Ο Juλio Κομπολόι, είναι ένας πολύ ταλαντούχος ράπερ από τη Λεμεσό. Τον άκουσα πρώτη φορά να τα δίνει όλα στην εμφάνισή του ως καλεσμένος του AfroBanana φεστιβάλ που έγινε πριν λίγες μέρες στον Νέο Κόσμο. Εντυπωσιασμένος από την αμεσότητα των στίχων του στην Κυπριακή γλώσσα, του ζήτησα, αμέσως μετά το live του, να τα πούμε λίγο και να κάνουμε μια μικρή βόλτα στα στενά της γειτονιάς για να μάθω περισσότερα για τα τραγούδια και την τέχνη του. Και σε αυτήν την μικρή μας βόλτα τον παρατήρησα να κινείται με τον αέρα κάποιου που κουβαλά στις λέξεις του το βάρος της ιστορίας και της παράδοσης.

Γεννημένος και μεγαλωμένος στην Κύπρο, βρήκε τη φωνή του στην Κυπριακή διάλεκτο, χαρίζοντας στη μουσική σκηνή του τόπου μια πραγματικά μοναδική και αυθεντική νότα. Οι στίχοι του, αιχμηροί και άμεσοι, μιλούν για την κοινωνία και την πολιτική, τα προσωπικά και τα ομάδικά μας ζητήματα, αντλώντας πάντα έμπνευση από τις προσωπικές του εμπειρίες και βιώματα.

Στους δρόμους της Λεμεσού, ο Juλio δεν είναι απλώς ένας καλλιτέχνης, αλλά μια σημαντική φωνή του νέου κόσμου της, που εκφράζει, χωρίς φόβο, αλλά με πολύ πάθος, τις ανησυχίες και τις ελπίδες της νεολαίας. Το 2017, μαζί με άλλους φίλους συνοδοιπόρους, ίδρυσε την Barco Pirata Collective, μια συλλογικότητα καλλιτεχνών που σπέρνει την επανάσταση μέσα από την τέχνη. Και καθώς τα χρόνια περνούσαν, αυτή η φλόγα της δημιουργικότητάς του δεν έλεγε να σβήσει. Αντίθετα, φούντωνε όλο και περισσότερο. Το 2021, ο Juλio έγινε μέλος του ροκ/ραπ συγκροτήματος Ανεμούριο, συνεχίζοντας έτσι να ανατρέπει τα δεδομένα και να προκαλεί τη σκέψη με κάθε νέα του ρίμα.

Είχε την πρώτη του επαφή με το χιπ χοπ στα εφηβικά του χρόνια και κάπως έτσι ξεκίνησε κι ο ίδιος να ραπάρει στα δεκαοκτώ του, όπου έκανε και τις πρώτες του ερασιτεχνικές ηχογραφήσεις. Μέχρι το 2010, οι στίχοι του ήταν στην Ελληνική γλώσσα. Ξεκίνησε να κυκλοφορεί την μουσική του το 2012, μέχρι το 2013, που άρχισε πλέον να εμφανίζεται και ζωντανά. Το 2014, ήταν η χρονιά που κυκλοφόρησε ο πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος του με τίτλο “Ξύπνα τζ’ Άκου” σε στίχους και παραγωγές του ίδιου. Στη συνέχεια ακολούθησε το δεύτερο άλμπουμ του, σε μουσικές του SMILIN, Κύπριου ράπερ και μουσικού παραγωγού. Στα τέλη του 2015, κυκλοφόρησε το “Της Ζωής τζαι του Θανάτου”, το οποίο ο ίδιος θεωρεί ως το πιο προσωπικό του πρότζεκτ μέχρι στιγμής.

