Ο πρόλογος αυτής της συνέντευξης με τον Γιάννη Καραμπέτσο a.k.a. Sake θα μπορούσε να ξεκινήσει με μία λεπτομερή αναφορά στην έκθεσή του “Street Love” στην γκαλερί Kapopoulos Fine Arts, αλλά θα σας εκμυστηρευτώ το εξής: βαριέμαι και δεν πιστεύω στις αφορμές, ειδικά όταν μιλάμε για πρόσωπα που η συνολική τους πορεία είναι άξια αναφοράς και δε χρειάζεται να σταθούμε σε ένα μόνο στάδιό της. Εν ολίγοις, ήθελα να μιλήσω με τον Sake ανεξάρτητα από το αν θα κάνει κάποια έκθεση, γιατί πολύ απλά η διαδρομή του σήμαινε για μένα -και για πολλούς ακόμα- κάτι σημαντικό. Ότι τα κατάφερε. Τι σημαίνει όμως αυτό;

Όπως θα διαβάσετε και παρακάτω στα όσα είπαμε, ο Sake ανήκει στη γενιά που μεγάλωσε στη λεγόμενη golden era του hip-hop, με φαρδιά ρούχα, graffiti, 2Pac, Notorious B.I.G., Terror X Crew κ.α., breakdance και άραγμα στις πλατείες. Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά βρίσκεται και το tattoo, αλλά όπως και τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά της κουλτούρας του δρόμου, που αργότερα μετανομάστηκε σε urban culture, δεν ήταν για τις μάζες. Ήμασταν λίγοι και καλοί (;), γι’ αυτό και όταν έβλεπες κάποιον «δικό σου» τον χαιρετούσες σαν να ήταν φίλος σου -εκτός κι αν φορούσε μπλούζα κάποιου αντίπαλου στρατοπέδου (βλ. ελληνικό hip-hop vs. low bap)- και χαιρόσουν αν κάποιος απ’ αυτή τη φάση τελικά τα κατάφερνε. Βέβαια, αν δεν ήσουν DJ ή παραγωγός, αν δεν έκανες rap ή δεν έγραφες στίχους, τι επιλογές είχες για να αναδειχθείς; Ελάχιστες. Γι’ αυτό θεωρώ πως είναι σημαντική η επιτυχία του Sake, διότι κατάφερε να μεταδόσει το urban μήνυμα της διαφορετικότητας χωρίς να ραπάρει ή να κάνει scratch, παρά μόνο με τα σχέδια του είτε αυτά είναι σε τατουάζ ή σε τοίχους μέσω του graffiti είτε αργότερα στα έργα, στα γλυπτά, στις εκθέσεις και τα installations του.

– Γιάννη, σε ποια περιοχή μεγάλωσες και τι παιδί ήσουν στην εφηβεία;
Μεγάλωσα στη Λυκόβρυση, κοντά στο Μαρούσι. Σαν έφηβος ήμουν λίγο πιο διαφορετικός απ’ τους υπόλοιπους, άκουγα hip-hop, έκανα graffiti. Τότε το graffiti, σκέψου, δεν ήταν καθόλου γνωστό προς τα έξω και μας μπέρδευαν πολλές φορές με χούλιγκανς και κάτι τέτοια. Δεν καταλάβαινε ο κόσμος τι κάνουμε. Ήσουν αρκετά απομονωμένος, με τη μόνη σου παρέα να είναι παιδιά από άλλες περιοχές που βρισκόμασταν και κάναμε τα graffiti μας, θα ακούγαμε τις μουσικές μας κ.λπ. Δεν υπήρχε μεγάλη κοινότητα. Επίσης, δε διάβαζα πολύ. Προσπαθούσα αλλά δεν τα κατάφερνα, πάντα ήμουν «εκτός θέματος», όπως έλεγε χαρακτηριστικά μια δασκάλα μου, και μετά σιγά σιγά μπήκαν στη ζωή μου αυτά που σου ανέφερα. Αρχικά έκανα bombing, έγραφα δηλαδή το όνομά μου έξω με διάφορους τρόπους, και αργότερα ξεκίνησα να ζωγραφίζω διάφορες φιγούρες.

