Πάει καιρός από τότε που γνώρισα κάποιον άνθρωπο στην ηλικία μου με τέτοια στοχοπροσήλωση όπως η Αθηνά Ροδίτου. Αν και αρχικά ήθελε να ασχοληθεί με τον χορό και στην εφηβεία της με τα μιούζικαλ, όταν συνειδητοποίησε ότι θέλει τελικά να ακολουθήσει το δρόμο της υποκριτικής, άρχισε να χαράζει μεθοδευμένα τη δική της πορεία και σύντομα έκανε τσεκ σε πολλούς στόχους της λίστας της.

Πριν λίγες μέρες έκλεισε τα 26 της χρόνια και μέχρι στιγμής έχει κάνει μία αρκετά αξιοζήλευτη πορεία, με συμμετοχές σε τηλεόραση, κινηματογράφο και θέατρο. Η Λίνα Γιαννακάκη, ο ρόλος της στο “Ναυάγιο” που την έκανε ευρέως γνωστή στο κοινό, ήταν ένα πολύ καλό σχολείο για εκείνη, όπως μας παραδέχθηκε. Αν και τα γυρίσματα φτάνουν προς το τέλος τους, την Αθηνά την περιμένει μία ακόμα αναγνώριση, διεθνή αυτή τη φορά. Το “Find me Falling”, η ταινία μεγάλου μήκους στην οποία συμμετείχε θα κυκλοφορήσει τον Ιούλιο στο Netflix και μάλιστα θα είναι η πρώτη κυπριακή ταινία που θα δούμε στη δημοφιλή online streaming πλατφόρμα.

Θέλοντας γνωρίσουμε καλύτερα την πολλά υποσχόμενη νέα ηθοποιό, τη συναντήσαμε στο Παγκράτι και μας μίλησε για το ρόλο που διαδραμάτισε το καλλιτεχνικό υπόβαθρο της οικογένειάς της για να γίνει ηθοποιός, την περίοδο παραμονής της στο Λονδίνο, καθώς και για όσα αποκόμισε από τη συμμετοχή της στο “Ναυάγιο”.

– Μεγάλωσες σε μία καλλιτεχνική οικογένεια. Θεωρείς ότι ήταν μονόδρομος να ακολουθήσεις τα χνάρια τους;
Σίγουρα ήταν ένας καθοριστικός παράγοντας για εμένα ότι οι γονείς μου βρίσκονται στο χώρο. Θυμάμαι τη μητέρα μου από μικρή να βρίσκεται πάνω στη σκηνή και μπροστά από τις κάμερες και τον πατέρα μου να κάνει διαφημίσεις, ντοκιμαντέρ και δουλεύει σε παραγωγές. Πρόσφατα, έκανε και την πρώτη του μεγάλη ταινία, την “Κοιλάδα των Ρόδων”. Βεβαία, είχα και άλλα ερεθίσματα που με οδήγησαν να ακολουθήσω αυτό το δρόμο. Είχα ξεκινήσει να κάνω χορό από τα 3 μου έτη. Αργότερα έκανα φωνητική και συμμετείχα στα θεατρικό εργαστήρι της μητέρας μου.

– Υπάρχει κάποια εμπειρία που σε “σημάδεψε” και λειτούργησε ως κινητήριος μοχλός για να στραφείς προς την υποκριτική;
Όταν ήμουν 7 χρονών, είχα παίξει σε μία σειρά που σκηνοθετούσε ο πατέρας και ο παππούς μου. Ήταν ένα φλας μπακ όπου υποδυόμουν τη μητέρα μου σε μικρή ηλικία. Αυτό με στιγμάτισε. Θυμάμαι μέχρι και σήμερα τα γυρίσματα και τι είχα νιώσει. Ήταν η πρώτη μου εμπειρία μπροστά στον φακό, είχα δίπλα μου τη μαμά μου να παίζει μαζί μου και τον παππού και τον πατέρα μου απέναντί μας, να μας καθοδηγούν. Ήταν μία μοναδική και ξεχωριστή εμπειρία αυτή για εμένα.

– Πώς αποφάσισες να σπουδάσεις μουσικό θέατρο στο Λονδίνο;
Όταν έκανα μαθήματα θεάτρου στο εργαστήρι, κάναμε αρκετές μουσικοθεατρικές παραστάσεις και αποφάσισα ότι θέλω να εστιάσω σε αυτό το κομμάτι. Εννοείται ότι έπαιξε ρόλο και η ενασχόλησή μου με τον χορό από μικρή ηλικία. Αρχικά, ήθελα να γίνω χορεύτρια. Έκανα πάρα πολύ μπαλέτο, σύγχρονο και άλλους χορούς. Επίσης, συμμετείχα σε πολλούς διαγωνισμούς. Ηθοποιός αποφάσισα ότι θέλω να γίνω πολύ αργότερα, μετά την ολοκλήρωση της σχολής. Πιο συγκεκριμένα, όταν ήρθα στην Αθήνα.

