Ο Σταύρος Τσουμάνης είναι ένας ανερχόμενος ηθοποιός που φέτος εμφανίζεται στη σειρά «Παγιδευμένοι» του Ant1. Παράλληλα, τον είδαμε και στο θεατρικό σανίδι, στην παράσταση «Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών». Έχει κάνει δουλειές στον κινηματογράφο και το 2021 είχε συμμετάσχει στην ταινία «18», σε σκηνοθεσία Βασίλη Δούβλη. Σύντομα θα τον δούμε και στο «Milky Way» μια  νεανική σειρά του Mega, σε σκηνοθεσία και σενάριο του Βασίλη Κεκάτου.

Όταν τον συνάντησα, δεδομένου του νεαρού της ηλικίας του (έκλεισε φέτος τα 27), ομολογώ ότι με εξέπληξε με την ωριμότητα του λόγου του και με την ετοιμότητα με την οποία απαντούσε σε όλες τις ερωτήσεις. Συνειδητοποιημένος, προσγειωμένος και ειλικρινής. Στη συνέντευξη μας μιλά για την απόφασή του να γίνει ηθοποιός, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα νέα παιδιά στην Ελλάδα του σήμερα, τους δεσμούς φιλίας στον χώρο της υποκριτικής και όλα αυτά που έχουμε κανονικοποιήσει στην εργασία ενώ δε θα έπρεπε.

– Πώς αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός;
Δεν το αποφάσισα ακριβώς, προέκυψε κατά τύχη. Στο Λύκειο ήξερα σίγουρα ότι δεν ήθελα να δώσω πανελλήνιες. Δεν ήμουν παιδί που διάβαζε καθόλου. Όταν η μητέρα μου με ρώτησε τι σκόπευα να κάνω, είπα ότι θα γίνω ηθοποιός. Από τη Β’ Λυκείου και μετά δούλευα νύχτα. Όταν τελείωσα το σχολείο και είχα πάει να δουλέψω σεζόν στη Μύκονο, η μητέρα μου μου είπε να στείλω λεφτά για να με γράψουν σε κάποια δραματική σχολή. Τότε δεν ήξερα καν ότι υπήρχε το Εθνικό που είναι κρατικό και περνάς με εξετάσεις. Της είπα ότι το είχα ψιλο-μετανιώσει. Αλλά εκείνη επέμενε τουλάχιστον να το δοκιμάσω. Στέλνω τα λεφτά, με έγραψε στον Ίασμο όπου έμπαινες χωρίς εξετάσεις. Μου έστειλαν μήνυμα ότι ξεκινάει η σχολή και είπα ότι δε θα πάω. Θα έλεγα ότι πήγα και δε μου άρεσε. Κλασικό για μένα, ήμουν ένα παιδί που βαριόταν εύκολα, οπότε θα ήταν πιστευτό. Και τα αθλήματα που με έγραφαν μικρό τα άλλαζα πολύ συχνά. Ή έλεγα θα μάθω κιθάρα, την αγόρασα και δεν έμαθα ποτέ. Περνάει ένας μήνας και παίρνουν τηλέφωνο την μητέρα μου και την ρωτούν αν σκοπεύω να συνεχίσω γιατί δεν είχα παρακολουθήσει κανένα μάθημα. Η μητέρα μου τα πήρε και μου λέει «Σήκω να σε πάω εγώ». Υποσχέθηκα ότι θα πήγαινα μόνος μου. Πήγα και παθαίνω ένα σοκ, μου άρεσε πάρα πολύ. Από κει τα πράγματα προέκυψαν μόνα τους. Δε μπορώ να με φανταστώ να κάνω οτιδήποτε άλλο.  

– Άρα δεν ήταν ένα παιδικό όνειρο;
Όχι, ως παιδί δεν το είχα φανταστεί. Δεν έβλεπα καθόλου θέατρο αλλά έβλεπα πάρα πολλές ταινίες. 

