Ι don’t give a fuck about the past.
«Δεν δίνω δεκάρα για το παρελθόν». Ή, αλλιώς, καλωσήρθατε στην Λέσχη της Κομψής Αλητείας των Arab Strap.
Με αυτές τις λέξεις ξεκινάει το περσινό (εκπληκτικό) άλμπουμ τους με τίτλο “As Days Get Dark” -το πρώτο τους μετά από 16 χρόνια. Όντως, οι Μέρες είναι Σκοτεινές, αλλά αυτοί δεν ήταν πάντα οι Arab Strap, δηλαδή το uber-κυνικό και ενίοτε σκατόψυχο μουσικό δίδυμο των Aidan Moffat και Malcolm Middleton;
Σκοτεινοί, ενοχλητικοί, ενίοτε και πολύ μικρόψυχοι. Πάντα, ωστόσο, απαισιόδοξοι ως προς τα απώτερα κίνητρα και τις επιδιώξεις της ανθρώπινης φύσης.
Που είναι η ακτίδα φωτός στα εμβληματικά άλμπουμ τους, το “Philophobia”, το “Elephant Shoe”, το “The Red Thread” και το “The Week Never Starts Around Here”; Πουθενά. Παντού και πάντα έπαιζαν με τις πιο διασκεδαστικές καταστάσεις της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, την λεκτική ή σωματική βία, τον λεκτικό ή σωματικό αυνανισμό, τους μεθύστακες που συναντούσαν στις σκωτσέζικες παμπ ή τους πολύ γνώριμους μεθύστακες που συναντούσαν τα ξημερώματα μπαίνοντας στο σπίτι τους και κοιτάζοντας τον καθρέπτη τους.
Οι Arab Strap διαρκώς υπονόμευαν την ίδια τους την – γελοία και άκρως ιλαρή, κατά πως πιστεύουν- ύπαρξη. Σαρκάζουν το ίδιο τους το είναι ως άμυνα και ταυτόχρονα εργαλείο αυτοβελτίωσης (ή αυτοδιαχείρισης). Ασφαλώς, αποτυγχάνουν οικτρά. Αλλά συνεχίζουν παρόλ’ αυτά.
«Η αυτοπεποίθησή μου μπορεί να καταρρεύσει / Αλλά η διάθεσή μου είναι αρραγής / Άσε με να σου λύσω όλους τους κόμπους / Άσε τα σώματά μας να ξυπνήσουν / Έχουν περάσει άλλα επτά χρόνια / Ενταφιασμένοι μέσα σε έναν λήθαργο και τόσα ψέματα», τραγουδάνε στο εναρκτήριο τραγούδι του άλμπουμ τους, το “The Turning Of Our Bones”, που αφηγείται την απεγνωσμένη απόπειρα ενός ζευγαριού να ξανακάνει σεξ μετά από επτά χρόνια αγαμίας και σεξουαλικής ανοικειότητας.
Έχω απέναντί μου, μέσω zoom, τον Aidan, από το σπίτι του στην Σκωτία. Πώς του φάνηκε η επιστροφή στο στούντιο, μαζί με τον Malcolm, μετά από το μακρινό 2005;
«Είναι σημαντικό να μην ξανακάνουμε ό,τι κάναμε στο παρελθόν και να μην αναβιώσουμε το μουσικό πνεύμα των ’90s. Είναι ένας δίσκος για το σήμερα και όχι για το παρελθόν. Αποκλείεται να κάναμε αυτού του είδους την μουσική πριν 20-25 χρόνια. Ανακαλύπτουμε νέα πράγματα, νέες καταστάσεις, νέες ανθρώπινες παθογένειες», μού επισημαίνει προσθέτοντας ως προς το επικείμενο live τους στην Αθήνα σε λίγες εβδομάδες, ότι:
«Η απόδρασή μας ειναι πάντα η μουσική. Είναι το happy place μας. Οι περιοδείες ειναι ζόρικες, ειδικά όταν πλησιάζεις τα 50. Αλλά τα live αυτά καθαυτά είναι μια σπουδαία εμπειρία που εξακολουθεί να μας κρατάει ζωντανούς. Αλλά αυτό το θέμα με τα ταξίδια και το μπες βγες στα αεροπλάνα και στα ξενοδοχεία εξακολουθεί να με ενοχλεί όσο λίγα. Θέλω τοσο πολυ να ερθω στην Αθήνα τον Οκτώβριο, αλλά θέλω με κάποιο τρόπο να αποφύγω την αεροπορική πτήση».
