Ραδιοφωνική παραγωγός στον Sport Fm μαζί με τον Αλέξανδρο Τσουβέλα σε μία εκπομπή που η μπάλα είναι απλά η αφορμή , δημοσιογράφος στο gazzetta.gr και στo τηλεοπτικό Total Football, είναι από εκείνους τους ανθρώπους που τους λες αυθόρμητα με το μικρό τους όνομα. Για τη Μαρία Ζαφειράτου δεν ισχύει κανένα κλισέ. Ακομπλεξάριστη, αυθόρμητη και με το σωστό κάφρικο χιούμορ, μπορεί να παίζει σε όλα τα (κιτρινόμαυρα κυρίως) γήπεδα ακούγοντας τέρμα George Michael στα μεγάφωνα και να αφήνουν όλοι στην άκρη τα γνωστά «τι κάνει μια γυναίκα σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο».

Την ημέρα της συνέντευξης και της φωτογράφησης, ενώ όλοι σχολίαζαν το χαστούκι του Will Smith, ο παρκαδόρος τής είπε ένα ευχαριστώ γιατί την ακούει κάθε πρωί και του φτιάχνει τη μέρα. Σαν να ήξερε ότι λίγη ώρα πριν, προηγήθηκε μία πραγματικά ωραία συζήτηση.

ΕΝΑΡΞΗ ΑΓΩΝΑ

– Στο ραδιόφωνο έχεις σκεφτεί ποτέ δεύτερη φορά πώς θα πεις κάτι στον αέρα;

Στο ραδιόφωνο έχεις μεγαλύτερη ελευθερία γενικά και είναι και το ύφος της εκπομπής μας τέτοιο που μπορείς να μιλήσεις πιο άνετα. Μ’ αρέσει το κάφρικο και μαύρο χιούμορ όπως και το να αυτοσαρκάζομαι. Στην τηλεόραση δεν μπορείς να το κάνεις εύκολα αυτό. Όταν πρωτοπήγα στο Open, μου λέγανε την επόμενη ημέρα στο ραδιόφωνο ότι ήμουν πιο σφιχτή και πιο σοβαρή αλλά δεν γίνεται να είσαι το ίδιο. Βέβαια τώρα τους έχω παρασύρει κι εκεί κι έχουν λυθεί λίγο παραπάνω.

– Μα αυτό δεν είναι και το νόημα γενικά;

Όταν μιλάμε για μπάλα και από τη στιγμή που δεν είμαστε ποδοσφαιριστές και δεν εξαρτάται η ζωή μας από το ποδόσφαιρο, δεν θα το δούμε σαν πυρηνική φυσική και να μιλάμε σαν να πρόκειται για κάτι πολύ σοβαρό. Είναι ένα παιχνίδι πάνω απ’ όλα. Πρέπει να το απολαμβάνεις είτε χάνεις είτε κερδίσεις, όπως εμείς στην ΑΕΚ που συνήθως χάνουμε (γέλια). Μου λένε μερικές φορές μετά από ήττες πως «θα πας στην εκπομπή το πρωί και θα σε γλεντήσει ο Αλέξανδρος» αλλά έτσι κι αλλιώς «γλεντάω» τον εαυτό μου μόνη μου, δεν έχω τέτοια θέματα.

– Έχει τύχει κάποιος να μην γελάσει και να σας στείλει κάτι άσχημο;

Ναι εννοείται μας βρίζουν. Και αρκετές φορές, με πολύ άσχημους χαρακτηρισμούς.

– Σ’ έχει επηρεάσει ποτέ κάποιο κακό σχόλιο τόσο ώστε να το κρατήσεις κι εκτός δουλειάς;

Ναι. Όσο και να λες ότι δεν με αγγίζει, νομίζω ότι όλοι έχουν την τάση να κρατάνε την κακή κριτική παρά την καλή. Οπότε έχει τύχει να το πάρω μαζί μου κι ας ήταν μόνο ένας που μου μίλησε άσχημα και με πρόσβαλε. Μπήκα στη διαδικασία να σκέφτομαι «γιατί μου το είπε αυτό τώρα», μετά να το αφήνω και λίγο αργότερα, να επιστρέφω στην αρχική σκέψη. Κάποια στιγμή όμως, καταφέρνεις και το ξεπερνάς. Τώρα δεν με πειράζει το ίδιο όσο παλαιότερα.

