Άλλο έντεχνο, άλλο Περίδης. Ακατάταχτος, μοναδικός, αυθεντικός, τριάντα χρόνια τώρα-και βάλε, για όσους είχαν την τύχη να τον ακούσουν να παίζει και να τραγουδάει σε κέντρα πριν έρθει η διασημότητα. Μια διασημότητα για το έργο του και μόνον. Για τις σπουδαίες συνεργασίες. Για την χρυσαφένια, μελένια ευαισθησία που αναδίδεται από τα κομμάτια του, την φωνή, τους στίχους, τις μουσικές. Σαν ανοιξιάτικο αεράκι-κουβαλά την θλίψη του χειμώνα, αλλά ευαγγελίζεται καλοκαίρι. Ο άνθρωπος που συναντήσαμε με την Άσπα ένα μεσημέρι στον Βάρσο της Κηφισιάς είναι αυτός που γνωρίζαμε τόσα χρόνια μέσα από το έργο του-σπάνια αυτού του είδους η απόλυτη, ευθυγραμμισμένη συνέπεια ανθρώπου και καλλιτέχνη. 

Αφαιρουμένων των ερωτήσεων-τα έχουμε πει-κάποιες συνεντεύξεις λάμπουν καλύτερα. Κιθάρα, κούρδισμα, τρυφερότητα, λίγο νεράκι γάργαρο και φύγαμε για μια δροσερή βουτιά στο μυαλό και την διαδρομή του Ορφέα Περίδη, ενός από τους σημαντικότερούς μας τραγουδοποιούς και διαμορφωτές-ανανεωτές της αχανούς θάλασσας που ονομάζουμε ”ελληνικό τραγούδι”.

«Μετά από τριάντα plus χρόνια στην δισκογραφία, νιώθω πολύ ωραία που έζησα τόσο πολύ καταρχάς. Βλέπεις και τις αλλαγές των καιρών, επίσης, πώς ήταν η δισκογραφία το ’90 και πώς είναι σήμερα. Το ’90 δεν υπήρχε Internet, υπήρχε βινύλιο, το οποίο καταργήθηκε, CD και κασέτα επίσης, που καταργήθηκαν επίσης. Έχουμε ζήσει αυτές τις δεκαετίες πολλές αλλαγές στον χώρο μας. Όταν το 1993 έκανα τον δίσκο με την “Φωτοβολίδα” και έγινε επιτυχία, ουσιαστικά εκπλήρωσα το όνειρό μου. Από τότε, συνεχίζω και γράφω τραγούδια, μέχρι αυτή τη στιγμή που μιλάμε, και ελπίζω και στο μέλλον. Αν κανείς με ρωτούσε αν έχω πραγματοποιήσει τα όνειρά μου, θα απαντούσα θετικά. Αλλά, αυτό που μου αρέσει και αγαπώ, είναι, άσχετα από τα όνειρα και την όποια επιτυχία, είναι να αποτυπώνω την στιγμή και τα συναισθήματά μου, μέσω του στίχου και της μουσικής. Πρόκειται, δηλαδή, για ένα διαρκές όνειρο και θέλω να το κάνω πάντα».

«Είχα χτυπήσει, στα πρώτα μου βήματα, όπως όλοι οι συνάδελφοι αρκετές πόρτες, που δεν άνοιγαν όμως. Η πόρτα που άνοιξε πρώτη ήταν αυτή του Νίκου Παπάζογλου. Και δεύτερη, αυτή των Αγώνων τραγουδιού του Μάνου Χατζιδάκι, όπου διακρίθηκα με το τραγούδι “Ο Ρομπέν των Καμμένων Δασών”. Στον δίσκο του Παπάζογλου συμμετείχα με τρία κομμάτια, το “Μάτια Μου”, το “Θάνατο Θέλω Τραγικό” και το “Φεύγω”».

«Ο Νίκος Παπάζογλου ήταν μια μοναδική περίπτωση. Ό,τι έδειχνε προς τα έξω, αυτό ακριβώς ήταν σαν άνθρωπος, στ’ αλήθεια. Πολύ ειλικρινής, με επαναστατικές και προοδευτικές ιδέες για το πώς στήνεται ένα λάιβ, διάλεγε, ας πούμε, μέρη στα οποία δεν είχε παίξει ποτέ κανείς. Ανέβαζε τα ηχεία με τα γαϊδουράκια σε κάτι ξερόβραχα και έκανε συναυλίες με γεννήτριες, ας πούμε. Αν υπήρχε η δυνατότητα να γίνουν συναυλίες στη Σελήνη, μόνο ο Παπάζογλου θα το’ κανε. Επίσης ήταν σπουδαίος συνθέτης, κάτι που δεν είμαι σίγουρος αν γνωρίζει πολύ ο κόσμος, ο οποίος τον ξέρει περισσότερο ως τραγουδιστή. Ήταν τενόρος, σπουδαία φωνή, με πολλά χρώματα στην ερμηνεία του, σύμφωνοι, αλλά έγραφε και καταπληκτική μουσική. Γνωριστήκαμε ως εξής: πήγα στο καμαρίνι του στον Λυκαβηττό μετά από μια συναυλία του και του πήγα μια κασέτα με έξι τραγούδια: το “Φεύγω”, το “Κάτι μου Κρύβεις”, τη “Φωτοβολίδα”, το “Μάτια Μου”, το “Θάνατο Θέλω Τραγικό” και ένα ακόμα. Αυτός διάλεξε εκείνα που διάλεξε, είχα απορρήσει που δεν επέλεξε τη “Φωτοβολίδα”, μιας που μου φαινόταν κάπως σουξεδιάρικο. «Αυτό θα το πεις εσύ», μου είπε».

