Η Ελεάνα Στραβοδήμου μπορεί να οραματιζόταν τον εαυτό της κάπου στο Λύκειο ως ταξιδιωτική ρεπόρτερ, αλλά τελικά αποφάσισε να πάρει εισιτήριο για να κάνει ένα άλλο ταξίδι σε έναν κόσμο που το σώμα και η φωνή της θα ήταν ελεύθερα, φυσικά και μιλάω για το χώρο της υποκριτικής. Συναντηθήκαμε σε ένα καφέ Εξάρχεια και αφού παραγγείλαμε και οι δύο τους freddo καφέδες μας γιατί αν και άνοιξη, η ημέρα ήταν καλοκαιρινή, ξετύλιξε το κουβάρι της ζωή της και μου μίλησε για όνειρά της που είναι πολλά και δεν τα έχω καταγράψει όλα γιατί μου είπε κι άλλα, αφού πάτησα το κουμπί και έκλεισα την ηχογράφηση.

Η Ελεάνα διψάει για ζωή. Διψάει για την τέχνη. Διψάει να δίνει στους αγαπημένους της ανθρώπους και είμαι σίγουρη ότι αν η ημέρα είχε παραπάνω από 24 ώρες θα ξεκινήσει ακόμα μία σχολή, θα προσπαθούσε να στήσει το δικό της εργαστήρι και θα δοκίμαζε νέα χόμπι. Μπορεί να μην είναι υπερήρωας για να τα πετύχει όλα αυτά, αλλά ακόμα και χωρίς μπέρτα έχει καταφέρει να κρατήσει τις ισορροπίες στη ζωή της παρόλο που συμμετέχει σε δύο από τις πιο επιτυχημένες σειρές της φετινής σεζόν.

– Έχεις πει ότι πέρασες στα ΜΜΕ για να γράφεις και να κάνεις ταξίδια. Στην υποκριτική τι σου κέντρισε το ενδιαφέρον αντίστοιχα για να δώσεις εξετάσεις και να περάσεις στη δραματική σχολή;
Όταν ήμουν στο σχολείο δεν ήξερα ακριβώς τι ήθελα να κάνω. Στη Γ’ Λυκείου μου φαινόταν κάπως “τρελό” ότι διαβάζαμε, χωρίς απαραίτητα να γνωρίζουμε ακόμα τι θέλουμε να σπουδάσουμε. Ήξερα σίγουρα τί δεν ήθελα, νομικές και φιλολογικές σπουδές κι ας τις έπιανα λόγω υψηλών βαθμολογιών που είχα. Μια ένδειξη του τι με κινητοποιούσε ήταν η σχέση μου με τη γραφή, τη λογοτεχνία και με τις ταξιδιωτικές εκπομπές που μου άρεσε να παρακολουθώ. Μπορούσα να οραματιστώ τον εαυτό μου να κάνω ταξιδιωτικό ρεπορτάζ και έτσι σκέφτηκα τη σχολή της Επικοινωνίας και ΜΜΕ. Η σχολή των ΜΜΕ ήταν μια σχολή ανοιχτή σε πολλά γνωστικά πεδία και αυτό με κινητοποιούσε καθώς πίστευα πως εκεί μέσα θα έβρισκα συνειδητά τι θέλω να κάνω. Κατά τη διάρκεια της φοίτησής μου, έβλεπα πολύ θέατρο, ήμουν μέλος σε πανεπιστημιακές θεατρικές ομάδες και ήρθα σε επαφή με πολλών ειδών κείμενα. Στη συμμετοχή μου στη θεατρική διαδικασία, βρήκα κάτι πολύ πυρηνικό μου, άρχισα να μαθαίνω καλύτερα τον εαυτό μου. Ειδικά, μετά τη δεύτερη-τρίτη χρονιά που ήμουν στην ίδια ομάδα κατάλαβα ότι είχα αρχίσει να έχω μεγαλύτερη οικειότητα και θάρρος σε σχέση με τον εντοπισμό των αναγκών μου και των αναγκών των άλλων, σε σχέση με την έκθεση αλλά διέκρινα και τον κίνδυνο του να μεταβληθεί η δυναμική της ομάδας σε ένα είδους νεανικού θράσους. Η νέα δυναμική στη σχέση εαυτού και άλλων, με τρόμαξε λίγο στην αρχή και με αναχαίτισα ενώ ακριβώς αυτή τη διερεύνηση επιζητούσα, της σχέσης εαυτού και άλλου. Μετά από κάποια χρόνια struggling το έλυσα και μου ήταν ξεκάθαρο τι θέλω να κάνω. Καθοριστικός παράγοντας για την απόφασή μου ήταν η πρακτική μου στα ΜΜΕ. Ήμουν σε ένα γραφείο και δεν μπορούσα με τίποτα να κάθομαι μπροστά από ένα από έναν υπολογιστή, παρόλο που μου άρεσε να διαβάζω και γράφω. Δεν μπορούσα να είμαι ακινητοποιημένη μπροστά από μια οθόνη. Καταλάβαινα ότι μου είναι ζωτική ανάγκη η συμμετοχή του σώματος σε κάθε λειτουργία. Ήθελα να χορεύω, να κινούμαι, να χρησιμοποιώ τη φωνή μου. Βρισκόμουν ήδη σε ένα δεύτερο στάδιο γνωριμίας με τον εαυτό μου και ήθελα να εμβαθύνω περισσότερο σε αυτό.  Συνειδητοποίησα ότι ο μόνος κατάλληλος για μένα τρόπος εμβάνθυνσης, ήταν οι θεατρικές σπουδές. Θυμάμαι να λέω στους γονείς μου ότι έπρεπε να σπουδάσω υποκριτική, ακόμα και να μη τα καταφέρω επαγγελματικά. Η κινητοποίηση μου για να δώσω εξετάσεις σε δραματική σχολή, ήταν το δημιουργικό ταξίδι αυτό και ετερογνωσίας, που μπορούν να αποτελέσουν αυτού του είδους οι καλλιτεχνικές σπουδές.

