Η Γλυκερία Μπασδέκη είναι βασική στυλοβάτρια της νέας ελληνικής δραματουργίας -με το καράβι των χαλκέντερων θεατρανθρώπων που απαρτίζουν τους bijoux de kant- και, επίσης, καθηγήτρια. Μαθητών. Σε σχολείο.
Μια τηλεφωνική συνέντευξη κατόρθωσε να διαλύσει την απόσταση μεταξύ Αθήνας και Ξάνθης. Μια συγγραφέας με γραφή «τρυπητερή», αξέχαστη και, όπως αναφέρει η ίδια στο σύντομο βιογραφικό της, εξπέρ στο «παιχνίδι των λυγμών».
Ήθελα να την έχω φίλη μου. Και κατάλαβα πως δεν χρειαζόταν κατ’ανάγκη να της κάνω μια συνέντευξη (πιο πολύ εγώ κερδίζω από αυτό, παρά εκείνη). Διότι, όπως επισημαίνει και η ίδια, οι κοινές λέξεις φτιάχνουν κοινή ζωή.
Κι εμείς ζούμε μαζί εδώ και χρόνια, κάτω από την ίδια διάφανη κουκούλα ή σκεπή ή μαρκίζα, πιθανώς μαζί με μερικούς ή πάρα πολλούς άλλους ανθρώπους από όλον τον κόσμο και από όλες τις εποχές.
Την ευχαριστώ για την ωραία μας κουβέντα με μια κούπα καφέ μπροστά από την καθεμία χιλιόμετρα μακριά. Μα τι ανίσχυρα που είναι τα χιλιόμετρα, ώρες ώρες!
– Δεν υπάρχει τσάμπα και δεν υπάρχει τυχαίο, είπατε στην τελευταία σας συνέντευξη, στον Γιώργο Βουδικλάρη. Προσδιορίστε περισσότερο, αν μπορείτε, αν θέλετε. Καλά, μετά βεβαιότητας μπορείτε…
Το παιδί έχει επιλέξει τον ενήλικα εαυτό του και με σβησίματα και μουτζούρες τον σκετσάρει αδιάκοπα. Καμιά φορά σχίζεται και το χαρτί, καμιά φορά σχίζεται και το δάχτυλο. Πληρώνεται η αυτοπροσωπογραφία.. Αν η νεράιδα είναι στις καλές της μπορεί και να μας μοιάσουμε λιγάκι…
– Μπορεί ένας άνθρωπος που σκέφτεται πολύ και γράφει πολύ να είναι ευτυχισμένος με τον τρόπο των ηρώων του που, συχνά, ζουν πραγματικά έντονα, στα άκρα, χωρίς πολλή λογική;
Για να διαλύσεις την λογική πρέπει να κουβαλάς ισχυρό διαβρωτικό. Είναι κι αυτό μια μορφή ευτυχίας : η διαβρωτική ευτυχία ή αλλιώς η ηδονή της μη αρτιμέλειας.
– Ποιοι είναι οι δικοί σας Χειροπιαστοί Ήρωες; Στην ζωή σας, εννοώ.
Ο γιoς μου και η κόρη μου. Άντεξαν δυο μπελαλίδικες καισαρικές και χορεύουν τσικ του τσικ πάνω στο χάος της εφηβείας τους.
– Νοσταλγείτε συχνά;
Νομίζω ότι αυτή είναι η βασική μου υπερδύναμη. Νοσταλγώ ακόμα και το προηγούμενο δευτερόλεπτο. Λειτουργώ με χρονοκαθυστέρηση κι έτσι επιβραδύνεται η έκρηξή μου..
– Ποιο βιβλίο βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο γραφείο ή το κομοδίνο σας; Τι γράφετε ή τι σημειώνετε αυτή την εποχή;
«Η τέχνη να μην αισθάνεσαι τίποτε»,το τελευταίο της Έρσης Σωτηροπούλου. ‘Όταν διαβάζω Έρση Σωτηροπούλου το μόνο που θέλω είναι να διαβάζω ‘Ερση Σωτηροπούλου. Σημειώνω στο μυαλό μου πράγματα που θα της πω στο μέλλον όταν την συναντήσω τυχαία σ’ ένα εορταστικό τριήμερο στα Γιάννενα.