– Έτσι κι αλλιώς πάντα δεν θα υπάρχουν αυτοί που ό,τι και να γίνει, δεν θα πουν ποτέ καλή κουβέντα;

Καταρχάς, μας ακούνε τόσοι πολλοί άνθρωποι που μαθηματικά να το πάρεις, υπάρχουν κι αυτοί που δεν θα καταλάβουν τι θα πεις και αυτοί που δεν θα συμφωνούν. Αλλά κι αυτοί που ακούνε μόνο για να βρίζουν κάθε μέρα. Το θέμα είναι πως δεν τους έχουν κλείσει στο Γκουαντάναμο, δεν τους έχουν δέσει και τους βάζουν τιμωρία να μας ακούνε κάθε πρωί!

– Λέγαμε πρόσφατα σε μια συνέντευξη με τον Γιώργο Πομάσκι πως θεωρούμε πια πολύ φυσιολογική την αγένεια παντού σαν να την επιδιώκουμε συνεχώς.

Η αγένεια είναι που με πειράζει. Είναι απόλυτα φυσιολογικό να μην συμφωνούμε αλλά το πρόβλημα είναι ο τρόπος που θα μιλήσεις στον άλλον. Γιατί επιλέγεις να είσαι αγενής; Όπως επίσης και στο δρόμο. Μπορεί να κάνει κάποιος ένας λάθος αλλά δεν είναι ανάγκη να κατεβάσεις καντήλια κατευθείαν. Κάποια στιγμή ενώ οδηγούσα είχα στρίψει κάπου λάθος και πριν προλάβει να μου μιλήσει ο άλλος, κατέβασα παράθυρο και ζήτησα αμέσως συγνώμη. Και επίσης, δεν ξέρεις τι πρόβλημα μπορεί να έχει ο άλλος. Την ευγένεια τη θεωρώ ένα μεγάλο αγαθό.

– Ειδικά τώρα μετά από αυτά τα ατελείωτα χρόνια της πανδημίας.

Ο κορωνοϊός ήταν ένα πρόσφορο έδαφος να τσακωθεί ο κόσμος. Στην αρχή της πανδημίας, που λέγαμε πως πρέπει να προσέχουμε, να τηρούμε τα μέτρα κλπ υπήρχε πάντα ο μη πολιτισμένος αντίλογος. Οπότε συνειδητοποιήσαμε με τον Αλέξανδρο ότι δεν υπάρχει νόημα να κάνεις διάλογο γιατί δεν πρόκειται να αλλάξεις γνώμη σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Είναι σαν να χτυπάς συνέχεια τοίχο οπότε από ένα σημείο και μετά είπα ότι οκ δεν υπάρχει λόγος να συνεχίζω να επιδιώκω διάλογο μ’ αυτόν τον έναν άνθρωπο.

 ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΜΠΑΛΑΔΟΡΙΚΑ ΚΛΙΣΕ

–  Είναι και το χαζό κλισέ «τι δουλειά έχει μια γυναίκα σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο», ένα πάτημα παραπάνω;

Ακόμα και μετά από 25 χρόνια, ακούω τη φράση «τι ξέρεις εσύ από μπάλα». Ε κάτι θα έχω μάθει, δεν μπορεί!

– Στη ραδιοφωνική εκπομπή το μεγάλο σας συν είναι πως δεν θα κολλήσετε μόνο σε οτιδήποτε αφορά τη μπάλα αλλά θα συζητήσετε τα πάντα. Οπότε είναι διπλό το κλισέ. Υπάρχουν τελικά αλλαγές στην αντιμετώπιση των γυναικών;

