Ο Στέλιος Ανατολίτης κλείνει φέτος μια δεκαετία στον χώρο του stand up comedy και το γιορτάζει μέσα από τη νέα του σόλο παράσταση, «Κανονική δουλεία», στο Alhambra Art Theatre. Συναντηθήκαμε και μιλήσαμε για την πραγματικότητα του να είσαι κωμικός στην Ελλάδα, γραφικά αστεία που τον κουράζουν και το στίγμα της ψυχικής ασθένειας. Μου έκανε εντύπωση ότι όταν του ζήτησα να μοιραστεί συμβουλές για νέους κωμικούς, απέφυγε τα κλισέ «πίστεψε το» και «δούλεψε σκληρά». Οι συμβουλές του ήταν πρακτικές και to-the-point, καμία διάθεση για gatekeep. Έχει έναν πολύ αναλυτικό τρόπο να εξηγεί τα πράγματα, χωρίς παράλληλα να χάνει το χιούμορ του. Ίσως σε αυτό οφείλεται η Χημεία που σπούδασε, ίσως το ότι είναι και δάσκαλος αυτοσχεδιασμού. Ναι, είναι κι αυτό σημαντικό όταν μιλάμε για τον Στέλιο Ανατολίτη. Είναι πολυπράγμων και δραστήριος. Πέραν από κωμικός, είναι επίσης συγγραφέας βιβλίων, μουσικός, ιδρυτικό μέλος της σχολής αυτοσχεδιασμού, House of Improv, έχει δικό του κανάλι στο Youtube και δύο podcast. 

Πάμε να δούμε όσα είπε στο OLAFAQ.

– Πόσο «κανονική» θεωρείς ότι είναι η δουλειά ενός κωμικού;

Εξαρτάται. Δεν έχει επαγγελματική ασφάλεια, το κυνηγάμε συνέχεια. Αλλά αν σκεφτείς οποιονδήποτε ελεύθερο επαγγελματία, ούτε αυτός έχει πολύ μεγάλη ασφάλεια. Αν με το «κανονική δουλειά», εννοούμε κουραστική δουλειά, τότε είναι, αλλά δεν είναι και χωράφι ή ανθρακορυχείο. Από άποψη δημιουργικότητας, οι περισσότερες κανονικές δουλειές δεν είναι πολύ δημιουργικές, αυτή είναι. Εγώ τη θεωρώ μια κανονικότατη δουλειά. Αρκετά περίεργη και δύσκολη, βέβαια. Πρέπει να έχεις πολλές καλά εκπαιδευμένες δεξιότητες για να επιβιώσεις, και στον επιχειρηματικό κόσμο που λέγεται «Ελλάδα» και είναι ανύπαρκτος, αλλά και στο θέατρο που είναι μια πολύ δύσκολη βιομηχανία. Από την άλλη, δε ξέρω αν μπορώ να την πω «κανονική» γιατί δε σου προσφέρει αυτά που σου προσφέρουν οι κανονικές δουλειές, για παράδειγμα έναν σταθερό μισθό. Αλλά είναι η δουλειά μου αυτή τη στιγμή.

– Αν δεν ήσουν κωμικός, τι θα ήθελες να είσαι;

Αν δεν ήμουν κωμικός και δεν είχα κάνει όλη αυτήν τη στροφή θα ήμουν μάλλον χημικός. 

– Κλείνεις φέτος 10 χρόνια στο stand up comedy. Πώς ξεκίνησες; Θυμάσαι την πρώτη σου παράσταση;

Ήταν τέλη Νοέμβρη του 2012. Μαζί με τον Γιώργο Βαβούρα είχαμε φτιάξει ένα κωμικό δίδυμο που λεγόταν «Μαλλιά-Κουβάρια». Ήμασταν άσχετοι, δεν ξέραμε τι κάναμε. Επειδή προερχόμασταν από τον χώρο του θεατρικού αυτοσχεδιασμού, το improv, και δεν είχαμε μάθει να δουλεύουμε κείμενα, τα κείμενά μας δεν ήταν καλά. Είχαμε μουσικά μέρη και διάδραση με τον κόσμο αλλά πολύ διαφορετική από αυτήν που συμβαίνει σήμερα. Είχαμε περούκες και σκετσάκια, δηλαδή κάναμε μάλλον ένα comedy show, δεν κάναμε stand up. Ενδεικτικό είναι ότι ένα από τα πρώτα κείμενα που δοκίμασα τότε, είναι το κείμενο με το οποίο κλείνω τη δεύτερή μου παράσταση, το «Χάπι». Μου πήρε τόσα χρόνια, δηλαδή, για να καταλάβω τι έπρεπε να κάνω εκείνο το κείμενο για να έχει νόημα «στανταπικά». Μου πήρε τόσα χρόνια να καταλάβω ότι «καλή ήταν η ιδέα, αλλά πρέπει να το δουλέψω διαφορετικά». 