Είμαι πραγματικά περίεργος ως προς το εξής. Το να κρατάει διαρκώς αυτή την κυνική και σαρκαστική στάση απέναντι στα πράγματα, σε κάνει να μάθεις λίγο περισσότερο τον εαυτό σου; Ο Aidan σκέφτεται λίγο και μού απαντάει:
«Όχι, δεν θα το έλεγα. Δεν έχω απολύτως καμία απάντηση για το οτιδήποτε. Και ειμαι εξίσου σίγουρος ότι δεν έχω καμία επιπλέον γνώση για το οτιδήποτε σε σχέση με πριν μερικά χρόνια. Πιστεύω ότι από μια ηλικία και μετά, κανείς μας δεν μαθαίνει τίποτα καινούργιο, ούτε αλλάζει τίποτα μέσα μας. Παραμένουμε οι ίδιοι που είμασταν. Και πεθαίνουμε το ίδιο μαλάκες με αυτό που είμασταν και όταν γεννηθήκαμε».
Η ψυχολογία λέει οτι ο πιο κυνικός άνθρωπος, είναι συνήθως και ο πιο τρυφερός και γλυκός μέσα του. Συμφωνεί, άραγε, ο ίδιος ως προς αυτό: «Ναι, θεωρώ ότι ειδικά τα πρώτα μας τραγούδια, αντικατοπτρίζουν αυτό ακριβώς. Μας δείχνουν ευάλωτους. Αποκαλύπτουν την ευάλωτη πλευρά του ψυχισμού μας. Μεγαλώσαμε με τραγούδια απο άνδρες που δεν ήθελαν να ακούγονται αδύναμοι, αλλά οι Arab Strap απο την πρώτη ημέρα της δημιουργίας τους ήθελαν να αφαιρέσουν όλη αυτή την ματσίλα και την ανδρίλα από την μουσική. Προσωπικά μιλώντας, ήμουν πάντα αυτός που ήμουν το πιο “αδύναμο” μέλος σε μια σχέση και ο πιο ευάλωτος. Και γι’ αυτό και είμαι κάτι παραπάνω απο χαρούμενος να αυτογελιοποιούμαι και να τρολάρω συνεχώς τον εαυτό μου. Και να του επισημαίνω τα τρωτά μου, τις αδυναμίες μου. Πολλοί άνθρωποι εκει έξω αρνούνται να το κάνουν αυτό».
Σπεύδω να τον ρωτήσω ποιο θεωρεί ότι είναι το πιο ενοχλητικό χαρακτηριστικό της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
«Το Διαδίκτυο κατάφερε και έφερε στην επιφάνεια τα πιο σκοτεινά σημεία της ανθρώπινης συμπεριφοράς. ωραίες ειναι οι νέες τεχνολογίες και τα νέα μέσα επικοινωνίας. Οι νέες τεχνολογίες πάντα ήταν αυτές που επαναπροσδιόριζαν τους όρους εποικοινωνίας εντός μιας κοινωνίας, αλλά αυτή τη φορά νομίζω ξεπεράσαμε τους εαυτούς μας ως προς το πόσο κακότροποι και αγενείς μπορούμε να γίνουμε ο ένας απέναντι στον άλλον», μου υπερτονίζει εμφατικά.
Του λέω ότι εκτός από φοβεροί μουσικοί, είναι και εξαιρετικά αστείες ως περσόνες και ότι μια περιοδεία με τους δυο Arab Strap σε ρόλο stand up comedians δεν θα με χαλούσε καθόλου.
«Συνηθίζω να μιλάω πολύ στους θεατές των συναυλιών, ανάμεσα στα τραγούδια μας. Γιατί είναι κάτι το οποίο έχω παρατηρήσει οτι “κρατάει” και αρέσει στους ανθρώπους, ειδικά μέσα σε έναν πολύ μικρό συναυλιακό χώρο. Οπότε η απαντήσή μου στο ερωτημά σου, είναι, παραδόξως, οτι “ναι, μπορεί”. Θα παίξουμε κάποια ακουστικά σώου μέσα στο 2023, ενδιάμεσα με τις ηχογραφήσεις του νέου μας άλμπουμ, και ίσως προκύψει αυτό που ο Malcolm αποκαλεί “The Clown Shows” [Τα σώου των κλόουν], με τους δυο μας να λέμε διάφορα αστεία επί σκηνής. Θα συμβεί αυτό που λες κάποια στιγμή, δεν το συζητάω, απλώς δεν ειμαι σίγουρος ότι θα καταχωρηθεί επισήμως ως stand up comedy».