Έχει τύχει να με ρωτήσουν πώς γίνεται και μιλάω εγώ για φαγητό λες και δεν πρέπει να μιλάω επειδή πχ είμαι αδύνατη (γέλια). Μια αλλαγή είναι πως οι φίλαθλοι έχουν συνηθίσει πλέον να βλέπουν γυναίκες και στα γήπεδα και στις εκπομπές. Και πλέον τα κορίτσια που είναι στις τηλεοπτικές εκπομπές ως επι τω πλείστων έχουν γνώσεις και άποψη, δεν είναι «γλάστρες», όπως τις λέγανε παλαιότερα. Το «τι ξέρεις εσύ από μπάλα» βέβαια θα υπάρχει πάντα νομίζω. Επίσης αν κάνω ένα λάθος εγώ, θα φανεί πιο μεγάλο απ’ ότι αν το έκανε ένας άνδρας. Και νομίζω ισχύουν παντού αυτά, ακόμα και στην Αγγλία που έχουν περισσότερες γυναίκες παρουσιάστριες.

 ΥΠΟΘΕΣΗ ΧΙΟΥΜΟΡ

– Επειδή ανέφερες την Αγγλία, νιώθεις πως εδώ επιλέγουμε τη χοντράδα κι όχι το εγκεφαλικό χιούμορ;

Να σου πω την αλήθεια, συναναστρέφομαι με ανθρώπους που ευτυχώς είναι του εγκεφαλικού χιούμορ. Πλέον, όποτε συναντήσω κάποιον που επιλέγει τη χοντράδα, φεύγω και δεν κάθομαι να κάνουμε παρέα. Έχει πλάκα όταν είμαι με φίλους που με ξέρουν καλά και μου λένε να μην ξινίζω γιατί φαίνεται (γέλια).

– Από ένα σημείο και μετά δεν αναζητάμε περισσότερο την ποιότητα κι όχι τη διεκπεραίωση και στη ζωή αλλά και στη δουλειά;

Ναι. Για παράδειγμα, επειδή δεν βγαίνω πια κάθε μέρα όπως έκανα παλιά, θα το κάνω μια – δυο φορές την εβδομάδα με συγκεκριμένους φίλους ώστε να ξέρω σίγουρα ότι θα περάσω καλά.
Γενικά σε ό,τι αφορά τη δουλειά μου, είμαι πολύ τυχερή. Καταρχάς γιατί έκανα πάντα πράγματα που μου άρεσαν. Στα περιοδικά ήμουν με ανθρώπους που γούσταρα και περνούσαμε πολύ ωραία. Είμαι στο ραδιόφωνο που τρελαίνομαι με αυτό το μέσο. Στο site έχω μαζί με έναν άλλο συνάδελφο τη στήλη My story που τη δουλεύουμε πολύ και μας αρέσει. Στο gazzetta μου έχουν δώσει την ελευθερία να γράφω όποτε θέλω εγώ αλλά κρατάω μια συχνότητα. Επίσης και στην τηλεόραση είμαι πάλι με ανθρώπους που αγαπώ πολύ και περνάμε ωραία.

– Ως ακροάτρια, τι θα ακούσεις;

Ακούω όλη μέρα ραδιόφωνο! Ακούω σίγουρα την εκπομπή Fight Club και Best. Mετά την εκπομπή, που μπορεί το κεφάλι να είναι λίγο καζάνι, μ’ αρέσει να ακούω τη Μαρία Παπιδάκη και στο καπάκι, τον Κώστα Γιαννακίδη, τον οποίο λατρεύω.

– Από μουσική, τι θα επιλέξεις συνήθως;

Ακούω τα πάντα. Έχω μεγαλώσει με έναν μεγαλύτερο αδερφό που είναι έξι χρόνια μεγαλύτερος μου κι έχει τρέλα με τη μουσική (έγινε ηχολήπτης) και ακούγαμε πάρα πολλά. Για παράδειγμα, ένα τρίμηνο ακούγαμε Roy Orbison, ένα άλλο τρίμηνο ακούγαμε Αντύπα και μετά του γυρνούσαμε σε Bruce Springsteen και Beatles. Οπότε, πραγματικά έχω ακούσει τα πάντα.

