Ο Παντελής σηκώνει το τηλέφωνο και εμφανώς αγχωμένος απαντά «Ναι, ευχαρίστως να την κάνουμε τη συνέντευξη απλώς δεν προλαβαίνουμε από κοντά γιατί Παρασκευή βράδυ φτάνω στην Αθήνα».

Ακόμη και ένας αγχωμένος Παντελής, που σου μιλά από την Κέρκυρα, ενώ ιδρώνει στη σκέψη «έχω να φτιάξω βαλίτσα» είναι ένας Παντελής που θέλεις να έχεις συνομιλητή.  Γιατί είναι ταυτόχρονα πάντα τόσο οικείος και τόσο απροσδόκητος μαζί που ποτέ δεν βαριέσαι.

Σας το εγγυώμαι.

– Πώς εξελίσσονται τα συναισθήματα καθώς πλησιάζει ο καιρός για το live;

Έρχομαι οδικώς από ακριτικό νησί. Αυτό είναι το πρώτο ψυχολογικό παλούκι, ιδίως μέχρι να φτιαχτεί η βαλίτσα. Έχοντας ολοκληρώσει και τη διαδικασία των προβών, θα αρχίσω να σκέφτομαι ξανά το live όταν πατήσω το πόδι μου στην Αθήνα, την Παρασκευή το βράδυ, αν όλα πάνε καλά. Τίποτα δεν είναι δεδομένο.

– Ξανά στο Gagarin. Πόσο σημαντικό είναι για σένα να παίζετε σε ένα μέρος που το γνωρίζετε καλά και το έχεις συνδέσει με διάφορες αναμνήσεις; Ποιες στιγμές μέσα στα χρόνια σου έχουν μείνει πιο δυνατές από εκεί;

Το Gagarin είναι από το 2006 «το δεύτερο σπίτι μου», καθώς επληρώθη η τότε επιθυμία-προφητεία του εκλιπόντος ιδρυτή του, η αγαπητική σχέση που είχα αναπτύξει με τον οποίο καθιστά το γεγονός ακόμα πιο φορτισμένο συγκινησιακά για μένα. Ξέρω κάθε σημείο της σκηνής και των παρασκηνίων, του χώρου όλου, μέσα κι έξω. Περισσότερο όμως ανυπομονώ να δω γνωστά και άγνωστα πρόσωπα και να επιβεβαιώσω ένα αυξανόμενο αίσθημα ικανοποίησης που τα ΠτΠ έχουν πια το δικό τους αφοσιωμένο κοινό, χωρίς απαραιτήτως επικαλύψεις και επισκιάσεις.

– Υπάρχουν τραγούδια που πάντα θες να λες στα live και άλλα που δεν θες για κάποιο λόγο; Αν ναι, ποια είναι αυτά και γιατί; Αλλάζουν αυτές οι προτιμήσεις με τα χρόνια;

Νομίζω πως όλη η δισκογραφία των ΠτΠ είναι συγκινησιακά δυνατή για μένα ακόμα – το σπάνιο των εμφανίσεων έχει συμβάλει σ’ αυτό. Πάντα απορούσα πώς κάποιοι καλλιτέχνες μπορούν να επαναλαμβάνουν σε τακτική βάση το ρεπερτόριό τους. Στην τελευταία συναυλία των Κόρε. Ύδρο. ένιωσα μια τεράστια ανακούφιση που δεν θα ξαναπώ αυτά τα τραγούδια – τουλάχιστον με αυτή τη μορφή, λέω τώρα. Ίσως είναι ο ίδιος λόγος που με τρομάζουν οι σχέσεις επαναληπτικής μονιμότητας, συναισθηματικές, εργασιακές, οτιδήποτε. Ή που απορώ πώς κάποιος άνθρωπος μπορεί και τρώει κάθε μέρα μπανάνα.

