Απρίλης, ναι. Άνοιξη, ναι. Αλλά βροχή και κρύο στον Κεραμεικό. Καθίσαμε στην Φάμπρικα, μας άναψαν σόμπα, πίναμε χυμούς και καφέδες. Η Κική η φωτογράφος, η Βασιλική η ηθοποιός, η Γεωργία η δημοσιογράφος. Μιλήσαμε αρκετά οι τρεις μας πριν ανοίξει το μαγνητόφωνο κι η κάμερα. Κι ήταν ωραία, το νιώσαμε.

Η συζήτησή μας με την Βασιλική Διαλυνά, στην πορεία, βάθυνε. Αυτό είναι το ωραίο με μερικές συνεντεύξεις. Εντάξει, υπάρχει η αφορμή μιας παράστασης που κάτι προκαλεί στην πόλη, στην πολιτιστική ζωή. Μιλώ για τον Κωλόκαιρο, που έγραψε ο Αντώνης Τσιοτσόπουλος και σκηνοθέτησε ο Γιώργος Παλούμπης. Σε αυτήν την δουλειά, η Βασιλική αφήνει γενναίο υποκριτικό αποτύπωμα, γίνεται μια γυναίκα βαθιά πληγωμένη, μια τραγική φιγούρα, χτυπημένη αδυσώπητα από την ζωή, κι ας φοράει στρας, γόβες, κι ας τραγουδά για τις καψούρες και τα πάθη, στο σκυλάδικο όπου εργάζεται.

Έχουμε γράψει στο Olafaq για την παράσταση αυτή, μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Είναι ωραίο, λοιπόν, από μια θεατρική πράξη που μεταγλωττίζει την ζωή, να μεταβαίνουμε, υπό την συνθήκη μιας συνέντευξης, και πάλι στην ζωή. Σαν δίκτυο ασφαλείας: Ζωή-Θέατρο-Ζωή. Ένα ωραίο πίσω-μπρος, στην τέχνη και στην πραγματικότητα. Να μιλάμε για πράγματα που κατοικούν μέσα μας, επί σκηνής και σε ένα μαγνητοφωνάκι κινητού. Πράγματα που μπορεί να μην λέμε με τους φίλους μας, αλλά μπορεί να σκεφτόμαστε με ένα ποτήρι κρασί, στο ημφιωτισμένο δωμάτιό μας, παίζοντας φιδάκι στο κινητό.

Αυτό που λέει η Βασιλική Διαλυνά εδώ πέρα και νομίζουμε αξίζει να διαβαστεί είναι ότι το θέατρο τής έμαθε να ζει κι ότι η ζωή τής έμαθε να αγαπάει. Θα μπορούσε όλη η συνέντευξη να ήταν αυτή η ατάκα, αλλά ύστερα δεν θα ήταν συνέντευξη. Και η ζωή θα μπορούσε να είχε μόνο λιακάδα, αλλά δεν θα ήταν ζωή.

Θείο πράγμα οι κωλόκαιροι, πάσης φύσεως. Θα συμφωνούσε κι η Βασιλική σε αυτό, είμαι βέβαιη.

(Ο λόγος σε εκείνη, αποκλειστικά, με τον τρόπο των «σβησμένων ερωτήσεων».)

Η οργή έχει πρωτοστατήσει το τελευταίο διάστημα, σε σχέση με τον εμπαιγμό των καλλιτεχνών και του πολιτισμού από την κυβέρνηση. Προσωπικά, αισθάνομαι οργή πολύ καιρό τώρα. Και πριν από τις καταλήψεις. Η κυβέρνηση μου φαίνεται πως δρα τελείως εκδικητικά απέναντι στους καλλιτέχνες, δεν τους ενδιαφέρουμε. Οι πολίτες, δε, μπορούν να ενημερωθούν για τα πάντα, να έχουν πλήρη και καθαρή εικόνα του τι συμβαίνει, αρκεί να θέλουν.