– Αυτό ακριβώς δεν είναι που σε βοηθάει να είσαι και πιο ανοικτός και δεκτικός σε διαφορετικά πράγματα σε όλους τους τομείς;

Παντού βγαίνει αυτό. Ακόμα και στο φαγητό, μπορεί να μη φάω κάτι πάρα πολύ παράξενο αλλά θα δοκιμάσω πολλές γεύσεις. Όπως επίσης θα πάω σε διαφορετικά μέρη, δεν έχω κόλλημα. Παλιά ας πούμε πήγαινα στα μπουζούκια, τώρα δεν ξέρω που πέφτουν βέβαια! Αν μου πει τώρα κάποιος ότι πάει ενώ εγώ πλέον ακούω άλλα πράγματα, φυσικά και δεν θα σχολιάσω πώς έχει επιλέξει να περνάει καλά ο καθένας.

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΚΑΙ ΟΠΑΔΟΙ JR.

–  Προλαβαίνεις να πας γήπεδο;

Έχω να πάω δύο χρόνια. Φέτος ούτως ή άλλως δεν μπορώ λόγω της τηλεοπτικής εκπομπής, αλλά πριν την πανδημία πήγαινα σχεδόν κάθε Κυριακή.

–  Τι ομάδες είστε στο σπίτι;

Εγώ και ο μεγάλος μου γιος είμαστε ΑΕΚ, ο άνδρας μου είναι Παναθηναϊκός και η κόρη μου, ΠΑΟΚ για να μας τη σπάσει! (γέλια). Είναι οι νονοί της ΠΑΟΚ αλλά είναι και ο χαρακτήρας της έτσι να κάνει πάντα κάτι διαφορετικό. Τον γιο μου δεν τον παίρνω στο γήπεδο. Έχουμε πάει σ’ έναν αγώνα της ΑΕΚ με τη Μπάγερν στο Champions League κι ενώ χάσαμε, ήταν σαν μια ωραία γιορτή. Είδαμε και Ιταλία- Ελβετία στα γενέθλια του και ήταν επίσης μια μεγάλη γιορτή, όπου οι Ιταλοί πανηγύριζαν μαζί με τους Ελβετούς. Γενικά όμως δεν θέλω να έρχεται γιατί δεν θεωρώ ότι τα ελληνικά γήπεδα με την κατάσταση που επικρατεί, είναι χώροι για να έχεις μαζί σου παιδιά.

Είχα δει Βαγιαδολίδ – Ατλέτικο Μαδρίτης και ήταν οι οπαδοί και των δύο ομάδων μαζί σ’ ένα πραγματικά φιλικό κλίμα. Εδώ, δεν ξέρεις ποιος θα είναι δίπλα σου. Βλέπεις μπαμπάδες με παιδιά και βρίζουν διαιτητές, παίχτες και τις μαμάδες τους, κάποιοι άλλοι φεύγουν στο 70’ γιατί χάνει η ομάδα τους, άλλοι έρχονται μόνο για να ξεσπάσουν, και μένεις ν’ απορείς τι συμβαίνει. Μακάρι να είχα την οικονομική δυνατότητα να πηγαίναμε μόνο σε παιχνίδια του εξωτερικού.

–  Και πρέπει να γίνει κάτι τραγικό, όπως η δολοφονία του Άλκη Καμπανού για να καταλάβουμε ότι πρέπει να αλλάξει η κατάσταση.

Ακόμα και με αυτό το περιστατικό, οι αντιδράσεις κράτησαν μια εβδομάδα και μετά το ξεχάσαμε. Όταν έγινε η δολοφονία και είπαν όλοι να είμαστε μαζί στα γήπεδα ενωμένοι ανεξάρτητα με τι ομάδα είμαστε, απορούσα τι λένε ακριβώς. Για να γίνει αυτό, χρειάζεται πολλή δουλειά, σωστή εκπαίδευση, νέοι νόμοι, περιορισμοί. Ξαφνικά επειδή δολοφονήθηκε ένα παιδί , θα γίνουμε καλοί σε μία μέρα; Οι ενέργειες ήταν επιφανειακές. Το μόνο που έμεινε είναι οι γονείς που κλαίνε το παιδί τους και η πινακίδα της οδού που δολοφονήθηκε ο Άλκης και πήρε το όνομα του. Τίποτα άλλο. Για να αλλάξουν όλα από τη ρίζα, είναι δύσκολο.

