Θα μπορούσε κάποιος να πει πως φέτος είναι η χρονιά του. Το θέμα είναι πως ο Τάσος Ιορδανίδης έχει κερδίσει το στοίχημα της σκληρής δουλειάς εδώ και πολλά χρόνια. Εμπλέκεται σε τέσσερις παραστάσεις, μία τηλεοπτική σειρά, μία τηλεοπτική εκπομπή και έχει αναλάβει εξ ολοκλήρου το ιστορικό Θέατρο Άλφα.

Στην παράσταση “Τζούλια” υπογράφει το κείμενο και τη σκηνοθεσία καταθέτοντας ένα καινούριο υλικό ικανό να ενεργοποιήσει τον θεατή φέρνοντας τον αντιμέτωπο με πυρηνικά ζητήματα της κοινωνίας. Με τον Τάσο Ιορδανίδη μιλήσαμε για το νέο του καλλιτεχνικό και επιχειρηματικό εγχείρημα, πώς διαχειρίζεται το χρόνο και την επιτυχία αλλά και για τους δαίμονες που κουβαλάμε μέσα μας.

– Πόσες ώρες έχει η δική σας ημέρα γιατί δυσκολεύομαι να πιστέψω πως καταφέρνετε ένα τόσο δύσκολο πρόγραμμα σε μόλις ένα 24ωρο.
Είμαι τυχερός γιατί με στηρίζει η οικογένειά μου. Με φορτίζει και με αποφορτίζει, όταν και όποτε πρέπει. Επίσης, είμαι τυχερός γιατί βρίσκομαι επαγγελματικά σε τόπους που με γεμίζουν και με ενεργοποιούν και έτσι η λειτουργία μέσα στο εικοσιτετράωρο φαντάζει-ακόμα κι όταν δεν είναι-αβίαστη. Υπάρχει κόπος αλλά υπάρχει και τρόπος.

– Οι παραστάσεις σας είναι sold out, τα νούμερα τηλεθέασης στην τηλεόραση είναι υψηλά και εσείς φαίνεται πως βρίσκεστε σε μια ιδιαίτερα δημιουργική περίοδο ανεβάζοντας τον πήχη των προσδοκιών. Σας αγχώνει η επόμενη ημέρα;
Υπάρχουν στιγμές που αγχώνομαι, όχι για τον πήχη των προσδοκιών, αλλά για το αν θα καταφέρω να ανταπεξέλθω στην αποστολή της “προστασίας” και της φροντίδας της οικογένειάς μου. Είμαστε αναλώσιμοι και φθαρτοί. Προσπαθώ να διατηρήσω ακέραια-όσο γίνεται-κάποια θεμέλια που νομίζω ότι έχουν μπει με τα χρόνια κι αν έχω τη δυνατότητα και την ικανότητα, να χτίζω καθημερινά και κάτι ακόμα. Μιλάω για ελάχιστα “τετραγωνικά”, όχι για ακροβασίες. Για να αισθάνομαι ότι δε θα εμφανιστούν ρωγμές στη βάση.

– Σας θυμάμαι στον “Πατέρα” του Στρίντμπεργκ να αποκαθηλώνετε την «Αγία Οικογένεια» σε μια ερμηνεία που είχε συζητηθεί. Ήταν ο προάγγελος της «Τζούλιας»;
Τον “Πατέρα” θα τον έχω πάντα στην καρδιά μου και θα τον κουβαλάω στις αποσκευές μου για πολλούς λόγους. Ήμουν σε ένα μεταβατικό στάδιο. Ήταν η πρώτη φορά που δεν είχα την ευθύνη της παραγωγής στους ώμους μου και ευχαριστώ τα “Αθηναϊκά θέατρα” για την εμπιστοσύνη. Στην αρχή μου κακοφαινόταν γιατί είχα μάθει αλλιώς αλλά κατά τη διάρκεια της διαδικασίας των προβών, λειτούργησε απελευθερωτικά. Ήμουν εκεί μόνο ως ηθοποιός και μπήκα σε μία νοητική και ψυχική κατάσταση, σε μια διερεύνηση του εαυτού μου, σε μία εξερεύνηση των ανθρώπων που δεν είχα ξαναμπεί. Θα τον θυμάμαι για την “οικογένεια” που δημιουργήσαμε σα θίασος με τη Μαρίνα, το Σήφη, τη Γιάννα και τη Νικολέτα. Και θα τον θυμάμαι γιατί ο Βασίλης, που ήταν και ο εμπνευστής και ο leader του εγχειρήματος, βρισκόταν σε μια “δαιμονισμένη” φάση δημιουργικότητας και είχε υποδειγματική, για μένα, σκηνοθετική αντίληψη. Δεν τα λέω τυχαία όλα αυτά, θα απαντήσω στο κύριο ερώτημά σας. Προάγγελος δεν ήταν. Ήταν μία νέα οπτική, μία απενεχοποίηση και μία επιβεβαίωση. Ένας θίασος, οφείλει να είναι αγαπημένος, ένας για όλους και όλοι για έναν και τα κουσούρια πρέπει να παίρνουν τη μορφή προτερημάτων. Η δουλειά “μιλάει”. Η προσωπική και η ομαδική προσπάθεια αποτυπώνονται στο “γήπεδο”. Να είσαι, να μην κάνεις ότι είσαι. Όλα αυτά τα κουβάλησα στην “Τζούλια” και βρέθηκα με αυτή την υπέροχη ομάδα ηθοποιών που δέχθηκε το κάργο. Με όχημα τον ψυχισμό και τις ευαισθησίες ή και τις… αναισθησίες της δικές μου και της ομάδας. Με κινητήρα, τη θεματολογία του “εμπρηστή” συγγραφέα.