– Οι γονείς σου είχαν κάποια σχέση με τις τέχνες;
Είχαμε πάντα πολλά βιβλία στο σπίτι καθώς η μαμά μου είναι επιμελής αναγνώστρια. Θυμάμαι να διαβάζουμε μαζί όταν ήμουν πολύ μικρή, διαδραστικά, κατόπιν να καταβροχθίζω με ακόρεστη όρεξη παιδική λογοτεχνία κατά μόνας. Ανατροφοδότηση υπήρχε και όταν παρακολουθούσαμε εκπομπές στην τηλεόραση ή όταν με πήγαινε και βλέπαμε παιδικό θέατρο. Όποιο ερέθισμα υπήρχε στο Αγρίνιο, ή προέκυπτε σε ταξίδια προσπαθούσαν να το “εκμεταλλευτούν”, φέρνοντας μας σε επαφή με αυτά. Θα πηγαίναμε στα μουσεία, θα αγοράζαμε βιβλία με πίνακες, θα πηγαίναμε θέατρο, θα βλέπαμε ταινίες… Υπήρχε η αξία της αναζήτησης των ερεθισμάτων και εννοείται ότι έπαιξε μεγάλο ρόλο, χωρίς όμως να είναι κανένας από τους δύο γονείς μου καλλιτέχνης.