–  Γιατί αργούμε πάντα να πάρουμε αποφάσεις;

Οι άνθρωποι που διοικούν το ελληνικό ποδόσφαιρο, δεν το εκτιμούν. Δεν θέλουν να κάνουν κάτι ή δεν δίνουν σημασία μάλλον. Οι προτεραιότητες τους είναι άλλες αλλά δεν γίνεται τίποτα έτσι. Επίσης το θεωρώ λίγο απίθανο να συσπειρωθούν όλες οι ομάδες και να πάρουν μια κοινή απόφαση. Είχαν κάνει μια προσπάθεια ο Ντέμης Νικολαΐδης με την ΑΕΚ, ο Γιάννης Βαρδινογιάννης με τον Παναθηναϊκό, ο Θοδωρής Ζαγοράκης με τον ΠΑΟΚ και ο Πέτρος Κόκκαλης με τον Ολυμπιακό αλλά απέτυχε από την πρώτη στιγμή.

–  Στα παιδιά πώς μιλάς γι’ αυτά;

Ο γιος μου παρόλο που είναι 9 χρονών βλέπει πολύ ποδόσφαιρο και ‘έχει συναίσθηση γενικά του τι συμβαίνει. Του τα λέω όπως είναι χωρίς να τα «λειαίνω» αφήνοντας απ’ έξω κάποιες λεπτομέρειες που δεν χρειάζεται να τις ξέρει λόγω της ηλικίας του. Το θέμα είναι να τα συζητάς κανονικά μαζί τους αρκεί να μην είσαι δραματικός. Να τους το παρουσιάζεις πως είναι κι αυτό κάτι μέσα στη ζωή. Όπως για παράδειγμα όταν πέθανε η γιαγιά τους πρόσφατα, ήταν μεν πολύ δύσκολη η κατάσταση αλλά τους το είπαμε τελείως φυσιολογικά όπως συνέβη χωρίς μεταφορές, αλληγορίες κλπ. Όταν τους τα παρουσιάζεις έτσι, μαθαίνουν να τα δέχονται όλα καλύτερα. Θυμάμαι μου έλεγε ένας φίλος τις προάλλες ότι όταν ήταν μικρός, του έλεγαν οι γονείς του κάποια βράδια πώς «πάνε στο γιατρό» και απορούσε (γέλια).

ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ SOCIAL MEDIA

–  Νιώθεις ότι στα social media έχουμε πάει σε ένα άλλο στάδιο και υπάρχει μια συνεχής κριτική;

Στα social media, είμαστε όλοι μονίμως ανάμεσα σε πολλούς επικριτές. Και είναι σαν σε ωθεί αυτή η κατάσταση να απολογείσαι συνέχεια για όλα. Αν ποστάρεις κάτι που είσαι χαρούμενη, θα σου πει εύκολα κάποιος «μα δεν βλέπεις τους άλλους που δεν είναι χαρούμενοι». Είναι λίγο σαν δικαστήριο που πρέπει να σε ρωτάνε γιατί κάνεις κάτι και γιατί όχι κάτι άλλο. Μερικές φορές διευκρινίζω σε κάποια posts κάποια πράγματα για να μην παρεξηγούνται.

–  Είναι και το φαινόμενο του FOMO.

Όταν έγινε η δολοφονία του Άλκη, είχα «σβήσει» για μερικά 24ωρα. Γιατί το αντιμετώπισα από την πλευρά του γονιού. Από τότε που έκανα παιδιά, αυτά τα περιστατικά τα σκέφτομαι πώς θα ήμουν αν τύχαινε σε μένα. Οπότε δεν ανέβασα τίποτα, δεν σχολίαζα κα μου κάποιοι έστελναν μηνύματα για να ρωτήσουν γιατί δεν έλεγα τίποτα για το περιστατικό και πώς γίνεται να μην με ενδιαφέρει που είμαι και μάνα. Δυσκολεύονται να καταλάβουν πως διαχειριζόμαστε διαφορετικά τραγικές καταστάσεις και πιστεύουν ότι πρέπει να φαίνεται πώς θρηνεί ο καθένας.

