Το 2022, μέσα από τα ερείπια μιας γενιάς που χορεύει στους σκοτεινούς ρυθμούς της παράνοιας, εμφανίστηκε ο EDDIE DARK, σαν ένας σύγχρονος Φρανκενστάιν της ελληνικής εναλλακτικής σκηνής. Η περσόνα του, περισσότερο λευκή σκιά στο σκοτάδι παρά σώμα, αναδύθηκε από έναν «τάφο» αυτοανακάλυψης, και μετά από ένα λουλουδένιο ντεμπούτο το 2022 (“ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ”) και μερικά singles, μας χτύπησε όλους με πριν δύο μήνες με έναν δίσκο-πυροτέχνημα, το “DISKO-TERRORISTA”.

Ο EDDIE δεν γράφει μουσική. Αποκαλύπτει πληγές. Το άλμπουμ του είναι γεμάτο βραχυκυκλώματα οργής, έναν βρώμικο ήχο που αντηχεί σαν ουρλιαχτό σε abandoned πάρτι όπου οι τοίχοι στάζουν θλίψη. Γιατί, εξάλλου όπως λέει και ο ίδιος, «ένα ουρλιαχτό ακούγεται πολύ καλύτερο με reverb και delay». Και πράγματι, μέσα από το αστικό reverb της Αθήνας και της παρακμής της, οι νότες του EDDIE φτάνουν σε εμάς, όχι σαν ανάλαφρες μελωδίες αλλά σαν ηλεκτρικοί παλμοί ενός ετοιμοθάνατου κόσμου, αν και προσωπικά, όπως του είπα θα προτιμούσα κάποια τραγούδια να είχαν περισσότερα ουρλιαχτά και λιγότερες φωνητικές «φιοριτούρες», απλά για να χτυπήσουν πιο αληθινά τις καρδιές που σημαδεύουν.

Επίσης, ο τίτλος του δίσκου, “DISKO-TERRORISTA”, κλείνει το μάτι στο παράλογο. Η ντίσκο, αυτό το άλλοτε σύμβολο απελευθέρωσης και της γκλίτερ ευτυχίας, γίνεται το σκηνικό μιας εσωτερικής «έκρηξης». Για τον EDDIE, δεν υπάρχει ειρωνεία. Κάθε χορευτής είναι μια ανθρώπινη βόμβα, έτοιμη να εκραγεί. Ο χορός εδώ δεν είναι απόλαυση – είναι αντίσταση, ένα ξέσπασμα ενάντια σε έναν κόσμο που στέκεται ακίνητος.

Η Αθήνα του 2024, όπως την βλέπει και την περιγράφει ο 22χρονος EDDIE, είναι ένα θέατρο της μιζέριας. Τα μπαρ και τα πάρτι, από χώροι χαράς, έχουν μετατραπεί σε πεδία μάχης ενάντια στην κατάθλιψη και αυτή η συνειδητοποίηση είναι που κάνει το έργο του να μοιάζει με καθρέφτη – έναν ραγισμένο καθρέφτη που αντανακλά τη γενιά του, την γενιά που απολαμβάνει με το ζόρι…

Ωστόσο, ο EDDIE δεν είναι μόνο επικριτικός με τον κόσμο γύρω του, αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό. Η περσόνα του γίνεται ένας τόπος εσωτερικής σύγκρουσης, ένας σταυρός που κουβαλάει με έναν τρόπο σχεδόν λυτρωτικό. Kαι γι’ αυτό το “DISKO-TERRORISTA” κρύβει σημεία που θέλουν ψάξιμο για να καταλάβεις ότι πρόκειται για μια εξομολόγηση, για έναν χάρτη συναισθημάτων που ξεκινά από την παιδική αθωότητα (ναι, εκεί που έγραφε για “ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ”) και φτάνει στην εφηβική κρίση ταυτότητας.

