Πως συνδέεται η μουσική με την θεατρική αλληγορία και πως ο ήχος συμπορεύεται με το δράμα με σκοπό να χαρτογραφήσει το ήδη δύσβατο πεδίο μιας κωμικής αλληγορίας; Μουσικός και ταυτόχρονα ηθοποιός ο Παναγιώτης Μανουηλίδης (aka Panú) συμμετέχει στην παράσταση “Σκυλιά”, σε σκηνοθεσία και σύλληψη Ανέστη Αζά, αναπτύσσοντας μια προσωπική γλώσσα ζωντανής ηχητικής δραματουργίας, που επιχειρεί να συγκεράσει διαφορετικά καλλιτεχνικά πεδία. Στόχος του να δώσει σάρκα και οστά στην επιτυχημένη παράσταση της ταλαντούχας ομάδας που με αφορμή ένα αληθινό γεγονός αναδεικνύει ένα βαθιά κοινωνικό ζήτημα με έναν προσβάσιμο και ταυτόχρονα διεισδυτικό τρόπο.

Το OLAFAQ συνάντησε τον Παναγιώτη Μανουηλίδη λίγες ημέρες μετά την αναγκαστική αποχώρηση του Τούρκου ηθοποιού Cem Yiğit Üzümoğlu υπό καθεστώς πολιτικής δίωξης και μίλησε για τις προκλήσεις του έργου του και τα επόμενα καλλιτεχνικά του σχέδια.

– Η παράσταση ξεκινά στη σκιά της απαγόρευσης εξόδου του Cem Yiğit Üzümoğlu από την Τουρκία. Θα θέλαμε την άποψή σου για την νέα περίπτωση επέμβασης στην τέχνη με τη ”βούλα” του κρατικού αυταρχισμού.
Η Τέχνη είναι ο θησαυρός της ελευθερίας ή καλύτερα το μοναδικό μέσο για να νιώσουμε, να μυρίσουμε και να αισθανθούμε την ελευθερία.  Συγκρίνω τις επεμβάσεις και την καταστολή στην τέχνη με τη δολοφονία ενός παιδιού. Του “μαγικού παιδιού” που λέει η ψυχοθεραπεία.

– Τι σε ώθησε στη συμμετοχή σου στα «Σκυλιά», ποιο στοιχείο σε κέντρισε στο συγκεκριμένο καλλιτεχνικό εγχείρημα;
Με τον Ανέστη δουλεύουμε κοντά 15 χρόνια μαζί. Χαίρομαι πολύ για τον φίλο μου. Αισθάνομαι ότι βρίσκεται στην καλύτερή του φάση και η ομάδα που έχει φτιαχτεί πετάει. Θυμάμαι τις πρόβες μας για τα “Σκυλιά”, πόσο προσωπικά ζούσαμε τη δουλειά. Ήταν ένα κοινό όραμα και όχι μια δουλειά του ενός . Αυτό το έκανε ο Ανέστης και είναι από τα μεγαλύτερά του χαρίσματα. Όλοι βρήκαμε τον εαυτό μας μέσα στο έργο,  φτιάχνοντας μια κοινή γλώσσα και έναν κοινό τόπο. Είχε ευλογία αυτή η δουλειά. Πέρα από αυτό όμως, το θέμα του έργου ήταν αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Προσπάθησα να φτιάξω όχι απλά τη μουσική, αλλά έναν ηχητικό κόσμο. Να φτιάξω π.χ. τη φωνή του τέρατος και να τη νιώσουμε μέσα στην αίθουσα. Με τη συμβολή του συνεργάτη μου ηχολήπτη  Αγγέλου Κονταξή πιστεύω πως καταφέραμε να φτιάξουμε κάτι δυνατό.

– Πόσο εύκολο ήταν να συνδυάσεις τη διπλή σου υπόσταση ως μουσικός και ηθοποιός στο συγκεκριμένο έργο;
Είμαι μουσικός που αγαπάει την σκηνή και την “κουζίνα” του θεάτρου. Δεν κρύβω ότι μου αρέσει να κάνω τον ηθοποιό αλλά δεν είμαι. Είναι πολύ δύσκολη δουλειά. Δεν μπορούν να την κάνουν όλοι. Ούτε οι ηθοποιοί πολλές φορές (χιούμορ). Στα «Σκυλιά» ερμηνεύω ζωντανά τη μουσική μου μαζί με τον αγαπημένο φίλο Gary Salomon και τους ηθοποιούς.