Το 2016, ήταν η χρονιά με τις περισσότερες εμφανίσεις του στην κυπριακή μουσική σκηνή. Το 2017, συνεργάστηκε για δεύτερη φορά με τον SMILIN, όπου παρουσίασαν τα “Μαύρα Άσματα”, το πρώτο άλπουμ που κυκλοφόρησε η Barco Pirata Collective. Η κολεκτίβα Barco Pirata, που μεταφράζεται ως πειρατικό πλοίο, αποτελεί μια συλλογικότητα καλλιτεχνών από διάφορους χώρους, με μια κοινή προσέγγιση στην τέχνη, η οποία εστιάζει κυρίως στην αυθεντικότητα του καλλιτέχνη, που θέλει να παραμείνει αυθόρμητος, αυθεντικός και να κινείται κόντρα στις νόρμες.

Η μουσική του Juλio είναι σαν ένα ταξίδι, μια εξερεύνηση της Κυπριακής ταυτότητας και μια σύγχρονη αντανάκλαση της κοινωνικής πραγματικότητας (και όχι μόνο της Κυπριακής), γεμάτη πάθος, θάρρος, αφύπνιση και αλήθεια, και γι΄αυτό -και μόνο- τον λόγο αξίζει να κάνεις συχνές βόλτες μαζί της.

– Ας ξεκινήσουμε με μια βουτιά λίγο πίσω στον χρόνο και ας δούμε τον νεαρό Juλio Kompoloi που θέλει να γίνει ράπερ. Πότε ξεκίνησες να γράφεις ρίμες, πότε ξεκίνησες να ραπάρεις; Η πρώτη σου επίσημη κυκλοφορία ποια ήταν και τι θυμάσαι πιο έντονα από εκείνες τις πρώτες σου ημέρες έκθεσης στο κοινό;
Η σχέση μου με το γράψιμο άρχισε όταν ήμουν ακομά πολύ νεαρός. Κάπου στην εφηβεία πρεπεί να έγραψα τα πρώτα μου ποιήματα. Θυμάμαι πως ήταν κάπως μεγάλα σε έκταση, και όταν άκουσα πρώτη φορά ελληνικό ραπ, αφού με κέρδισε η δύναμη και η αμεσότητα του στίχου, και αφού ταυτιζόμουν με τον τρόπο ζωής και το σύστημα αξιών που περιέγραφε, είχα συνειδητοποιήσει ότι αυτό ήταν ένα είδος μουσικής το οποίο είχε πάρα πολλούς στίχους. Μπορούσε δηλαδή να φιλοξενήσει και τoν τρόπο που εγώ ήδη έγραφα.  Όλα αυτά με έκαναν να νιώσω ότι συναντήθηκα με την μουσική που μου ταίριαζε και μπορούσε να με εκφράσει. Σιγά σιγά  η εφηβική ποίηση έγινε ραπ. Η πρώτη μου κυκλοφορία ήρθε πολλά χρόνια μετά. Για πολλά χρόνια μάθαινα να κάνω beats και έγραφα ελληνικούς στίχους χωρίς να κυκλοφορήσω οτιδήποτε. Τα πρώτα μου κομμάτια τα κυκλοφόρησα αφού πλέον είχα αλλάξει τον στίχο μου σε καθαρά κυπριακό κάπου στο 2011. Το πρώτο κυπριακό κομμάτι που κυκλοφόρησα ήταν το “Κυπριακό Freakstyle” το οποίο ήταν μια κριτική (θυμωμένη) ματιά στην κυπριακή πραγματικότητα και καθημερινότητα. Πιο έντονα από όλα θα θυμάμαι πάντα τα πρώτα ειρωνικά σχόλια και υφάκια που πάντα άκουγα από όποιον είχε την πρώτη του επαφή με το κυπριακό ραπ. Πράγμα που άλλαξε αρκετά γρήγορα αφού οι στίχοι πάντα μιλούσαν για σοβαρά θέματα. Μια διαδικασία η οποία μπορώ να πω πως συμβαίνει ακόμα και σήμερα, αν και πλέον είναι πολύ λίγοι εκείνοι που δεν γνωρίζουν την ύπαρξη της μουσικής μας στην κυπριακή της έκφραση.