Αλλά, εντάξει, ο EDDIE μεγαλώνει και μαζί του μεγαλώνει και η μουσική του, γεμάτη ανασφάλεια, αυτοκριτική και αποδοχή. Το μουσικό του ταξίδι είναι μια πρόσκληση για εμάς να ξεθάψουμε τα δικά μας κρυμμένα κομμάτια, αυτά που προσπαθούμε να αγνοήσουμε. Και ο ίδιος, πιο κατασταλαγμένος σήμερα, δεν θρέφει αυταπάτες. Ξέρει ότι όλα είναι εμπόρευμα και ότι ο κόσμος της μουσικής έχει πάψει να σοκάρει. Ωστόσο, συνεχίζει να δημιουργεί, όχι γιατί πιστεύει ότι θα αλλάξει τον κόσμο, αλλά γιατί θέλει να ακουστεί. Η τέχνη του είναι μια φωνή που παλεύει να υπάρξει, έστω και για λίγο, μέσα στον εκκωφαντικό θόρυβο, έξω από τον τάφο…

– EDDIE, πώς ήταν η εμπειρία σου «να βγεις από τον τάφο»; 
Η εμπειρία μου να βγαίνω από τον τάφο έμοιαζε με την γέννησή μου, ήταν η στιγμή που πήρα την πρώτη μου ανάσα…

– Και μάλλον σε σόκαρε η Αθηναϊκή πραγματικότητα, γιατί στο “DISKO-TERRORISTA” διακρίνω μπόλικο κυνισμό… Πώς διαμορφώθηκε αυτός μέσα από τις προσωπικές σου εμπειρίες;
Το 2024, δηλαδή η χρονιά που έγραψα το “DISKO-TERRORISTA”, ίσως να ήταν η πρώτη πραγματικά «ενήλικη» χρονιά της ζωής μου. Ήρθα αντιμέτωπος με αρκετά άσχημε καταστάσεις οι οποίες τσάκισαν κάθε ίχνος υπομονής που είχα μέσα μου, απέναντι στην παράνοια του κόσμου. Καμία ελπίδα για ελπίδα.

– Γι’ αυτό βγήκε ο νέος δίσκος γεμάτος οργή; Πώς μετατρέπεις αυτή την οργή σε δημιουργικότητα και μουσική που αγγίζει τον ακροατή;
Είναι πολύ απλό, ένα ουρλιαχτό ακούγεται πολύ καλύτερο με reverb και delay. Όσον αφορά στους ακροατές, μόνο ο χρόνος θα δείξει άμα τελικά η μουσική μου άγγιξε πραγματικά κανέναν, εγώ δεν έχω την παραμικρή ιδέα.

– Η Αθήνα και η εναλλακτική σκηνή είναι δύο στόχοι σου στον δίσκο. Τι σε ενοχλεί περισσότερο στη σύγχρονη αθηναϊκή κουλτούρα;
Το ότι είμαστε άθλιοι…

– Ο τίτλος “DISKO-TERRORISTA” έχει έντονη ειρωνική χροιά. Τι συμβολίζει για σένα αυτή η ένωση της ντίσκο αισθητικής με τον “τρομοκράτη”;
Δεν είναι καθόλου ειρωνικός ο τίτλος. Πιστεύω ότι ο καθένας εκεί έξω πρέπει να χορεύει σαν να είναι έτοιμος να εκραγεί.

– Ωραία, λοιπόν… Μπαρ και πάρτι, κλασικά σημεία αναφοράς στο ροκ εν ρολ, κυρίαρχα σημεία αναφοράς και στο άλμπουμ σου. Κάποτε, όμως, ήταν σημεία χαράς, αλλά σήμερα σαν να τα παρουσιάζεις ως αναφορές για μια κοινωνική παρακμή που θέλεις να περιγράψεις;
Το βιοτικό επίπεδο της γενιάς μου είναι πολύ χειρότερο σε σύγκριση με τις παλιότερες γενιές. Πιστεύω παλιά ο κόσμος έβγαινε για να διασκεδάσει, πλέον νομίζω βγαίνει για να μην τα τινάξει όλα στον αέρα. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που κάποιος μου είπε ότι πέρασε πραγματικά καλά κάπου… Το να διασκεδάζουμε με το ζόρι ενώ οι ζωές μας καταρρέουν μου φαίνεται τρομερά θλιβερό. Πόσες φορές έχεις κοιταχτεί στον καθρέφτη τουαλέτας κάποιου μπαρ και έχεις πει «έπρεπε να έχω πάει σπίτι δύο ώρες πριν»…

– Χμμμ, άρα τι είναι αυτό που σε κινητοποιεί καθημερινά ως μουσικό και σε αναγκάζει να μην το βάλεις κάτω;
Η γνώση ότι κάνω μια προσπάθεια να ακουστώ…