– Μέσα σε αυτά τα 10 χρόνια, πώς έχεις δει τη σκηνή του stand up να αλλάζει;

Το βασικό είναι ότι πλέον η σκηνή υπάρχει. Πιο πριν ήμασταν μια μάζα ανθρώπων με κοινά οράματα και στόχους. Εγώ είμαι από τη σκηνή της Θεσσαλονίκης και τα παιδιά της Αθήνας με αγκάλιασαν και πρακτικά με βοήθησαν πάρα πολύ. Η Αθήνα επειδή είναι μια μεγάλη πόλη και πιο λειτουργική, σε κάποια θέματα, ο ανταγωνισμός εδώ ήταν μεγαλύτερος σε σχέση με το κοινό. Οπότε οι κωμικοί εδώ έμαθαν μια πιο γρήγορη φόρμα κωμωδίας. Εμείς πάνω ήμασταν πιο αφηγηματικοί. Επειδή έχει και πάρα πολλούς φοιτητές η Θεσσαλονίκη, κάναμε και πιο περίεργα αστεία, ίσως λίγο πιο επιστημονικά. Οπότε έπρεπε να το γεφυρώσω αυτό σιγά-σιγά. Πλέον υπάρχουν άνθρωποι που ζουν από αυτό. Λίγοι, αλλά μπορούν να ζήσουν. Κάποιοι έχουν μπει και στην τηλεόραση. Θα ήθελα να είμαστε περισσότεροι στην τηλεόραση ως γραφιάδες γιατί έχουμε αρκετά καλή αξία, νομίζω. Και θα ήθελα να είναι λίγο πιο ανοιχτή αυτή η βιομηχανία προς εμάς, αλλά δεν συμβαίνει προς το παρόν. Σίγουρα μια μεγάλη αλλαγή, επίσης, είναι ότι τον πρώτο καιρό τα θέατρα δε μας τα έδιναν, στη Θεσσαλονίκη τουλάχιστον. Πλέον μας θέλουν. 

– Οπότε και το κοινό βλέπεις ότι σας έχει αγκαλιάσει μέσα σε αυτά τα χρόνια.

Το κοινό, ναι σίγουρα. Μου είχε στείλει ένα μήνυμα μια κοπέλα που μου έλεγε «με βοήθησες πολύ να περάσω το Λύκειο με τις “Νεράιδες” (την πρώτη του σόλο παράσταση)». Και σκέφτηκα, οι «Νεράιδες» βγήκαν το 2019, οπότε η κοπέλα αυτή έζησε πανδημία όσο πήγαινε σχολείο. Για μένα αυτό το χρονικό διάστημα ήταν από το να γράψω την παράσταση μέχρι να την παίξω. Για αυτήν ήταν όλο το Λύκειο. Δηλαδή, για μένα η μονάδα του χρόνου είναι πολύ μικρότερη. Είναι το 1/32, γιατί τότε ήμουν 32. Για αυτήν είναι ένα πολύ σημαντικό διάστημα -το Λύκειο. Οπότε παίζει να υπάρχουν παιδιά που μας βλέπουν από το Γυμνάσιο κι έχουν μεγαλώσει με τα βίντεό μας ή τις παραστάσεις μας. Αυτό είναι πάρα πολύ περίεργο. 