– Θυμάσαι σε ποιο σημείο της πόλης έκανες το πρώτο σου graffiti; Πού άφησες δηλαδή για πρώτη φορά το στίγμα σου;
Νομίζω κάπου κοντά στο σχολείο μου, στη Λυκόβρυση.

– Aπό τότε υπογράφεις ως Sake;
Ενδιάμεσα το είχα αλλάξει μια δυο φορές, δε θυμάμαι σε τι, και μετά επέστρεψα σε αυτό.

– Ξεκίνησες με σπρέι ή Posca στους τοίχους;
Άκου, τότε δεν είχαμε τέτοια σπρέι και Posca. Χρησιμοποιούσαμε σπρέι από τα χρωματοπωλεία, αυτά για να βάφεις σίδερα, καρέκλες κ.α. Είχαμε σπρέι της σειράς.

– To tattoo πώς μπήκε στη ζωή σου; Πήγαινα Γυμνάσιο όταν σε είδα για πρώτη φορά στο τατουατζίδικο του Μάνου, στο Μαρούσι.
Θα πρέπει να ήταν κάπου στα πρώτα χρόνια των 00s η περίοδος που αναφέρεις. Πριν απ’ αυτό έψαχνα μια δουλειά, κάπου να πάω για να βγάλω κάποιο χαρτζιλίκι να πάω διακοπές στην Πάρο -εκεί πήγαινε η γενιά μου. Τότε, λοιπόν, ένας φίλος μου με πήρε μαζί του σε ένα φεστιβάλ tattoo γιατί ήθελε να κάνει. Εγώ δεν είχα καμία σχέση με τον χώρο, ούτε είχα δει κάτι από κοντά, ούτε με ένοιαζε, τίποτα, καμία επαφή.

– Και μετά πώς ξεκίνησες;
Ένας φίλος μου δούλευε στο Barcode του Ανδρέα Μαρνέζου, του Λεκτικού,  και του λέω «ρε μαλάκα, ψάχνω δουλειά», αλλά είχα στο μυαλό μου κάνα μαγαζί με ρούχα, κάτι τέτοιο, αν και για πωλητή δεν πιστεύω να με έπαιρναν γιατί δεν είχα λέγειν. Ο φίλος μου εξήγησε στον Ανδρέα ότι ζωγραφίζω και αυτός απευθείας με πήρε στο μαγαζί. Άρχισα να δουλεύω στο Barcode, χωρίς να έχω τα tattoo στο μυαλό μου, απλά σκούπιζα, καθάριζα, έβγαινα έξω για δουλειές και τέτοια. Δε με τραβούσε να κάνω tattoo, κι ας τους έβλεπα να χτυπάνε συνέχεια. Ταυτόχρονα, ο Ανδρέας με είχε από κοντά και μου έδειχνε κάποια πράγματα -βέβαια δεν καταλάβαινα γιατί μου έδειχνε-, αλλά εγώ ήθελα να είμαι κύριος στη δουλειά μου, να καθαρίζω το μαγαζί σωστά. Όμως σε κάποια φάση με βάζει να κάνω tattoo, και όταν άγγιξα για πρώτη φορά δέρμα τρελάθηκα. Σκέφτηκα, «δεν είναι δυνατόν τα σχέδιά μου, που τα κάνω στους τοίχους και τα “πατάνε” άλλοι με μπογιές ή σε ένα χαρτί που μετά το τσαλακώνεις, ξαφνικά να μένουν στη ζωή, να μένουν στο δέρμα ενός ανθρώπου για πάντα». Έτσι το tattoo με τράβηξε.