– Φέτος παίζεις στην τηλεοπτική σειρά «Παγιδευμένοι» στον Ant1. Μπορείς να μας πεις λίγα λόγια για αυτό;
Η σειρά θεωρώ ότι είναι λίγο διαφορετική από άλλες ελληνικές. Οι ελληνικές σειρές τείνουν να θέλουν να ικανοποιήσουν τη μάνα μου, τη μάνα σου, κλπ χωρίς να πηγαίνουν τα πράγματα λίγο παραπέρα. Πιστεύω το στόρι της σειράς είναι λίγο διαφορετικό, εμένα μου άρεσε με το που πήρα το σενάριο στα χέρια μου. Με κράτησε. Από όλες τις σειρές που μου πρότειναν, αυτό το στόρι ήταν το πιο ωραίο. Είναι μια σειρά μυστηρίου. Υποδύομαι τον Θοδωρή Μαρκέτο. Είναι ένα παιδί που δεν εκφράζει εύκολα τα συναισθήματά του, είναι λίγο άναρχο και με την οικογένειά του δεν τα πάει καλά. Ο πατέρας του είναι αρχηγός της αστυνομίας, ο μεγάλος αδερφός του είναι εισαγγελέας κι αυτός είναι παραβατικός. Δε βρίσκω πολλά κοινά στοιχεία με μένα. Κυρίως ήταν triggering μέσα μου να τον υποδυθώ. Βασίζεται σε φορμάτ τούρκικης σειράς. 

– Τι θεωρείς ότι κάνει τη σειρά να ξεχωρίζει σε σχέση με άλλες δουλειές στην ελληνική τηλεόραση;
Δεν αναλώνεται σε ένα ερωτικό γεγονός. Υπάρχει σαφώς το ερωτικό γεγονός, δηλαδή το ζευγάρι, όπως σε όλες τις σειρές. Θεωρούμε πως ένα ερωτικό ζευγάρι είναι αναγκαίο σε μια σειρά. Δεν είναι αναγκαίο κατά την άποψή μου. Η σειρά επικεντρώνεται κυρίως στις ανθρώπινες σχέσεις, στα μυστικά και γενικά στο τι κάνουν οι άνθρωποι σε ακραίες καταστάσεις. Παίζε με την ψυχολογία κι αυτό μου αρέσει. 

– Ποιες είναι οι μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι νέοι ηθοποιοί σήμερα;
Σίγουρα το γεγονός ότι δεν υπάρχει κάποια βοήθεια για τους νέους ηθοποιούς. Πρέπει, για παράδειγμα, να δουλεύεις μπαρ και να δουλεύεις και στο θέατρο ταυτόχρονα. Το κράτος έτσι κι αλλιώς δε βοηθάει, αλλά και ο ίδιος ο χώρος δεν προσφέρει κάποια άμεση βοήθεια. Το να δουλεύεις στο θέατρο πλέον είναι σαν χόμπι. Και δε θα έπρεπε να είναι έτσι. Αφιερώνεις άπειρο χρόνο σε αυτό. Ίσως μεγάλο κομμάτι του κόσμου δεν το γνωρίζει και το θεωρεί εύκολο. Δε θεωρώ πάντως ότι κάνουμε το πιο δύσκολο επάγγελμα του κόσμου. Θεωρώ ότι το επάγγελμά μας έχει πολλές ευκολίες. Έχω πάρα πολλούς φίλους που δουλεύουν ντελιβεράδες, υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν στον φούρνο, σε οικοδομές…Από άποψη συνθηκών δε θεωρώ ότι κάνουμε ένα δύσκολο επάγγελμα. Είναι σίγουρα δύσκολο αλλά οι συνθήκες είναι αρκετά καλές. Ας μιλήσουν οι άνθρωποι που όντως κάνουν δύσκολα επαγγέλματα. Σε αυτούς θα έπρεπε να δώσουμε βήμα να μιλήσουν. Δηλαδή σε ένα παιδί που πηγαίνει κάθε μέρα στον φούρνο στις 4 το πρωί. Ή σε ένα παιδί που δουλεύει μέσα στη ζέστη και στο κρύο ντελίβερι για 3.5 ευρώ. Ή στα παιδιά που πάνε κάθε καλοκαίρι στα νησιά για να δουλέψουν σεζόν. 

– Πώς έχεις δει την τηλεόραση να εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια; Βλέπουμε περισσότερη μυθοπλασία, περισσότερες παραγωγες. 
Πρέπει να κοπούν τα ριάλιτι για να πούμε ότι η ελληνική τηλεόραση βρίσκεται σε ένα καλό επίπεδο ποιοτικά. Έχουν αρχίσει ήδη και μειώνονται, ελπίζω να μειωθούν όλο και περισσότερο. Κάποια περίοδο είχαμε περισσότερα ριάλιτι από ότι σειρές. Τώρα αρχίζει και αλλάζει αυτό, έχουμε περισσότερες σειρές από ριάλιτι. Και κάνουν και καλύτερα νούμερα – έστω και οριακά. Δηλαδή, από εποχές που το Survivor και το GNTM έκαναν 40% και 50%, τώρα τα νούμερα τους έχουν πέσει. Το ότι οι σειρές κάνουν τα ίδια ή και υψηλότερα νούμερα από τα ριάλιτι είναι σίγουρα θετικό. Βέβαια, φέτος έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο και παίζονται 47-50 τηλεοπτικές σειρές την ίδια σεζόν. Θεωρώ ότι πρέπει να μειωθεί ο αριθμός των σειρών για να είναι καλύτερη η ποιότητα. Αλλά σίγουρα είναι ενθαρρυντικό και όσο περνάει ο καιρός θα εξελισσόμαστε και παραπάνω. Πρέπει να εξελιχθεί και το κοινό. Πρέπει να μάθει τα mini series, να συνηθίσει όχι μόνο σε καθημερινά σίριαλ, γενικά πρέπει να υπάρξουν κάποιες αλλαγές για την καλύτερη ποιότητα. 