– Όταν τελείωσες τη σχολή στο Λονδίνο, τι έκανες μετά; Πώς ήρθε η πρώτη σου τηλεοπτική δουλειά;
Στο Λονδίνο παρέμεινα για μισό ακόμα χρόνο, αφού τελείωσα τις σπουδές μου. Πήγαινα σε ακροάσεις, αλλά δεν ήθελα να μείνω άλλο. Μετά επέστρεψα στην Κύπρο για ένα χρόνο, όπου με πήραν στην πρώτη μου δουλειά, την “Τελευταία Ώρα” σε σκηνοθεσία Στάμου Τσάμη.

– Το Λονδίνο όπως λένε είναι «το Broadway της Ευρώπης» και έχει πολλές ευκαιρίες στο αντικείμενο που σπούδασες. Γιατί δεν έμεινες εκεί;
Όταν ολοκλήρωσα τη σχολή, είχα πια αρκετό χρόνο να βιώσω την πόλη και μου φάνηκε πολύ καταθλιπτικό και μίζερο. Οι άνθρωποι εκεί δεν είναι ανοιχτοί όπως οι μεσογειακοί λαοί. Δεν υπάρχει αυτή η συνδεσιμότητα. Ο καθένας είναι στο δικό του κόσμο. Ένιωθα λες και πνιγόμουν, δεν μου ταίριαζε αυτός ο τρόπος ζωής. Βέβαια, αν δεν είχε εμφανιστεί ο κορονοϊός, δεν ξέρω αν θα έφευγα τόσο εύκολα ή αν θα το προσπαθούσα περισσότερο. Επίσης, αισθανόμουν πολύ μόνη και ξένη μέσα σε όλο αυτό.

– Τι εννοείς με το «ξένη»; Δεν ένιωθες αποδοχή; Ένιωθες ότι η καταγωγή σου στεκόταν εμπόδιο στην ανέλιξή σου;
Οι ευκαιρίες είναι πολύ λιγότερες όταν δεν έχεις τη βρετανική προφορά, η οποία δεν κατακτιέται εύκολα. Κυρίως όμως, ένιωθα ότι ο τρόπος ζωής και η νοοτροπία μου δημιουργούσαν αυτό το αίσθημα. Να νιώθω ξένη δηλαδή. Δεν ήμουν κι εγώ καλά ψυχολογικά, οπότε ίσως αυτό το αίσθημα διογκωνόταν μέσα μου. Ρατσισμό πάντως δεν ένιωσα σε καμία περίπτωση.

– Εκεί εργάστηκες καθόλου;
Ναι, εργάστηκα σε εργαστήρια και δίδαξα χορό σε σχολές σε παιδιά.

– Πλέον χωράει ο χορός στην καθημερινότητά σου;
Δυστυχώς, δεν έχω χρόνο. Πριν από το “Ναυάγιο”, έκανα κάποια μαθήματα χορού, όμως φέτος δεν προλαβαίνω. Ίσως τα ξαναξεκινήσω, γιατί τώρα είμαστε προς το τέλος των γυρισμάτων και το πρόγραμμα μου είναι λίγο πιο ευέλικτο. Ήταν μία πολύ καλά στημένη δουλειά που απαιτούσε αρκετό χρόνο, γι’ αυτό πιστεύω ότι είχαμε αυτό το αποτέλεσμα. “Το Ναυάγιο” ήταν μία πολύ ωραία δουλειά.

– Ο κύκλος του “Ναυαγίου” κλείνει. Τι κρατάς από αυτό;
Σίγουρα τους ανθρώπους που γνώρισα. Γνώρισα μεγάλους ηθοποιούς που θαύμαζα απ’ όταν ήμουν παιδί. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι έπαιξα μαζί τους. Είμαστε μία πάρα πολύ καλή ομάδα και παραμείναμε έτσι από την αρχή μέχρι το τέλος. Ήμασταν δεμένοι παρά τα πολύωρα και απαιτητικά γυρίσματα.

