Με το μπήκε η Ελίζα στο μαγαζί που είχαμε δώσει ραντεβού, κατευθείαν γυρίσα και την κοίταξα σα να υπήρχε κάποιος μαγνήτης πάνω της. Η ενέργειά της γέμισε τον χώρο με έναν μαγικό τρόπο. Χωρίς φίλτρα, με πηγαίο αυθορμητισμό και χιούμορ θέλει να «γραπώσει» όσες περισσότερες εμπειρίες καταφέρει.

Με αυτή τη λάμψη στα μάτια που αμέσως θα παρατηρήσετε τη δίψα που έχει για τη ζωή, η Ελίζα Σκολίδη αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 2018 και ήδη έχει συμμετάσχει σε αρκετές παραστάσεις και τηλεοπτικές παραγωγές, ενώ το 2021 την είδαμε και στην στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου στον “Ορέστη” του Ευριπίδη.

Φέτος, θα συμμετέχει στο έργο “Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα” του Ματέι Βίζνιεκ σε σκηνοθεσία Αικατερίνης Παπαγεωργίου στο Θέατρο Μπέλλος που θα κάνει πρεμιέρα στο τέλος του μήνα (27/10). Την καλλιτεχνική διεύθυνση του θεάτρου έχει αναλάβει η ομάδα The Young Quill, στην οποία η ίδια είναι μέλος της.

Λίγο νωρίτερα (23/10) θα κάνει πρεμιέρα η παράσταση “Ο Ταρτούφος” του Μολιέρου σε σκηνοθεσία Γιάννη Νταλιάνη, που θα παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Σταθμός, στην οποία επίσης θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε την Ελίζα Σκολίδη.

Αυτή την περίοδο την παρακολουθούμε στη δραματική σειρά του Mega, “Το Ναυάγιο”, που όπως μας λέει η Ελίζα «είναι “οριακά” σα να βλέπεις ντοκιμαντέρ». Ναι, δεν μιλήσαμε μόνο για τη σειρά και το θέατρο, πώς θα μπορούσαμε άλλωστε με ένα τόσο ανήσυχο πνεύμα που είχαμε απέναντί μας;

– Ποια είναι η ιστορία σου;
Γεννήθηκα στη Γαλλία, γιατί οι γονείς μου ζούσαν εκεί. Ήρθα όταν ήμουν 2 ετών και μετά πηγαινοερχόμουν γιατί έπρεπε να κάνω κάποια χειρουργεία στην καρδιά. Η ουλή που έχω από εκεί είναι και δεν την κρύβω. Ήμουν γαλλοτραφής, γι’ αυτό δεν με πήγαιναν πολύ τα λαϊκά παιδιά. Ενώ εγώ νιώθω λαϊκό παιδί. Τέτοιο θέλω να είμαι.

– Γιατί δεν σε “πήγαιναν”;
Λίγο αυτό το γαλλικά, μπαλέτο και πιάνο με καταδίωξε για κάποιο καιρό πιστεύω. Υπάρχει αυτό το «τι νομίζεις ότι είσαι εσύ» και πως βλέπουν οι άλλοι αυτό που είσαι. Το απέβαλαν όμως κι αυτοί κι εγώ πια. Είναι ωραίο να μεγαλώνεις γιατί ορίζεις εσύ σιγά σιγά το ποιος θες να είσαι και για σένα και για τους άλλους.

– Αν δεν είχες αυτά τα εφόδια που μετέπειτα σε “καταδίωξαν”, τώρα δεν θα μιλούσα με μία διαφορετική Ελίζα;
Μπα, δε νομίζω.. συνειδητοποίησα ότι ό,τι κι αν έχω μάθει στη ζωή μου από πιάνο μέχρι pole dancing, κατάλαβα ότι γραπώνομαι από αυτές τις εμπειρίες και φτιάχνω ένα δικό μου “Sudoku” και είναι σα να είμαι πολλοί άνθρωποι μαζί . Δεν ξέρω αν θα ήμουν άλλη, όμως το ότι δοκίμασα διάφορα αθλήματα, ακούω κατά καιρούς άλλες μουσικές, επιλέγω διαφορετικές παρέες είναι σα να έχω πολλά κουτάκια μέσα μου με πολλούς κόσμους που τους αγαπώ όλους για άλλους λόγους. Από μικρή είχα μια διαίσθηση ότι και να άρχιζα πιάνο δεν θα έμενα εκεί, θα έφευγα και θα πήγαινα να κάνω – ας πουμε -μποξ, γιατί όχι; Όλα χρειάζονται. Μικρή θα πήγαινα στο Allou Fun Park γιατί ήταν της μόδας αλλά βαθεια μέσα μου προτιμούσα το πάρκο της γειτονιάς μου. Θα πηγαίναμε στο TGI fridays και θα νιώθαμε πολύ ουαου αλλά τώρα ούτε απ’ έξω δεν περνάω και αναζητώ το σπιτικό φαγητό της γιαγιάς.

