραφήσεις 4 τραγούδια εκ των οποίων τα 3 ‘’του άντρα του πολλά βαρύ’’, ‘’Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν’’ και το ‘’Οχι δεν πρέπει να συναντηθούμε’’ όλα σε πρώτη εκτέλεση, να γίνονται τεράστιες επιτυχίες εντός και εκτός Ελλάδος και ακόμα 50 και βάλε χρόνια μετά, ακόμα να τα λς στα live σου, ε, το λες και Μέγιστη Τύχη. Σε χάιδεψε ο Θεός.

– Υπήρξες μαθητής του Νότη Μαυρουδή. Τι έχεις να θυμάσαι από εκείνον;
Ο Νότης μου. Ο Δάσκαλός μου. Ο Φίλος μου. Ήμουν 15 και στο σπίτι γρατζουνάω μια κιθαρούλα που παρακάλεσα την μάνα μου – μοναδικός συμπαραστάτης μου- να μου πάρει. Η αδελφή μου, 6 χρόνια μεγαλύτερη μου, πηγαίνει στο νυχτερινό γυμνάσιο της Καλλιθέας -όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα- και είναι συμμαθήτρια με τον Νότη Μαυρουδή. Μου λέει μια μέρα… βρε… σταμάτα να μας ζαλίζεις όλη μέρα γκραγκα γκρούγκα… Θα σε πάω στον Μαυρουδή που ξέρει καλή κιθάρα! Και ο Νότης χωρίς καμία διδασκαλική εμπειρία, με αναλαμβάνει. Ήταν τόσο καλός δάσκαλος και εγώ τόσο επιμελής και ταλαντούχος -διάβαζα 10 ώρες την ημέρα- που μέσα σε έξι μήνες πετούσα! Έπαιζα Μπαχ σε διασκευή Αντρέ Σεγκόβια! Με τον Νότη διατηρήσαμε μια σχέση αγάπης εγκαρδιότητας και φιλίας μέχρι τον αδόκητο θάνατό του. Ο αγαπημένος μου Δάσκαλος. Μου λείπει…

– Τι ονειρευόσουν πως θα κάνεις μεγαλώνοντας, όταν ήσουν παιδί; Μπορούσες ποτέ να φανταστείς την ζωή που έζησες τελικά;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου το μόνο που ήθελα πάση θυσία να γίνω, είναι τραγουδιστής. Να βλέπω τον κόσμο να χαμογελά και να χαίρεται με την παρουσία μου. Τώρα στα 74 μου σκέφτομαι πως μάλλον το κατάφερα!

– Τα σατιρικά τραγούδια τι τύχη έχουν στο σήμερα;
Δεν ξέρω καν αν ισχύει ο όρος σατιρικό τραγούδι. Να σου πω την αλήθεια, μετά απο την ‘’απομάκρυνσή’’ την απόσταση δηλ. που πήρα για πολλά χρόνια, αυτός ο όρος κάπως να μετεξελίχθηκε… άλλαξε ονομασία… Πρέπει να σου πώ, πως εγώ δεν μου έδωσα αυτη την ονομασία ότι κάνω ξέρω ‘γω σατιρικό τραγούδι.. Οι ιθύνοντες (εταιρίες, περιοδικά, δημοσιογράφοι κλπ) είδαν μια καινούργια αγορά με τον όρο σατιρικό τραγούδι και του έδωσαν να καταλάβει χαχαχα.

– Τι θα ήθελες να έχεις κάνει που δεν έκανες; Ποια συνεργασία, ποια συναυλία…;
Είναι τόσα που έχω κάνει στα 57 για την ακρίβεια χρόνια που κάνω αυτή τη ‘’δουλειά’’ που δεν μου΄ρχεται κάτι που δεν έχω κάνει… Μη λέω μαλακίες τύπου θα’ θελα να χα τραγουδήσει με τον Dylan! (γέλια) Να, αυτό που θα’ θελα, αλλά δεν κατάφερα ακόμα να το πετύχω, είναι να κάνω μια συναυλία που θα’ ρθουν και καλοί φίλοι να συμμετέχουν, να γιορτάσω τα 57 χρόνια ‘’φούρναρης’’ που είμαι. Να ‘ρθει κι ο κόσμος που ακόμα λέει πως μ’ αγαπάει, να τους πω ”Όρθιος!” και να μου πούνε ένα Ευχαριστώ! Τίποτα άλλο…