– Πού βρίσκεται το αγαπημένο σας βιβλιοπωλείο στην γη; Πότε το επισκεφθήκατε τελευταία φορά;
Ο πρώτος παλιός Πλους στην Κέρκυρα. Στην πόρτα με περιμένει ο νεκρός, εδώ και χρόνια, βιβλιοπώλης Μιχάλης Τσιριγώτης κρατώντας την παραγγελία μου, το Βιβλίο των φανταστικών όντων του Μπόρχες. ‘Εχω να πάω σ’εκείνον τον πρώτο Πλου καμιά τριανταριά χρόνια…
– Θα ήθελα να μου πείτε δυο λόγια για τον πρώτο σας έρωτα. Τον θεωρώ σημαντικό για μια γυναίκα. Ιδίως για μια γυναίκα που γράφει.
Τυπικά είναι ο Δημήτρης, φτυστός ο Ληφ Γκάρετ, που στην Πέμπτη Δημοτικού τον στρίμωξα σε μια φρεσκοβαμμένη οικοδομή για να φιληθούμε και μας έπιασε ο πατέρας μου στα πράσα.
– Έχετε κάποιο τρελό όνειρο που δεν έχει πραγματοποιηθεί; Να πάτε στο φεγγάρι, ας πούμε. Να πεθάνετε και να αναστηθείτε. Να βρίσκεστε σε τρία μέρη ταυτοχρόνως.
Να μπορούσα να γίνω κυρία Κόντε Διονυσίου Σολωμού και να ζήσουμε για πάντα στο πατρικό του στο Ζάντε. Αυτή τη φορά θα αποφεύγαμε Πολυλάδες και κολώνιες.
– Ποια είναι στα στέκια σας στην Ξάνθη;
Το σπίτι μου. Βγαίνω ελάχιστα έως καθόλου.
– Οι μαθητές σας γνωρίζουν ότι έχουν να κάνουν με μια καθηγήτρια-καλλιτέχνιδα; Και τι λένε; Ή τι αποσιωπούν;
Αυτό το καθηγήτρια –καλλιτέχνιδα μου φέρνει σε πίστα και μ’αρέσει. Αποπνέει παγιέτα και μπρίο! Αλλά θα σας απογοητεύσω. Ουδείς γνωρίζει το παραμικρό και έτσι πρέπει να παραμείνει το θέμα.
– Έχω την αίσθηση ότι είστε ένας καλός, προσηνής άνθρωπος. Από επιλογή ή από φύση αυτό;
Από επιλογή. Θέλω να προσπαθήσω για μια σεζ λονγκ στον Παράδεισο.
– Κάνετε λίστες και σχέδια; Σκεφτήκατε πράγματα για το 2023;
Σχεδόν ποτέ. Για το 2023 θα παρακαλούσα τον Θεό και Δημιουργό μου να σκεφτεί λίγο σοσιαλιστικά και να μοιράσει τα σακιά με τους βράχους λίγο πιο ακριβοδίκαια. Πόνεσε η πλάτη μου.
– Τι μουσική ακούτε γενικώς; Και τι όταν γράφετε; Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας ήχοι, εξαιρουμένης της μουσικής;
Οι Βroadcast είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα κι η αδικοχαμένη Trish η φωνή που με κάνει να κλαίω. Το Tears in the typing pool μπορεί να το ακούω λούπα μέρες. Από ήχους προτιμώ την αστική βαβούρα: κόρνες,δυνατές ομιλίες, κόσμος που κινείται. Με κάνουν να νιώθω ασφάλεια. Φοβάμαι την σιωπή.
– Όταν ποτέ σας συναντήσω, επιθυμώ να σας αγκαλιάσω σφιχτά. Θα μου το επιτρέψετε; Έχει κριτήρια η εγγύτητα για εσάς; Γιατί εγώ σας έχω πλησιάσει χάρη και μέσα από τα γραπτά σας, έτσι σας αγαπώ, όχι επειδή μας συνδέει κοινή ζωή.
Εγγύτητα είναι οι κοινές λέξεις με τις οποίες ονοματίζουμε τα πράγματα και τους ανθρώπους… κι αυτό είναι κοινή ζωή Γεωργία. Άρα, η αγκαλιά είναι σιγουράκι ! Σφιχτή,σφιχτότατη !