– Έχεις δοκιμάσει πολλά και διαφορετικά πράγματα… Υπάρχει κάτι άλλο που θα ήθελες να δοκιμάσεις; Ίσως είναι και κάποιο όνειρο που δεν έχεις πραγματοποιήσει…
Θα ήθελα κάποια στιγμή στη ζωή μου να σταματήσω αυτό το επάγγελμα που κάνω τώρα σίγουρα για ένα εξάμηνο, αν όχι για δύο χρόνια και να πάω στην άλλη άκρη του κόσμου,  οι δύο αγαπημένοι μου προορισμοί που λαχταρώ να ανακαλύψω ειναι η Ινδία και η Λατινική Αμερική. Αυτό που ξέρω είναι ότι θα ήθελα να πάρω μέρος στη ζωή των ανθρώπων εκεί και να ασχοληθώ με ό,τι κάνουν εκεί οι ίδιοι, όχι δηλαδή απαραίτητα να κάνω θεατρο, να ας πουμε να δουλέψω σε έναν φούρνο τους!.εντάξει , κάτι μου λέει βέβαια ότι πολύ σύντομα θα μου έλειπε το θέατρο και θα σκαρφιζόμουν κάνα σκετσάκι στην πλατεία της γειτονιάς να παίξουμε με άλλους. Δεν πιστεύω ότι θα συμβεί ποτέ αυτό το όνειρο έτσι όπως ζούμε και τρέχουμε, αλλά επειδή θεωρώ ότι η ζωή μας είναι πάρα πολύ μικρή κάπως παλεύω να βρω τρόπο για να την κάνω μεγαλύτερη. Οπότε αν σταματήσεις να ασχολείσαι με το επάγγελμά σου για λίγο και κάνεις και άλλα δύο δεν είναι σα να έχεις ζήσει πιο πολλές ζωές;

– Η υποκριτική πώς σε έχει διαμορφώσει;
Στην πραγματικότητα κάποια στοιχεία που είχα δεν έβρισκαν οικογένεια και ήρθαν και κούμπωσαν στο θέατρο. Όπως το «ελάτε παιδιά να το κάνουμε όλοι μαζί». Ή  το να συγχωρώ τον άλλον, γιατί τον καταλαβαίνω. Αλλά νομίζω κυρίως, το να μείνω για πάντα παιδί. Μπορεί να είμαι ‘φυσιολογική’, να παίρνω το αυτοκίνητο και να είμαι στο φανάρι ‘σοβαρή’ ή να πηγαίνω να πληρώσω την εφορία και την τράπεζα σα ρομπότ της κοινωνίας, όμως με το που βγάζω τα παπούτσια της ζωής και ανεβαίνω στη σκηνή, αν δεν γίνω παιδί, δεν κάνω καλά τη δουλειά μου. Οπότε νομίζω ότι αν μου δίνει κάτι αυτό που κάνω είναι να μη γερνάω.

– Το θέατρο είναι η μόνη συνθήκη που βγαίνει το παιδί από μέσα σου;
Στις υπόλοιπες συνθήκες προσπαθώ να το καταπνίξω (γέλια!).

– Γιατί;
Γιατί όταν είσαι στην καθημερινότητά σου και πρέπει να αναλάβεις πρακτικά πράγματα πια ως “ενήλικας”, δεν χωράει πάντα η παιδικότητα. Έτσι με βίασε η ζωή να καταλάβω. Όμως αν υπάρχει ένα πράγμα δεν αντέχω είναι η γκρίνια και η απαισιοδοξία. Καλώς ή κακώς εγώ έχω μία αντίστροφη μέτρηση μέσα μου, έχω ένα τικ-τακ του χρόνου πολύ πιο έντονο από άλλους. Κι εγώ θα γκρινιάξω όταν φτάσω στο αμήν μου και κουραστώ πολύ ή επειδή δεν υπάρχει πολύ τρυφερότητα κι αγάπη στον κόσμο και θα ήθελα πιο πολύ. Αν γκρινιάζεις, όμως, χάνεις κι άλλο χρόνο, εμένα με τρελαίνει αυτό. Μπορεί οι άνθρωποι που γκρινιάζουν να μην έχουν αυτή τη βιάση, να πιστεύουν ότι θα ζήσουν για πάντα και αυτό να μην τους προσδίδει το άγχος, που προσδίδει σε μένα. Το δεν βρίσκω κάτι καλό να πω, μπορεί να μην επηρεάζει εσένα, αλλά ο διπλανός σου τι σου φταίει; Γενικά ρώτα «μπορώ να γκρινιάξω»; (γέλια!)