«Νομίζω οτι δεν μπορώ εγώ να πω το πού ακριβως ειναι το όριο. Πάντα σκέφτομαι, ωστόσο, ότι όταν κάποιος σού λέει ενα ανέκδοτο που είναι πολύ προσβλητικό για σένα, πρέπει εσύ να μπεις στην θέση του άλλου και να καταλάβεις ότι ο στόχος του δεν ήταν στην πραγματικότητα να σε προσβάλει, αλλά να σε κάνει να γελάσεις. Αν το σκεφτόμασταν όλοι μας αυτό, νομίζω θα είχαμε λιγότερα προβλήματα ως προς αυτό το ζήτημα. Αν θέλεις να σου μιλήσω προσωπικά, δεν θυμάμαι καν την τελευταία φορά που προσβλήθηκα από κάποιο αστείο. Θέλει πολλή προσπάθεια από τον άλλον προκειμένου να νιώσω προσβεβλημένος από κάτι που είπε», μού απαντάει στην ερώτησή μου σχετικά με το πού σταματάει το χιούμορ και πού ξεκινάει η πολιτική ορθότητα.
Οπότε, ως Arab Strap, πού καταλήγετε λίγο πριν τα 50 σας χρόνια; Ότι είστε χαρούμενοι μέσα στην θλίψη σας ή ότι είστε μίζεροι μέσα στην ευτυχία σας;
«Έχω παρατηρήσει ότι οι άνθρωποι που φτιάχνουν την πιο σκοτεινή μουσική, πάντα βγαίνουν από το στούντιο πολύ χαρούμενοι και οι περισσότεροι είναι και φοβερή παρέα αν θέλεις να περάσεις το βράδυ σου μαζί τους σε μια παμπ πίνοντας. Και όλοι αυτοί που κάνουν πιο αισιόδοξους δίσκους, είναι πραγματικά πολύ θλιμμένοι και μίζεροι στην υπόλοιπη ζωή τους. Οπότε, για μας, θα έλεγα οτι είμαστε πολύ χαρούμενοι μέσα στην θλίψη μας».
︎❈Oι Arab Strap θα βρεθούν στην Αθήνα στις 30 Οκτωβρίου για μια εμφάνιση στο Gagarin. Εισιτήρια μπορείτε να προμηθευτείτε από εδώ.
Ι don’t give a fuck about the past.
«Δεν δίνω δεκάρα για το παρελθόν». Ή, αλλιώς, καλωσήρθατε στην Λέσχη της Κομψής Αλητείας των Arab Strap.
Με αυτές τις λέξεις ξεκινάει το περσινό (εκπληκτικό) άλμπουμ τους με τίτλο “As Days Get Dark” -το πρώτο τους μετά από 16 χρόνια. Όντως, οι Μέρες είναι Σκοτεινές, αλλά αυτοί δεν ήταν πάντα οι Arab Strap, δηλαδή το uber-κυνικό και ενίοτε σκατόψυχο μουσικό δίδυμο των Aidan Moffat και Malcolm Middleton;
Σκοτεινοί, ενοχλητικοί, ενίοτε και πολύ μικρόψυχοι. Πάντα, ωστόσο, απαισιόδοξοι ως προς τα απώτερα κίνητρα και τις επιδιώξεις της ανθρώπινης φύσης.
Που είναι η ακτίδα φωτός στα εμβληματικά άλμπουμ τους, το “Philophobia”, το “Elephant Shoe”, το “The Red Thread” και το “The Week Never Starts Around Here”; Πουθενά. Παντού και πάντα έπαιζαν με τις πιο διασκεδαστικές καταστάσεις της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, την λεκτική ή σωματική βία, τον λεκτικό ή σωματικό αυνανισμό, τους μεθύστακες που συναντούσαν στις σκωτσέζικες παμπ ή τους πολύ γνώριμους μεθύστακες που συναντούσαν τα ξημερώματα μπαίνοντας στο σπίτι τους και κοιτάζοντας τον καθρέπτη τους.
Οι Arab Strap διαρκώς υπονόμευαν την ίδια τους την – γελοία και άκρως ιλαρή, κατά πως πιστεύουν- ύπαρξη. Σαρκάζουν το ίδιο τους το είναι ως άμυνα και ταυτόχρονα εργαλείο αυτοβελτίωσης (ή αυτοδιαχείρισης). Ασφαλώς, αποτυγχάνουν οικτρά. Αλλά συνεχίζουν παρόλ’ αυτά.