– Πώς είδες τον χώρο σας να αλλάζει από την αρχή του κινήματος του #MeToo. Σε ποιο σημείο θεωρείς ότι βρίσκεστε τώρα;
Είναι φανταστικό που ξεκίνησε το κίνημα και θλιβερό που δεν έχει ανοιχτεί και σε άλλους χώρους. Το πιο ενθαρρυντικό και ωραίο πράγμα που συνέβη τα τελευταία χρόνια, ήταν ότι τα θύματα ξεκίνησαν να μιλάνε. Αλλά με όλα αυτά που γίνονται γύρω μας -με τα κανάλια που είναι ένα τεράστιο πλυντήριο, με την κυβέρνηση που ξεπλένει δικούς της ανθρώπους, με το κράτος που δε βοηθά, με τους ανθρώπους που έχουν δύναμη και τραμπουκίζουν τα θύματα ή δίνουν ονόματα- όλα αυτά δημιουργούν έναν φόβο στα θύματα. Όλο αυτό με στεναχωρεί αλλά έχουν γίνει βήματα και θα γίνουν ακόμη περισσότερα. Δε θεωρώ ότι το κίνημα έχει ολοκληρωθεί. Είναι λίγο μετά την αρχή του. Πρέπει να γίνει θαρραλέα και να κόβονται χεράκια, ποδαράκια και γλώσσες. Πρέπει να υπάρξουν συνέπειες για όλους όσους παρενοχλούν μειονότητες. Το κίνημα δεν έχει να κάνει μόνο με σεξουαλικές παρενοχλήσεις αλλά και με τις συνθήκες που προσφέρουν οι εργοδότες. Και στη δουλειά μας, πολλοί παλιοί σκηνοθέτες που είχαν δύναμη, είχαν αγενέστατη συμπεριφορά προς τους ηθοποιούς. Ευτυχώς βγήκαν άνθρωποι και το είπαν, κυρίως γυναίκες και μπράβο τους. Είμαστε περήφανοι γιαυτές. 

– Παράλληλα, φέτος έπαιζες και στο θέατρο, στον «Κύκλο των Χαμένων Ποιητών». Ολοκληρώσατε πρόσφατα τις παραστάσεις. Τι σου άφησε αυτή η εμπειρία;
Η παράσταση θα συνεχιστεί και του χρόνου. Εγώ, δυστυχώς, δε θα είμαι αλλά τα παιδιά είναι φανταστικά. Κάναμε εξαιρετική δουλειά όλοι μαζί και σίγουρα θα κάνουν το ίδιο καλή δουλειά και του χρόνου. Οι νέοι ηθοποιοί σε αυτήν την παράσταση είναι όλοι αριστουργηματικοί και πρέπει να τους δει ο κόσμος. Στεναχωριέμαι που δε θα είμαι του χρόνου. Δε θα μπορώ για προσωπικούς λόγους. Πέρασα υπέροχα και τους αγαπώ όλους πάρα πολύ. 

– Τι σου αφήνει γενικά μια δουλειά στο θέατρο;
Δεν είμαι τόσο φαν του θεάτρου. Δε μπορώ την επανάληψη. Η παράσταση παιζόταν 6 φορές την εβδομάδα επί 4 μήνες. Είναι κρίμα κάποιος να έχει πληρώσει το ίδιο εισιτήριο με έναν άλλο θεατή και να βλέπει μια εντελώς διαφορετική παράσταση. Γιατί κάθε παράσταση είναι διαφορετική, ακόμη και μέσα στον ίδιο μήνα. Το επίπεδο αυξομειώνεται ή κάποιες φορές πας με λιγότερη όρεξη στη δουλειά σου. Παρόλαυτα, η παράσταση μου άρεσε πολύ γιατί βασίζεται σε ένα κινηματογραφικό έργο και μου αρέσουν τα κινηματογραφικά έργα. Έγινε μια εξαιρετική απόδοση από τον Κωνσταντίνο (Ασπιώτη) κι από όλη την ομάδα. Μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση, γιατί δέθηκα πολύ με όλη την ομάδα και τους αγαπώ πολύ.