«Ένας άλλος καλλιτέχνης με τον οποίο συνεργάστηκα και βρίσκω συγκλονιστικό είναι ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο οποίος μάς έχει προσφέρει μερικές συγκινητικές στιγμές. Αυτό που έκανε κι έβαλε έναν άνθρωπο με πρόβλημα ομιλίας, ίσως αυτό που λέμε, ”χαζό”,  να λέει α καπέλα ένα αντιπολεμικό τραγούδι με στίχους ”Έγινε ειρήνη/Για λόγους ανωτέρας βίας/Ας κράταγε στ’ αλήθεια για όλη τη μικρή ζωή μας”, ναι, το βρίσκω πολύ σπουδαίο.  Επαναστάστης την εποχή εκείνη ήταν και ο Μανώλης Ρασούλης, για μένα. Ο δίσκος “Η Εκδίκηση της Γυφτιάς” τάραξε τα νερά για τα καλά, με θέματα όπως η μετανάστευση. Ποιος μιλούσε για τους μετανάστες από τη Λιβύη το 1989;».

«Η δημοσιότητα είναι ένα σοκ για τον άνθρωπο και δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμη πάντα. Ο δίσκος είχε επιτυχία και με έκανε αναγνωρίσιμο, κάτι που με δυσκόλεψε τα τρία πρώτα χρόνια. Το ξεπέρασα, γιατί είχα πολύ καλούς φίλους, δεν χρειάστηκε να πάω στον ψυχίατρο -αν και κανονικά θα’ πρεπε (γέλια). Και τότε και τώρα ένιωθα και νιώθω ότι δεν είμαι τίποτα σπουδαίο. Έκανα ωραία τραγούδια που έγιναν επιτυχίες και τ’ αγάπησε ο κόσμος, κάτι που σημαίνει ότι έχω ταλέντο, δηλαδή δεν είμαι σεμνότυφος. Αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι άλλο. Κάποιος έχει ταλέντο κάπου και διαπρέπει, that’ s all. Δεν ένιωθα άνετα με το να μπαίνω σε μια καφετέρια, ας πούμε, και να βλέπω να ψιθυρίζουν «Να, ο Φωτοβολίδας!» και τα λοιπά. Κάποια στιγμή, μπορεί να νιώσεις πως δεν θες να σε ξέρει κανένας, να λες «θα πάω στο βουνό»».

«Μιας που λέγαμε για κλειστές και ανοιχτές πόρτες, μέχρι σήμερα, όταν μου στέλνουν νέα παιδιά τη  μουσική τους, αντιδρώ όπως ο Παπάζογλου, ακούω δηλαδή και επικοινωνώ μαζί τους. Όποιος είναι σε αυτόν τον χώρο, πιστεύω πως είναι υποχρεωμένος να βοηθήσει αυτόν που αισθάνεται και πιστεύει ότι το αξίζει. Πολλούς τέτοιους ανθρώπους συνάντησα μες στα χρόνια, και καλλιτέχνες που έγραφαν και άλλους που τραγουδούσαν. Έτσι, έχω κάνει κάμποσες συνεργασίες. Ας πούμε, η Σουσάνα Τρυφιάτη, με την οποία θα εμφανιστούμε τώρα στη Σφίγγα, έκανε πριν κάνα δυο χρόνια κάποιες διασκευές τραγουδιών μου, τα έκανε σαν καινούργια. Το εκτίμησα και της έγραψα μερικά καινούργια να πει. Η συνεργασία είναι μια αμφίδρομη συνεργασία, και εκείνη με διάλεξε και εγώ την διάλεξα».