– Πού κρύβονται τα ενθύμια νεανικών συντροφιών; Κρατάς πράγματα που είχες ως παιδί ή πράγματα που σου θυμίζουν παιδικούς φίλους ή νεανικούς έρωτες;

Έχω κρατήσει σχεδόν τα πάντα από την εποχή της νιότης μου, όταν τα πράγματα ήταν μόνο χειροπιαστά και ακόμα μυθοποιημένα. Όσο περνούν τα χρόνια, αυτό ατονεί όλο και περισσότερο. Πολλές φορές νιώθω ότι πλέον ξέρω τους ανθρώπους πριν τους γνωρίσω, γι’ αυτό και η έκπληξή μου είναι τεράστια όταν, πολύ σπάνια, συναντάω έναν άνθρωπο με «ξένα» σε μένα χαρακτηριστικά. Γενικά, βαριέμαι όλο και πιο εύκολα πλέον, χάνω το ενδιαφέρον μου. Ακόμα και κάποιες «μοναδικότητες», τελικά είναι ίδιες με άλλες μοναδικότητες, που τις έχουμε γνωρίσει. Αυτό μου συμβαίνει και με το τραγούδι πια. Ζούμε σε έναν κόσμο πλήρως απομαγευμένο, και, για ανθρώπους με πραγματιστική συγκρότηση, αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο πλήγμα.

– Είναι πιο δύσκολο να εξηγήσεις ένα τραγούδι που έγραψες ή τον λόγο για τον οποίο το έγραψες;

Μπορώ να σου εξηγήσω το οποιοδήποτε τραγούδι μου λέξη-λέξη. Τον πραγματικό λόγο όμως δε θα τον μάθεις ποτέ, πολύ απλά γιατί ανήκει στη σφαίρα του αρρήτου.

– Όταν γράφεις ένα τραγούδι μπορεί να έχεις στο μυαλό σου ένα συγκεκριμένο πρόσωπο; Λειτουργούν δηλαδή τα τραγούδια σαν κωδικοποιημένες εξομολογήσεις; Κι αν ναι, πιάνουν τόπο;

Εμπνέομαι κυρίως από τα συναισθήματα που μου γεννιούνται με αφορμή την παρουσία προσώπων στη ζωή μου. Το πρόσωπο θα έλεγα ότι λειτουργεί περισσότερο ως μέσο. Προφανώς και υπάρχει μια διάσταση εξομολογητική. Το ευθύ παράπονο ήταν κάτι που πάντα με δυσκόλευε, και αυτό θεωρώ ήταν ένας από τους λόγους που κατέφυγα σε αυτό τον τρόπο έκφρασής του. Αλλά και το ενοχικό μου «χρέος» πάντα ένιωθα ότι το εξοφλώ πληρέστερα ως καταγεγραμμένη, εσφραγισμένη με το ψυχικό μου «αίμα» κατά κάποιο τρόπο, κατάθεση.

– Ενώ θεωρείστε κερκυραϊκή μπάντα μόνο εσύ πια Παντελή μένεις στο νησί. Αυτό πώς επηρεάζει τη ύπαρξη σας ως μπάντας, τη λειτουργία σας αλλά και τις μεταξύ σας σχέσεις; Είναι η απόσταση που κρατά ζωντανούς τους έρωτες ή τους μεταμορφώνει σε κάτι άλλο;