Η Γλυκερία Μπασδέκη είναι βασική στυλοβάτρια της νέας ελληνικής δραματουργίας -με το καράβι των χαλκέντερων θεατρανθρώπων που απαρτίζουν τους bijoux de kant- και, επίσης, καθηγήτρια. Μαθητών. Σε σχολείο.
Μια τηλεφωνική συνέντευξη κατόρθωσε να διαλύσει την απόσταση μεταξύ Αθήνας και Ξάνθης. Μια συγγραφέας με γραφή «τρυπητερή», αξέχαστη και, όπως αναφέρει η ίδια στο σύντομο βιογραφικό της, εξπέρ στο «παιχνίδι των λυγμών».
Ήθελα να την έχω φίλη μου. Και κατάλαβα πως δεν χρειαζόταν κατ’ανάγκη να της κάνω μια συνέντευξη (πιο πολύ εγώ κερδίζω από αυτό, παρά εκείνη). Διότι, όπως επισημαίνει και η ίδια, οι κοινές λέξεις φτιάχνουν κοινή ζωή.
Κι εμείς ζούμε μαζί εδώ και χρόνια, κάτω από την ίδια διάφανη κουκούλα ή σκεπή ή μαρκίζα, πιθανώς μαζί με μερικούς ή πάρα πολλούς άλλους ανθρώπους από όλον τον κόσμο και από όλες τις εποχές.
Την ευχαριστώ για την ωραία μας κουβέντα με μια κούπα καφέ μπροστά από την καθεμία χιλιόμετρα μακριά. Μα τι ανίσχυρα που είναι τα χιλιόμετρα, ώρες ώρες!
– Δεν υπάρχει τσάμπα και δεν υπάρχει τυχαίο, είπατε στην τελευταία σας συνέντευξη, στον Γιώργο Βουδικλάρη. Προσδιορίστε περισσότερο, αν μπορείτε, αν θέλετε. Καλά, μετά βεβαιότητας μπορείτε…
Το παιδί έχει επιλέξει τον ενήλικα εαυτό του και με σβησίματα και μουτζούρες τον σκετσάρει αδιάκοπα. Καμιά φορά σχίζεται και το χαρτί, καμιά φορά σχίζεται και το δάχτυλο. Πληρώνεται η αυτοπροσωπογραφία.. Αν η νεράιδα είναι στις καλές της μπορεί και να μας μοιάσουμε λιγάκι…
– Μπορεί ένας άνθρωπος που σκέφτεται πολύ και γράφει πολύ να είναι ευτυχισμένος με τον τρόπο των ηρώων του που, συχνά, ζουν πραγματικά έντονα, στα άκρα, χωρίς πολλή λογική;
Για να διαλύσεις την λογική πρέπει να κουβαλάς ισχυρό διαβρωτικό. Είναι κι αυτό μια μορφή ευτυχίας : η διαβρωτική ευτυχία ή αλλιώς η ηδονή της μη αρτιμέλειας.
– Ποιοι είναι οι δικοί σας Χειροπιαστοί Ήρωες; Στην ζωή σας, εννοώ.
Ο γιoς μου και η κόρη μου. Άντεξαν δυο μπελαλίδικες καισαρικές και χορεύουν τσικ του τσικ πάνω στο χάος της εφηβείας τους.
– Νοσταλγείτε συχνά;
Νομίζω ότι αυτή είναι η βασική μου υπερδύναμη. Νοσταλγώ ακόμα και το προηγούμενο δευτερόλεπτο. Λειτουργώ με χρονοκαθυστέρηση κι έτσι επιβραδύνεται η έκρηξή μου..
– Ποιο βιβλίο βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο γραφείο ή το κομοδίνο σας; Τι γράφετε ή τι σημειώνετε αυτή την εποχή;
«Η τέχνη να μην αισθάνεσαι τίποτε»,το τελευταίο της Έρσης Σωτηροπούλου. ‘Όταν διαβάζω Έρση Σωτηροπούλου το μόνο που θέλω είναι να διαβάζω ‘Ερση Σωτηροπούλου. Σημειώνω στο μυαλό μου πράγματα που θα της πω στο μέλλον όταν την συναντήσω τυχαία σ’ ένα εορταστικό τριήμερο στα Γιάννενα.