– Στη “Τζούλια” οι ήρωες πληρώνουν τις συμπεριφορές των γονιών τους που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έχουν καθορίσει τις ζωές τους. Είναι δύσκολο να ξεφύγουν από τις αμαρτίες του παρελθόντος;
Από τότε που έγινα πατέρας και άρχισα να συνειδητοποιώ το ρόλο μου, αντιλαμβάνομαι ότι ο πυρήνας μου είναι τα πεπραγμένα των γονιών μου. Άλλες φορές τα αγκαλιάζω, άλλες τα απορρίπτω, άλλες τα κατανοώ, άλλες τα επαινώ, άλλες, άλλες, άλλες… Σωστό ή λάθος; Κράμα. Δεν νομίζω ότι μπορούμε ποτέ να αυτονομηθούμε απολύτως απ´ αυτό. Και οι χαρακτήρες της “Τζούλιας” έχω την αίσθηση ότι είναι τυπικά παραδείγματα παιδιών που ενηλικιώθηκαν και παιδεύονται από τους δαίμονες που τους κληροδότησαν.

– Μοίρα ή βούληση; Τί επιλέγετε ως άλλοθι στη ζωή σας;
Της βούλησης της αρέσει να μαγειρεύει και να καλεί κόσμο στο σπίτι αλλά η μοίρα μπορεί ανά πάσα στιγμή να αναποδογυρίσει το στρωμένο τραπέζι. Πορεύομαι προσπαθώντας να είμαι σε κίνηση δρώντας, αλλά και ανοιχτός ώστε να ανακαλύπτω νέες περιοχές και να αντιδρώ.

– Γιατί επιλέξατε να φέρετε το έργο στο τώρα; Δεν θα ήταν πιο safe να σκηνοθετήσετε τη «Δεσποινίς Τζούλια»;
Για να προσπαθήσουμε να φέρουμε τον θεατή στην ταύτιση ή την αναγνώριση. Να μην τον αφήναμε αναπαυτικά αποστασιοποιούμενο. Μία προσπάθεια-έστω και πενιχρής, ελάχιστης, μετατόπισης.

– Φοβηθήκατε τη σύγκριση με το πρωτότυπο έργο του Στρίντμπεργκ; Τη γκρίνια κατά πόσο μπορούμε να «πειράζουμε» τα κλασικά κείμενα;
Δεν τη φοβήθηκα γιατί θα ήταν αμετροεπές να συγκριθεί η κατάθεσή μας με την ποίηση και το λυρισμό του πρωτότυπου. Για αυτό άλλωστε λέμε ότι πρόκειται για ένα καινούριο έργο που είναι βασισμένο στο έργο του Στρίντμπεργκ.

– Κι όμως υπάρχει μια αμηχανία όταν ένας δημιουργός προτείνει ένα νέο υλικό πάνω σε κάτι που θεωρείται ιερό τοτέμ.
Ακόμα και αν υπήρχε “γκρίνια”, θα ήμουν έτοιμος να τη δεχθώ γιατί θα με έβαζε σε μια εξελικτική διαδικασία.

– Είστε πατέρας δύο παιδιών. Σας έχει απασχολήσει η ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας μεταξύ ανηλίκων;
Πολύ. Και τρομάζω βλέποντας παιδιά να χάνουν την παιδικότητά τους.

– Στη “Τζούλια” θίγετε και το ζήτημα της χρήσης ουσιών. Επίσης, οι αριθμοί δείχνουν προς τους ανήλικους. Τι συμβαίνει και υπάρχει αυτή η οργή στα παιδιά;
Ταχύτητα. Ρυθμοί στους οποίους δεν ξέρω αν είμαστε ακόμα έτοιμοι να ανταπεξέλθουμε. Εναλλαγές εικόνων, πληροφοριών. Ο εγκέφαλος διεγείρεται ακατάπαυστα και ψάχνει διεξόδους ή ακόμα και παύση δραστηριότητας. Και όσο πιο νέος είναι κάποιος τόσο πιο επιρρεπής, ευάλωτος και περίεργος είναι. Πιστεύω ότι ο μηχανισμός των φορέων και οι γονείς, οφείλουν να θέσουν άμεσα και δυναμικά λειτουργίες αμυντικών μηχανισμών ώστε οι νέοι να μην αποζητούν τις “παύσεις” ή τις επίπλαστες “αφυπνίσεις” αλλά τα αληθινά carpe diem.

– Κάνετε ανοιχτές ακροάσεις; Μπορεί εύκολα ένας ηθοποιός να σας προσεγγίσει ζητώντας σας δουλειά;
Φυσικά. Συνάδελφος είμαι!

– Έχετε αναλάβει το Θέατρο Άλφα, ένα από τα ιστορικότητα θέατρα της Αθήνας και έχετε καταφέρει να το κάνετε σε λίγο καιρό talk of the town. Τι να περιμένουμε να δούμε από την ερχόμενη σεζόν;
Σας ευχαριστώ πολύ για τον καλό σας λόγο και θέλω εδώ να ευχαριστήσω τον κύριο Ληναίο και την κυρία Φωτίου που μας έχουν προσφέρει το δικαίωμα άρθρωσης καλλιτεχνικού λόγου. Από την ερχόμενη σεζόν θα έχουμε κάποιες επαναλήψεις αλλά και νέα ανεβάσματα. Σύντομα, θα είμαι σε θέση να σας πω περισσότερα.

 

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News