– Πώς και σταμάτησες να τραγουδάς για 20 χρόνια;
Από το 1972 που έσκασα μύτη σε ηλικία 22 χρονών να τραγουδάω Γιάννη Μαρκόπουλο ‘’Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν’’ εν μέσω χούντας και είχα επαφή με το μεγάλο κοινό πρώτα από την Λήδρα και μετά δισκογραφικά σε όλη την Ελλάδα, ξεκίνησε άτυπα και με ένα εντελώς θα έλεγα προσωπικό τρόπο ερμηνείας,- ο οποίος αυτός τρόπος δημιουργήθηκε από αμηχανία καθώς, αφήνοντας την κιθάρα από την αγκαλιά μου και σηκώνοντας όρθιο το κορμί μου δεν ήξερα τι να κάνω τα χέρια μου…Έτσι, λοιπόν, άρχισα να τραγουδάω σαν παρλιακό – να σκάει ένα καινούργιο είδος τραγουδιού που καθιερώθηκε λίγο καιρό αργότερα, όταν με την συνεργασία μου με τον Γιάννη Λογοθέτη και τον εξαίρετο Γιάννη Κιουρκτσόγλου έκανα τον δίσκο του ’73 ‘’Γελοιογραφίες’’ και εγκαινίασα με τον τρόπο αυτό που σου ανέφερα, το σατιρικό τραγούδι! Και… έγινε πολύ αγαπητό αυτό το πράγμα με μεγάλη δισκογραφία μεγάλες και πάμπολλες συνεργασίες με όλους σχεδόν τους εκλεκτούς καλλιτέχνες της γενιάς μου και όχι μόνον αλλά, μέσα από θα έλεγα, έναν μοναχικό και απόλυτα προσωπικό δρόμο. Είχα -και εξακολουθώ να έχω- και ένα ‘’διχασμένο’’ τρόπο να τα λέω, κάτι που ο μέγιστος Γιάννης Μαρκόπουλος το ‘’είδε’’ σε μένα πριν από εμένα δίνοντάς μου να τραγουδήσω από την μία τον χιουμοριστικό ‘’Ταρζάν’’ κι από την άλλη την θεϊκή μπαλάντα ‘’Όχι δεν πρέπει να συναντηθούμε’’… Που λες, έχοντας κάνει μια πολύ μεγάλη πορεία με μεγάλη επιτυχία και ενώ σε κανέναν δεν ‘’χρωστούσα’’ αυτή την επιτυχία παρά απευθείας και μόνο στο κοινό στον απλό κόσμο που αγκάλιασε απλόχερα και με ανοιχτή καρδιά το χαμόγελο και την χαρά που του έδινα – και αυτό το είδα να είναι αληθές και όχι στην φαντασία μου, από το πώς με υποδέχτηκαν οι απλοί αυτοί άνθρωποι και τα παιδιά τους, όταν ‘’επέστρεψα’’ μετά από 20 περίπου χρόνια με το ερώτημα ‘’βρε ποιος θα με θυμάται εμένα μετά από τόσα χρόνια’’ – αυτή την άμεση και χωρίς ‘’μεσάζοντες’’ σχέση λοιπόν, ήρθε -όχι που θα το άφηνε- το Κέρδος και η απόλυτα Καταναλωτική Κερδοσκοπική Πράξη που είχαν οι ‘’μεσάζοντες’’ να παραβλέψουν και ,να σου πω, πολεμήσουν, την όποια καλλιτεχνική, δημιουργική και ‘’αντιστάρ’’ αντίληψη που έχεις και να την κάνουν θα έλεγα αναπτήρα μίας χρήσης… ανάβει.. ανάβει… τελειώνει… τον πετάς… ο επόμενος…