– Η Αθήνα θεωρείται από πολλούς «ζούγκλα». Έχεις σκεφτεί μελλοντικά να επιστρέψεις στο Αγρίνιο ή να ζήσεις σε οποιαδήποτε άλλη μικρή πόλη;
Το επάγγελμα του ηθοποιού δε συνάδει εύκολα με την επαρχία, γιατί τα θέατρα εκεί είναι λίγα, οι εταιρείες κινηματογραφικής και τηλεοπτικής παραγωγής σχεδόν ανύπαρκτες. Καμιά φορά ταλανίζομαι και σκέφτομαι «άλλη μία παράσταση στην Αθήνα ή ένα εργαστήρι σε ένα νησί όπου δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο για τους κατοίκους;». Με έχω σκεφτεί να ξαναγυρνάω στα 60 μου χρόνια ας πούμε ή σε περίπτωση που κάνω οικογένεια και διαπιστώσω ότι δε μου αρέσει η οικογενειακή ζωή εδώ. Πιστεύω ότι είναι πολύ δύσκολο το περιβάλλον της Αθήνας. Οι γρήγοροι ρυθμοί και οι αποστάσεις, η κίνηση, μπορεί να είναι εξοντωτικές και πραγματικά θαυμάζω όσους οικογενειάρχες παρόλα αυτά, καταφέρνουν να είναι σε καλή επαφή με την οικογένειά τους. Σε περίπτωση που έφευγα για οποιοδήποτε λόγο, θα επιχειρούσα να κάνω και το εργαστήρι που είπα πριν -θεατρικό, γραφής ή δημιουργικής ανάγνωσης. Όπου κι αν πήγαινα θα έφερνα το θέατρο με κάποιο τρόπο και πιστεύω ότι οι άνθρωποι της επαρχίας έχουν εξίσου ανάγκη για ερεθίσματα και θα αγκάλιαζαν εν τέλει τέτοιες πρωτοβουλίες. Προς το παρόν δε σκέφτομαι την προοπτική της οικογένειας και δη στην επαρχία. Στη συγκεκριμένη φάση που βρίσκομαι, απολαμβάνω τις σειρές όπου εργάζομαι, τους ανθρώπους μου εδώ, παρακολουθώ τα τεκταινόμενα, δεν μπορώ να με φανταστώ να φεύγω άμεσα.

– Η σχέση σου με το γράψιμο, πώς είναι σήμερα;
Έχω ακόμα άνεση και κάνοντας τις εργασίες στο πανεπιστήμιο (σ.σ. Θεατρικών Σπουδών) και όταν επεξεργάζομαι κείμενα. Γενικά όταν γράφω, προκύπτουν εικόνες και αναπτύσσεται μία ροή και συνοχή καθώς συντάσσω τις σκέψεις μου, αλλά δεν έχω κάποια πρόθεση να κάνω κάτι με αυτό. Επειδή έχω περάσει από εργαστήρια -θεατρικής και δημιουργικής γραφής- κατάλαβα ότι η γραφή είναι ένα σύμπαν που προϋποθέτει μεθοδική επένδυση σε αυτό προκειμένου να φτάσει σε κάποιο αξιόλογο δημιουργικό αποτέλεσμα. Την αντίστοιχη φροντίδα και επένδυση απαιτεί και το σύμπαν της υποκριτικής και σκηνοθεσίας, μου είναι ήδη αρκετό το ότι έχω αποφασίσει να αφιερωθώ σε αυτά. Αν θέλω να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, μπορώ να τον αφήσω να γράφει όπως θέλει και να διαβάζει, αλλά δεν έχω τη δυνατότητα να αφιερώσω τη φροντίδα και τον χρόνο, ώστε να πάει κάπου επαγγελματικά το συγκεκριμένο κομμάτι.

– Με τη σκηνοθεσία έχεις σκεφτεί να ασχοληθείς;
Στα ΜΜΕ σκεφτόμουν πιο πολύ να ασχοληθώ με τη σκηνοθεσία παρά με την υποκριτική. Την είχα δοκιμάσει σε μία παράσταση πειραματικής σκηνής που είχαμε κάνει, ένα documentary theatre για τον εμφύλιο πόλεμο, αλλά τότε είχα σκηνοθετήσει μαζί με άλλους δύο. Αισθάνομαι ότι δεν θα μου ήταν εύκολο ακόμα να σκηνοθετήσω μόνη, γιατί πιστεύω ότι είναι πολύ μεγάλη η ευθύνη της απόλυτης δημιουργίας.