– Ποιο είναι “Το Ναυάγιο” μέσα από τα δικά σου μάτια;
Για μένα κάθε ιστορία που λέγεται τώρα έχει κάπου γίνει, γίνεται ή θα γίνει στην πραγματική ζωή. Η ιστορία της σειράς του Ναυαγίου στο Mega είναι μια τιμή στην πραγματική ιστορία για το Ναυάγιο στη Φαλκονέρα του 1966. Ωστόσο, ως μία ιστορία ναυαγίου μπορείς να την πάρεις και να την βάλεις σε όποια εποχή και στιγμή θες. Ξεκινάνε κάποιοι άνθρωποι που φεύγουν από τις οικογένειές τους και ταξιδεύουν για κάποιον λόγο, θέλουν να βρουν το όνειρό τους, να ξεφύγουν από κάτι, να αναζητήσουν το άγνωστο ή να συνεχίσουν απλά τη δουλειά τους. Παίρνουν ένα πλοίο, που και εμείς πόσο συχνά παίρνουμε πλοίο, τρένο και αεροπλάνο… Το φοβερό σε κάθε τέτοια ιστορία είναι ότι βρίσκεσαι μαζί με αγνώστους που σας ενώνει το κακό , τους αγγίζεις, τους αγκαλιάζεις για να τους σώσεις… το ξεχωριστό που συνέβαινε εκείνη την εποχή που τοποθετείται η ιστορία είναι ότι όταν έφευγε τότε ένα καράβι ήταν πιο μεγάλο γεγονός από το φεύγει τώρα ένα καράβι, γιατί τώρα ας πούμε ότι ξεκινάνε 20 καράβια, ενώ τότε τη μαύρη αυτή ημέρα που έφευγε το “Φοίνιξ” -και σεναριακά- ήταν το μόνο καράβι που έφευγε από τον Πειραιά. Οπότε όποιος ήθελε να ταξιδέψει είχε ως μόνη επιλογή το “Φοίνιξ”. Τότε, δεν είχες ακριβώς κάποια επιλογή αν το έχανες, γιατί το επόμενο πλοίο μπορεί να ήταν σε τρεις μέρες και το αεροπλάνο δεν μπορούσαν να το πάρουν με την ίδια οικονομική άνεση όπως το παίρνουμε σήμερα… αν το πάρουμε δηλαδή.

– Πόσο επίκαιρη θεωρείς ότι είναι η σειρά;
Πιο επίκαιρη πεθαίνεις. Όταν μάθαμε για το ναυάγιο στην Πύλο και τον θάνατο του Αντώνη στο λιμάνι του Πειραιά, εμείς γυρίζαμε ήδη επεισόδια. Στα γυρίσματα, στο καστ των βοηθητικών ηθοποιών είχε έρθει μία μαμά με 3 παιδιά, που είναι και στη σκηνή με εμένα σε μία σε μία βάρκα και ενώ ντυνόμαστε στο ενδυματολογικό τμήμα μου λέει αυτή η γυναίκα «φοβερό, εμείς γυρίζουμε “Το Ναυάγιο” και ο άνδρας μου τώρα σώζει πρόσφυγες από τη θάλασσα». Αλλά το πιο επίκαιρο, Δήμητρα μου , δεν είναι το ίδιο το Ναυάγιο ως ναυάγιο αλλά το ΓΙΑΤΙ έγινε το ναυάγιο σε αυτό το πλοίο . Το πως το κέρδος και το συμφέρον του μεγαλοκεφαλαίου καταπνίγει τους ανθρώπους που δεν έχουν δικαίωμα να μιλήσουν για τη δική τους ζωή. Κανείς δεν τους ενημερώνει ότι η μπουκαπόρτα είναι σπασμένη, μπορεί κάποιοι να μην ήθελαν να μπουν, έτσι δεν είναι; Παράλληλα υπάρχει και ο καπετάνιος που λέει «εμένα δεν με νοιάζει που θα μπούμε σε κακοκαιρία, με νοιάζει να φτάσω στην ώρα μου», πόσο μας θυμίζει ό,τι ακούμε σήμερα; Η ταύτιση είναι οριακά ανατριχιαστική. Είναι σα να βλέπεις σε συμβολική αναλογία ντοκιμαντέρ για τη διακυβέρνηση του κράτους αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα.