«Τραγούδια που έχω γράψει, αλλά και έχω πει, εννοείται πως διαθέτουν αυτοβιογραφικά στοιχεία. Με ρωτάς για το “Γιατί Πολύ Σ’ Αγάπησα”, που έγραψε τους στίχους ο Γιάννης Καλπούζος. Έχω νιώσει έτσι στην εφηβεία μου, κυρίως, να παραμερίζω τον εαυτό μου, γιατί είμαι τρελά ερωτευμένος. Αν δεν ταυτιζόμουν με τον στίχο, δεν θα τον μελοποιούσα. Έχω αισθανθεί ότι αγαπώ κάποιον πιο πολύ από τον εαυτό μου αν και αυτό μπορεί να είναι και ψέμα, δεν ξέρω, δεν μου φαίνεται λογικό να αγαπάς τον άλλον πιο πολύ από τον εαυτό σου, από την άλλη τα συναισθήματα δεν είναι λογικά».

«Τουλάχιστον τρεις φορές στην ζωή μου έχω κάνει διαλείμματα των δύο, τριών χρόνων, εννοώ χωρίς κυκλοφορίες και εμφανίσεις. Θυμάμαι όταν έγραφα “Τα Τραγούδια μου Τ’ Αμερικάνικα”, που είχα τον πρώτο στίχο τοιχοκολλημένο στο δωμάτιό μου και δεν μπορούσα να βρω την συνέχεια. Τον ολοκλήρωσα σε τρία χρόνια. Άλλες φορές, έχω να κάνω έναν ολόκληρο χρόνο να αγγίξω την κιθάρα μου, ναι, συμβαίνουν αυτά στους καλλιτέχνες. Και όταν συμβαίνουν νομίζω ότι είναι για καλό. Ωφελεί τον καλλιτέχνη να κάνει μερικές παύσεις αν το μπορεί, φυσικά, γιατί είναι κι εκείνοι που δεν μπορούν, που τους βγαίνει αλλιώς και που τους κάνει καλό να εργάζονται συνέχεια. Είναι θέμα αντίληψης, αλλά και κράσης, μιας που πρόκειται για μια κουραστική και ψυχοφθόρα εργασία». 

«Σε σχέση με την εξαγγελθείσα πιθανή υποχρεωτικότητα της ελληνικής μουσικής στους δημόσιους χώρους, έχω να πω ότι όποιο νομοθέτημα σε υποχρεώνει ή σου απαγορεύει να ακούσεις κάτι δεν με βρίσκει σύμφωνο, δηλαδή δεν το κατανοώ καθόλου. Βέβαια, θα αυξηθούν τα δικαιώματα των εγχώριων καλλιτεχνών-αλλά είναι αυτός ο ενδεδειγμένος τρόπος; Δεν ξέρω. Ξέρω ότι η μουσική πια έχει τους δικούς της τρόπους να φτάνει στους ακροατές. Ο κόσμος επιλέγει τι θα ακούσει και ψάχνεται από μόνος του. Αν δεν υπήρχε το Spotify ή και το Youtube, πώς θα μοιράζαμε στην εποχή μας την μουσική μας; Τα αυτοκίνητα δεν έχουν καν σιντιέρα πια! Γίνονται κάποιες προσπάθειες τώρα με κάποιες εταιρείες που έχουν επαναφέρει το βινύλιο και κυκλοφορούν ας πούμε 300 κομμάτια, αλλά αυτό δεν είναι βιώσιμο, δεν μπορεί να συντηρήσει στ’ αλήθεια έναν ενεργό τραγουδοποιό ή ερμηνευτή. Καταφεύγουμε όλοι στις πλατφόρμες, αν και αισθητικά δεν με συγκινεί καθόλου αυτός ο τρόπος ακρόασης της μουσικής. Είναι σε μια οθόνη πια τα πάντα».

«Πάντως, δε νοσταλγώ, σχεδόν ποτέ. Για μένα, η νοσταλγία είναι αρνητικό συναίσθημα. Λέω, «έτσι είναι τα πράγματα» και όπως μάς χτυπάνε χορεύουμε. Ίσως φαίνεται κάπως να λέω έτσι για τη νοσταλγία, γιατί συχνά μου λένε ότι νοσταλγούν με τα τραγούδια μου και, δεν ξέρω, μπορεί να κόβουν και τις φλέβες τους. Σαν Ορφέας, όμως, πιστεύω ότι πάντα αφήνω, και στην ζωή και στα τραγούδια μου, ένα παράθυρο ανοιχτό να μπαίνει λίγο φως».

«Ο δίσκος που κυκλοφορήσαμε τώρα με τη MINOS γεννήθηκε, σε μια πρώτη φάση, το 2000, με 12 παιδικά τραγούδια. Είχαν έρθει τα κορίτσια, οι κόρες μου, στην ζωή μας και για μένα ήταν ένα συνταρακτικό γεγονός και έπρεπε να το αποτυπώσω συναισθηματικά. Θυμάμαι μια φράση του Διονύση Σαββόπουλου που έλεγε ”αν ό, τι ζούμε χάνεται, είμαστε χαμένοι κι εμείς οι ίδιοι”. Έτσι, λοιπόν, αυτό που άρχισα να βιώνω ως πατέρας, στα 40 μου χρόνια, θέλησα να το κάνω μουσική, τραγούδι. Ο δίσκος έχει 5 από τα 12 τραγούδια που είχα γράψει τότε, συμπλήρωσα και άλλα 5 και, φυσικά, ζήτησα από την κόρη μου, την Σοφία, η οποία τραγουδάει, να συμμετέχει. Το μωρό που μεγάλωσε! ».