– Πόσο χρόνο χρειάζεσαι για να φτιάξεις μια παράσταση;

Ανάλογα. Είναι κάποια κομμάτια (bit) τα οποία παίρνουν μήνες. Είναι άλλα που βγαίνουν πολύ γρήγορα, μπορεί και σε μια βδομάδα. Κάποια θέλουν πολύ ζύγισμα. Αυτή την παράσταση, τη δούλευα ένα τρίμηνο πολύ σκληρά και έχει διάφορα κομμάτια, τα οποία είχα έτοιμα όσο έκανα το «Χάπι» και τα ψιλο-δοκίμαζα. Οπότε μπορεί να σου πάρει κι έναν χρόνο να βρεις τι θες να πεις, τι θα κρατήσεις. Αλλα η σκληρότερη δουλειά, αυτό το «τώρα τρέχουμε», είναι 3 μήνες. 

– Θεωρείς ότι υπάρχουν αστεία πολύ γραφικά που έχουν κουράσει;

Πολύ γραφικά είναι τα σεξιστικά και τα ρατσιστικα αστεία. Με τα ρατσιστικά αστεία έχουμε το εξής πρόβλημα. Έχουμε τα ρατσιστικά αστεία απέναντι σε κλασικούς πληθυσμούς μεταναστών, τα οποία έχουν γίνει καλτ και δε ξέρω γιατί. Και είναι και κάποια άλλα που απευθύνονται σε μαύρους πληθυσμούς, τους οποίους έχει κυρίως η Αθήνα. Οπότε κάπως περνάνε στο «ντούκου» τέτοια αστεία σε άλλες πόλεις γιατί «δε μας ακουμπάει εμάς αυτό». Από την άλλη, τα σεξιστικά είναι ακραία κουραστικά και ειδικά τα υποδόρια. Σίγουρα υπάρχουν κι άλλα πράγματα που έχουν κουράσει. Εμένα με κουράζει η κωμωδία, η οποία δεν τολμάει κάτι – ό,τι κι αν είναι αυτό. Όχι για την κωμωδία την ίδια, δε μας έχει ανάγκη η κωμωδία. Εμείς την έχουμε ανάγκη, όπως και την τέχνη γενικά. Αλλά να τολμάς λίγο παραπάνω για τον εαυτό σου.  Ίσως αυτό να είναι και λίγο θέμα του κοινού, το οποίο έχει εκπαιδευτεί σε κάτι τέτοιο και το δέχεται. Σε έναν βαθμό, πρέπει να ρισκάρεις για σένα. Να κάνεις κάτι που δεν έχεις ξανακάνει. Δηλαδή εγώ δεν έκανα ποτέ λογοπαίγνια – αυτή η παράσταση έχει μέσα κάποια λογοπαίγνια. Γιατί θέλω να δω κι αυτήν τη λογική πώς λειτουργεί. Το θαυμάζω.

– Με τι γελάει ο Έλληνας; Έχει χιούμορ;

Ο Έλληνας δεν είναι μόνο ένα πράγμα, κανένας λαός δεν είναι. Ο Έλληνας έχει και ένα μεγάλο θέμα με την ταυτότητά του γενικώς. Κάποια στρώματα πιστεύουν ότι είναι αδικημένα και τους αξίζει κάτι πολύ παραπάνω στο παγκόσμιο στερέωμα. Άλλα στρώματα πιστεύουν ότι «κι εδώ που είμαστε καλά είναι, τόσο οπισθοδρομικοί που είμαστε». Είναι κάποιες απόψεις που μπορεί να τις χαρακτηρίσει κανείς «άκρα» σε έναν βαθμό -όχι απόλυτα. Ο Έλληνας έχει χιούμορ.  Νομίζω το χιούμορ των νέων παιδιών προσεγγίζει πιο πολύ το δικό μας, που ήταν πιο ενδοσκοπικό. Δηλαδή, η γενιά μου άρχισε να χωρίζεται από αυτό. Υπάρχουν άνθρωποι που προτιμούν το χιούμορ που κατευθύνεται ενάντια σε κάποιον άλλο και από την άλλη, άνθρωποι που γελούν με τη δική τους τη βλακεία και την ανικανότητα. Εγώ πιο πολύ εκεί πάω, παρά στο να δείξω κάποιον με το δάχτυλο και να πω «χαχαχα κοίτα τι κάνει αυτός». Έχει χιούμορ ο Έλληνας, το θέμα είναι σε τι μέρα θα τον βρεις (γελάει). 