– Δεδομένου ότι φέτος έπαιζες στο θέατρο και στην τηλεόραση, πώς καταφέρνεις να διατηρείς τις ισορροπίες μεταξύ της επαγγελματικής και της προσωικής σου ζωής;
Ο ελεύθερος χρόνος μου ήταν πολύ περιορισμένος. Προσπαθούσα να ξεκλέβω λίγο χρόνο για να κάνω πράγματα για μένα. Το δοκίμασα και είδα ότι δε μου ταιριάζει αυτό το τόσο πιεσμένο πρόγραμμα. Φθείρεσαι, χάνεις πράγματα από τον εαυτό σου. Αλλά τουλάχιστον μπορώ να πω ότι το έζησα. 

– Σημαντικό κομμάτι της δουλειάς σας είναι η απόρριψη. Πώς την αντιμετωπίζεις;
Ζεις με αυτήν. Δεν την έπαιρνα ποτέ προσωπικά ούτε στις αρχές. Υπάρχουν άλλα πράγματα στη δουλειά που μας φαίνονται φυσιολογικά ενώ δε θα έπρεπε. Πχ: δεν πληρώνονται οι πρόβες ή υπάρχουν ηθοποιοί διαλογής. Ξεχωρίζουν στις δουλειές τους παλιούς ηθοποιούς με τους νέους, κάτι που δε θα έπρεπε να συμβαίνει. Δεν αντιλέγω ότι οι παλιοί ηθοποιοί έχουν κερδίσει τη θέση τους αλλά βλέπεις ότι υπάρχει μια διαφορετική αντιμετώπιση. Αρχίζει κι αλλάζει λίγο αυτό γιατί μιλάμε, λόγω του #MeToo. Αλληλοστηριζόμαστε. Αυτά είναι που με πειράζουν κι όχι η απόρριψη. Το ότι θα παλεύουμε για το 50ευρω ή το ότι θα πληρωνόμαστε με ποσοστά. Αυτά πρέπει να αλλάξουν. Θα πρέπει να δουλεύουμε όλοι μαζί με αγάπη κι ομόνοια. Να είμαστε όλοι μαζί στις πρόβες. Να μην ερχόμαστε οι νέοι ηθοποιοί για 5 ώρες και οι παλιοί για 2. Είναι το ίδιο επάγγελμα για όλους και δε σε πιέζει κανείς να το κάνεις. 

– Έχεις απωθημένα στη δουλειά σου;
Όχι. Προσπαθώ να κάνω όσο περισσότερο σινεμά, που το αγαπώ κι ό,τι προκύψει. Μου αρέσει που δουλεύω με φίλους κι αυτό θα ήθελα να συμβαίνει για πάντα. Ή οι άνθρωποι με τους οποιούς δουλεύω να γίνονται φίλοι μου. Δεν είμαι αυτός ο ηθοποιός που θα ήθελε οπωσδήποτε να υποδυθεί έναν συγκεκριμένο ρόλο.

– Ποιοι ηθοποιοί και σκηνοθέτες σε εμπνέουν;
Είναι άνθρωποι που τους θεωρώ πρώτα από όλα φίλους και τουςλατρεύω. Εκτός αυτού είναι και εξαιρετικοί συνεργάτες. Ο Βασίλης Κεκάτος και ο Σέργιος Κωνσταντινίδης. Είναι καλοί άνθρωποι κι αυτό που κάνουν το κάνουν με αγάπη. Οι ηθοποιοί που με εμπνέουν είναι ο Γιάννης Τσορτέκης, ο Αινείας Τσαμάτης, κι άλλοι. Γενικά με εμπνέουν οι φίλοι μου. Απομυθοποίησα από πολύ νωρίς τα «τέρατα» που είχα στο κεφάλι μου. Αυτούς που θαυμάζω σαν ηθοποιούς τους θαυμάζω και σαν ανθρώπους. Τους θαυμάζω κυρίως σαν φίλους.