– Πριν ξεκινήσεις να γράφεις τα δικά σου τραγούδια ποια ήταν εκείνα που σε είχαν σημαδέψει, ποιοι καλλιτέχνες (Έλληνες ή ξένοι) θα έλεγες ότι σε έσπρωξαν να ακολουθήσεις αυτό το μονοπάτι στη ζωή σου;
Οι Active member, τα Διάφανα Κρίνα, ο Tupac, οι Τρύπες, οι FFC, οι Wu Tang, ο Nas, οι Immortal Technique, Limp Bizkit, Korn και οι System of a Down… Γενικά πολύ ροκ και πολύ ραπ και όλα μαζί.

– Αν κάθε σου τραγούδι είναι ένα ταξίδι, το καινούργιο που θα ήθελες να σε οδηγήσει;
Στην κατανόηση.

– Hip-hop beats και παραδοσιακές λούπες. Χιπ-χοπ, οργή και καημός. Μπορεί το δικό σου blend μουσικής να αποτελέσει μια αντίσταση ή ενδεχομένως μια απάντηση στην παρακμή των καιρών μας και με ποιον τρόπο;
Εγώ πιστεύω πως το ραπ, και η κουλτούρα του χιπ χοπ γενικότερα μπορεί να αποτελέσει ένα πολύ σοβαρό όχημα ιδεών και ιδεολογιών που έχουν δυναμική να αλλάξουν τον κόσμο, όπως το χιπ χοπ έχει ήδη αλλάξει τον δικό του κόσμο. Έχει δικούς του κώδικες επικοινωνίας, έχει κώδικες αξίας, και έχει μεγαλώσει ολόκληρες γενιές κάτω από αυτές τις αξίες, τον τρόπο ζωής και τις συμπεριφορές (οι οποίες σίγουρα δεν είναι πάντα και οι καλύτερες -αλλά είναι πάντα πιο ανθρώπινες από αυτές που επιβάλλει το σύστημα). Τώρα αν το δικό μου ραπ μπορεί να υποστηρίξει και να σηκώσει το βάρος μιας τόσο σημαντικής κληρονομιάς δεν νομίζω ότι είμαι ο αρμόδιος για να απαντήσω. Το ελπίζω πάντως.

– Θεωρείς ότι η ανάγκη για έμπνευση πυροδοτείται πιο εύκολα από τη νοσταλγική παλινδρόμηση σε χαμένες μελωδίες, σε χαμένους ήρωες και καταστάσεις του παρελθόντος παρά από την ενστικτώδη αντίδραση στην προβληματική κατάσταση του κόσμου σήμερα;
Και τα δύο. Η νοσταλγία και η ιστορία δεν είναι αρκετές από μόνες τους για να πυροδοτήσουν έμπνευση, πόσο μάλλον τέχνη για αλλαγή, όπως ούτε και η αντίδραση μόνη της. Η τέχνη είναι ζωή, και όπως η ζωή πρέπει να αντιμετωπίζεται με έναν συνδυασμό των ενστίκτων αλλά και των γνώσεων που έχουμε, έτσι και η έμπνευση μας είναι πιο αποτελεσματική όταν αποτελείται από όλα αυτά τα στοιχεία. Δηλαδή αντιδράς στις προβληματικές καταστάσεις που ζεις με τα εργαλεία που σου προσφέρει η γνώση από τις καταστάσεις του παρελθόντος. Και αυτό είναι έμπνευση για τέχνη, αλλά και τρόπος αντιμετώπισης της ζωής.