– Έχεις πει ότι “Το Ναυάγιο” είχε αρκετά δύσκολα γυρίσματα. Πιστεύεις ότι σκληραγωγήθηκες; Ποια εργαλεία σου έδωσε που θεωρείς ότι σε εξέλιξαν;
Σίγουρα σκληραγωγήθηκα. Θεωρώ ότι ήταν μία πολύτιμη εμπειρία για εμένα. Ένα εξαιρετικό training που θα με βοηθήσει στις επόμενες δουλειές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η σκηνή που είμαστε μέσα στις βάρκες και κάναμε όλοι μας συνεχώς μπρος-πίσω με το σώμα μας, ενώ ήμασταν στη θάλασσα. Το νερό δυσκόλευε αρκετά την κίνησή μας.

– Φοβόσουν;
Ναι. Άλλωστε, το ίδιο το σενάριο μας είχε υποδείξει ότι έπρεπε να είμαστε φοβισμένοι. Υποτίθεται ότι πνιγόμασταν. Θυμάμαι ήταν ξημέρωμα, ήμασταν 5 ώρες μέσα σε μία βάρκα, κάναμε συνεχώς την επαναλαμβανόμενη κίνηση που ανέφερα πριν και είχα και κάποια κοντινά στα οποία έπρεπε να κλάψω. Επειδή ήμουν συναισθηματικά φορτισμένη, μου βγήκε αμέσως. Πίστευα ότι δεν θα ζούσα τόσο νωρίς όλη αυτή την εμπειρία.

– Άρα “Το Ναυάγιο” ήταν ένα πολύ καλό σχολείο.
Ναι, εννοείται ότι ήταν. Έμαθα πάρα πολλά από τους ανθρώπους που γνώρισα. Επίσης, μου έκαναν καλό και οι εντατικοί ρυθμοί της σειράς. Έκανα ένα πολύ καλό training στο να βρίσκω γρήγορα το συναίσθημα, γιατί σε διαφορετική περίπτωση εκτίθεσαι. Όταν έχεις μία σκηνή με κλάμα, έχεις πολύ λίγο χρόνο για να έρθει. Δεν είναι όπως στις ταινίες που παίρνεις το χρόνο σου για να βρεις το συναίσθημα. Στην τηλεόραση έχεις 5 λεπτά. Όταν πει ο σκηνοθέτης το «πάμε», πρέπει να είσαι έτοιμος.

– Υπάρχει κάποια προετοιμασία που κάνεις μόνη σου για να μην εκτεθείς;
Δουλεύω πάρα πολύ για να μην εκτεθώ. Το έχω πολύ στο μυαλό μου και αυτό με βοηθάει πολύ όταν παίζω. Το κάνω όσο πιο καλά μπορώ κι ας μην έχω δύο ώρες προετοιμασίας. Μπορεί να μην το πετυχαίνω πάντα, όμως το παλεύω και θέλω να είμαι ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα. Δεν θέλω να με βλέπω και να λέω «αυτό θα μπορούσα να το είχα κάνει καλύτερα».

– Το έχεις πει ποτέ;
Φυσικά. Υπήρξαν σκηνές που όταν τις είδα, το είπα. Όμως αυτό δεν αλλάζει εκείνη τη στιγμή. Βλέπω τα λάθη μου και μετά προχωράω παρακάτω. Αν κολλούσα σε αυτά, θα με κρατούσαν πίσω. Δεν θα εξελισσόμουν.

– Έχεις δεχθεί αρνητικά σχόλια στα social media;
Ναι. Ποιος δεν έχει δεχθεί; Ο καθένας λέει ό,τι θέλει. Ειδικά αν κάνεις μία δουλειά που περιλαμβάνει την έκθεση, είναι αναμενόμενα τα κακά σχόλια.

– Η έκθεση περιλαμβάνει και θαυμασμό βέβαια.
Μου αρέσει πάρα πολύ όταν ο κόσμος δείχνει αγάπη. Όταν με συναντάνε στο δρόμο και με αγκαλιάζουν, όπως θα έκαναν με κάποιο φιλικό τους πρόσωπο.

– Σου αρέσει αυτή η οικειοποίηση ή θεωρείς ότι υπερβαίνει κάποια όρια που θα έπρεπε να τηρούνται;
Εμένα δεν πειράζει. Δε νιώθω ότι παραβιάζονται τα όριά μου. Μέχρι στιγμής δεν μου έχει τύχει κάτι περίεργο.

– Ιδανικά μετά “Το Ναυάγιο” τι ρόλο θα ήθελες να παίξεις;
Κάποιον που να μην έχει καμία σχέση με αυτόν που έκανα τώρα. Να δοκιμαστώ σε κάτι τελείως διαφορετικό.