Για να φεύγει το μυαλό μου, καμιά φορά, αργά το βράδυ βλέπω ταινίες που δεν έχουν και πολύ νόημα. Μου αρέσει και η εξιχνίαση εγκλημάτων, ο σκανδιναβικός κινηματογράφος, τέτοια. Βλέπω πολύ θέατρο, επίσης. Πηγαίνω σε δουλειές συναδέλφων και φίλων. Καμιά φορά, οι ηθοποιοί ιδρυματοποιούμαστε, πηγαίνοντας σε παραστάσεις μόνο δικών τους ανθρώπων ή καλλιτεχνών που κάνουν «το ίδιο πράγμα» με εμάς. Αυτό είναι και λίγο παγίδα. Ας πούμε, προσωπικά για μένα, θεωρώ ότι δεν κάνω μόνο ένα πράγμα ως ηθοποιός, χωρίς να κατηγορώ αυτούς που νιώθουν ότι κάνουν ένα πράγμα. Με ενδιαφέρει, λοιπόν,πιο συνολικά να έχω υπόψη τι συμβαίνει με το ελληνικό θέατρο.

Πολλά ανθίζουν εκεί πέρα, εκεί μέσα. Μου αρέσει το συνάφι των ηθοποιών, έχουμε πολύ καλό υλικό. Οι παλιότερες και οι νεότερες γενιές, που έχουν αρχίσει τελευταία να συμπλέκονται με τρόπο πολύ ενδιαφέροντα, κάνουν ωραία και σημαντικά πράγματα. Εμείς στις σχολές μας κάνουμε συγκεκριμένα πράγματα, σε σχέση με το εξωτερικό που εκπαιδεύονται επιμελώς για όλο το φάσμα του ηθοποιού, αλλά από μόνοι μας γινόμαστε πολυεργαλεία. Δουλεύουμε με το σώμα, τη φωνή μας, τα όριά μας, τις δυνατότητές μας.

Αν με ρωτάς, έχω βουτήξει σε διάφορα, εκπαιδευόμενη. Θέατρο, παντομίμα, χορό, χορωδίες, κουκλοθέατρο… Πολύ απ’ όλα, όχι λίγο απ’ όλα. Όταν αποφάσισα να σπουδάσω θέατρο, ήθελα να μπω ή Θέατρο Τέχνης ή Εθνικό, για δικούς μου λόγους, για δική μου ηρεμία. Τότε, έδιναν και στο Υπουργείο. Έδωσα τρεις φορές στο Υπουργείο, πέρασα την τρίτη, δεν πέρασα όμως ούτε Τέχνης ούτε Εθνικό. Έτσι, πήγα στην σχολή του Αρμένη, όπου με καλοδέχτηκαν. Κάνω ένα χρόνο και αποφασίζω, οριακά με την ηλικία, να ξαναδώσω. Πέρασα Εθνικό, αποφοίτησα και έκτοτε δουλεύω ως ηθοποιός.

Έχω ταλαιπωρηθεί, δεν ήταν εύκολο για εμένα πάντα όλο αυτό. Στα ξεκινήματα είμαι αργή, καμιά φορά, μου παίρνει χρόνο. Για την εκφραστικότητά μου, σημαντικό κομμάτι αποτελεί η «θητεία» μου, για εφτά χρόνια, στην Κύπρο, που την αγαπώ πολύ. Με συνδέουν φιλίες, έως και κουμπαριές! Πρωτοβρέθηκα με την Σωσώ την Χατζημανώλη που ήταν για χρόνια στους Abovo και έκανε το «Εκεί, εκεί στην Κόλαση».