– Αν η φιλία είναι το τελειότερο αγαθό της ανθρώπινης επικοινωνίας, μπορεί από μόνο του να εγγυηθεί μια γεμάτη και πλούσια ζωή μεταξύ φίλων; Πόσο σημαντική είναι η φιλία στην καλλιτεχνική πορεία του Julio Kompoloi;
Οι φίλοι είναι η οικογένεια που διαλέγουμε. Το ποιους θα διαλέξεις για οικογένεια μπορεί να επηρεάσει ολόκληρη τη ζωή σου. Πόσω μάλλον τη μουσική σου. Έχω την τύχη να έχω δίπλα μου ανθρώπους και συνεργάτες που μπορώ να αποκαλώ πρώτα φίλους και αυτό με κάνει να νιώθω ευλογημένος. Γενικά δεν συνεργάζομαι εύκολα με ανθρώπους, γιατί θεωρώ τη μουσική μου πολύ προσωπική υπόθεση και με όσους έχω συνυπάρξει μουσικά είχαμε κάτι ιδιαίτερο να μοιραστούμε. Αυτό ελπίζω να ακούγεται και σαν αποτέλεσμα κάθε συνεργασίας. Σε αυτά τα 13 χρόνια της μουσικής μου πορείας έχω δημιουργήσει με εκλεκτούς φίλους μια καλλιτεχνική κολεκτίβα που ονομάζεται “Barco Pirata Collective” και προ πρόσφατα ένα ροκ/ραπ συγκρότημα, το Ανεμούριο. Δύο πρότζεκτ που υπεραγαπώ και που νιώθω πως μέσα τους, σε συνδυασμό με τη σόλο πορεία μου μπορώ να έχω τα πάντα από πλευράς δημιουργίας και μουσικής έκφρασης. I am truly blessed.

– Μίλησε μας λίγο για την Barco Pirata Collective. Πότε ξεκίνησε και γιατί; Ποια ανάγκη την γέννησε; Ποιοι την απαρτίζουν;
Το Barco Pirata Collective που μεταφράζεται σε Πειρατικό Πλοίο, είναι μια κολεκτίβα καλλιτεχνών που δημιουργήθηκε το 2017 στην Κύπρο. Αρχικά στα έξι μέλη, μετά στα δέκα, και τώρα στα οκτώ (με τα μέλη να αλλάζουν με έναν οργανικό τρόπο μέσα στα χρόνια), το Barco αποτελείται από ράπερς, παραγωγούς, DJs και artists με κοινό παρανομαστή το χιπ χοπ και τον σεβασμό προς την τέχνη που παράγουμε, αλλά και αυτούς που την ακολουθούν και τη στηρίζουν. Η αυθεντικότητα και η ειλικρίνεια είναι τα κύρια συστατικά που προσπαθούμε να εμπεριέχονται στην τέχνη μας. Το Πλοίο δημιουργήθηκε τα «πέτρινα» χρόνια του κυπριακού ραπ, σαν μια ανάγκη για αλληλεγγύη και αλληλοστήριξη των καλλιτεχνών αυτών, τόσο στη δημιουργία όσο και στα events. Άνθρωποι με παρόμοια backgrounds της ίδιας τάξης με μια παρόμοια αισθητική ένωσαν τις δυνάμεις τους κάτω από τη δύναμη της φιλίας και της ειλικρίνειας. Φέτος μετράμε 7 περήφανα χρόνια με το «πειρατικό» να έχει γίνει περισσότερο κάτι σαν ιδέα ανεξάρτητης μουσικής και έκφρασης, μέσα από τη δύναμη της συλλογικότητας. Tην κολεκτίβα απαρτίζουν οι Paragram, Juλio, Ποντίκας, Πελλάρας, LA Slave, Ice, Sofos και Chiros42.