– Πώς αποφάσισες να ανοίξεις το δικό σου, το Sake Tattoo Crew (STC) στο Χαλάνδρι;
Σε κάποια φάση, μετά το Barcode, άφησα το tattoo και ασχολήθηκα ξανά με το graffiti. Πέρασε ένας χρόνος και λίγο παραπάνω, μέχρι που κάτι φίλοι με πήγαν στον Μάνο που είπες, στο Living Color, γιατί δεν ήμασταν πολλοί που ζωγραφίζαμε. Υπήρχαν κι άλλοι βέβαια που ζωγράφιζαν πιο ρεαλιστικά, αλλά εμείς κάναμε κάπως διαφορετικά πράγματα. Έκατσα λοιπόν εκεί για κάποια χρόνια και μετά άνοιξα το δικό μου studio.

– Ήταν ένα ρίσκο που σου βγήκε;
Ρίσκο δίχως αύριο! Βέβαια, αν το σκεφτώ τώρα, δεν ξέρω αν θα το έκανα ξανά. Αντιμετώπισα διάφορα, ίσως λόγω εποχής ή πάθους, το σίγουρο όμως είναι ότι δε μελέτησα ποτέ οικονομικά αν βγαίνει, ούτε το ενοίκιο, τίποτα. Δεν μπορούσα να στηριχθώ στους γονείς μου γιατί και εκείνοι δεν ήταν οικονομικά άνετοι -ο συγχωρεμένος ο μπαμπάς μου ήταν πλακάς και η μάνα μου κομμώτρια. Μπορεί να μην υπήρχε backup για να με στηρίξουν οικονομικά, αλλά ήταν δίπλα μου στο 100%, σε ό,τι επέλεγα να κάνω! Με υποστήριξαν στο όσο δεν πάει. Αυτό ήταν το δυνατό μου όπλο, τίποτα άλλο. Ήταν γαμάτοι. Και μιλάμε για δύο ανθρώπους που δεν είχαν τελειώσει κάποιο πανεπιστήμιο, δεν είχαν πάει στο εξωτερικό, δεν είχαν πάει σχολείο, παρ’ όλα αυτά καταλάβαιναν την καύλα μου γι’ αυτό το πράγμα και με βοηθούσαν.

– Αυτή την υποστήριξη την είχες και από μικρός που σε έβλεπαν να κινείσαι, ας το πω έτσι, σε μη τυπικούς χώρους;
Ναι, σε όλα. Μέχρι και στα μαθήματα, στο σχολείο. Θυμάμαι κάποια φάση, όταν πήγαινα Γενικό Λύκειο και έμεινα στον τόπο με 7-8 μαθήματα, ανέβαινα την ανηφόρα να επιστρέψω στο σπίτι ξενερωμένος και στεναχωρημένος -και λίγο φοβισμένος μην ακούσω κάνα καντήλι (γέλια). Με βλέπει λοιπόν ο πατέρας μου, μου λέει «Τι έγινε;» και του απαντάω «Πατέρα, πακέτο» (γέλια) Πήγαμε για μια μπύρα και μετά με έγραψε σε Τεχνικό Λύκειο, στη ΣΕΛΕΤΕ. Μακάρι και εγώ να μπορέσω να στηρίξω με τον ίδιο τρόπο τα παιδιά μου.