– Τους προηγούμενους μήνες υπήρξαν αντιδράσεις και κινητοποιήσεις με αφορμή το Προεδρικό Διάταγμα. Σε ποιο σημείο βρισκόσαστε τώρα;
Η απαξίωση και η υποβάθμιση της δουλειάς μας είναι ένα συνεχές φαινόμενο, οπότε το διάταγμα δε μου έκανε εντύπωση. Το θετικότερο είναι η συσπείρωση που υπήρξε. Ήσουν, δεν ήσουν υπέρ, τουλάχιστον ακούγαμε και κάναμε πράγματα ο ένας για τον άλλον. Οι κινητοποιήσεις επηρεάστηκαν πάρα πολύ από το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη. Έτσι, οι διεκδικήσεις μας μπήκαν σε δεύτερη μοίρα. Ζούμε σε μια χώρα που είμαστε τυχεροί που ζούμε – κι όχι τυχεροί που ζούμε στη χώρα. Από τύχη ζούμε, δηλαδή. Όλο αυτό μας προκάλεσε ένα τρομερό μούδιασμα. Ίσως θυμηθήκαμε ότι υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα. Δεν έχει αλλάξει κάτι από την κυβέρνηση. Εμείς τους αγώνες τους συνεχίζουμε, όσο μπορούμε. Πρέπει και να ζήσουμε. Ο Γιάννης Τσορτέκης είχε πει σε συνέντευξη «Να μη φοβόμαστε αυτά που νομίζουμε ότι θα χάζουμε». Αυτό πρέπει να είναι το μότο όλης αυτής της κινητοποίησης. Μας έχουν σπείρει βαθιά μέσα μας τον φόβο και θα πρέπει να τον αποβάλουμε. Είμαστε πιο δυνατοί από αυτούς, οι πολλοί είναι πιο δυνατοί από τους λίγους. 

– Πες μας λίγα πράγματα για τα μελλοντικά σου σχέδια.
Με τον Βασίλη Κεκάτο έχουμε ολοκληώσει τα γυρίσματα μιας νέας σειράς που θα παιχτεί στο Mega, το «Milky Way». Είναι εξαιρετική. Έχω ξεκινήσει πρόβες για μια ταινία, αλλά δε μπορώ ακόμα να αποκαλύψω περισσότερα. 

– Οι «Παγιδευμένοι» θα έχουν δεύτερη σεζόν; Κι αν ναι θα είσαι;
Ναι, θα πάει για δεύτερη σεζόν αλλά θα δούμε αν θα είμαι….

– Όταν μιλάμε με ηθοποιούς, πάντα αναφέρουν ότι στο μέλλον θα ήθελαν να σκηνοθετήσουν και οι ίδιοι κάτι. Το έχεις σκεφτεί;
Έχω γράψει μικρά σενάρια ταινιών μικρού μήκους, σαν χόμπι, σαν μια πρώτη επαφή. Μου αρέσει πάρα πολύ το σινεμά. Οπότε, προσπαθώ να γράφω αλλά δεν είναι στις προτεραιότητές μου να σκηνοθετήσω, αλλά σίγουρα θα ήθελα κάποια στιγμή να συν-σκηνοθετήσω.

– Πού φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 5 χρόνια;
Δεν κάνω σχέδια. Κανένας άνθρωπος δε σκέφτεται πραγματικά τι θα κάνει σε 5 χρόνια. Μόνο όταν είσαι παιδί το σκέφτεσαι. Αυτό είναι το θλιβερό, όσο μεγαλώνουν τα χρόνια, λιγοστεύουν τα όνειρα. Η Λένα Πλάτωνος το λέει φανταστικά σε έναν στίχο της. «Έρχεται η επιβίωση και με βάζει σε αναγκαστική απογείωση». Δυστυχώς κι εγώ όσο μεγαλώνω, νιώθω ότι τα όνειρά μου γίνονται άπιαστα. Δεν είναι. Αλλά λιγοστεύουν. Γιαυτό κάνω μικρά βήματα και κοιτάω κοντά.

– Παρόλαυτα, το επάγγελμά σου πιστεύω ότι σε κρατά σε επαφή με την παιδικότητά σου. Ως παιδιά, παίζαμε ρόλους και ιστορίες. 
Ναι, αυτή η δουλειά είναι παιχνίδι. Παίζεις, λες ιστορίες. Όταν ήμασταν παιδιά ακούγαμε ιστορίες και τώρα της λέμε. Αυτό είναι το ωραίο του θεάτρου. Έρχονται άνθρωποι για μια-δυο ώρες και κάθονται να ακούσουν κάτι. Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να μην ακούμε, θέλουμε να μιλάμε εμείς ή να κοιτάμαι τα κινητά μας. Είναι συγκλονιστικό όταν κάθονται να ακούσουν. Σίγουρα θα πρέπει να ξαναζωντανέψει το παιδί που έχεις μέσα σου κι όλο το ξεχνάς. Γιαυτό και το θέατρο έχει μια πολύ προσωπική επαφή. Πολλές φορές στενάχωρη κι άλλες φορές χαρούμενη.