– Έχεις κάνει κινηματογράφο, τηλεόραση και θέατρο. Σε ποιον χώρο οραματίζεσαι περισσότερο τον εαυτό σου;
Δεν έχω ακόμα τόση εμπειρία για να ξέρω τι πραγματικά προτιμώ από τα τρία. Μετά την πρώτη μου σειρά στην Κύπρο, έκανα μία ταινία μεγάλου μήκους και αυτή ήταν η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου, μέχρι τώρα. Η ταινία ονομάζεται “Find Me Falling” και είναι Στελάνας Κλήρη. Πολύ σύντομα θα κυκλοφορήσει και στο Netflix. Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να ασχοληθώ περισσότερο με τον κινηματογράφο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αποκλείω τα υπόλοιπα και ότι δεν θέλω να δουλέψω στην τηλεόραση και το θέατρο.

– Ποιες ταινίες σου αρέσουν; Έχεις κάποιον αγαπημένο σκηνοθέτη;
Κυρίως βλέπω ρομαντικές κωμωδίες και αγαπημένος μου σκηνοθέτης είναι ο Woody Allen. Πρόσφατα είδα το “Midsommar” του Ari Aster και έπαθα πλάκα. Μετά σκεφτόμουν αυτή την ταινία για μία εβδομάδα.

– Αγαπημένος συγγραφέας;
Ο Dostoevsky! Έχω διαβάσει το “Έγκλημα και Τιμωρία” και το “Όνειρο ενός γελοίου”. Από θεατρικούς συγγραφείς, τρελαίνομαι για τον Tennessee Williams. Πρόσφατα διάβασα έργα και του Pascal Rambert . Μου άρεσαν πολύ.

– Στην Κύπρο υπάρχουν ευκαιρίες για τους ηθοποιούς;
Είναι πολύ λίγες οι ευκαιρίες για τους ηθοποιούς στην Κύπρο. Πρέπει να γνωρίσεις και εκεί κόσμο για να μπεις στον χώρο. Ακόμα και για να περάσεις από ακρόαση χρειάζεται να ξέρεις κάποιον. Αν υπήρχαν ευκαιρίες στην Κύπρο, νομίζω ότι θα ήμουν εκεί αυτή την στιγμή.

– Θα γυρνούσες πίσω;
Προς το παρόν δεν μου έχει δημιουργηθεί αυτή η επιθυμία.

– Ανήκεις στην Gen Z. Μία γενιά που έχει περάσει οικονομική κρίση, κορονοϊό και τώρα την ακρίβεια. Μπορούμε να πούμε ότι μέχρι τώρα έχει συναντήσει ως επί το πλείστον μόνο δυσκολίες. Αυτές οι συνθήκες επηρέασαν εσένα στην προσωπική σου ανάπτυξη;
Εμένα ο κορονοϊός κάπως με “έσωσε” από αυτό που ζούσα στο Λονδίνο. Μόλις εμφανίστηκε, ήξερα ότι θα επιστρέψω στο σπίτι μου και αυτό μου έδωσε χαρά. Μέσα στην καραντίνα άνοιξα ένα κανάλι στο YouTube και έκανα βίντεο με μαγειρική, γυμναστική και διάφορα vlogs. Πάντα προσπαθώ να μην με παίρνει από κάτω και όσο γίνεται να μην επηρεάζεται η ψυχολογία μου. Γενικά, είμαι πολύ προσηλωμένη και ξέρω τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Από μικρή έχω αρχίσει να γράφω τους στόχους μου. Κάνω manifest και δεν επηρεάζομαι τόσο εύκολα πια.

– Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 10 χρόνια από σήμερα; Ποιους στόχους θα ήθελες να έχεις πραγματοποιήσει;
Πρώτα απ’ όλα θα ήθελα να είμαι υγιής, να έχω δίπλα μου ανθρώπους που με αγαπάνε και τους αγαπώ και να έχω κάνει πολλά ταξίδια. Δυστυχώς λόγω περιορισμένου χρόνου, μόνο το καλοκαίρι μπορώ να το κάνω αυτό. Επίσης, θα ήθελα να έχω κάνει οικογένεια. Στα 36 μου, μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να έχει γίνει μαμά. Ένας άλλος στόχος είναι να κάνω κάτι παράλληλα με τις τέχνες. Κάτι που να μου εξασφαλίζει άνεση και ψυχική ηρεμία.

✥ Τα επεισόδια του “Ναυαγίου” θα τα βρείτε εδώ.

 

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News