– Στην προηγούμενη σου παράσταση, το «Χάπι» είχες μιλήσει για τη διάγνωσή σου με διπολική διαταραχή. Στο κανάλι σου στο Youtube επίσης μιλάς για θέματα ψυχική υγείας, όπως η κατάθλιψη, το άγχος, το στρες. Πόσο εύκολο είναι να μιλάς για ψυχικές ασθένειες στην Ελλάδα;

Ανάλογα τη θέση σου. Δηλαδή, εμένα δε με επηρεάζει στη ζωή μου, δε θα αλλάξει η δουλειά μου. Τώρα ένας άνθρωπος που είναι μισθωτός ή σε μια δημόσια υπηρεσία, μπορεί να κινδυνεύει. Μπορεί να περιτριγυρίζεται από κόσμο που δε θέλει να ακούει για αυτά τα πράγματα. Δεν είναι το ίδιο εύκολο για όλους. Σίγουρα για μας που είναι πιο εύκολο, καλό θα ήταν να το λέμε, με σκοπό να δούμε αν αυτό μπορεί να γίνει στο μέλλον πιο εύκολο για άλλους που δυσκολεύονται. 

– Ως άντρας θεωρείς ότι έχεις βιώσει στίγμα πάνω στο θέμα της ψυχικής υγείας;

Μάλλον όχι, γιατί κι εγώ φρόντισα για τον κύκλο μου. Δεν είμαι σε κύκλους που θα μου υπαγόρευαν ότι κάτι τέτοιο δεν είναι μια «αντρική» συμπεριφορά. Έκανα κι εγώ κάποιες επιλογές. Δεν είναι εύκολο για όλους να κάνουν επιλογές. Είναι πολύ σημαντικό αυτό και πρέπει να το θυμόμαστε. Πριν κατηγορήσουμε κάποιον για τις επιλογές του, να εξετάσουμε το πλαίσιο στο οποίο ο άνθρωπος αυτός μπορεί να δράσει. Έχω μια πολύ υποστηρικτική οικογένεια, οπότε είχα σίγουρα κάτι να συζητήσω. Άλλοι άνθρωποι δεν έχουν κανέναν να συζητήσουν. Είναι προνόμιο; Είναι τύχη; Είναι όλα αυτά μαζί. 

– Τι συμβουλή θα έδινες σε κάποιον που θέλει να ξεκινήσει με το stand up σήμερα; Ποια θα ήταν τα πρώτα βήματα;

Να το κάνει «κανονικά». Να μην το κάνει όπως εμας, που ανεβαίναμε στη σκηνή κι όποιον πάρει ο Χάρος, γιατί δε ξέραμε τι κάναμε. Πλέον υπάρχει μια σκηνή που μπορεί να σε κατευθύνει, υπάρχουν τα ανοιχτά μικρόφωνα (open mic). Αυτό που χρειάζεσαι για να ξεκινήσεις είναι ένα θέμα που σε ενδιαφέρει και 5 λεπτά υλικό. Επίσης, ηχογράφηση κάθε παράστασης και ίσως στο σπίτι άκουσμα. Πίσω στο τετραδιάκι και ανάλυση: «Εδώ ήθελα να πάρω γέλιο, γιατί δεν πήρα; Εδώ δεν περίμενα να πάρω γέλιο και πήρα. Γιατί;». Ανάλυση, τεχνική και καλός χειρισμός των τεχνικών μέσων -μικρόφωνα, φωτισμοί. Στην αρχή αυτά τα αναλαμβάνουν, φυσικά, οι τεχνικοί. Από κει και πέρα, θα έλεγα, καμία προσδοκία. Δεν είναι ένας επαγγελματικός κλάδος που μπορείς να πεις «θα βάλω στόχο να γίνω κωμικός». Εδώ εγώ δε ξέρω αν θα έχω δουλειά σε 3 χρόνια. Δε μπορώ να πω σε κανένα παιδί 18 χρονών να ξεκινήσει να γίνει κωμικός. Από την άλλη, δε μπορω να του πω και να μη δοκιμάσει. Γιατί να εμένα -ας πούμε- μου έχει βγει τώρα, για λίγο. Σίγουρα κάτι που λέω σε αυτούς που θέλουν να ασχοληθούν με την τέχνη γενικά, είναι ότι είναι μια αρκετά τεχνική δουλειά. Συμφιλιώνεις σε πολύ μεγάλο βαθμό το συναίσθημα με την τεχνική. Μαθαίνεις αυτό να το βγάζεις είτε στο χαρτί είτε στο πεντάγραμμο είτε σε ένα μουσικό όργανο. Μαθαίνεις μια καινούργια γλώσσα, τη γλώσσα της τέχνης σου. Δεν είναι απαραίτητο ότι θα κάνεις κωμικά έργα τα οποία είναι τέχνη. Τη λέξη «τέχνη» τη χρησιμοποιώ, όπως λέμε τέχνη του μαραγκού ή του ξυλουργού. Έχεις, δηλαδή, τεχνικά μέσα, τα οποία καλό είναι να δουλεύονται ενδοσκοπικά για να αρχίσει να επικοινωνεί το συναίσθημα με αυτά και να μπορέσεις να βγάλεις κομμάτια του εαυτού σου. Βέβαια, ο σκοπός είναι το γέλιο. Αν δε γελάμε δεν είναι κωμωδία.

