Πόσο ευφυώς γίνεται να συνδυάσεις τον σύγχρονο χορό και τη χιπ χοπ κουλτούρα με την αστροφυσική, τον αρχιτεκτονικό φωτισμό και τα εικαστικά μέσα από μια ματιά προσανατολισμένη μακριά από την αυστηρή επικράτεια της Γης;

Είναι μέσα σε αυτή την εποχή τεχνολογικών ζυμώσεων, συλλογικής αβεβαιότητας και συνεχούς αναζήτησης ταυτότητας που  το “The Space Cadet” κάνει ένα μεγάλο zoom out από τη βοή της σύγχρονης Γης, κι ακολουθεί έναν μοναχικό ταξιδιώτη-αστροναύτη στο ταξίδι (δια)φυγής και επαναφοράς του σε αυτήν.

Το OLAFAQ συνάντησε τον κινητήριο δραματουργικό νου της παράστασης Χλόη Αλιγιάννη και συζήτησε μαζί της για τη συνάντηση του συλλογικού με το ατομικό στοιχείο, τη μεγάλη εικόνα του σύμπαντος και την πραγματικότητα του να είσαι καλλιτέχνης στην Ελλάδα του σήμερα.

– Πώς προέκυψε η ιδέα του “Space Cadet”;  
Η ιδέα για το έργο  γεννήθηκε μέσα από την καθημερινότητά μου στο Λονδίνο ως κι εγώ εκτός βάσης άτομο, όπως και ο αστροναύτης. Τόσο λόγω νοσταλγίας όσο και λόγω του οξύμωρου του έντονου αστικού τοπίου και της τεχνολογικής ταχύτητας σε αντιπαραβολή με την ανάγκη για απλές και πυρηνικές εμπειρίες, όπως η επαφή με την φύση.  Από μια προσωπική συνθήκη δηλαδή μπήκε ο σπόρος για να εξερευνηθεί όλος αυτός ο κόσμος και να διευρυνθεί σε ένα συλλογικό ταξίδι. Η δημιουργία του έργου έγινε έπειτα κατά το μεγαλύτερο κομμάτι στη διάρκεια του δεύτερου lockdown στην Αθήνα, σε πολύ ιδιαίτερες συνθήκες εργασίας όπως όλοι μας θυμόμαστε.  

– H ιδέα του συλλογικού με το ατομικό στο ταξίδι πώς συμπλέκονται και αναπτύσσονται στο έργο;  
Στο έργο αυτά τα δύο σκοπίμως δεν είναι ποτέ απόλυτα χωριστά. Ποτέ άλλοτε, σαν είδος, δεν είχαμε την πολυτέλεια του ατομικού όσο στην σύγχρονη εποχή, κι έτσι για μένα είναι και ζητούμενο να υπάρχει η θύμηση ότι τίποτα δεν αιωρείται πραγματικά αυθύπαρκτο και μόνο του. Όλα και όλοι συνδεόμαστε και αλληλεξαρτόμαστε. Ο αστροναύτης μπορεί να βγαίνει σε έναν περίπατο στο διάστημα και να φαντάζει αρχετυπικός ήρωας, μοναχικός καβαλάρης, όμως για να φτάσει στη στιγμή αυτή έχει την απόλυτη εξάρτηση από ολόκληρη την εξελικτική πορεία της ανθρωπότητας. Στο έργο ο χώρος – όπως διαμορφώνεται από τον ήχο, το φως και το σκοτάδι είναι αυτός που φέρνει σε διάλογο τα δυο αυτά στοιχεία. Ο ταξιδιώτης μπαινοβγαίνει σε διάφορες συνθήκες, περιορίζεται σε μικροκλίμακες του εσωτερικού κόσμου του, παράλληλα ταξιδεύει στο άπειρο και διερωτάται για τα μεγάλα. Όλες οι εικόνες είναι ανοιχτές και μπορούν να διαβαστούν και κυριολεκτικά, και σαν μεταφορές για μια εσωτερική κατάσταση που όμως φέρει μέσα της την βοή ενός ολόκληρου πλανήτη. Στο έργο εμπεριέχονται και πάρα πολλά στοιχεία τεχνικά που συμπλέκουν αυτά τα δυο φαινομενικά διαφορετικά ταξίδια: πολύ σημαντικός ο ήχος με ηχοτοπία από δικές μου διαδρομές, ντοκουμέντα μετακινήσεων από ανθρώπους από διάφορες μεριές του πλανήτη που συνέδραμαν στη δημιουργία,  ηχητικά από διαστημικές αποστολές, σκέψεις, ποιητικός λόγος, σιωπή. Ο κινησιολογικός διάλογος με τη “σκιά”,  οι μικρό χώροι που δημιουργούνται στο σκηνικό/διαστημόπλοιο από τον αρχιτεκτονικό φωτισμό, το σώμα που χάνεται η έρχεται σε πρώτο πλάνο.   