(σ.σ: η φωτογράφος μας, η Κική Παπαδοπούλου σχολιάζει: «φανταστική παράσταση»/η Κική Παπαδοπούλου έχει δει άπειρες παραστάσεις, παιδιά, δεν έχετε ιδέα)

Θα ήθελα, όμως, να αναφερθώ και στην Σοφία την Καραγιάννη, με τον Παίκτη που είχαμε κάνει με τους Γκαφ Theatre. Δεν θα μπορούσα να παραλείψω την περίπτωση Γιώργου Παλούμπη. Ένας σκηνοθέτης-ήρεμη δύναμη που έχει έναν φανταστικό τρόπο να παίρνει αυτό ζητάει, χωρίς να το ζητάει. Κάνει πάρα πολλή δουλειά εσωτερική και φοβερό homework, αν δεν γνωρίζει κάτι δεν μιλάει ή ρωτά για να μάθει. Πολύ συνεργάσιμος, πολύ χαλαρός, ανθρώπινος. Και φυσικά, η συνεργασία μου με την «Συντεχνία του Γέλιου», είμαι εκεί από το 2019.

Δημιουργικά, δεν το’ χω σκεφτεί, Ούτε να γράψω για το θέατρο, ούτε να σκηνοθετήσω. Κάνω, όμως, προετοιμασίες σε παιδιά που θα πάνε να δώσουν εξετάσεις σε σχολές θεάτρου, κάτι που εμπεριέχει λίγη σκηνοθεσία, αν και περισσότερο είναι coaching. Πάντως, ψιλογράφω, αλλά για μένα. Πεζά, όχι ποίηση, κάτι τελείως δικό μου.

Χορεύω πάρα πολύ, αν και μετά τον covid όχι και τόσο. Η ζωή μου, λίγο πολύ, είναι κατειλημμένη από το θέατρο. Και έχω περάσει γεμάτες, δημιουργικές και ευτυχισμένες στιγμές. Πολλές πρόβες, πολλή δουλειά, πολύς κόσμος. Νιώθω πάρα πολύ τυχερή σε αυτήν την δουλειά, γιατί συμπτωματικά ή δεν ξέρω τι γίνεται, έρχομαι σε επαφή με πολύ ωραίους ανθρώπους. Έχω κάνει φίλους και σε αυτήν την δουλειά, δηλαδή δεν έχω δει να μην υπάρχουν φιλίες στον χώρο μας. Βλέπω ότι υπάρχουν φιλίες. Σε κάθε δουλειά «σφάζονται», εν τω μεταξύ. Απλώς, οι ηθοποιοί έχουν μια έκθεση, βγαίνουν…στην τηλεόραση.

Δεν συζητάμε ότι το θέατρο μου έχει φέρει ζόρια και πίεση. Το είδα και ως προσωπικό αγώνα που ήθελα να φέρω εις πέρας. Πίκρες δεν μου έχει αφήσει. Πίκρες αφήνουν άλλα πράγματα, ας πούμε οι συμπεριφορές των ανθρώπων ή οι δικές μας συμπεριφορές, αν κάπου έχουμε σφάλλει και το αναγνωρίζουμε. Νομίζω ότι η πίκρα έρχεται όταν αφήνεις κάτι άλυτο. Είναι ωραίο να σου επιτρέπει ο άλλος να επικοινωνείς μαζί του το σφάλμα σου, το ό, τι σου.

Σε γενικές γραμμές, με θεωρώ έναν άνθρωπο ευτυχισμένο. Κυρίως, τελευταία, είμαι ήρεμη. Γιατί πέρασα φάση που ένιωθα κάπως αναστατωμένη, με κυρίευε ένα αίσθημα αδικίας (κοινωνικά, όχι επαγγελματικά). Νομίζω πέρασε αυτό. Μια ευτυχής συγκυρία, μιας που ρωτάς για ευτυχία, είναι η παράσταση «Κωλόκαιρος». Ο ρόλος μου ίσως είναι μια γυναίκα που θα ήθελα να είμαι. Εγώ είμαι πιο συγκρατημένη, εκείνη είναι πιο αφημένη στα συναισθήματά της. Είναι ένας ρόλος που ακόμα εξελίσσεται, βρίσκω ακόμα πράγματα. Δεν υπάρχει συνταγή να πω για το πώς δουλεύτηκε. Κάναμε πολλή συζήτηση με την ομάδα, τον Αντώνη που έγραψε το κείμενο, τους συναδέλφους μου. Είμαστε μια ομάδα που δεν κρύβουμε, ούτε κρυβόμαστε. Εν τω μεταξύ, πρωτοδιαβάζοντας το κείμενο, είχα σκεφτεί μια άλλη κοπέλα. Πιο αγοροκόριτσο, πιο νέα από μένα, πολύ λεπτή, με τζιν σκισμένα και αγρίμι. Έτσι μου’ χε κάτσει. Όχι, όχι, είναι αγρίμι η Μαρία μου, αλλά με άλλο τρόπο.