– Θα σε δούμε στην παράσταση “Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα” του Ματέι Βίζνιεκ, στο Θέατρο Μπέλλος. Πρόκειται για ένα έργο που έχει πολλά πολιτικοκοινωνικά ζητήματα…
Ακριβώς μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας στη Σρεμπρένιτσα της Βοσνίας, συναντάμε τους χαρακτήρες να γυρνάνε στο καμμένο τους σπίτι και να προσπαθούν να βρουν τα κόκκαλα του πεθαμένου τους γιου… μην το βλέπετε έτσι έχει πάρα πολύ χιούμορ μέσα το έργο (γέλια!). Πρόκειται για άλλη μία ιστορία που λες τώρα που μιλάμε στην Ουκρανία θα το ζουν αυτό, όπως και στην Αρμενία. Αυτή τη στιγμή, αυτή η ιστορία είναι επίκαιρη σε κάθε χώρα. Το θέμα είναι ότι ακούς σέρβικα ονόματα, ακούς διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, ακούς συγγραφέας Βίζνιεκ που ήταν από την Γιουγκοσλαβία και τώρα ζει στη Γαλλία, κάπως δε σε αφορούν, αν δεν είσαι ενημερωμένος, σου είναι ξένα… Ως Ελίζα, ευγνωμονώ το κοινό που πάει θέατρο, γιατί ως πράξη από μόνη της είναι σπουδαία, την ώρα που τα έχεις όλα εύκολα σε μία οθόνη και είσαι καθηλωμένος στον καναπέ. μακάρι να συνεχίσει να πηγαίνει ο κόσμος θέατρο όσο κι αν αρχίζει να μας κατακλύζει η υπερσυγχρονίλα και η τεχνητή νοημοσύνη. όχι για να έχω δουλειά εγώ, και οι συνάδελφοι μου, αλλά γιατί το θέατρο είναι μία πράξη ιερή, μυστικιστική : μοιράζεσαι ζωντανά μια εμπειρία με αγνώστους και αυτό είναι που σας καθιστά γνωστούς. Η δυσκολία έγκειται στο ότι σε κάποια έργα ειδικά, δε γινεται να πας και να περιμένεις να είναι όλα μασημένα, αυτό δεν είναι τέχνη. Για κάποιες παραστάσεις -αν όχι για ολες- χρειάζεται  να έχεις ενημερωθεί, πρέπει να έχεις ενημερωθεί για το τι θα δεις, για να μπορέσεις να συνδεθείς. Να συνδεθείς πνευματικά αλλά και ψυχικά. Τι θα πει “Διάλυση της Γιουγκοσλαβίας”; Γιατί το να περάσουν τη γραμμή των νέων συνόρων οι άνθρωποι του έργου είναι γι’ αυτους μαχαίρι στην καρδιά; Τι θα πει να σε διώχνουν από τον τόπο σου και να γυρνάς πάλι σε αυτόν ως ξένος;  Αυτά για να χωρέσουν στην καρδιά του θεατή ως μεγέθη δεν μπορεί να συμβεί εύκολα αν δεν ξέρει ο ίδιος Ιστορία ή δεν έχει έστω μια ιδέα της Ιστορίας.  Είναι ωραίο λοιπόν πριν πας σε μία τέτοια παράσταση να αναζητήσεις πληροφορίες στο Google για το θέμα που θα πας να παρακολουθήσεις ή να ρωτήσεις ανθρώπους που ξέρουν. Κι αυτό μια δίοδος για επικοινωνία είναι, η γνώση και η αναζήτηση της.

– Τι σήμαινει η λέξη “πρόοδος” το 2023;
Όταν ακούω τη λέξη πρόοδος μου έρχεται μία ειρωνική αίσθηση, γιατί βγάζουμε ακόμη σπυράκια στο «καλή πρόοδο» που μας λένε όταν πάμε σχολείο. Υπάρχουν παιδιά που δεν είχαν πρόοδο στα μαθήματα και ζωγράφιζαν καταπληκτικά και έγιναν καλλιτέχνες.