– Υπάρχουν και άλλα ρίσκα που πήρες και δεν πήγαν τόσο καλά όσο το Sake Tattoo Crew ή δε μετράει πάντα το αποτέλεσμα;
Κοίταξε, μετά από τόσα χρόνια που συνδυάζω art και business, συνέχεια παίρνω ρίσκα, καθημερινά. Δεν μπορεί να χαρακτηριστεί κάποιος «πρωτοπόρος», ή να θέλει να έχει αυτή την ταμπέλα επάνω του, αν φοβάται να φάει τα μούτρα του. Ξυπνάω το πρωί και ξέρω ότι ρισκάρω με το να κάνω κάτι που μπορεί να με αφήσει στον δρόμο ή να πολώσει. Δε γίνεται αλλιώς. Δεν μπορείς να αλλάξεις τα πράγματα διαφορετικά. Τώρα το tattoo είναι νορμάλ, τότε δεν ήταν έτσι. Και όταν μπήκα στον χώρο και κοίταξα να το κάνω πιο commercial ήταν δύσκολο. Βοήθησαν τα promo σε αυτό, ξέρεις, να βγω στην τηλεόραση, να πάω στα φεστιβάλ να ζωγραφίσω και τέτοια. Δεν το έκανα όμως με σταριλίκι. Κουβαλούσα τα πράγματά μου, πήγαινα εκεί, ζωγράφιζα, άφηνα τις κάρτες μου και έφευγα για άλλο event, να κάνω εκείνο να κάνω το άλλο, να γυρίσω στο μαγαζί. Βέβαια, δε ζεις έτσι, είσαι full on, και γι’ αυτό πρέπει να αγαπάς αυτό που κάνεις. Αυτό θα κάνει τη διαφορά, γιατί εγώ δε νιώθω ότι δουλεύω. Από την άλλη, αυτό μερικές φορές σε τραβάει σε έναν άλλον χώρο και καταλήγεις να επικοινωνείς περισσότερο με λιγότερους ανθρώπους. Δεν αναφέρομαι σε μια «καλησπέρα», να χαιρετήσεις κάποιον, να πιες μια μπύρα μαζί του. Ο κόσμος βλέπει μόνο ένα ωραίο πρότζεκτ, ένα ωραίο event, και ίσως αυτός είναι και ο λόγος που τα νέα παιδιά σε αυτόν τον χώρο βλέπουν μόνο το high-end, την κατάληξη. Δεν καταλαβαίνουν ότι για να φτάσεις σε αυτό το σημείο θα πρέπει να ματώσεις τα γόνατά σου -εκτός κι αν είσαι γόνος μεγάλης οικογενείας. Φυσικά, έχεις να κάνεις και με το βιοποριστικό κομμάτι της ζωής. Ναι μεν είσαι καλλιτέχνης, αλλά πρέπει να φας κιόλας. Να φάνε τα παιδιά σου, να πάνε σχολείο, να κάνουν διακοπές, έχεις το αυτοκίνητό σου, το σπίτι σου, μεγαλώνεις. Ωραία όλη η φάση του art, αλλά μέχρι να βγει ένας πίνακας δεν ξέρεις τι έχει μεσολαβήσει. Εσύ βλέπεις το αποτέλεσμα.

– Το graffiti είναι street art, «τέχνη του δρόμου» όπως λέμε. Τι μπορεί να μας πει το graffiti για την υπάρχουσα κοινωνική συνθήκη; Βρίσκεις συμβολισμούς ή έχουν εξαφανιστεί;
Εγώ δεν είμαι της πλευράς του πολιτικοποιημένου graffiti. Δεν ξέρω αν έμμεσα περνάνε πράγματα, μηνύματα, μέσα απ’ αυτά που κάνω στους πίνακές μου και στα υλικά που χρησιμοποιώ, αλλά δεν βάζω ποτέ κάποιο τέτοιο νόημα μέσα στο παιχνίδι. Δεν έχω δηλαδή σχέση με τη φάση του Bansky κ.τ.λ. Υπάρχει σίγουρα η αίσθηση της αντίδρασης. Μου αρέσει πολύ να τσαλακώνω το πολύ κυριλέ, το πολύ καθαρό, σε κάθε τομέα. Μου αρέσουν οι δρόμοι να έχουν χρώματα, μου αρέσει ο κόσμος να μην κοιμάται όρθιος, μου αρέσουν τα σχολεία να έχουνε graffiti, θέλω τα αμάξια να είναι διαφορετικά. Ζωντάνια, και λίγο πιο πολύ προσωπική έκφραση του καθενός στο καθετί. Κάποτε δεν μπορούσες να πας στη δουλειά με φαρδιά ρούχα, μας κοροϊδεύανε, τώρα είναι της μόδας και μια χαρά. Αλλάζουνε τα πράγματα. Είχα φίλους που ήταν χοντρούληδες, άλλοι ήταν gay, μια κοπέλα που είχε κάτι άλλο, και έβλεπα τη ζωή τους να είναι πολύ δύσκολη. Οι απ’ έξω δεν μπορούν να το καταλάβουν όσο και να θέλουν να το στηρίξουν. Επειδή βίωσα μερικά πράγματα με κάποιους κοντινούς μου ανθρώπους, μέσα από τη δουλειά μου θέλω να δείχνω και αυτή την πλευρά, το «εναλλακτικό» που λέμε. Αλλά, βασικά, δεν είναι εναλλακτικό, ή ότι «κάπου» υπάρχει και αυτό. Υπάρχει και αυτό, τελεία, άντε γαμήσου, μην το ψάχνεις. Και χέστηκα αν θα το αποδεχθεί ο δίπλα μου, ο δεξιά ο αριστερά, δε με απασχολεί καθόλου. Γουστάρω που βλέπω τον κόσμο να είναι ο εαυτός του εκεί έξω, που ζει όπως γουστάρει, όπως θέλει. Και βάζουν στην άκρη τα πρέπει, στην άκρη τα λεφτά, και δεν κάθονται να κάνουν τους μαλάκες. Σου λένε «μπορώ να τη βγάλω και πιο οικονομικά», «δε θα πάω να δουλέψω στην τάδε εταιρεία που θα με έχουν σούζα,  θα ζήσω με πιο λίγα», «θα κάνω τη ζωή μου ωραία». Δεν υπάρχει πιο γαμάτο απ’ αυτό.