Και μπουζούκια έχω πάει και σκυλάδικα. Δεν είναι κάτι που κάνω τακτικά, δεν είναι κάτι που αποκλείω. Μου αρέσουν πολύ, ας πούμε, τα κωλόμπαρα της Κυψέλης. Κάτι βρίσκω εκεί μέσα.

Το ρεαλιστικό θέατρο με το βρισίδι που ενοχλεί κάποιους είναι ό, τι υπάρχει, στ’ αλήθεια δίπλα μας, στο επόμενο τετράγωνο. Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε πλούσια σπίτια στις τηλεοράσεις, μόνιμο μακιγιάζ σε πρόσωπα γυναικών 24/7, φοιτητές να μένουν στα ρετιρέ και δεν μας ενοχλεί το ψέμα. Σαν θεατής, δεν με αφορά μόνο το ρεαλιστικό θέατρο. Αλλά το τι με ανατείνει είναι σύνθετο ζήτημα. Μπορεί να με «πάρει» μια παράσταση που απεικονίζει αυτό που ζω κι εγώ κάθε μέρα στη γειτονιά μου ή ιστορίες δικών μου ανθρώπων. Με και χωρίς βρισίδι και εντάσεις. Παρασύρομαι και από παραστάσεις χορού. Ανεξαρτήτως ρεαλισμού, λοιπόν, πρέπει να νιώθω μια κάποια ταύτιση με αυτό που βλέπω επί σκηνής.

Σαν ηθοποιός και σαν θεατής, θέλω να έχω τα πόδια μου στο χώμα και το κεφαλάκι μου στα σύννεφα, να μπορώ να ίπταμαι ως έναν βαθμό. Έτσι νιώθω. Αυτό ισχύει και με τις διαπροσωπικές σχέσεις. Για να είμαι καλά με την σχέση που μπορεί να έχω ανά περιόδους της ζωής μου-και είναι κάτι που αγαπώ οι σχέσεις–χρειάζομαι αυτή την ισορροπία μεταξύ γης και αέρα, ας πούμε.

Όταν είμαι, πάντως, πάρα πολύ ερωτευμένη, δεν σκέφτομαι τίποτε άλλο. Αυτή είναι η αλήθεια. Και εννοώ, βέβαια, όταν είμαι καλά ερωτευμένη και λειτουργούν όλα τέλεια. Όταν είμαι κακά ερωτευμένη, είμαι το μαύρο μου το χάλι. Προσπαθώ πάντοτε να αποδίδω στην δουλειά μου, αλλά μέσα μου περνάω βάσανο. Πλέον, προτιμώ να βιώνω τον έρωτα με ηρεμία. Έχω ζήσει τις εντάσεις του έρωτα, που μου έδωσαν μαθήματα και θα μπορούσα ίσως να το ξανακάνω, αλλά σε μια άλλη φάση της ζωής μου. Για τώρα, ηρεμία, γαλήνη.

Τελευταία, δεν κλαίω πολύ. Παλιά, πολύ περισσότερο.