– Φέτος συμμετέχεις σε δύο σειρές, ποιες είναι οι ισορροπίες που πρέπει να κρατάς; Πόσο δύσκολη είναι αυτή η συνθήκη;
Κάθε σειρά είναι οι άνθρωποί της. Στο σύμπαν κάθε σειράς υπάρχουν δύο συνεργεία, δηλαδή δύο συστήματα με πολλούς ανθρώπους. Από τη στιγμή που εμένα μου αρέσει να συνεργάζομαι με ανθρώπους και προφανώς να είμαι σε αυτή τη δουλειά, μου είναι ευχάριστη η επαφή με αυτά τα συστήματα ανθρώπων. Όταν έρχομαι όμως σε επαφή κατά τη διάρκεια της ίδιας ημέρας με 70 άτομα -και από τις δύο σειρές- η ενέργεια που δίνω και παίρνω είναι τόσο μεγάλη που από τη μία επιφέρει όλα τα θετικά της ανθρώπινης συνδιαλλαγής από την άλλη μπορεί να παράξει και υπερένταση όταν κλείσεις πίσω σου την πόρτα του σπιτιού σου το βράδυ. Εκεί καλούμαι πάντα να βρω μία ισορροπία. Σε σχέση με τη διοχέτευση του εαυτού και την απορρόφηση της ενέργειας από τους ανθρώπους. Δεν έχω κάποιο πρόβλημα με τους δύο διαφορετικούς ρόλους. Ίσα ίσα είναι μεγάλη χαρά μου και το ωραίο επίσης είναι ότι το ένα ανατροφοδοτεί το άλλο, πρόκειται για διπλή δημιουργική διαδικασία. Η χαρά του ηθοποιού δηλαδή. Μία δυσκολία ήταν ότι λόγω ρευστότητας προγραμματισμού στην τηλεόραση, πόσο μάλλον όταν αυτό συμβαίνει εις διπλούν, ήταν δύσκολο να έχεις κάποιες σταθερές, όπως είναι η συμμετοχή σε σπορ, τα μαθήματα και η επιμελής φροντίδα του οικείου περιβάλλοντος σε καθημερινή βάση. Αυτό το αντιμετώπισα διαφυλάσσοντας μικρές νησίδες μέσα στην εβδομάδα, είτε αυτό ήταν μια δραστηριότητα, η ψυχοθεραπεία μου, η επαφή μου με συγκεκριμένους ανθρώπους, ώστε να έχω τα πατήματά μου και να ξέρω ότι θα υπάρχουν εσωτερικές σταθερές ανεξάρτητα από τα δύο προγράμματα. Επίσης, μιας και μιλάμε για τη διπλή φετινή εμπειρία, θέλω να πω ότι όταν κάθομαι στον καναπέ μου και βλέπω τις δύο σειρές στην τηλεόραση νιώθω διπλά τυχερή, τις αγαπώ και τις δύο.

– Υπάρχουν χαρακτηριστικά από την Ελενίτσα του ρόλου σου στο “Ναυάγιο” -του ενός παιδιού δηλαδή- που “ζηλεύεις”;
Η Ελενίτσα είναι σα να ξέρει τι πρέπει να κάνει, αλλά και το πότε. Παίρνει καίριες αποφάσεις σε σχέση με τον εαυτό της και τους άλλους ανθρώπους με γνώμονα πάντα το να βοηθήσει άλλους, το δίκαιο, την αλήθεια, καμιά φορά σκέφτομαι πόσο σωστά δρα και είναι σα να φοράει μία μπέρτα υπερήρωα που έχει το “Ε” από πίσω. Σούπερ Ελενίτσα! (γέλια!) Τώρα που το σκέφτομαι θα ήθελα να είμαι η σούπερ Ελεάνα (ξαναγελάει), αλλά δε γίνεται γιατί είμαι πιο αναποφάσιστη και γιατί η πραγματική ζωή είναι πιο ρευστή, κάθε κίνηση και αντίδραση πιο απρόβλεπτη σε σχέση με τις μελετημένες από τον σεναριογράφο κινήσεις των ηρώων. Πάντως η αλήθεια είναι ότι έχουμε και κοινά, όπως η έγνοια για τρυφερότητα στην προσέγγιση των άλλων, η κοινωνικότητα και το alertness σε σχέση με την εκάστοτε συνθήκη- το να προσπαθώ να συνδέομαι με ό,τι συμβαίνει γύρω μου. Ωστόσο, επειδή μιλάμε για μυθοπλασία, η συμπύκνωση ενός χαρακτήρα στο χαρτί, σίγουρα μου είναι ζηλευτή. Είμαστε πιο ατελής οι άνθρωποι σε σχέση με τους μυθοπλαστικούς ήρωες, αλλά παρόλα αυτά χαίρομαι που παραμένω άνθρωπος μες την τρωτότητά μου.