– Δεν υπάρχουν, όμως, και κάποιες παγίδες σε αυτό. Να εμπορευματοποιηθεί το «εναλλακτικό», να αφομοιωθεί από το σύστημα;
Αυτό γίνεται φουλ, αλλά δε νομίζω ότι τελικά είναι κακό. Κάποτε δεν μπορούσαν να μιλήσουν αυτά τα παιδιά για τον εαυτό τους. Επειδή κάποιες εταιρείες το έχουν εκμεταλλευτεί εμπορικά, λες «άι στο διάολο», δεν είμαστε χαζοί. Από την άλλη, όμως, από το να είναι τα πράγματα όπως πριν, ε, καλύτερα να είναι έτσι. Δεν θέλω να υπάρξει ξανά παιδί, όπως ένας συμμαθητής μου, που θα αυτοκτονήσει επειδή είναι gay και οι γονείς του δεν το αποδέχονται. Μου αρέσει το στρετσάρισμα που υπάρχει εκεί έξω. Εννοείται πως υπάρχουν αυτοί που θα πουν «α, κοίτα αυτό», αλλά έτσι είναι, φα’ το στη μάπα. Έτσι βλέπω και εγώ τη φάση μου στην τέχνη αλλά και στο business κομμάτι της. Είμαι σε φάση «άντε γαμηθείτε».

– Η σειρά έργων Sake Art Crimes ήταν φυσική συνέχεια της εξέλιξής σου ως καλλιτέχνη;
Αυτό έχει μπει στη ζωή μου εδώ και 4-5 χρόνια. Είχα την ανάγκη να κάνω κι άλλα πράγματα πέραν του δέρματος, γιατί έχεις να κάνεις με ανθρώπους και δεν μπορείς να κάνεις ό,τι γουστάρεις. Μπορεί να έκανα ένα όνομα μέσα από τη δουλειά μου στο tattoo, αλλά ήθελα κάτι καινούργιο και, γιατί όχι, να αφήσω πίσω μου κάτι, μια παρακαταθήκη για τους επόμενους. Το Art Crimes έχει να κάνει με πίνακες, γλυπτά, κατασκευές και διάφορα άλλα, κατά κύριο λόγο με θεματολογία την αρχαία Ελλάδα, στα οποία επάνω γίνονται graffiti, σχεδιάζονται λογότυπα όπως της Coca-Cola και της Monster, χωρίς όμως να φαίνονται γελοία ή funky. Yπάρχει μια διαφορά: δεν είναι για να βγει πιο happy ο Ερμής ή απλά να κάνει μια φούσκα, είναι statement. Βλέπεις το γλυπτό το οποίο βγαίνει μέσα από κομμάτι τσιμέντου και υπάρχει εκεί ένα graffiti, κάτι που είναι πολύ δουλεμένο, που μεταφορικά αφορά τον χαρακτήρα και την ψυχή του καθενός. Δηλώνει πως ό,τι κι αν συμβαίνει δίπλα σου, παραμένεις αυτό που είσαι. Έχω κάτι άλλα έργα που είναι κομμένα, σπασμένα και ξανακολλημένα, που σημαίνει πως ό,τι κι αν έχεις πάθει συνεχίζεις να εκπέμπεις αυτό που είσαι μέσα σου χωρίς να έχει σημασία το παρουσιαστικό. Μέσα από το vandalize (βανδαλισμός) της κατάστασης θέλω να δείξω πως όπως και να είναι η συνθήκη, το μέσα μας συνεχίζει να υπάρχει, άρα το πιο βασικό είναι να δούμε το μέσα μας ποιο και τι είναι.

