Ως ακτιβίστρια, λεσβία, διοργανώτρια του Outview Film Festival, σκηνοθέτρια, διαβητική, καρκινοπαθής η Μαρία Cyber έχει ζήσει το στίγμα στο πετσί της και γι’ αυτό μας ζητά να ακούσουμε τις «σιωπηλές φωνές».

«Εδώ και χρόνια έλεγα, αν θέλετε να εξαλείψατε τις ταμπέλες, να τις χρησιμοποιείτε μέχρι αηδίας. Είμαι μαύρη, λεσβία, Εβραία, διαβητική, καρκινοπαθής, butch, bdsm Πειραιώτισσα και ισως είμαι non binary, αλλά πέρασα την έντονη φάση του transgender και τώρα ιδεολογικά πολιτικά, ξανά γυρνάω στο λεσβία αλλά μέσα μου νιώθω μισό κορίτσι μισό αγόρι ή ούτε αγόρι ούτε κορίτσι, είμαι Ολυμπιακός, λατρεύω το πινκ πονκ και ακούω πολύ μουσική, είμαι ακτιβίστρια, φωτογράφος, αρθρογράφος, σκηνοθέτρια, dj, διοργανώτρια, υπερβολικά λαπάς που δεν το δείχνω όμως, λατρεύω το καλό φαΐ και είμαι απαιτητική στο φαγητό μου, μερικές φορές νομίζω ότι είμαι ο Σούπερμαν ή η Xena και αλλες φορές ένα μικρό μυρμηγκάκι. 

Έχω άπειρες ταμπέλες, αλλά ξέρεις κάτι, με λένε Μαρία και έλα να με γνωρίσεις, είμαι πολλά πράγματα, αν θες, γνώρισε με και αν σου κάνω ας γίνουμε φίλοι.  Μια φορά για την ABSOLUT VODKA είχα σχεδιάσει πρόταση, για μια καμπάνια της «no label» την είχα γεμίσει ταμπέλες, και μετά τιναζότανε, (όπως κάνουν τα ζωάκια μετά από μπάνιο για να πετάξουν το πολύ νερό από πάνω τους) και έμενε μόνο η ποιότητα του μπουκαλιού.

Αντιλαμβάνομαι, ότι στην εποχή μας με ίσως βίαια τρόπο, αλλά δεν γίνεται αλλιώς με τόσους αιώνες κακοποίησης και επίσης αν δεν σπάσεις αβγά δεν κάνεις ομελέτα, στην εποχή μας έχουν βγει τόσες ταμπέλες για την σεξουαλικότητα και για την ταυτότητα και την έκφραση φύλου, για τα όρια του φύλου, για την κατασκευή του κοινωνικού φύλου, που τα έχω χάσει, παράλληλα όμως μέσα μου χαμογελάω όχι μόνο γιατί αλλάζουν τα πράγματα, όχι μόνο γιατί αποκτάνε υπόσταση και δικαιώματα κοινωνικές ομάδες που ήταν για χρόνια στο περιθώριο αλλά πάνω από όλα γιατί θα έρθει μια μέρα στο μέλλον που θα γυρίσουμε (με άλλους όρους) στο “εγώ είμαι ο Τάσος, εσύ η Μαρία” και αυτό θα είναι αρκετό γιατί θα έχουν αποκτήσει όλες οι ταμπέλες την ίδια αξία και τα ίδια δικαιώματα και δεν θα χρειάζονται πια.

Ελπίζω να ζω να το δω να το απολαύσω! Καλή σας μέρα!»

Αυτή η ανάρτηση που έκανε στα social η Μαρία Κατσικαδάκου aka Mαρία Cyber αλλά και όλη της πορεία μέχρι τώρα με έκανε να θελήσω να μιλήσω μαζί της από κοντά. Η ίδια είναι ακτιβίστρια, λεσβία, διοργανώτρια του Outview Film Festival, σκηνοθέτρια, διαβητική, καρκινοπαθής. Είναι όλα αυτά και πάνω απ’ όλα αυτά είναι η Μαρία που διεκδικούσε μια ζωή να ακούγεται η φωνή της. Ας την ακούσουμε παρέα:

Είναι μια πολύ βίαιη εποχή, ξεκινώντας απ’ τα καιρικά φαινόμενα μέχρι τις πολιτικές αντιπαραθέσεις. Έχουμε φτάσει στο αμήν η κατάσταση, πρέπει να γίνει μια ριζική και ουσιαστική αλλαγή. Πλέον τα περισσότερα πράγματα είναι fluid και όχι μόνο το gender, δηλαδή το τί είναι Αριστερά πλέον, τι είναι Δεξιά, το ποιος είναι μαλάκας. Πιστεύω ότι εάν δεν φτιάχνεις ομελέτα, εάν δεν σπάσεις αβγά… Ο Αρκάς είχε πει «Η ζωή είναι μια μοναχική πορεία προς τον θάνατο άσε που μπορεί να πεθάνεις και στον δρόμο». Είναι αδύνατον να γίνει ήρεμη επανάσταση ή επανάσταση με όρους του παρελθόντος.

Είχα κάνει το 2017 ένα φιλμάκι που λέγεται «So quite, η περφόρμανς του μουνιού» με μουσική της Nalyssa Green. Τι ήθελα να πω με αυτό; Το πέος έχει μια εξωστρέφεια, φαίνεται πότε είναι καυλωμένο, φαίνεται πότε χύνει. Το μουνί έχει απ’ την άλλη μια απίθανη εσωστρέφεια, αλλά μπορεί μέχρι και να γεννά. Το φιλμ αυτό το αφιέρωσα στον αδερφό μου που όταν του έλεγαν συγχαρητήρια όταν γέννησε η γυναίκα του εκείνος απαντούσε «εγώ ένα ml έβαλα κι αυτή το έκανε τρία κιλά». Είναι μια περίοδος που πρέπει να ακούσουμε όχι αυτούς που φωνάζουν αλλά όσους τώρα βρίσκουν τη φωνή τους.