– Πώς σας επέτρεψε το γεγονός ότι δεν πήγατε σε μια μεγάλη δισκογραφική εταιρεία, αλλά μείνατε ανεξάρτητοι, να δημιουργήσετε υποδομές για να είναι όλοι γύρω σας δημιουργικοί και για να είστε εσείς δημιουργικοί βοηθώντας τους να είναι δημιουργικοί;
Κοιτάξτε στην Κύπρο δεν υπάρχει ακόμα αυτό που υπάρχει στην Ελλάδα με τους ράπερς και τις μεγάλες εταιρείες. Και δεν ξέρω αν θα υπάρξει και ποτέ. Δηλαδή, και να θέλεις να το κυνηγήσεις με τέτοιον τρόπο, δεν υπάρχει έδαφος. Ευτυχώς… Έτσι, ίσως να μην περάσουμε και αυτήν την τεράστια παρακμή του χιπ χοπ που έρχεται σε όποια χώρα είδαμε το ραπ να γίνεται ποπ, να γίνεται μαζικό. Το να παραμείνεις ανεξάρτητος και αυτόνομος έχει πάντα το μεγάλο πλεονέκτημα του να κρατάς την τέχνη σου καθαρή. Εννοώ ότι από τη στιγμή που δεν έχεις αφεντικό στην τέχνη σου, τότε δουλεύεις όπως θέλεις, όσο θέλεις και με όποιον θέλεις. Κρατάς την τέχνη σου ανεξάρτητη και δική σου. Αν φτάσεις να ξεπεράσεις τα προβλήματα που έρχονται με την αρχή κάθε τέτοιου εγχειρήματος, που συνήθως είναι προβλήματα υποδομών και οικονομικών, τότε έχεις δημιουργήσει μια πλατφόρμα για εσένα και για άλλους, για δημιουργία και για προώθηση. Και εδώ είναι που έρχεται η δύναμη της συλλογικότητας. Όλοι μαζί στο grind, όλοι μαζί στο σπρώξιμο της τέχνης μας και όλοι μαζί στη δημιουργία και στο κουβάλημα. Και αλήθεια όλα είναι πιο όμορφα όταν ιδρώνεις γι΄αυτά μαζί με τους φίλους σου.

– Οπότε, τι πιστεύεις ότι μπορεί να λειτουργήσει ως φάρμακο σε αυτό το σύγχρονο δυτικό πάθος ενός αποπροσανατολισμένου πρότυπου ζωής το οποίο αποδεικνύεται μόνο μέσα από την ευδαιμονία της απληστίας;
Δεν πιστεύω στα πρότυπα ζωής γενικά. Η απληστία του δυτικού τρόπου ζωής είναι διάχυτη σε κάθε έκφανση της ύπαρξής μας και πιστεύω πως αυτό συμβαίνει, γιατί αυτό συμφέρει να συμβαίνει, για να συντηρείται το τέρας του καπιταλισμού. Αν ψάχνουμε το φάρμακο, τότε υποθέτω πως πρέπει να αναγνωρίσουμε την ασθένεια και από που πηγάζει. Και όπως οι περισσότερες συμπεριφορές που προγραμματιστήκαμε να έχουμε, έτσι και η απληστία είναι κάτι που την μαθαίνουμε από το σχολείο. Όλα είναι θέμα παιδείας. Αν αλλάξουμε τα εκπαιδευτικά μας συστήματα, τότε όλα μπορούν να αλλάξουν. Αλλά, για να τα αλλάξουμε αυτά, σημαίνει ότι πρώτα πρέπει να αλλάξει το σύστημα…

– Έχεις σκεφτεί ποτέ πώς θα αντιδρούσε ο Julio Kompoloi, για τι θα έγραφε και για τι θα ράπαρε σε ένα κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον, όπου όλα όσα θέλει να αλλάξει με τα τραγούδια του σήμερα, θα ήταν έτσι όπως τα λέει;
Αν δηλαδή όλα ήταν καλά και δίκαια και συμπεριληπτικά; Αν ζούσαμε σε έναν υγιή κόσμο που αγαπά το περιβάλλον, τα ζώα, τον άλλον άνθρωπο; Τότε νομίζω πως δεν θα ράπαρα… Και αυτό θα ήταν πολύ ωραίο… Να μην έχω λόγους να ραπάρω αυτά που ραπάρω… Ουτοπία.