– Θα ήταν μια καλή επένδυση για έναν νέο κωμικό κάποιο σεμινάριο κωμωδίας;

Ναι, κάνουμε κι εμείς με την House of Improv το Joke Writing. Τώρα θα κάνουμε το 7ο γκρουπ του πρώτου κύκλου. Θα βοηθήσουν αυτά στη θεωρητική κατάρτιση του αστείου και σε κάποιες τεχνικές, αλλά το σημαντικότερο είναι να ανέβεις στη σκηνή και να δοκιμάσεις. Ο κυριότερος λόγος είναι και για να δεις αν σου κάνει, γιατί έχουν έρθει άνθρωποι που τους άρεσε και τελικά δεν. Κάτι άλλο που θα βοηθούσε είναι να βλέπουν πολύ stand up. Δηλαδή το ότι έχει αυτή τη στιγμή 12 ελληνικά comedy specials στο Youtube, δεν είναι κάτι. Θέλει να δεις stand up από το ‘50 ή το ‘70 και μετά. Πρέπει να βλέπεις κωμωδία. Δηλαδή αυτό το «είδα 3 σόλο Ελλήνων κωμικών και θέλω να κάνω stand up» είναι σαν να λες ότι είδες δύο θεατρικές παραστάσεις και θέλεις να γίνεις ηθοποιός ή ότι είδες έναν πίνακα και θες να γίνεις ζωγράφος. Δε πάει έτσι. 

– Δέχεσαι hate comments; Σε επηρεάζουν;

Ναι, παλιότερα δεχόμουν ακόμη περισσότερα. Τα διαχειρίζομαι ως εξής. Πρώτον, ένα σχόλιο που είναι αρνητικό αλλά είναι μια γνώμη, δεν το ακουμπάω, προσπαθώ να μάθω από αυτό, να καταλάβω ποιο είναι το background του ανθρώπου. Τώρα αν τα σχόλια είναι υποτιμητικά ή βρισίδια, τα σβήνω. Επειδή ζούμε σε ένα αλγοριθμικό περιβάλλον, οι αλγόριθμοι δεν μπορούν ή δυσκολεύονται να ξεχωρίσουν αν ένα σχόλιο είναι αρνητικό ή θετικό. Μετράει απλά ως engagement, ότι δηλαδή εσύ ασχολήθηκες με αυτό που είδες. Επειδή, λοιπόν, όλα αυτά τα σχόλια γίνονται από προφίλ ανθρώπων στον διαδικτυακό ιστό, αν μπουν και με βρίσουν 2 προφιλ που έχουν ίδια ενδιαφέροντα, μετά το βίντεο θα βγαίνει σε αυτούς που είναι πιθανότερο να με βρίσουν. Αυτό δεν είναι σωστό και δεν είναι και μια καθαρή ιδέα του που φτάνει το περιεχόμενο που φτιάχνεις. Οπότε, τα υβριστικά επιλέγω να τα σβήνω γιατί δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα και γιατί έτσι είναι απλά ο κόσμος του ίντερνετ. Δεν έχω δει κανέναν άνθρωπο να με βρίζει τόσο χυδαία κατά πρόσωπο όσο με έχουν βρίσει στο ίντερνετ. Και δεν έχω δει και κανέναν άνθρωπο, που να έχει δει την παράστασή μου, να επιλέγει να κάνει κάτι τέτοιο. Οπότε αυτοί είναι άνθρωποι που είδαν ένα βίντεο από την ασφάλεια του σπιτιού τους, αποφάσισαν να βρίσουν για τους τους χ ψ λόγους και μετά δεν προσφέρουν κάτι, δεν έρχονται να δουν την παράσταση, δεν κόβουν εισιτήριο. 