– Πού βρίσκεται το αγαπημένο σας βιβλιοπωλείο στην γη; Πότε το επισκεφθήκατε τελευταία φορά;
Ο πρώτος παλιός Πλους στην Κέρκυρα. Στην πόρτα με περιμένει ο νεκρός, εδώ και χρόνια, βιβλιοπώλης Μιχάλης Τσιριγώτης κρατώντας την παραγγελία μου, το Βιβλίο των φανταστικών όντων του Μπόρχες. ‘Εχω να πάω σ’εκείνον τον πρώτο Πλου καμιά τριανταριά χρόνια…
– Θα ήθελα να μου πείτε δυο λόγια για τον πρώτο σας έρωτα. Τον θεωρώ σημαντικό για μια γυναίκα. Ιδίως για μια γυναίκα που γράφει.
Τυπικά είναι ο Δημήτρης, φτυστός ο Ληφ Γκάρετ, που στην Πέμπτη Δημοτικού τον στρίμωξα σε μια φρεσκοβαμμένη οικοδομή για να φιληθούμε και μας έπιασε ο πατέρας μου στα πράσα.
– Έχετε κάποιο τρελό όνειρο που δεν έχει πραγματοποιηθεί; Να πάτε στο φεγγάρι, ας πούμε. Να πεθάνετε και να αναστηθείτε. Να βρίσκεστε σε τρία μέρη ταυτοχρόνως.
Να μπορούσα να γίνω κυρία Κόντε Διονυσίου Σολωμού και να ζήσουμε για πάντα στο πατρικό του στο Ζάντε. Αυτή τη φορά θα αποφεύγαμε Πολυλάδες και κολώνιες.
– Ποια είναι στα στέκια σας στην Ξάνθη;
Το σπίτι μου. Βγαίνω ελάχιστα έως καθόλου.
– Οι μαθητές σας γνωρίζουν ότι έχουν να κάνουν με μια καθηγήτρια-καλλιτέχνιδα; Και τι λένε; Ή τι αποσιωπούν;
Αυτό το καθηγήτρια –καλλιτέχνιδα μου φέρνει σε πίστα και μ’αρέσει. Αποπνέει παγιέτα και μπρίο! Αλλά θα σας απογοητεύσω. Ουδείς γνωρίζει το παραμικρό και έτσι πρέπει να παραμείνει το θέμα.
– Έχω την αίσθηση ότι είστε ένας καλός, προσηνής άνθρωπος. Από επιλογή ή από φύση αυτό;
Από επιλογή. Θέλω να προσπαθήσω για μια σεζ λονγκ στον Παράδεισο.
– Κάνετε λίστες και σχέδια; Σκεφτήκατε πράγματα για το 2023;
Σχεδόν ποτέ. Για το 2023 θα παρακαλούσα τον Θεό και Δημιουργό μου να σκεφτεί λίγο σοσιαλιστικά και να μοιράσει τα σακιά με τους βράχους λίγο πιο ακριβοδίκαια. Πόνεσε η πλάτη μου.
– Τι μουσική ακούτε γενικώς; Και τι όταν γράφετε; Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας ήχοι, εξαιρουμένης της μουσικής;
Οι Βroadcast είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα κι η αδικοχαμένη Trish η φωνή που με κάνει να κλαίω. Το Tears in the typing pool μπορεί να το ακούω λούπα μέρες. Από ήχους προτιμώ την αστική βαβούρα: κόρνες,δυνατές ομιλίες, κόσμος που κινείται. Με κάνουν να νιώθω ασφάλεια. Φοβάμαι την σιωπή.
– Όταν ποτέ σας συναντήσω, επιθυμώ να σας αγκαλιάσω σφιχτά. Θα μου το επιτρέψετε; Έχει κριτήρια η εγγύτητα για εσάς; Γιατί εγώ σας έχω πλησιάσει χάρη και μέσα από τα γραπτά σας, έτσι σας αγαπώ, όχι επειδή μας συνδέει κοινή ζωή.
Εγγύτητα είναι οι κοινές λέξεις με τις οποίες ονοματίζουμε τα πράγματα και τους ανθρώπους… κι αυτό είναι κοινή ζωή Γεωργία. Άρα, η αγκαλιά είναι σιγουράκι ! Σφιχτή,σφιχτότατη !