Η αλήθεια είναι ότι σε πρακτικό επίπεδο τα πράγματα είναι πια πιο δύσκολα από ποτέ. Βρισκόμαστε πλέον όλοι μαζί μόνο επί τούτου ή σε πολύ σπάνιες κοινωνικές συγκυρίες, όπως ήταν πρόσφατα ο γάμος του Μάριου με τη Χριστίνα στην Αθήνα. Εκεί στην ουσία επισφραγίσαμε την κοινή μας επιθυμία να ξανακάνουμε κάτι όλοι μαζί, σαν ΠτΠ. Και μετά από μερικές μέρες ήρθε η πρόταση της Μαρίνας. Το σημαντικότερο είναι ότι με το Μάριο και τη Χριστίνα, που τα τελευταία δύο χρόνια ζουν σε πόλη της ηπειρωτικής Ελλάδας, όπου η Χριστίνα είναι διορισμένη ως εκπαιδευτικός, βρισκόμαστε συχνά, και πέραν των καλλιτεχνικών, καθώς έχουμε πολύ στενή, οιονεί οικογενειακή, διαπροσωπική σχέση. Μια ευτυχής συγκυρία, η μοναδική ίσως σε σχέση με την ηπειρωτική πόλη που προανέφερα, είναι ότι πολύ κοντά σ’ αυτήν βρίσκεται και το χωριό του Νώντα. Όλα τα παιδιά, τόσο του στενού, όσο και του ευρύτερου πυρήνα των ΠτΠ, είναι πολύ ιδιαίτερες, ανεξάντλητες θα έλεγα προσωπικότητες, με σπάνια χαρακτηριστικά, από αυτά που μόνο στους απλούς, καθαρούς ανθρώπους, χωρίς απωθημένα, συναντάς. Πέρα από εμένα και το Μάριο, που είμαστε Κερκυραίοι, η Χριστίνα, η Τζένη και ο Νώντας έζησαν ως φοιτητές στην Κέρκυρα και μυήθηκαν δεόντως στα… μυστήρια της. Σε αυτό το live θα παίξει μαζί μας πιάνο (και όχι μόνο) η νεαρή καλλιτέχνις Demetria, που επίσης μένει στην Κέρκυρα ως φοιτήτρια και είναι υπερταλαντούχα και γενικώς εξαιρετική! Θα έλεγα καταληκτικά ότι, όπως ποτέ τα πράγματα με μένα δεν ακολουθούσαν την τυπική και συμβατική οδό, αυτό συμβαίνει και τώρα: έχουμε άλλη μια έκφανση της δυσβατότητας (και ανωμαλίας!) που με κράτησε σε εγρήγορση μέχρι σήμερα, επιτείνοντας την καύλα μου. Η διαφορά είναι ότι πλέον, μετά και το Ενθύμιον, δε με διακατέχει το άγχος του ανικανοποίητου ή ανολοκλήρωτου, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

– Το τελευταίο σας βιντεο κλιπ είναι το «Τα Πληγωμένα Μηνύματα Αναθεωρημένα». Το σενάριο βασίζεται σε μια φαντασία σου. Τι σημαίνει αυτό; Πώς προέκυψε και πώς αξιοποιήθηκε οπτικά για το τραγούδι;

Σημαίνει ότι, ακολουθώντας τις εικόνες των στίχων, είναι προϊόν της φαντασίας μου. Προέκυψε κατόπιν οργανωμένου σχεδίου εντός της διετίας της πανδημίας. Δια πυρός και σιδήρου, όπως πάντα.

– Γενικά τα βιντεο κλιπ σας θυμίζουν ταινίες πολύ μικρού μήκους και θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν instant cult. Δέχεσαι αυτόν τον όρο; Αγαπάτε το κιτς και το μελόδραμα στην εικόνα κι αν ναι, γιατί;

Αγαπάω την αισθητική της Κρυφής Γοητείας της Μπουρζουαζίας, του Twin Peaks και της Καρακορτάδας.

– Θα ήθελες να γυρίσετε ως Παιδιά της Παλαιότητας μιας μεγάλου μήκους ταινία; Αν ναι, τι υπόθεση θα είχε και ποιοι θα έπαιζαν σε αυτή;

Όχι, δεν το έχω σκεφτεί ποτέ. Κάποιες απόπειρες για ντοκιμαντέρ από άλλους, ξεκινώντας από το προκάτοχο σχήμα βέβαια, έγιναν αλλά έμειναν ανευόδωτες. Σε κάτι τέτοιο είμαι πάντα ανοιχτός.

– Πώς αισθάνεσαι όταν απαντάς σε συνεντεύξεις; 

Αρχικά το κάνω μόνο επειδή πρέπει να γίνει. Στην πορεία, και αναλόγως των ερωτημάτων, μπορεί και να αντλήσω μια απόλαυση.

Info: ΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ Vol2, με τους Τα Παιδιά της Παλαιότητας, Melentini, Tango with Lions, Λάμδα. Σάββατο 21 Ιανουαρίου στο Gagarin 205. Οι πόρτες ανοίγουν στις 20:30. Στην προπώληση τα εισιτήρια κοστίζουν 12 ευρώ, στο ταμείο 15 ευρώ.