«Η αυτοπεποίθησή μου μπορεί να καταρρεύσει / Αλλά η διάθεσή μου είναι αρραγής / Άσε με να σου λύσω όλους τους κόμπους / Άσε τα σώματά μας να ξυπνήσουν / Έχουν περάσει άλλα επτά χρόνια / Ενταφιασμένοι μέσα σε έναν λήθαργο και τόσα ψέματα», τραγουδάνε στο εναρκτήριο τραγούδι του άλμπουμ τους, το “The Turning Of Our Bones”, που αφηγείται την απεγνωσμένη απόπειρα ενός ζευγαριού να ξανακάνει σεξ μετά από επτά χρόνια αγαμίας και σεξουαλικής ανοικειότητας.
Έχω απέναντί μου, μέσω zoom, τον Aidan, από το σπίτι του στην Σκωτία. Πώς του φάνηκε η επιστροφή στο στούντιο, μαζί με τον Malcolm, μετά από το μακρινό 2005;
«Είναι σημαντικό να μην ξανακάνουμε ό,τι κάναμε στο παρελθόν και να μην αναβιώσουμε το μουσικό πνεύμα των ’90s. Είναι ένας δίσκος για το σήμερα και όχι για το παρελθόν. Αποκλείεται να κάναμε αυτού του είδους την μουσική πριν 20-25 χρόνια. Ανακαλύπτουμε νέα πράγματα, νέες καταστάσεις, νέες ανθρώπινες παθογένειες», μού επισημαίνει προσθέτοντας ως προς το επικείμενο live τους στην Αθήνα σε λίγες εβδομάδες, ότι:
«Η απόδρασή μας ειναι πάντα η μουσική. Είναι το happy place μας. Οι περιοδείες ειναι ζόρικες, ειδικά όταν πλησιάζεις τα 50. Αλλά τα live αυτά καθαυτά είναι μια σπουδαία εμπειρία που εξακολουθεί να μας κρατάει ζωντανούς. Αλλά αυτό το θέμα με τα ταξίδια και το μπες βγες στα αεροπλάνα και στα ξενοδοχεία εξακολουθεί να με ενοχλεί όσο λίγα. Θέλω τοσο πολυ να ερθω στην Αθήνα τον Οκτώβριο, αλλά θέλω με κάποιο τρόπο να αποφύγω την αεροπορική πτήση».
Είμαι πραγματικά περίεργος ως προς το εξής. Το να κρατάει διαρκώς αυτή την κυνική και σαρκαστική στάση απέναντι στα πράγματα, σε κάνει να μάθεις λίγο περισσότερο τον εαυτό σου; Ο Aidan σκέφτεται λίγο και μού απαντάει:
«Όχι, δεν θα το έλεγα. Δεν έχω απολύτως καμία απάντηση για το οτιδήποτε. Και ειμαι εξίσου σίγουρος ότι δεν έχω καμία επιπλέον γνώση για το οτιδήποτε σε σχέση με πριν μερικά χρόνια. Πιστεύω ότι από μια ηλικία και μετά, κανείς μας δεν μαθαίνει τίποτα καινούργιο, ούτε αλλάζει τίποτα μέσα μας. Παραμένουμε οι ίδιοι που είμασταν. Και πεθαίνουμε το ίδιο μαλάκες με αυτό που είμασταν και όταν γεννηθήκαμε».
Η ψυχολογία λέει οτι ο πιο κυνικός άνθρωπος, είναι συνήθως και ο πιο τρυφερός και γλυκός μέσα του. Συμφωνεί, άραγε, ο ίδιος ως προς αυτό: «Ναι, θεωρώ ότι ειδικά τα πρώτα μας τραγούδια, αντικατοπτρίζουν αυτό ακριβώς. Μας δείχνουν ευάλωτους. Αποκαλύπτουν την ευάλωτη πλευρά του ψυχισμού μας. Μεγαλώσαμε με τραγούδια απο άνδρες που δεν ήθελαν να ακούγονται αδύναμοι, αλλά οι Arab Strap απο την πρώτη ημέρα της δημιουργίας τους ήθελαν να αφαιρέσουν όλη αυτή την ματσίλα και την ανδρίλα από την μουσική. Προσωπικά μιλώντας, ήμουν πάντα αυτός που ήμουν το πιο “αδύναμο” μέλος σε μια σχέση και ο πιο ευάλωτος. Και γι’ αυτό και είμαι κάτι παραπάνω απο χαρούμενος να αυτογελιοποιούμαι και να τρολάρω συνεχώς τον εαυτό μου. Και να του επισημαίνω τα τρωτά μου, τις αδυναμίες μου. Πολλοί άνθρωποι εκει έξω αρνούνται να το κάνουν αυτό».