– Χρησιμοποίησες την έννοια του βανδαλισμού σε αυτά που μου είπες και σκέφτηκα το εξής. Οι αρχαιοελληνικές προτομές λοιπόν είναι ο «καμβάς» κάποιων έργων σου τα τελευταία χρόνια. Αυτό βέβαια γίνεται στο στούντιό σου κ.λπ. Αν αυτό συμβεί εκεί έξω, σε άγαλμα κάποιου εκπαιδευτικού ιδρύματος ή μιας πλατείας, είναι βανδαλισμός τελικά;
Έχουμε να κάνουμε με ένα έργο τέχνης κάποιου άλλου, και όταν επεμβαίνεις με οποιoνδήποτε τρόπο επάνω του είναι κακό. Ξεκινάμε με αυτό. Μετά πάμε στην έννοια της ιδιοκτησίας, στο ότι δε μου ανήκει αυτό το έργο. Βέβαια, δεν ανήκει ούτε και σε αυτούς. Είναι κληρονομιά άλλου είδους τις περισσότερες φορές. Για μένα, οτιδήποτε κι αν πας να πειράξεις και δεν έχεις πάρει τη συγκατάθεση του δημιουργού, είναι πρόβλημα… Βέβαια, δε μας ρώτησαν ποτέ αν συμφωνούμε να φωτιστεί πολύχρωμα η Ακρόπολη, ας πούμε. Άλλοι παίρνουν αυτές τις αποφάσεις, και το δέχομαι. Απέχει όμως από το να πάω εγώ εκεί πάνω και να κάνω graffiti -μετά θα υπάρχει και σχετικό νομικό ζήτημα, φυσικά. Οτιδήποτε αγγίξεις και είναι έργο άλλου, είναι βανδαλισμός. Οι προτομές που χρησιμοποιώ είναι ομοιώματα, ξέρεις. Πηγαίνω στο χυτήριο και μου τα φτιάχνουν, αλλά ούτε γελοιοποιώ ούτε ενισχύω τον βανδαλισμό. Δείχνω το collaboration του τότε με το τώρα, το πώς μπορεί να είσαι μέσα σου και πώς έξω σου, το πώς δύο τελειώς διαφορετικές συνθήκες ή άνθρωποι μπορούν να είναι μαζί.

– Σωστά, μόνο που αναφερόμαστε στο τώρα έχοντας εσύ ήδη διαγράψει μια πορεία στον χώρο. Όταν ξεκινάει ένα παιδί με το graffiti δε θα πάει να κάνει σχέδια επάνω σε τρένα και άλλους δημόσιους χώρους;
Μισό, προηγουμένως αναφερόμασταν για επέμβαση σε έργα άλλων, όχι στα τρένα κ.τ.λ.

– Δίκιο έχεις, ας πάμε σε αυτό.
Πεθαίνω να βλέπω το graffiti παντού, με ανατριχιάζει. Ότι είναι “καθαρό” το θεωρώ βαρετό. Αν έχει πιο creative ματιά ένα κτίριο, για παράδειγμα, είναι γαμώ. Εγώ έβγαινα να κάνω graffiti έξω γιατί κάτι με ενοχλούσε εκεί. Θα μου πεις «ποιος σου δίνει το δικαίωμα ρε μαλάκα να πας να βάψεις;» Μπαίνουμε όμως σε άλλα μονοπάτια συζήτησης και φτάνουμε σε πολύ πιο βαθιά θέματα, περί έργων, πολιτικής, κοινωνίας, περιουσίας κ.α. που δε θέλω να αναπτύξω τώρα.