– Ποιο είναι το πιο δύσκολο σκέλος στον ερμηνευτικό ρόλο σου επί σκηνής;
Να διευθύνω όλη την ομάδα ώστε να αποδώσουμε σωστά την μουσική μου και το sound design αλλά  παράλληλα να ερμηνεύσω και γω. Το έργο είναι πολύ απαιτητικό κινησιολογικά,  μουσικά, τεχνικά και απαιτεί από όλους μας μεγάλη συγκέντρωση. Είναι πάντως μεγάλη απόλαυση αυτή η μιάμιση ώρα. Κάθε φορά ανυπομονώ.

– Τα ”Σκυλιά” φέρουν ένα στοιχείο πολιτικής αλληγορίας και σάτιρας προς τον ανθρώπινο κόσμο. Πιστεύεις ότι η Τέχνη μπορεί να καταφέρει ισχυρές μετατοπίσεις μέσα από αυτή την έμμεση προσέγγιση;
Ναι. Πιστεύω στις μετατοπίσεις, στα ραγίσματα, στις αλλαγές. Αυτά όμως είναι προσωπικά πράγματα, που γίνονται πολύ αργά και ήσυχα. Αλλάζει ο κόσμος μας όσο αλλάζει ο καθένας μας την καθημερινότητα του. Σε αυτό η επαφή με την Τέχνη είναι καθοριστική. Πολύ περισσότερο η πρακτική της. Αν θες να μάθει το παιδί σου μουσική, ξεκίνα να μαθαίνεις εσύ.

– Ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας καλλιτέχνης στην Ελλάδα του σήμερα κατά τη γνώμη σου και τι θα άλλαζες;
Όλα είναι δύσκολα πλέον στην Ελλάδα για το μεγαλύτερο ποσοστό των επαγγελμάτων. Για μας ήταν από πάντα. Από την οικογένεια, την ανύπαρκτη εκπαίδευση, την απαξίωση της δουλειάς μας εργασιακά αλλά και ηθικά. Από το κράτος και από την κοινωνία που πλέον ζει σε εικονική αυτάρκεια 500 ευρώ. Ξέρετε π.χ. ότι δουλεύουμε σε επικίνδυνα  θέατρα; Το κράτος δίνει κάποια χρήματα αλλά πιστεύω πως αφορούν την εφήμερη διασκέδαση και δεν στηρίζουν μακρόπνοα και σε βάθος χρόνου την Τέχνη. Είμαστε εγκλωβισμένοι σ’ ένα γενεολογικό τραύμα προσωρινότητας και τσαπατσουλιάς. Για αυτό νομίζω μας ταιριάζει τόσο πολύ ο Τουρισμός σαν δουλειά. Παραδομένοι στην ευκολία, στα σλόγκαν και τα συνθήματα ψάχνουμε για μια άνετη καρέκλα να παρακολουθούμε ζωντανά την καταστροφή μας. Πως μπορεί ν αλλάξει αυτό; Τι άλλαξε μετά το Μάτι; Τι άλλαξε από τα Τέμπη; Τι μπορεί ν αλλάξει για την Τέχνη;

– Ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σχέδιά σου;
Συνεχίζω την εργασία μου στο θέατρο σε συνεργασίες με τον Ανέστη Αζά, τον Πρόδρομο Τσινικόρη, τον Γιώργο Κουτλή, τον Θανάση Δόβρη, την Στέλλα Σερέφογλου. Κάποιες συναυλίες με τον Μιχάλη Σιγανίδη, με τους Χειμερινούς Κολυμβητές κ.α. Παράλληλα συνεχίζω τις ηχητικές μου εγκαταστάσεις “Όργανα”. Πρόκειται για διαδραστικές ηχητικές εγκαταστάσεις μεγάλης κλίμακας που λειτουργούν σαν μουσικά έργα στο χώρο. Εύχομαι η καινούρια μου εγκατάσταση να βρει τον χώρο της μέσα στην επόμενη χρονιά.

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.

 

 

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News