Το θέατρο με έχει μάθει να διαχειρίζομαι καταστάσεις, να βουτώ σε πράγματα που αλλιώς δεν θα βουτούσα, να εξοικειώνομαι με ανθρώπους που αλλιώς δεν θα εξοικειωνόμουν, να δέχομαι πράγματα που δεν θα δεχόμουν, να αποδέχομαι εμένα.Το θέατρο μου έχει μάθει να ζω. Όσο για την ζωή, μου μαθαίνει ακόμα ότι πρέπει να προσέχω και να φροντίζω τον εαυτό μου. Και μετά, θα έρθουν όλα τα υπόλοιπα. Φυσικά, να φροντίζω και αυτούς που μ’ αγαπούν και τους αγαπώ. Να μην βλάπτω κανέναν και τίποτα. Θέλω να βοηθώ όποιον χρειάζεται και όπου μπορώ. Νιώθω άνθρωπος που είναι αδερφός και αδερφή με άλλους ανθρώπους. Επίσης, νιώθω ένα με το πλήθος. Η ψυχή μου να ενώνεται, ας πούμε, με αυτές των άλλων σε μια μεγάλη συναυλία, όπου περνάμε όλοι φοβερά, ξέρεις…

Ξέρω ότι έχω πληγώσει, εκτός από το ότι έχω πληγωθεί. Και έχω μετανιώσει, βεβαίως, για πράγματα που έχω κάνει ή έχω πει σε ανθρώπους. Στις περισσότερες περιπτώσεις, έχω επανέλθει για να ζητήσω συγγνώμη ή να εξηγήσω την οπτική μου. Δεν το έχω κάνει όμως πάντα.

Εκτιμώ και νιώθω συγγένεια με τους ανθρώπους που είναι ευγενείς, που δεν είναι υπέρ το δέον παρεμβατικοί ή επικριτικοί. Για μένα, η ευγένεια είναι θέμα αισθητικής, κάτι καθόλου αυτονόητο, γενικώς. Ο ευγενής άνθρωπος δεν είναι κατ’ ανάγκην ευαίσθητος, αλλά είναι ευγενής. Δεν εξηγείται περαιτέρω αυτό.

Δεν έχω άποψη για όλα και αυτό είναι μια μικρή μάστιγα. Γιατί ειδικά από ανθρώπους που «φαίνονται», όπως εμείς, οι ηθοποιοί, προσδοκάται αυτό το πράγμα. Να παίρνεις θέση για όλα. Κι εγώ παλιότερα ήμουν πιο ενεργή, τώρα έχω αποσυρθεί λίγο και όλα ok με αυτό. Ελιτίστρια δεν είμαι. Δεν απορρίπτω εύκολα, είμαι ανοιχτή στο να το δω πρώτα. Κατ’ αρχάς, δεν γίνεται πάντοτε να μας αρέσουν απολύτως όλοι, όλες και όλα. Αυτό ισχύει και για μένα, από άποψη ας πούμε…θεατρικών επιδόσεων. Δεν είναι όσα κάνουμε το ίδιο καλά. Αυτό δεν σημαίνει ότι εμείς είμαστε κακοί. Και πρέπει να θυμόμαστε πάντα ότι υπάρχουν πολλές απόψεις και ότι δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους ή σε όλους πάντοτε.

Δεν τα πάω καλά με το όνειρα και τα σχέδια. Ενώ μες στο κεφάλι μου κατεβαίνουν επιθυμίες και σκέψεις, δεν λέω εύκολα την φράση «θα ήθελα να κάνω αυτό». Περισσότερο κινούμαι στη λογική του ενθουσιασμού, σκέφτομαι πράγματα και λέω «ωραία θα ήταν, αν…». Αυτό είναι κάτι με το οποίο αναμετρώμαι και στην ψυχοθεραπεία. Νιώθω ότι μου έχουν έρθει, εν τω μεταξύ, πράγματα που είχα ονειρευτεί (όχι όλα!), αργότερα αρκετά από όταν τα πρωτο-ονειρεύτηκα, αλλά έχουν έρθει.