Κάτι άλλο που έγινε πρόσφατα και γίνεται συχνά, επειδή εγώ απαντώ σε κάποια σχόλια γιατί μου φαίνεται αστείο. Ένας μου έγραψε κάτι και του απάντησα «κι εσένα ποιος σε ρώτησε;». Το οποίο είναι μια αστεία ερώτηση. Η απάντηση ήταν πάρα πολύ αμυντική, σε φάση «μια κουβέντα είπα, στην τελική να μην τα ανεβάζεις δημόσια και πολύ ευαίσθητος είσαι». Του απάντησα «Εσύ γκρινιάζεις. Εγώ σου έκανα μια ερώτηση και θα στη ξανακάνω. Ποιος σε ρώτησε;». Έχεις τη δυνατότητα να μιλήσεις απευθείας με τον δημιουργό κι όταν σου απαντήσει, είναι κατακριτέο. Γιατί τι έχουμε μάθει; Εγώ θα λέω ό, τι θέλω. Κάτσε ρε φίλε, εγώ το έφτιαξα αυτό το βίντεο, έδωσα λεφτά για να γίνει αυτή η παραγωγή. Και θα μου την πεις από το πουθενά, επειδή σου ήρθε εσένα να μην πιεις καφέ και να με βρίσεις; Σου έκανα μια απλή ερώτηση. Δεν είμαι εγώ ευαισθητούλης, εσύ είσαι ο ευαισθητούλης που όταν σου απευθύνεται ο δημιουργός, ξαφνικά νιώθεις την ευθύνη των λεγομένων σου. Μια πολύ απλή ερώτηση σου έκανα, την οποία θα στην έκανε και πολύς κόσμος στο δρόμο. Δηλαδή αν πιάσεις έναν ηθοποιό στο δρόμο και τον βρίσεις, θα σου πει «εσένα ποιος σε ρώτησε;» (Γελάει). Δηλαδή, αφού δε σου αρέσει τότε γιατί το βλέπεις; Παλιότερα με επηρέζαν πολύ. Γιατί να κάτσει κάποιος να κάνει αυτό το πράγμα. Κι εγώ είμαι χρήστης του ίντερνετ πάνω από 20 χρόνια και ποτέ δεν έχω κάνει κάτι τέτοιο. Δε μου αρέσει, δεν το βλέπω. 

– Υπάρχουν αστεία που δε θα ήθελες καθόλου να κάνεις ή θέματα που δε θες να σατιρισεις;

Δεν σατιρίζω εύκολα γιατί η σάτιρα είναι ένα άλλο πράγμα. Κι αυτό είναι κάτι που μπερδεύει πολύ ο Έλληνας. Ίσως και δικαίως γιατί η Ελλάδα είχε πάρα πολλά χρόνια καλή σάτιρα. Είχαμε έναν Χάρρυ Κλυνν, έναν Πανούση. Μπορεί να ήταν σε μορφή stand up, αλλά ήταν σάτιρα. Η κωμωδία έχει μια τάση να πιάνει λίγο πιο διαχρονικά θέματα, οπότε δε θα ήθελα να πιάσω κάτι που δε μου δίνει την ασφάλεια του χρόνου. Την επικαιρότητα καλό είναι να την πιάνεις στο μέσο που είναι ειδικό για αυτήν: εφημερίδα, τηλεόραση, άρθρο στο ίντερνετ, δημοσιογραφικοί οργανισμοί. Ή στα podcast που κάνουμε με τον Χάρη Νταρζάνο (Μαρμελάδα Φράουλα), έχουμε επικαιρότητα. Αλλά όταν κάνεις μια παράσταση που θες για δυο χρόνια να έρθει κόσμος, να κόψει εισιτήρια και να την προωθήσεις, το να πιάσεις ένα θέμα της επικαιρότητας που θα ξεχαστεί αμέσως δεν έχει νόημα. Καλύτερα να πας στο σύνολο του. Γιατί αυτό το θέμα μας απασχολεί; 