– Τι μετατοπίσεις επιδιώκει να καταφέρει ένα ταξίδι σαν αυτό της παράστασης σε σχέση με τον κόσμο του θεατή και τη σχέση μας με το συμπαντικό υπερπέραν;  
Καταρχάς, μας ενδιαφέρει το κοινό να βιώσει ένα αισθητηριακό ταξίδι, να το συμπαρασύρουμε και να αφεθεί στο υποσυνείδητο του για την ώρα που ταξιδεύει με το έργο. Μέσα από τα μεγάλα αυτά ερωτήματα και τις «τεράστιες» μετακινήσεις στο υφαντό του σύμπαντος για μένα θα είναι επιτυχία αν μέσα από το έργο δημιουργήσουμε χώρο και χρόνο για τον θεατή να ησυχάσει στο παρόν. Χωρίς αντιπερισπασμούς, χωρίς πάρα πολλή πληροφορία, να θυμηθεί πώς είναι μέρος αυτού του μαγικού, γεμάτο κίνηση συστήματος, να θυμηθεί την φθαρτότητά του, να αναρωτηθεί για το εδώ και το εκεί, και ίσως λίγο περισσότερο για το τι δίνει αξία στο εδώ πηγαίνοντας (ή επιστρέφοντας) από το εκεί.

– Η παράσταση συνδυάζει τον χορό με την χιπ χοπ, τον αρχιτεκτονικό φωτισμό, τα εικαστικά και την αστροφυσική. Είναι το ελληνικό κοινό εξοικειωμένο με τέτοια υβριδικά θεάματα;  
Θεωρώ πως ναι. Είναι τόσα πλέον τα ερεθίσματα και οι προσλαμβάνουσες που νομίζω πως το κοινό στην Ελλάδα είναι πολύ ανοικτό και αγάπη την παραστατική τέχνη. Αν υπάρχει διάθεση επικοινωνίας και από  τον καλλιτέχνη και το κοινό, το μέσο είναι απλά μέσο για να γίνει αυτό εφικτό.

– Ποιες είναι οι μεγαλύτερες δυσκολίες με τις οποίες έρχεται αντιμέτωπος ένας καλλιτέχνης στην Ελλάδα σήμερα;
Σαν γενικά προβλήματα θα έλεγα η απλήρωτη εργασία ή η κακοπληρωμένη εργασία που καμουφλάρεται ως ευκαιρία, η έλλειψη αποκέντρωσης, λίγες ευκαιρίες για αναλογικά μεγάλο όγκο καλλιτεχνών, και συνεπώς πολύς ανταγωνισμός. Συγκεκριμένα για τον σύγχρονο χορό η έλλειψη μακροχρόνιας επένδυσης σε ομάδες και χορογράφους για την εξέλιξη του έργου τους και η στήριξη τους για εξωστρέφεια προς άλλες χώρες. Οι περισσότεροι από εμάς δουλεύουμε με πρότζεκτ μικρών προϋπολογισμών, πολύ λίγο χρόνο δημιουργίας και κακοπληρωμένους συντελεστές. Είναι καλό να το γνωρίζει αυτό το κοινό όταν βλέπει κάτι. Ο σύγχρονος χορός είναι πάντα μια δημιουργία από το μηδέν και είναι στενάχωρο να τελειώνει το ταξίδι έργων μετά τις 4 παραστάσεις που ζητά το υπουργείο πολιτισμού. Έχουμε συζητήσει πολύ με εξαιρετικούς συναδέλφους τι άραγε φταίει; Γιατί δεν υπάρχει συνέχεια και εξέλιξη; Ακόμα το ψάχνουμε. Είναι δύσκολο η καθεμία μόνη της να προσπαθεί να δίνει συνέχεια στην δουλειά της χωρίς κανένα πλαίσιο στήριξης. Εδώ να πω πώς οι χορογράφοι, και ειδικά οι γυναίκες χορογράφοι της χώρας μας είναι από τα πιο σκληρά εργαζόμενα άτομα που έχω γνωρίσει. Επίσης, οι εταιρίες θεατρικής παραγωγής σπάνια επενδύουν στον σύγχρονο χορό, γενικώς στον πλανήτη, καθώς το κοινό του είναι μικρό , συνεπώς ο χορός πάντα χρειάζεται υποστήριξη επιχορηγήσεων κρατικών ή ιδιωτικών. Θα ήθελα να δω πιο πολλούς επιχειρηματίες να παίρνουν ρίσκα τέτοιου τύπου και να επενδύουν στην ανάπτυξη του κοινού του σύγχρονου χορού. Διότι υπάρχει πάρα παρά πολύ αξιόλογο καλλιτεχνικό δυναμικό στον κλάδο και είμαι σίγουρη ότι αν δοθεί χώρος υπάρχει και κοινό.  Σαν σημείο των καιρών βέβαια παγκοσμίως, πλέον το να είσαι συνεπής στη δουλειά σου δεν είναι αρκετό. Πρέπει να είσαι και μάνατζερ, tour booker, λογιστής, σύμβουλος επικοινωνίας, συντάκτης προτάσεων επιχορήγησης και πολλά άλλα και θεωρώ πως αυτό χτυπά την καλλιτεχνική δημιουργία διότι ο χρόνος των καλλιτεχνών διασπάται σε πάρα πολλές μεριές αντί να πηγαίνει στην εργασία τους αυτή καθαυτή. Υπάρχει κόπωση. Όμως φυσικά προσαρμοζόμαστε και συνεχίζουμε!

Πληροφορίες παράστασης: The Space Cadet

Ομάδα Third Planet

Ημέρες παραστάσεων: 17 &18 Μαΐου στις 21:00
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης
Εισιτήρια: 15 € (γενική είσοδος), 10 € (μειωμένο)
Προπώληση: Ticketservices.gr
Διάρκεια: 70’ χωρίς διάλειμμα

 

 

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News