«Ο δίσκος αυτός κυκλοφορεί ψηφιακά. Έχω σκεφτεί σε σχέση με αυτό. Η τεχνολογία πολλές φορές μάς έχει λύσει τα χέρια και, άλλες, μας έχει καταστρέψει. Το ότι οι καλλιτέχνες σήμερα φτιάχνουν τα κομμάτια τους και μπορούν να τα κυκλοφορήσουν τώρα, αυτήν την στιγμή ας πούμε, δεν το βρίσκω κακό. Είναι ωραίο να φτάχνεις τραγούδια και να τα γράφεις στο στούντιο. Το live είναι άλλη κατάσταση. Νιώθω σα να αιωρούμαι, είναι μια ευτυχισμένη στιγμή επίσης να κάνεις όλον τον κόσμο να τραγουδάει μαζί σου, ανεξαρτήτως αν λες δικό σου τραγούδι ή άλλου. Είναι σπουδαίο να κάνεις τον κόσμο να τραγουδήσει και, γιατί όχι, να χορέψει κιόλας- αυτό δεν είναι ο τελικός σκοπός; Το τραγούδι ανακουφίζει τον άνθρωπο, πολλές φορές τον θεραπεύει κιόλας, δεν μπορεί να ζήσει κανείς χωρίς το τραγούδι.»

 

Info:

-Κυκλοφόρησε πρόσφατα σε ψηφιακή μορφή, με τίτλο «Τρόκο Τροκ», ένα συγκινητικό άλμπουμ του Ορφέα Περίδη από τη MINOS. Περιλαμβάνει δέκα τραγούδια για μικρά και μεγάλα παιδιά, τραγουδισμένα από τον ίδιο τον Ορφέα και την κόρη του Σοφία Περίδη.

–Οι εμφανίσεις του τα Σάββατα του Μάρτη στην μουσική σκηνή Σφίγγα συνεχίζονται. Μαζί του επί σκηνής μια από τις πιο ανερχόμενες νέες φωνές του ελληνικού τραγουδιού η Σουσάνα Τρυφιάτη που θα μας τραγουδήσει καινούρια τραγούδια σε πρώτη εκτέλεση που εμπεριέχονται στο νέο album του Ορφέα Περίδη με γενικό τίτλο «Πάλι για σένα» καθώς και κάποια από τα παλιά και αγαπημένα.

Με ένα πλούσιο ρεπερτόριο που καταφέρνει να κινείται με δεξιοτεχνία από το έντεχνο στο λαϊκό τραγούδι, και από την μπαλάντα στην ροκ διάθεση, ο Περίδης καταφέρνει να δημιουργεί το αγαπημένο εκείνο κλίμα που προσφέρει στους ακροατές την διασκέδαση μαζί με την ποιότητα, τη μουσική τρυφερότητα μαζί με τον ενθουσιώδη δυναμισμό.

Στην μουσική τους παράσταση, μπορούμε να απολαύσουμε ένα πλήθος από ηχοχρώματα και ρυθμούς, να «σκάνε» σαν φωτοβολίδα και να μεταφέρουν εκρηκτικά τις νύχτες μας από την Ανατολή ως την Δύση, έτσι όπως ανέκαθεν γνωρίζει να κάνει το καλό ελληνικό τραγούδι.

Συμμετέχουν οι μουσικοί:
Ορφέας Περίδης: κιθάρα, φωνή
Σουσάνα Τρυφιάτη: φωνή
Θοδωρής Δαμουράκης, κιθάρες
Κώστας Αρσένης, μπάσο
Γιάννης Ριζόπουλος, κρουστά
Χρήστος Σκόνδρας: μπουζούκι, μαντολίνο
Οργάνωση Παραγωγής: Melodica Art Productions

Πληροφορίες
Ώρα έναρξης: 22.00
Eίσοδος: 13 ευρώ
Προπώληση εισιτηρίων: more.com – sfiga.gr
Τηλ. Κρατήσεων: 211-4096149, 6987-844845

Μουσική σκηνή Σφίγγα
Ακαδημίας και Ζωοδόχου Πηγής
(είσοδος στον πεζόδρομο Κιάφας 13)
Τηλέφωνο κρατήσεων: 6987844845, 2114096149
sfigamusic@gmail.com

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News