Για τώρα, ονειρεύομαι απλώς ένα μεγαλύτερο σπίτι. Αυτό, να είμαι κάπως πιο άνετη στον χώρο μου. Υπάρχουν πολλά βιβλία εκεί, θέλουν λίγη οργάνωση, δεν χωράνε. Έχω φωτιστικά στις γωνίες, δεν ανάβω το κεντρικό φως όταν μπαίνω, μόνο όταν πρέπει να ψάξω κάτι. Αν και τα παλιά σπίτια έχουν θέμα με τις πρίζες…

Με τα πάθη τα πάω έτσι κι έτσι. Ποτό θα πιω έξω με φίλους, μου αρέσει αυτό, μου αρέσει να κυκλοφορώ στην πόλη μου, στα μαγαζιά. Σπίτι θα πιω κανα κρασάκι. Τελευταία κάτι έχω πάθει με το Μπέιλις! Το μεγαλύτερό μου πάθος είναι το φαγητό. Είναι κάτι υπέροχο, είναι πέρα από τη γεύση της τροφής, είναι η παρέα, η σύνδεση, η φροντίδα, το μεράκι σε όλο αυτό.

Στις σχέσεις μου, το πάω μέχρι τέλους, το εξαντλώ, το παλεύω. Αλλά όταν τελειώνει μέσα μου, έχει τελειώσει, δεν υπάρχει γυρισμός. Τα τελειώματα των σχέσεων, ειδικά όταν είναι δύσκολα, είναι κάτι στενάχωρο, αλλά όταν τελειώνει μια παράσταση, από την άλλη, δεν μπορώ να πω ότι στενοχωριέμαι. Ίσως συγκινούμαι. Σκέφτομαι περισσότερο ότι ανοίγει κάτι άλλο τώρα, κάτι καινούργιο, ένα νέο παράθυρο και αυτό με συναρπάζει.

Στις περισσότερες παραστάσεις που έχω κάνει, έχω περάσει σούπερ. Και θέλω να συνεχίσω να το κάνω αυτό το πράγμα, θέλω να συνεχίζω να παίζω και να ζω έτσι. Με αφορά να περνώ καλά, έχω μιζεριάσει πολύ στην ζωή μου, και γι’ αυτό δεν φταίνε μόνο οι άλλοι. Μου αρέσει να βγαίνω με τους φίλους μου, να πίνω και να τρώω με παρέα, να παίζω παιχνίδια στο κινητό μόνη στο σπίτι, περνάω καλά εδώ που είμαι τώρα, στον Κεραμεικό, που βρέχει, δεν νιώθω κάπως, ούτε περίεργα και μου αρέσει που βρίσκομαι μαζί σας χωρίς περιορισμούς.

Ελευθερία.

Info

Κωλόκαιρος

Σκηνοθέτης: Παλουμπης Γιώργος Κείμενο: Τσιοτσιόπουλος Αντώνης Δραματουργική επεξεργασία: Παλουμπης Γιώργος Μουσική: Νικολόπουλος Κώστας Σκηνικά- κοστούμια: Παπαστεργίου Νατάσσα Σχεδιασμός φωτισμών: Κλωτσοτηρας Βασίλης Σχεδιασμός ήχων: Μιχόπουλος Ανδρέας Βοηθός σκηνοθέτη: Παπαδημητρίου ΠαναγιώταΒοηθός σκηνογράφου: Μαριάνθη Ράδου Μακιγιάζ – hair styling: Κωνσταντίνου Διονυσία Creative Team at Visual Arts & Graphics: Linear Creative Content Company

Παίζουν:

Στάθης Σταμουλακάτος, Θάνος Αλεξίου, Βασιλική Διαλυνά, Στέλιος Δημόπουλος, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος

ΘΕΑΤΡΟ ΤΖΕΝΗ ΚΑΡΕΖΗ
Πρεμιέρα 24/10/2022
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00

Τηλέφωνο ταμείου: 2103636144