– Ναι, ωραία το περιγράφεις.
Τώρα να σου πω, πως έχοντας και μια ‘’σκοτεινή’’ πλευρά που με θέλει να γράφω δακρυσμένα τραγούδια, να μελοποιώ Μάνο Ελευθερίου, Γ. Χρονά και να’ χω την ‘’απαίτηση’’ να τα τραγουδάω κι αυτά που δεν πουλάνε… ε, λοιπόν, θα βρεθώ εκτός εταιρειών, στα μαύρα τα κατάστιχα -γιατί είχα και εξακολουθώ να έχω το ‘’ελάττωμα’’ να τα λέω ανοιχτά και φωναχτά κάτι σαν ένα δονκιχωτικό ουτοπικό σύμπλεγμα, που κάποιοι άλλοι ‘’δυστοπικοί’’ (η κοινότητα ή κοινωνία που είναι ανεπιθύμητη) το λεν αλήθεια. Ξεκαθαρίζοντας την θέση μου με τους υπεύθυνους ότι με έχει κουράσει η συνεχής σωρηδόν παραγωγή των σατιρικών τραγουδιών και η παρότρυνση σε στιλ παράκλησης ‘’βρε Θέμη κάνε κάτι να ‘’χτυπήσουμε’’ τον (σίφουνα) Χάρρυ Κλινν … Βρε δεν πα να έλεγα εγώ ότι δεν κάνω το ίδιο πράγμα και ότι εγώ προσδοκώ και επιμένω να προσφέρουν και να προκαλούν χαμόγελο τα τραγουδάκια αυτά να αφήνουν και κάποιες δεύτερες ‘’σκέψεις’’ για το σπίτι, και όχι ένα εξουθενωτικό χαχανητό…Όξω από την πόρτα των δισκογραφικών, λοιπόν!

– Εσύ, όμως, δεν σταμάτησες ακόμα και τότε…
Ναι, δεν το’ βαλα κάτω… Πήγαινα και τραγούδαγα ‘’είμαι πολύ ωραίος’’ και με τα χρήματα που έπαιρνα πήγαινα κι έκανα παραγωγές ιδίοις εξόδοις και βεβαίως έχοντας την ‘’μαύρη λίστα’’ τους στη πλάτη, το πάλεψα για 10 χρόνια. Αφού κατατροπώθηκα και καλλιτεχνικά (μυστήριο πράγμα να θέλω να κρατάω αυτόν τον όρο ‘’καλλιτέχνης’’ και να επιμένω) και ψυχικά και σωματικά και βεβαίως οικονομικά… μετά από μία πρόταση συνεργασίας που δεν μου επέτρεπε η ‘’καταγωγή μου και η Τέχνη που εξασκώ’’ να δεχτώ για την επιβίωση την δική μου και πρωτίστως της οικογενείας μου, έτσι, γλιστρώντας, έπεσα στο απόλυτο Κενό. Σταμάτησα -οριστικά πίστευα- να έχω οποιαδήποτε σχέση με αυτό που αγαπώ και γιατί να μη το πω και που το έκανα καλά, για 20 και βάλε χρόνια, γιατί ήθελα και εξακολουθώ να θέλω -περισσότερο τώρα- να τραγουδάω κι αυτοί που ακούν να νιώθουν ό,τι τους λέω, όχι ‘’την αλήθεια μου’’ αλλά, Αλήθεια.

– Τι νοσταλγείς από τα χρόνια της νιότης και το καλλιτεχνικό σου μεσουράνημα; Και τι απολαμβάνεις στην σημερινή σου ζωή;
Την Ζωντάνια και των Καλλιτεχνών και του κοινού και την Αλληλεπίδραση τους. Ανεπανάληπτες εποχές. Έχει αλλάξει πάρα πολύ το πράγμα… Θλιβερή η σημερινή πραγματικότητα: ο Θρίαμβος των Τίποτα. Σε Όλα τα επίπεδα. Το στολισμένο Τ ι Π ο Τα . Έρχεται και το Α Ι, τώρα, τι να σου πω…