– Επίσης, αυτοσαρκάζεσαι, αλλά και αυτοσταυρώνεσαι… Ο ίδιος σου ο εαυτός φαίνεται να είναι βασικός στόχος της κριτικής σου. Πώς είναι να αντιμετωπίζεις τις εσωτερικές σου συγκρούσεις μέσα από τη μουσική; Πόσο λυτρωτικό μπορεί να είναι ή πόσο βασανιστικό;
Μόνο ο ίδιος μας ο εαυτός μπορεί να μας κρίνει σωστά, γιατί μόνο αυτός έχει όλα τα δεδομένα. Μερικές φορές κάνοντας την αυτοκριτική σου καταλαβαίνεις πόσο άδικο είχες για πολλά πράγματα. Αλλά, μερικές φορές, και πόσο δίκιο είχες. Ο EDDIE μεγαλώνει και εξελίσσεται, μαθαίνει συνεχώς πώς να ζει καλύτερα… Θέλω να βάλω τον ακροατή μέσα σε αυτό το ταξίδι. Αν ακούσει κάποιος το “ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ” και το “DISKO-TERRORISTA” προσεκτικά, θα δει ότι λένε μια ιστορία. Στα “ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ” ο EDDIE είναι ουσιαστικά ένα παιδί, νιώθει πράγματα αλλά δεν τα καταλαβαίνει, είναι απλά ένας δέκτης καταστάσεων. Στο “DISKO-TERRORISTA” είναι έφηβος, έχει ξεκινήσει να ανακαλύπτει γιατί νιώθει αυτά που νιώθει και τι σημαίνουν πραγματικά, αλλά επίσης ότι επηρεάζει και αυτός τον κόσμο γύρω του. Και όπως είναι φυσικό, στην εφηβεία σου τα σκάει η ανασφάλεια, και κατηγορείς τον εαυτό σου για το κάθε τι.

– Τελικά σε εκφράζει καθόλου η ελληνική σκηνή; Ή ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζεις ως καλλιτέχνης σε μια σκηνή που φαίνεται να μην σε εκφράζει;
Το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχω αντιμετωπίσει με την ελληνική σκηνή είναι το πόσο με αγκάλιασε όταν κατάλαβε ότι την παίρνει να με αγκαλιάσει. Καμιά σκηνή δεν με εκφράζει, με εκφράζουν μονάχα τα άτομα που απλά θέλουν να υπάρχουν χωρίς καμιά έκπτωση στο ποιοι πραγματικά είναι.

– Ποιο μήνυμα θα ήθελες να αφήσεις σε αυτούς που νιώθουν παγιδευμένοι σε μια παρόμοια «πραγματικότητα» με τη δική σου;
Ο EDDIE ήταν πάντα ένα κομμάτι του εαυτού μου που ντρεπόμουν από μικρό παιδί και προσπαθούσα να κρύψω πάση θυσία. Αυτό με έκανε να ζω μια ζωή άβολη, άχαρη και τρομερά ασφυκτική. Μόνο όταν τον «ξέθαψα» επιτέλους μπόρεσα να ζήσω πραγματικά. Ελπίζω, λοιπόν, όλοι να ξεθάψουν τον δικό τους EDDIE, όποιο όνομα και αν έχει, και να τον μοιραστούν με τον κόσμο. Μόνο αυτό θα μας σώσει.

– Ποιο είναι το καλύτερο στοιχείο της καθημερινότητας ως μουσικός στην Ελλάδα του 2024 και ποιο το χειρότερο;
Το καλύτερο σημείο είναι όταν πέφτω για ύπνο έχοντας γράψει ένα κομμάτι που μου αρέσει, και το χειρότερο είναι η διαδικασία του να γράφω κάτι που μου αρέσει.

– Η μουσική και η τέχνη γενικότερα μπορεί να αποτελέσει μια αντίσταση σήμερα απέναντι στην παρακμή του κόσμου;
Η Τέχνη ποτέ δεν θα είναι η λύση. Όλα είναι εμπόρευμα πλέον. Δεν θα μπορέσει ποτέ ξανά να σοκάρει και σίγουρα δεν θα αλλάξει τον κόσμο. Το σύστημα είναι μαζοχιστικό και χρηματοδοτεί καλλιτέχνες για να το κράζουν.

 

➪ To άλμπουμ “DISKO-TERRORISTA” κυκλοφορεί από την Inner Ear Records.

 

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News