– OK, το καταλαβαίνω.
Βλέπουμε τώρα πόλεις στο εξωτερικό που υιοθετούν αυτό το ρεύμα και έχουν πολύχρωμα κτίρια, κτίρια με graffiti, και τα σέβονται. Όταν βλέπεις ότι οι εποχές αλλάζουν, δεν πρέπει να προσαρμοστείς; Βλέπεις τεράστια brand μόδας που είχαν μέχρι πρότινος κοστούμια να βγάζουν streetwear σειρές. Ρούχα με graffiti, πιτσιλιές κ.λπ. Δεν είναι το graffiti το θέμα, είναι ότι το graffiti σε βοηθάει να εκτονώσεις και να βγάλεις κάτι από μέσα σου. Ο κόσμος το έχει ανάγκη αυτό. Δεν ξέρω. Αν δεν το γούσταρε ο κόσμος, υποθέτω, δε θα έπαιρνε και τους πίνακές μου στο σπίτι του, και μιλάμε για σπίτια φουλ κυριλέ. Εγώ από μέσα μου λέω «πώς διάολο;», αλλά μερικοί καταλαβαίνουν όλη αυτή τη φάση.

– Μιας που το ανέφερες, υπάρχει αγοραστής κάποιου έργου σου που είναι τελείως σουρεάλ -ως προσωπικότητα- να στο ζήτησε;
Οι πιο πολλοί (γέλια). Ένα από τα μεγαλύτερα δικηγορικά γραφεία της Ελλάδας, που έχει και στο εξωτερικό βάσεις, έχει γλυπτά μου. Τη Δικαιοσύνη, πιο συγκεκριμένα, σε φουλ vandalize φάση, με δολάρια και λίρες επάνω της σε graffiti.

– Υπάρχει κάποιος που δε θα του έδινες έργο σου;
Δε θα έδινα σε κάποιον που έχει ενοχλήσει παιδιά. Σε έναν τέτοιο ανθρώπο θα το έφερνα στο κεφάλι του. Κατά τ’ άλλα, δε με νοιάζει η ιδιότητα του άλλου. Ούτε αν είναι πολιτικός. Δε με αφορά δηλαδή από τη στιγμή που το έχω προς πώληση.

– Υπάρχει σχέδιο tattoo που δε θα έκανες;
Δε μου αρέσουν καθόλου τα πολιτικά tattoo, προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Δεν ήμουν ποτέ πολιτικοποιημένος, δεν το νιώθω για να κάνω κάτι τέτοιο.

– Για ποιο έργο σου είσαι περισσότερο υπερήφανος;
Βαράω tattoo πολλά χρόνια, τώρα όχι τόσο, αλλά στο μυαλό μου έχω κανά δυο καταστάσεις με γονείς που μου έχουν μείνει. Όταν ήμουν μικρός και δούλευα στον Μάνο, που είπαμε νωρίτερα, έκανα tattoo στην πλάτη ένος “γίγαντα”. Μπροστά μου ήταν τεράστιος! Και όσο του χτυπούσα το τατουάζ αυτός άρχισε να κλαίει. Εν τω μεταξύ, οι χούφτες του ήταν όσο το κεφάλι μου, και λέω από μέσα μου «λες να πονάει και να μου χώσει καμιά μπουνιά;» Αγχώθηκα, όπως καταλαβαίνεις. Μου εξήγησε λοιπόν ότι το tattoo αυτό ήταν για το παιδάκι του που το είχε χάσει… Ε, αυτά με αγγίζουν. Χρόνια μετά, στο δικό μου μαγαζί πλέον, είχα ένα ραντεβού με ένα παιδί που δεν ήρθε γιατί απεβίωσε, νομίζω ατύχημα με μηχανάκι. Τελικά ήρθαν οι γονείς του και έκαναν το τατουάζ… Και ναι, εντάξει, έχω κάνει τατουάζ σε διάσημους, ποδοσφαιριστές κ.λπ. αλλά μέσα μου αυτές οι ιστορίες με έχουν αγγίξει. Όσον αφορά τα υπόλοιπα έργα μου, θα διαλέξω την έκθεσή μου στην πλατεία Συντάγματος που δεν είχε ξαναγίνει κάτι τέτοιο. Είμαι και υπερήφανος για το γλυπτό ύψους 3,5 μέτρων που υπάρχει στα κεντρικά γραφεία της Danone στο Παρίσι. Στο lounge του πολύ ντιζαϊνάτου και σύγχρονου κτιρίου υπάρχει το γλυπτό που σου λέω, ο Άτλας.