– Τι μουσική άκουγες και τι μουσική ακούς; Ποιοι συγγραφείς σ’ αρέσουν; Ποια φαγητά;
Πολλή, άφθονη Μουσική. ΟΛΑ τα είδη μουσικής. Το peak μου, τα πολυεργαλεία -τραγουδιστής-συνθέτης- στιχουργός- ενορχηστρωτής-και παραγωγός να είναι ο ίδιος ο καλλιτέχνης. Δηλαδή, από πιτσιρικάς ακούω σαν τρελός Bob Dylan, Leonard Cohen,Tom Waits, Paul Simon, Randy Newman, Lucio Dalla… Ακόμα, Μάρκο, Τσιτσάνη, Χατζηχρήστο, Γαβαλά, Χατζιδάκι Μίκη, Σαββό, Μούτση, Πλάτωνος, Σαβίνα… τελειωμό δεν έχει… Μόνο δικά μου δεν ξανακούω αφότου κυκλοφορήσουν.

– Θα ήθελα να αφηγηθείς την πρώτη φορά που τραγούδησες μπροστά σε κοινό. Και επίσης, την πρώτη φορά που κάθισες να γράψεις τραγούδι.
Η πρώτη φορά που τραγούδησα μπροστά σε κοινό, έχει σχέση με την φορά που κάθισα να γράψω τραγούδι. Ήταν στην ραδιοφωνική πολύ δημοφιλή εκπομπή στα 1965, 1966 η εκπομπή του δημοφιλούς Γ. Οικονομίδη, τα ‘”Χαρούμενα Ταλέντα” όπου με πήγε πάλι η αδερφή μου. Λοιπόν, εγώ όταν μελετούσα πολλές ώρες την ημέρα κιθάρα, είχα πάντα δίπλα μου και ένα Βίπερ της εποχής, που λεγόταν ‘’Ανθολογία Ποίησης’’ του Ηρακλή & Ρένου Αποστολίδη, και στα διαλείμματα που έκανα άνοιγα -τώρα 16 χρονών- και όποιο ποίημα έβρισκα να μου αρέσει και να έχει και την ‘’σχετική’’ ρίμα, το μελοποιούσα. Εκείνη λοιπόν την μέρα, μελοποίησα το πρώτο ποίημα που μου άρεσε πολύ. Ήταν του ποιητή Γεράσιμου Μαρκορά του προπροηγούμενου αιώνα, που το ονόμαζε ‘’Δύο’’ κι ήταν γραμμένο για ένα άτεκνο ζευγάρι, που η έννοια τους ήταν ‘’ποιος μόνος του θα μείνει απ’ τους δύο’’… Με συγκίνησε… και του έβαλα μια καλή μουσική και συγκίνησε φαίνεται και την αδελφή μου, η οποία μου είπε… ”Βρε… αυτό το τραγούδι, δική σου είναι η μουσικη; Θα σε πάω στα ταλέντα του Οικονομίδη”. Και με πήγε και συγκινήθηκε και ο Οικονομίδης και στο πιάνο ο μέγιστος Μίμης Πλέσσας είπε ”Σπουδαίος ο μικρός”, συγκινημένος κι αυτός.

– Κυκλοφορεί ένας μύθος ότι ο Λουκιανός Κηλαηδόνης είχε ζηλέψει το σουξέ της Λούλας… Ισχύει; Ήσασταν φίλοι με τον Κηλαηδόνη;
Ποιος τα λέει αυτά καλή μου; Βλακείες… Ο Λουκιανός είχε τόσο δικό του πράμα, τραγούδια δυνατά κι εμπνευσμένα, την Λούλα θα ζήλευε; Για κανένα λόγο… Είχαμε ‘’συναντηθεί’’ το ΄73 σε μια παράσταση στο θέατρο, τις ‘’Εκλογές’’ του Μέντη Μποσταντζόγλου όπου ο Λουκιανός έγραψε τη μουσική και ο Μποστ, είχε προτείνει εμένα στο ρόλο του τραγουδιστή, αλλά η χούντα έκλεισε το Θέατρο. Ήμασταν γνωστοί, αλλά όχι, φιλική συναναστροφή δεν είχαμε.