Στη δίκη του Λιγνάδη μίλησαν επιτέλους οι «σιωπηλές φωνές», αυτές που τόσα χρόνια δεν έβρισκαν το θάρρος να πάνε στα δικαστήρια. Επιτέλους βγαίνουν προς τα έξω οι φωνές των κακοποιημένων γυναικών. Μέχρι τώρα η κοινωνία άκουγε τον πιο φωνακλά, αυτόν που ένιωθε δυνατός μέσα στη μαγκιά του. Τώρα πια έχουν πάρει φόρα και καλά κάνουν κι έχουν πάρει φόρα, κι ας είναι κάποιες φορές βίαιος ο τρόπος, κι ας καίγονται ορισμένες φορές τα χλωρά μαζί με τα ξερά.

Είναι πολύ σημαντικό να κατακτάς έδαφος γιατί χρειαζόμαστε ορατότητα της διαφορετικότητας. Υπάρχει μια υπερβολή στο ότι ακόμα και η μια μύγα που περπάτησε πάνω μου μπορεί να με κακοποίησε αλλά ακόμη κι αυτή η υπερβολή είναι εύλογη καθώς υπάρχει ένα ιστορικό καταπίεσης που κρατάει αιώνες. Άλλωστε το λέει και η παροιμία, «όταν καείς με το χυλό φυσάς και το γιαούρτι». Αν έχεις φάει τόση κακοποίηση είναι επόμενο να γίνεσαι παντού καχύποπτος.

Ας κρατήσουμε την ουσία: οι φωνές πλέον μιλάνε και αυτό κάνει τη διαφορά. Ένα διαφορετικό άτομο δεν θα σκατοπεράσει όπως εγώ και άλλοι μεγαλύτεροι στο σχολείο, αν του συμβεί κάτι θα βρει υποστήριξη. Η νέα γενιά είναι ευτυχώς ψυλλιασμένη.

Η ασθένεια στην Ελλάδα στιγματίζεται σε μεγάλο βαθμό. Φαντάσου στιγματίζεται ο διαβήτης, που δεν καν κολλάει καν, δηλαδή και να θέλω να σε κολλήσω, δεν μπορώ.  Ως ΑμΕΑ η ίδια και λόγω διαβήτη και πλέον και λόγω καρκίνου φρόντιζα πάντα να φέρνω ΑμΕΑ άτομα στο Outview. Υπήρχαν τολμηρά άτομα ακόμη και σε μια κοινότητα που δυστυχώς είναι άκρως συντηρητική, γιατί έτσι την έχουν μάθει.

Είναι μια φράση που αγαπώ και ας έχει παίξει πολύ στο Tik Tok, δεν λέω ότι ανακαλύπτω τον τροχό. Λέει λοιπόν αυτή η φράση: «Έχουμε δύο ζωές˙ η δεύτερη αρχίζει όταν αντιληφθούμε ότι έχουμε μόνο μία». Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στην περίπτωση των τερματικών ασθενειών. Οφείλουμε να σεβόμαστε τους τερματικούς ασθενείς.

Έχω ορκιστεί πως αν ζήσω θα κάνω ό,τι μπορώ για το hospice care δηλαδή για τα κέντρα ανακουφιστικής φροντίδας. Είμαστε πολύ πίσω στην Ελλάδα όσον αφορά τον ασθενή, τα δικαιώματά του και το πώς πρέπει να φερόμαστε. Δεν συζητάμε για τον θάνατο. Αλλά ξέρεις τι σε οδηγεί στον θάνατο; Η ζωή. Αν τα καταφέρω τώρα, θέλω πολύ να μιλήσω με τον θάνατο.

Μόλις τελειώσουν στους γιατρούς τα όπλα στη φαρέτρα τους τότε εγκαταλείπουν τους ασθενείς στη φροντίδα της οικογένειας και των φίλων. Όμως οι ασθενείς αυτοί μπορεί να έχουν μπροστά τους δύο και τρεις μήνες ζωής. Στην Ελλάδα υπάρχει μόνο μια δομή ανακουφιστικής φροντίδας που είναι δωρεάν και ονομάζεται «Γαλιλαία» αλλά προσφέρει φιλοξενία μόνο για 15 ημέρες. Είναι πολύ σημαντικό να φεύγεις απ’ αυτή τη ζωή χωρίς πόνο και χωρίς φόβο.

Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν το βούλωνα και δεν μιλούσα για όσα είμαι. Πιστεύω ότι έχω προσφέρει και ότι έχω κερδίσει. Νιώθω μια πληρότητα. Αυτό που μ’άρεσε πάρα πολύ ήταν το βραβείο απ’ την υπουργό Πολιτισμού της Γαλλίας. Έγινε τελετή, μου έδωσαν παράσημο, το χάρηκα πολύ. Έκλαιγα. Σκεφτόμουν «Μαλάκα, κάποιοι αναγνωρίζουν». Αυτό έγινε τον Οκτώβριο που μας πέρασε.

Όλοι διαφορετικοί είμαστε και όλοι ίσοι. Αυτό που έχει αλλάξει ως προς τη διαφορετικότητα σήμερα είναι πλέον ότι ο κάθε άνθρωπος διεκδικεί να είναι ο εαυτός του όπως μπορεί και αν μπορεί στην καθημερινότητά του, στα απλά πράγματα.

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News