 

View this post on Instagram

 

A post shared by SAKE stc (@sakestc)

– Graffiti, tattoo ή art projects/installations; Με ποια σειρά πλέον σε εκφράζουν περισσότερο; Πού βρίσκεις περισσότερο τον εαυτό σου;
Όταν γράφω το όνομά μου έξω στον δρόμο.

– Ακόμη, ε;
Ναι, ναι! Δεν το ξεπερνάει τίποτα! Δεν πα να ζωγραφίζω, να κάνω εκθέσεις, οτιδήποτε. Αυτό που με γεμίζει είναι να έχω μαζί μου έξω ένα σπρέι ή έναν μαρκαδόρο και να κάνω ταγκιές. Είναι και λίγο οξύμωρο, να βλέπεις έναν τύπο στην ηλικία μου να κάνει κάτι τέτοιο, μπορεί να έχω και τα παιδιά μου μαζί. Αν μου μπει ο διάολος θα το κάνω! Κοιτάζω να είναι και σε κάποιο σημείο που δε θα δημιουργήσει κάποιο πρόβλημα, αλλά αυτό το πράγμα δε σταματάει με τίποτα. Ήταν η αρχή αυτής της καριέρας, αυτό θα είναι και το τέλος. Κάπως έτσι θέλω να φύγω και από τη ζωή.

 

View this post on Instagram

 

A post shared by SAKE stc (@sakestc)

– Στην έκθεση “Street Art” στην γκαλερί Kapopoulos Fine Arts τι βλέπουμε;
Βλέπουμε 2-3 πιο “κλασικά” μου έργα, αυτά με τα αγάλματα και τα neon, τα graffiti κ.λπ., αλλά παρουσιάζω και μια άλλη σειρά που βασίζεται πάνω σε διάφορα brands που έχουν iconic προϊόντα, όπως το κουτάκι της Coca-Cola, οι πατάτες των McDonald’s, ένα κομμάτι πίτσα, burger, το Soup του Warhol, Air Jordan, Nintendo και τέτοια. Είναι μια συλλογή με φουλ ποπ, φουλ graffiti, φουλ χρώμα. Έχει πλάκα.

– Τι σχεδιάζεις για το μέλλον;
Κάτι ακραία τεράστιο…

– Τι εννοείς; Σε μέγεθος ή σε πιθανό impact;
Και σε μέγεθος. Δεν έχει γίνει ξανά κάτι τέτοιο στη χώρα μας, ούτε τέτοια συνεργασία. Πιστεύω σε κανά δίμηνο θα έχει ολοκληρωθεί, οπότε όταν τελειώσει θα σε ενημερώσω κατευθείαν. «Έλα πάρτε φωτογραφίες» θα σου πω και θα σου εξηγήσω τότε. Θα είναι αρκετά εντυπωσιακό.

– Σε ευχαριστώ, Γιάννη.
Κι εγώ, γαμώ ήταν.

➪ Info

Sake STC – “Street Love”

Kapopoulos Fine Arts, Σκουφά 5, Κολωνάκι, Αθήνα
TEL: +210 3637652
EMAIL: kolonaki@kapopoulosart.gr

Ώρες λειτουργίας:
Δευτέρα, Τετάρτη, Σάββατο: 10:00 – 17:30 | Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 10:00 – 20:30

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News