– Ποιους καλλιτέχνες θεωρείς τους καλλιτεχνικούς σου…απογόνους;
Καλέ, ποιος είμαι… ο Μέγας Αλέξανδρος που θ’ αφήσω απογόνους; (γέλια) Κοίτα, τον τελευταίο καιρό που βρίσκομαι με συναδέλφους της γενιάς μου -λίγοι απέμειναν- ή της νεότερης γενιάς π.χ ο αγαπημένος μου Φοίβος (Δεληβοριάς) με προσφωνεί: ο Δάσκαλος, ο Άγγελος ο Τσέκερης με λέει Αρχηγέ, και πολλοί άλλοι διάφορα τρανταχτά κι εγώ… γελάω… Κατά βάθος, παίρνω μια, ας πούμε, αναγνώριση από τους ομότεχνούς μου κι αυτό ομολογώ μ’ αρέσει! Έλεγα τις προάλλες στην Άννα, την επί 48 έτη Σύντροφο της Ζωής μου, μετά από τις πολύ επιτυχημένες βραδιές που έκανα στην Απανεμιά, με τον κόσμο να τραγουδάει όρθιος μαζί μου, με Υψηλό Φρόνημα ‘’Κριτής κι Αφέντης είν΄ο Θεός και Δραγουμάνος του ο Λαός’’ της έλεγα, λοιπόν, καθισμένος στο κρεβάτι πριν πέσω κατάκοπος για ύπνο: ”Να ρε Άννα, χαίρομαι πολύ… Τουλάχιστον δεν θα ‘’φύγω’’ με παράπονο…” Θέλω οι άνθρωποι να με θυμούνται και να σκάει χαμογελάκι στα χειλάκια τους!

– Χαμός είχε γίνει τότε στην Απανεμιά…
Πήγα για 2 Τετάρτες και αυτές έγιναν… 28! Δεν ήταν τίποτα προγραμματισμένο πέραν των 2 εμφανίσεων. Άκου, ο Νίκος ο Πορτοκάλογλου, με έβγαλε στην υπέροχη εκπομπή του ‘’Μουσικό Κουτι’’ και φαίνεται πως αυτό ξεσήκωσε ένα μεγάλο κοινό, να μου δείξει πως, κι αν έλειψα πολλά χρόνια αυτό, με έχει για Αγαπημένο του. Το απέδειξε. Ξέρεις…μην υποτιμάμε τον Κόσμο. Ξέρουν πολύ καλά ποιος τους λέει Αληθεια.

– Ο Θέμης Ανδρεάδης νιώθει πάντα χαρά και κέφι; Δεν μελαγχολεί ποτέ, δεν πέφτει, δεν ρημάζεται ψυχικά; Και τι κάνει όταν συμβαίνει αυτό;
Ασφαλώς όχι… Επιγραμματικά, πίσω στο ‘’σκοτεινό μας μέρος της Σελήνης μας’’ υπάρχει και η Άβυσσος. Η Κόλαση. Από παιδί με κυνηγάει κι όλο ξεφεύγω. Μια το τραγούδι, μια η επιτυχία, μια ο αχαλίνωτος ερωτισμός, το σεξ… έκανα σλάλομ και ξέφευγα. Όμως… τρεις-τέσσερις φορές, από 25 χρονών, μετωπικά συγκρούστηκα με τον κυρ- Θάνατο. Παρολίγον θανατηφόρο δυστύχημα στα 25 μου… Καρκίνος στα 62 μου, στο παρά πέντε γλύτωσα. Σοβαρό (έως θανατηφόρο) εγκεφαλικό αιμάτωμα, πάλι στο παρά πέντε… και μόλις είπα: ”Σας Γαμώ τη Μάνα Δεν Καταλαβαίνω Τίποτα”, να σου μια βαριά αυτοκτονική Κατάθλιψη. Πριν περίπου 3 χρόνια σηκώθηκα ένα πρωί, βγήκα στο μπαλκόνι και αντί να κοιτάξω από τον 5ο όροφο να δω πως θα πέσω, με το κεφάλι ή με τα πόδια, σήκωσα ψηλά το βλέμμα μου, στο γαλάζιο ορίζοντα και είπα: ”Γαμώ την Πουτάνα μου Μέσα…. ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΩ!” Με κεφαλαία γράψε αυτή την τελευταία φράση!

 

 

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News