– Η εποχή που διανύουμε, περισσότερο σε εμπνέει ή σε τρομάζει; Υπάρχει κάτι που τρομάζει σήμερα;
Ο άνθρωπος τρομάζει μπροστά στο άγνωστο συνήθως. Κάθε νέα εποχή είναι άγνωστη. Φυσικά, υπάρχουν πολλά που τρομάζουν σήμερα, ειδικά τους ανθρώπους με ενσυναίσθηση. Αλλά, αυτό συνέβαινε πάντα, όμως. Απλά σήμερα ο τρόμος για τον κόσμο φαντάζει να είναι πιο μεγάλος διότι ο κόσμος έχει μικρύνει, έχει συρρικνωθεί, λόγω της τεράστιας τεχνολογίας. Ο όγκος της πληροφορίας είναι πάρα πολύ μεγάλος. Νομίζω πως μπορεί να είναι και μια φυσική κατάσταση για έναν καλλιτέχνη να εμπνέεται από τον τρόμο αλλά και από την ελπίδα, και πως αυτά είναι λογικό να συνυπάρχουν σε οποιαδήποτε εποχή διανύουμε.

– Ποια είναι η πιο σκληρή αλήθεια που αντιμετώπισες ποτέ ως ράπερ;
Ότι μας ακούν παιδάκια. Γι’ αυτό πρέπει να μετράμε λίγο τα λόγια μας και να είμαστε σίγουροι γι’ αυτά που θέλουμε να λέμε ή να προωθούμε μέσα από την μουσική μας. Το ραπ έχει ευθύνη και αυτό είναι μια σκληρή αλήθεια που πρέπει να μάθεις σαν ράπερ. Όλες τις υπόλοιπες σκληρές αλήθειες τις έμαθα σαν άνθρωπος.

– Επιτυχία τι θεωρείς; Πως την ορίζεις; Πόσο δύσκολο, πιστεύεις ότι είναι να τη διαχειριστείς;
Επιτυχία θεωρώ να μπορώ να αλλάξω κάτι με την μουσική μου. Μια κατάσταση, μια σκέψη, έναν άνθρωπο… Δεν με πολυακουμπούν οι κλασικές έννοιες της επιτυχίας, πλην της αναγνώρισης από εκείνους που έχουν σημασία για εμένα. Η ευρεία έννοια της αναγνώρισης, ούτε αυτή με πολυνοιάζει. Επιτυχία είναι να μου λένε πώς άλλαξα τη ζωή τους προς το καλύτερο με τους στίχους μου. Πως έδωσα στήριγμα εκεί που δεν υπήρχε. Πως αγκάλιασα ανθρώπους που το χρειαζόταν και ας μην γνωριστήκαμε ποτέ. Αυτό είναι επιτυχία για εμένα και αυτού του είδους την επιτυχία δεν είναι καθόλου δύσκολο να τη διαχειριστείς.

– Η πολιτική είναι επάγγελμα τρομακτικό χωρίς γοητεία. Η εξουσία μετατρέπεται σε κάτι οδυνηρό. Η δική σου «φαντασία στην εξουσία» τι μπορεί να εμπεριέχει;
Πιστεύω στην απόλυτη ελευθερία του ανθρώπου και στους αγώνες ενάντια σε κάθε είδους εξουσία. Άρα στη δική μου φαντασία εμπεριέχεται μόνο η εξάλειψή της.

– Τι σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις;
Πρώτα η ανάγκη μου για αυτό που κάνω. Πάντα έγραφα και ράπαρα από προσωπική ανάγκη. Είναι και ο τρόπος μου να κοιτάζω τον εαυτό μου στα μάτια, και ο τρόπος μου να αντέχω τη ζωή. Είναι η ψυχοθεραπεία μου. Και μετά είναι αυτό που είπα και πιο πάνω, για το πώς δηλαδή ακουμπάω ζωές, και την κοινωνία την ίδια, μέσα από την μουσική μου. Οι άνθρωποι που έρχονται και μου λένε πως τους άλλαξα ή τους άγγιξα ή απλά πως τους έκανα να αρχίσουν να ακούνε κυπριακό ραπ, αυτοί μου δίνουν τη δύναμη και την αναγνώριση που χρειάζομαι για να συνεχίσω να κάνω αυτό που κάνω. Μία ψυχή τη φορά…

➪ ΙΝΦΟ για το σκονάκι σου: Instagram | Facebook | Spotify | Barco Pirata Collective IG

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News