Σπεύδω να τον ρωτήσω ποιο θεωρεί ότι είναι το πιο ενοχλητικό χαρακτηριστικό της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
«Το Διαδίκτυο κατάφερε και έφερε στην επιφάνεια τα πιο σκοτεινά σημεία της ανθρώπινης συμπεριφοράς. ωραίες ειναι οι νέες τεχνολογίες και τα νέα μέσα επικοινωνίας. Οι νέες τεχνολογίες πάντα ήταν αυτές που επαναπροσδιόριζαν τους όρους εποικοινωνίας εντός μιας κοινωνίας, αλλά αυτή τη φορά νομίζω ξεπεράσαμε τους εαυτούς μας ως προς το πόσο κακότροποι και αγενείς μπορούμε να γίνουμε ο ένας απέναντι στον άλλον», μου υπερτονίζει εμφατικά.
Του λέω ότι εκτός από φοβεροί μουσικοί, είναι και εξαιρετικά αστείες ως περσόνες και ότι μια περιοδεία με τους δυο Arab Strap σε ρόλο stand up comedians δεν θα με χαλούσε καθόλου.
«Συνηθίζω να μιλάω πολύ στους θεατές των συναυλιών, ανάμεσα στα τραγούδια μας. Γιατί είναι κάτι το οποίο έχω παρατηρήσει οτι “κρατάει” και αρέσει στους ανθρώπους, ειδικά μέσα σε έναν πολύ μικρό συναυλιακό χώρο. Οπότε η απαντήσή μου στο ερωτημά σου, είναι, παραδόξως, οτι “ναι, μπορεί”. Θα παίξουμε κάποια ακουστικά σώου μέσα στο 2023, ενδιάμεσα με τις ηχογραφήσεις του νέου μας άλμπουμ, και ίσως προκύψει αυτό που ο Malcolm αποκαλεί “The Clown Shows” [Τα σώου των κλόουν], με τους δυο μας να λέμε διάφορα αστεία επί σκηνής. Θα συμβεί αυτό που λες κάποια στιγμή, δεν το συζητάω, απλώς δεν ειμαι σίγουρος ότι θα καταχωρηθεί επισήμως ως stand up comedy».
«Νομίζω οτι δεν μπορώ εγώ να πω το πού ακριβως ειναι το όριο. Πάντα σκέφτομαι, ωστόσο, ότι όταν κάποιος σού λέει ενα ανέκδοτο που είναι πολύ προσβλητικό για σένα, πρέπει εσύ να μπεις στην θέση του άλλου και να καταλάβεις ότι ο στόχος του δεν ήταν στην πραγματικότητα να σε προσβάλει, αλλά να σε κάνει να γελάσεις. Αν το σκεφτόμασταν όλοι μας αυτό, νομίζω θα είχαμε λιγότερα προβλήματα ως προς αυτό το ζήτημα. Αν θέλεις να σου μιλήσω προσωπικά, δεν θυμάμαι καν την τελευταία φορά που προσβλήθηκα από κάποιο αστείο. Θέλει πολλή προσπάθεια από τον άλλον προκειμένου να νιώσω προσβεβλημένος από κάτι που είπε», μού απαντάει στην ερώτησή μου σχετικά με το πού σταματάει το χιούμορ και πού ξεκινάει η πολιτική ορθότητα.
Οπότε, ως Arab Strap, πού καταλήγετε λίγο πριν τα 50 σας χρόνια; Ότι είστε χαρούμενοι μέσα στην θλίψη σας ή ότι είστε μίζεροι μέσα στην ευτυχία σας;
«Έχω παρατηρήσει ότι οι άνθρωποι που φτιάχνουν την πιο σκοτεινή μουσική, πάντα βγαίνουν από το στούντιο πολύ χαρούμενοι και οι περισσότεροι είναι και φοβερή παρέα αν θέλεις να περάσεις το βράδυ σου μαζί τους σε μια παμπ πίνοντας. Και όλοι αυτοί που κάνουν πιο αισιόδοξους δίσκους, είναι πραγματικά πολύ θλιμμένοι και μίζεροι στην υπόλοιπη ζωή τους. Οπότε, για μας, θα έλεγα οτι είμαστε πολύ χαρούμενοι μέσα στην θλίψη μας».
︎❈Oι Arab Strap θα βρεθούν στην Αθήνα στις 30 Οκτωβρίου για μια εμφάνιση στο Gagarin. Εισιτήρια μπορείτε να προμηθευτείτε από εδώ.