 –  Έχεις καταφέρει να βάλεις κάποια όρια σε αυτό;

Απλά έχω αποφασίσει ότι θα λέω και θα κάνω ό,τι θέλω κι όποιος θέλει να το καταλάβει, μια χαρά.

Η ΚΕΡΚΙΔΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ

 ΘΕΣΗ 1. Οι γονείς που έχουν χάσει τα παιδιά τους και έχουν «ξαναμπεί» στη ζωή με ό,τι τους έχει απομείνει και προχωρούν. Για παράδειγμα, ο προπονητής της Ισπανίας, Luis Enrique έχασε την κόρη του από καρκίνο, έλειψε για ένα χρονικό διάστημα από τη δουλειά και μετά επέστρεψε στον πάγκο της ομάδας. Δεν το ξεπερνάς αλλά είναι η ζωή που σε σπρώχνει να συνεχίσεις. Είναι ένα συναίσθημα που δεν θες ποτέ να νιώσεις. Ούτε καν να φανταστείς πώς είναι.

ΘΕΣΗ 2. Οι μαμάδες στην Ουκρανία. Έβλεπα ένα βίντεο που πήγαιναν τα παιδιά τους στην Πολωνία σε κάποιο ασφαλές μέρος κι εκείνες επέστρεφαν πίσω για να πολεμήσουν και σοκαρίστηκα.

ΘΕΣΗ 3. Θαυμάζω πάρα πολύ τις γυναίκες και τους άνδρες που μίλησαν ανοιχτά και αποκάλυψαν ότι έχουν κακοποιηθεί. Το ότι επαναφέρουν αυτές τις φρικτές μνήμες και ξαναζούν τα πάντα με την κριτική και την αμφισβήτηση, περνούν από την ψυχοφθόρα διαδικασία της δίκης και ακούν αυτά τα απαράδεκτα «τώρα το θυμήθηκε», «όταν έπαιρναν τους ρόλους ήταν καλά», είναι ασύλληπτο. Όταν το έχεις μέσα σου, νιώθει κι ενοχές και αμφισβητείς τον ίδιο σου τον εαυτό. Μόλις το πεις δημόσια και αρχίσουν όλα τα σχόλια, είναι πολύ δύσκολη η διαχείριση. Πρέπει να υπάρχει πλέον μεγαλύτερη υποστήριξη στα θύματα και να νιώθουν ασφαλείς να απευθυνθούν πχ στο σωματείο τους ή στον διευθυντή του θεάτρου, που θα τους ακούσουν και θα τους βοηθήσουν ουσιαστικά χωρίς να πρέπει να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες.

ΘΕΣΗ 4. Η τενίστρια Naomi Osaka. Όχι μόνο παλεύει με το θηρίο μέσα της αλλά βγήκε και το παραδέχτηκε σε εκατομμύρια κόσμο. Κι εννοείται ότι τρώει το bullying και την ειρωνεία «έλα μωρέ εσύ τι ανάγκη έχεις με τόσα λεφτά». Για κάποιους είναι δικαιολογία για να είσαι καλά. Και είδες πως πρόσφατα σ’ έναν αγώνα, ένας της φώναξε μια χοντράδα από τις κερκίδες και εκείνη καταρρακώθηκε. Ενώ επικρατεί όλη αυτή η πάλη μέσα σου, το να βγεις και να το αντιμετωπίσεις αντί να παραιτηθείς εντελώς από τη ζωή, είναι πολύ μεγάλο πράγμα και φυσικά ηρωικό.

ΘΕΣΗ 5. Ο Ricky Gervais. Δεν τον θεωρώ ακριβώς ήρωα αλλά τον θαυμάζω πολύ. Για το χιούμορ του που το λατρεύω και το ζηλεύω, την αγάπη του για τα ζώα και τη γενικότερη στάση ζωής του. Έχω διαβάσει συνεντεύξεις του και νομίζω πως την περνάει στο After Life.