– Ή όταν ακούμε ότι έχουμε κάνει «βήματα προόδου»…
Εντάξει νομίζω ότι ειδικά για το έργο είναι εντελώς ειρωνική η χρήση της λέξης “πρόοδος”. Είναι όλα κατεστραμμένα, είναι ένα άγονο τοπίο. Γι’ αυτό η “πρόοδος” ηχούσε φάλτσα και γι’ αυτό είναι πολύ επίκαιρο. Όταν ακούω “πρόοδο”, μου έρχεται ο πρωθυπουργός μας στο νου και το λαμπρό καπιταλιστικό σύστημα.  Ο πρωθυπουργός όταν λέει θετικά τη λέξη “πρόοδος”, εσύ θες να πέσεις από το μπαλκόνι. Γιατί εγώ καμία πρόοδο δεν βλέπω όταν στα 30 χρόνια που πρέπει να ζήσει κάποιος, δεν μπορεί να φύγει από το πατρικό του, όταν ο βασικός μισθός είναι πιο λίγος από το μέσο όρο του ενοικίου ενός σπιτιού.

– Ποιες λέξεις και έννοιες που ακούς γύρω σου, σου ακούγονται “φάλτσα”;
Όταν συνομιλώ με τη γιαγιά μου και λέει «ντροπής πράγματα», «αυτά δεν είναι της προκοπής». Επίσης η επόμενη γενιά, ο πατέρας μου λέει «δεν το κάνουμε αυτό», ποιος το λέει αυτό; Αυτά μου φαίνονται φάλτσα, μπαγιάτικα, κάπως βρωμάνε… Το «μπράβο» μπορεί επίσης να ακουστεί φάλτσα γιατί οι άνθρωποι δεν λένε «μπράβο» εύκολα. Ή μπορείς να το ακούσεις να το λέει κάποιος σε κάποιον άλλον και σκέφτεσαι «α αυτός έχει καλή μέρα σήμερα», κάπως δεν είναι το αυτονόητο. Δεν θα έπρεπε να είναι φάλτσο όμως. Επίσης, το «πάμε κάπου διακοπές;», μου ακούγεται φάλτσο. Μου φαίνεται ότι οι διακοπές μας είναι ελάχιστες. Δεν είναι νορμάλ ο τρόπος που είναι ορισμένα τα ωράρια και τα κενά μας ως εργασιομανείς άνθρωποι είτε ως πολύ εργατικοί που δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να δουλέψουμε. Δεν μπορώ ακόμα να διανοηθώ ότι κάποιος δουλεύει την Πρωτοχρονιά, ακόμα δεν μπορώ να το διανοηθώ… Η λέξη “παύση” θα έπρεπε να είναι κάτι αυτονόητο και δε θα έπρεπε να ακούγεται “φάλτσα”.

– Ποια είναι η ακτίνα ή ακτίνες φωτός σου;
Οι άνθρωποι μου αλλά και η φύση. Μία βόλτα στη φύση είναι σα να έχεις κάνει 30 συνεδρίες ψυχοθεραπείας και έχεις πιει μετά κι ένα πολύ ωραίο ποτό. Νομίζω ότι έχουμε ξεχάσει τη σχέση που έχουμε με τη φύση, ότι δηλαδή πρώτα έρχεται αυτή και μετά εμείς. Δεν μιλάω καν για τα κλιματικά φαινόμενα και για το πόσο τα έχουμε προκαλέσει εμείς. Ξεχνάμε ότι είμαστε κι εμείς ζωάκια, το χώμα είναι το χώμα που κάποτε καθόμασταν ανακούρκουδα γύρω απ’ τη φωτιά, τα δέντρα αυτά που μας δίνουν το οξυγόνο, έχουν καρπούς που τρώμε στη σαλάτα μας, αλλά νομίζουμε ότι γεννιούνται στο βιολογικό μαγαζί της γειτονιάς. Η ακτίνα φωτός είναι το φως της φύσης μας. Ακόμα και ο πιο σιχαμένος και διεφθαρμένος άνθρωπος πιστεύω ότι αν πάει μία βόλτα κάπου που οργιάζει η φύση, κάτι θα κουνηθεί μέσα του, μέχρι να το ξαναξεχάσει μέσα στα τσιμέντα της πόλης.

Μπορείτε να δείτε τα πρώτα επεισόδια της τηλεοπτικής σειράς του Mega, “Το Ναυάγιο”, εδώ.

Πληροφορίες για την παράσταση “Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα” στο Θέατρο Μπέλλος θα βρείτε εδώ.

Πληροφορίες για την παράσταση “Ο Ταρτούφος” στο Θέατρο Σταθμός θα βρείτε εδώ.

➸ Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία το Upupa Epops – The Bar

 

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News