– Πρόσφατα είδαμε την Ελενίτσα να ρίχνει νερό στον Παντελίδη. Πώς ένιωσες εκείνη τη στιγμή αν λάβουμε υπόψιν και την εποχή που διαδραματίζεται η σειρά;
Τόσο με το νερό, όσο και με το χαστούκι ο λογικός μου εαυτός που αναλύει τη σκηνή αναρωτιέται «μα πάει καλά; Δε φοβήθηκε;» και το μυαλό μου δεν το σκέφτεται αυτό μόνο για μία γυναίκα του ‘67, αλλά και για μία αντίστοιχη περίπτωση στο σήμερα. Είτε έχει δίκιο είτε όχι, μια τέτοια κίνηση και ένα χαστούκι παραμένουν χειροδικία και μιλάμε για μια πράξη ενάντια στην οποία κάποιος μπορεί να κινηθεί νομικά. Θα ήταν καλύτερο να μην είχε σηκώσει το χέρι της. Γιατί αυτό το ηρωικό χέρι που σήκωσε και πιθανόν να θέλει να το δει ο θεατής, προκειμένου να εκτονωθεί το αίσθημα δικαίωσής του, αν το δούμε σε σχέση με τις κοινωνικές ισορροπίες και τους νόμους που τις ρυθμίζουν, είναι μια κατακριτέα πράξη από τη στιγμή που πρόκειται ουσιαστικά για αυτοδικία. Αλίμονο αν μπορούσαμε να σηκώσουμε εύκολα χέρι στους άλλους. Καταλύει τα όσα οι θεσμοί διασφαλίζουν και προσβάλει τους κανόνες που διέπουν τις ανθρώπινες σχέσεις. Είναι πολύ σκληρό το σύστημα που αντιπροσωπεύει ο Παντελίδης, ο οποίος προσπαθεί να συγκαλύψει ένα έγκλημα. Εγώ η ίδια ως θεατής, ή ως εμπλεκόμενος ήρωας θα ήθελα τη συναισθηματική εκτόνωση μέσα από ένα χαστούκι, μυθοπλαστικά καταλαβαίνω τη λειτουργία του, αλλά ιδεολογικά ως Ελεάνα δε συμφωνώ με την αυτοδικία.

– Μετά από μία έντονη συναισθηματικά σκηνή, πώς επανέρχεσαι στη πρότερη ψυχολογική σου κατάσταση;
Στη τηλεόραση μετά το τέλος μιας σκηνής ανεξάρτητα από το αν είναι εύκολη ή δύσκολη ακούς «πάμε! Επόμενη (σκηνή)». Μετά τις δύσκολες σκηνές πολύ συχνά υπάρχει επιβράβευση, αλλά πάντα όταν θα ακούσεις το «επόμενη» αυτομάτως το σύστημά σου ηρεμεί και ώστε να αντιμετωπίσεις την επόμενη διαφορετική συνθήκη, να ακολουθήσεις την επόμενη οδηγία κτλ. Για εμένα τουλάχιστον, είναι μία αυτόματη διαδικασία. Επίσης έχει πολύ μεγάλη σημασία το πριν, το πόσο έχεις προετοιμαστεί και είσαι πεπεισμένος γι’ αυτό που πρόκειται να κάνεις. Αν έχεις παρακολουθήσει τη συναισθηματική και νοητική γραμμή της ηρωίδας, μπορείς να παράξεις τα έντονα συναισθήματα χωρίς το νευρικό σύστημα να συγχέει εαυτό και ήρωα, χωρίς να έχει επομένως προσωπικό κόστος, αυτό προσπαθώ τουλάχιστον να κάνω εγώ σε κάθε σκηνή. Κι αν τρέμω για λίγα δεύτερα, γιατί η ένταση θα έχει επηρεάσει το νευρικό σύστημα που καλείται να ενεργοποιηθεί ακαριαία, στη συνέχεια έχω μάθει να ηρεμώ και να ανασυγκροτούμαι, αυτή είναι πυρηνική λειτουργία στη δουλειά μας.