ΘΕΣΗ 6. Ο George Michael. Είμαι αρνήτρια θανάτου George Michael! Τρελαινόμουν με τη μουσική του, μ’ άρεσε πολύ σαν δημιουργός και σαν προσωπικότητα γενικότερα γιατί βοήθησε και πολύ κόσμο. Ήμουν φαν του από 6-7 χρονών πάλι εξαιτίας του αδερφού μου οπότε παρακολουθούσα όλη την πορεία του και στεναχωρήθηκα πολύ όταν πέθανε. Με πήρε η μαμά μου τηλέφωνο όταν το έμαθε γιατί με σκέφτηκε ότι δεν θα είμαι καλά. 

ΘΕΣΗ 7. Αγαπούσα πολύ τη γιαγιά μου. Ήταν κανονική αρχηγός αγέλης. Μας είχε μες το σπίτι εγγόνια, γονείς, ένα σπίτι γεμάτο κόσμο, και τα κατάφερνε όλα τέλεια. Ο παππούς μου είχε τρομερό χιούμορ και την τρολαρε κανονικά και μ’αρέσει που έχω αυτές τις μνήμες από εκείνη. Επίσης χαίρομαι πολύ και που τα παιδιά μου μεγαλώνουν με τις γιαγιάδες τους και είναι παρούσες.

ΘΕΣΗ 8. Είδα φέτος τη συγκλονιστική Μαρία Ναυπλιώτου στο «Masterclass» κι έκλαιγα πολύ! Ήταν σαν να έβλεπα την ίδια τη Μαρία Κάλλας και όλα όσα είχε υποστεί από τον Ωνάση, με απόλυτη φυσικότητα στην ερμηνεία.

ΘΕΣΗ 9. Οι γιατροί και οι νοσοκόμοι. Τους θαύμαζα κάθε φορά που χρειαζόταν να μπω (ως επισκέπτης ή ως ασθενής) σε νοσοκομείο, όμως μετά από 2 χρόνια πάλης με τον Covid έχουν τον απεριόριστο σεβασμό του. Και λίγο παραπάνω εκείνοι που φροντίζουν τους ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας.

ΘΕΣΗ 10 Οι εκπαιδευτικοί. Το να επωμιστείς την ευθύνη της καλλιέργειας των ανθρώπων από την νηπιακή ηλικία έως την εφηβεία και ακόμα παραπέρα, είναι ένα έργο που μόνο αν το αγαπάς μπορείς να φέρεις εις πέρας. Δύο χρόνια με τηλεκπαίδευση, το κατάλαβα καλά αυτό.

ΘΕΣΗ 11. Από συγγραφείς, έχω σε ένα σκαλοπάτι παραπάνω από τους άλλους τον Αύγουστο Κορτώ. Ζηλεύω τόσο πολύ τον τρόπο που εκφράζεται. Κάθε φορά που τον διαβάζω είναι σαν να γράφει πάνω σε βελούδο.

ΓΚΟΛ ΣΤΟ 90’

Γενικά, τώρα, είμαι στη φάση της αυτοβελτίωσης. κάνω μικρούς απολογισμούς όσο μεγαλώνω. Είμαι πια πιο επιεικής με τον εαυτό μου, είναι λιγότερο το αυτομαστίγωμα, έχω μάθει να ζητάω βοήθεια κι έχω καταλάβει ότι δεν μπορώ να τα κάνω όλα μόνη μου. Επίσης έχω αποδεχθεί ότι υπάρχουν στιγμές που δεν είμαι καλά και το λέω πλέον, δεν καταπιέζομαι να είμαι χαρούμενη με το ζόρι. Το έχω κάνει σε διάφορες φάσεις και σέβεται ο άλλος γιατί είναι ειλικρινές. Έτσι φτιάχνεις και τις άμυνες σου και δεν σε πειράζουν τόσο διαφορά πράγματα, όπως τα μηνύματα με τ’ άσχημα σχόλια που λέγαμε πριν.

Με όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας, επίσης εκτιμάω πράγματα που τα θεωρούμε δεδομένα. Έχω ένα σπίτι, θα ανοίξω το ψυγείο και θα είναι γεμάτο, ξέρω ότι το νερό που θα πιω είναι καθαρό. Ακούγομαι λίγο μπάρμπας αλλά είναι ωραίο να μπεις σ’ αυτή τη διαδικασία!

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News