Επίσης, δε θα ήθελα σίγουρα ποτέ να κάνω σεξιστικά ή ρατσιστικά αστεία, χωρίς να υπάρχει λόγος. Ας πούμε, έλεγα κάποτε ένα σεξιστικό αστείο, λέγοντας μετά ότι ήθελα να δω ποιοι από το κοινό είναι σεξιστές. Εκεί είχε λόγο να ακουστεί ένα τέτοιο αστείο, απλά και μόνο για να το ξορκίσουμε και να φύγει, για να πω ότι δε θα ακούσετε τέτοια αστεία από μένα. Αλλά δε μου αρέσουν τέτοιου είδους αστεία, ούτε τα υποτιμητικά προς μειονότητες ανθρώπων. Υπάρχουν τόσα πράγματα στα οποία μπορείς να σταθείς ενάντια, τώρα θα πας να κάνεις αστείο με μια μειονότητα; Δε μου λέει κάτι αυτό. Και, τέλος, δεν ασχολούμαι ιδιαίτερα με το σεξ και τις σχέσεις γιατί προσωπικά ψιλο-βαριέμαι. Σε αυτήν την παράσταση ασχολούμαι λίγο με την πορνογραφία που έχει να κάνει με την απεικόνιση της πράξης, που είναι πολύ πιο βάρβαρη από ό,τι ήταν παλαιότερα. Υπάρχει εκεί χώρος για σχολιασμό. Δε ξέρω αν ποτέ θα κάνω για σχέσεις, αλλά ποιος ξέρει. Δεν είναι ένα κακό θέμα για μένα απλά ακόμα δε μου λέει πολλά. 

– Πέραν από την παράστασή σου, πού αλλού μπορούμε να σε δούμε; Ποια είναι τα επαγγελματικά σου σχέδια για το 2023; 

Η «Κανονική Δουλειά» θα συνεχίσει Δεκέμβρη και Γενάρη κάθε Τετάρτη. Είναι στο σχέδιό μου να κάνω κάποιες δοκιμαστικές παραστάσεις, θα κάνω κάποια τουρ. Μετά θα σταματήσω να δουλεύω τόσο γιατί θα ξεκινήσω ένα μεταπτυχιακό στη Δημιουργική Γραφή. Θα τρέχω και τη σχολή μας, την House of Improv και θέλω να αφιερωθώ στο δεύτερό μας εξάμηνο εκεί. Θα κάνω κάποια σεμινάρια storytelling, για τεχνικές του improv στη δημιουργική γραφή. Θα κάνουμε και κάποιες παραστάσεις με τους Take Five, που είναι μια ομάδα improv, με τους οποίους θα κάνουμε τα λεγόμενα «Improv Sundays» τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο στο θέατρο Άβατον. Θα ήθελα να πάω και λίγο έξω από το κέντρο: Πικέρμι, Κορωπί, Πετρούπολη, Αργυρούπολη, Ηλιούπολη, Μαρούσι. Μέρη που δεν πάει εύκολα σόλο παράσταση εκεί και δεν έρχονται και πολύ εύκολα οι άνθρωποι αυτοί στο κέντρο. Ίσως να κυκλοφορήσω και με ένα υβρίδιο με άλλα κείμενα. 

Online έχω το podcast «Μαρμελάδα Φράουλα» και το «Χημεία σου και μία μου» που είναι σε συνεργασία με το pod.gr, στο οποίο σχολιάζουμε την ιστορία της χημείας με χιούμορ. Και θέλω στο δεύτερο εξάμηνο του 2023 που θα έχω και παραπάνω χρόνο να κάνω και 2-3 βίντεο στο Youtube, γιατί αναγκαστικά όταν τρέχεις, το κανάλι σου πάει σε δεύτερη μοίρα.   

➭ Πρόσφατα, ο κωμικός ανέβασε την δεύτερη σόλο παράστασή του «Χάπι» στο Youtube:

➭ Η σόλο παράσταση «Κανονική δουλειά» του Στέλιου Ανατολίτη συνεχίζει να παίζεται κάθε Τετάρτη στο θέατρο Alhambra.

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News