– Σου έχει τύχει να σου δοθεί μία σκηνοθετική εντολή και να μη ξέρεις πως να την εκτελέσεις;
Θεωρώ ότι πρώτη μέριμνα και ικανότητα ενός σκηνοθέτη θα έπρεπε να είναι το πώς θα δώσει τη σωστή οδηγία ώστε ο ηθοποιός και ο οποιοσδήποτε άλλος συνεργάτης, να μπορεί να ανασύρει ο ίδιος όσα χρειάζεται προκειμένου να δημιουργήσουν από κοινού με τον σκηνοθέτη το επιθυμητό αποτέλεσμα. Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο όμως, ιδίως στις θεατρικές πρόβες όπου υπάρχει η δυνατότητα χρόνου και δοκιμών, σκηνοθέτες να περιμένουν αποτέλεσμα χωρίς να έχουν διανύσει οι ίδιοι ως σκηνοθέτες τη διαδρομή που χρειάζεται μέχρι να βρουν την κατάλληλη οδηγία. Εγώ να πάω εκεί που θες, αλλά το που καταρχάς και το πως, καλό είναι να το βρίσκουμε όντως μαζί. Μου έχει τύχει λοιπόν να πρέπει να διανύσω μόνη μου αυτή την απόσταση, να επινοήσω οδηγίες που να μου λειτουργούν αφού η προσπάθειά μου να εκτελέσω τις υπάρχουσες, δε λειτουργούσε, δεν απέδιδε. Είναι και αυτό μέρος της δουλειάς. Τη στιγμή της πρόβας, υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν να κατευθύνουν υπέροχα, άλλοι που είναι συνοδοιπόροι και κάποιοι που θεωρούν αρκετά πράγματα αυτονόητα, χωρίς να είναι. Η εκατέρωθεν μέριμνα, είναι η ιδεατή συνθήκη. Από εκεί και πέρα κάνουμε όλοι, ότι μπορούμε για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Στην τηλεόραση, λόγω περιορισμένου χρόνου για πρόβες, υπάρχει μεγαλύτερη αυτενέργεια για τον ηθοποιό σε σχέση με το υποκριτικό κομμάτι. Σαφής σεναριακές οδηγίες αλλά και περιορισμοί. Αλλά αυτό είναι μια συμφωνημένη συνθήκη εξαρχής στην τηλεόραση. Με έναν τρόπο μαθαίνεις όμως σε αυτή τη συγκεκριμένη συνθήκη να βρίσκεις μόνος και γρήγορα υποκριτικές κατευθύνσεις. Από αυτή τη σκοπιά, αισθάνομαι πως προσωπικά έμαθα πολλά.

– Κλείνοντας θα ήθελα να μου πεις τα όνειρά σου;
Ονειρεύομαι να μπορώ να συνδυάζω θέατρο και τηλεόραση, που έχουν άλλους προγραμματισμούς ώστε να υπάρχω και στα δύο με έναν αρμονικό και δημιουργικό τρόπο. Ταυτόχρονα, θα ήθελα να υπάρχει χρόνος για προσωπική ζωή και ταξίδια. Ονειρεύομαι το ονειρεμένο δηλαδή. Να μπορούμε και εγώ και οι αγαπημένοι μου συνεργάτες και άνθρωποι, να τα κάνουμε όλα σε ένα επίπεδο ικανοποιητικό και παράλληλα να είμαστε σωστοί απέναντι στους ανθρώπους μας. Ονειρεύομαι ισορροπία προσωπικής και επαγγελματικής ζωής ουσιαστικά, με υγεία και αγάπη. Επίσης, θα ήθελα κάποια στιγμή στο μέλλον να ασχοληθώ με το δημιουργικό παιχνίδι εφαρμοσμένο στην ανάγνωση λογοτεχνίας. Βέβαια, εγώ όπως και όλοι αναμετριόμαστε με τα όνειρά μας στις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες της Ελλάδας και του σήμερα που δεν είναι οι ευνοϊκότερες για να ονειρεύεται κανείς…

✥ Τα επεισόδια του “Ναυαγίου” θα τα βρείτε εδώ.

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News