Όταν σε γνωρίζει για πρώτη φορά, σου δίνει την αίσθηση ότι σε ξέρει χρόνια. Ο Αντίνοος Αλμπάνης σου μιλάει σαν να μοιράζεστε κάποιο inside joke, σαν να είστε μέρος της ίδιας παρέας, σε σημείο που θεωρώ μαθηματικά αδύνατο να αγχωθείς δίπλα του. Οι θαυμαστές του αυτή τη σεζόν θα έχουν την ευκαιρία να τον δουν στην τηλεόραση (Maestro 2, Μαύροι Πίνακες), στο θέατρο (Κάποιος να με προσέχει) και στον κινηματογράφο (Έχω κάτι να πω).

Μεταξύ προβών και γυρισμάτων, είχαμε την ευκαιρία να συναντήσουμε τον Αντίνοο Αλμπάνη στο Θησείο και να συζητήσουμε για το Netflix, το θέατρο, την ψυχοθεραπεία και…το Metaverse (Αντίνοος και Metaverse είναι λέξεις που μάλλον δεν έχουν ξαναγραφτεί μαζί στην ίδια πρόταση). Παρακάτω όλα όσα είπαμε.

– Πώς είναι η καθημερινότητά σου αυτόν τον καιρό;
Πάρα πολύ πιεσμένη και αγχωτική καθώς είμαι σε περίοδο προβών για την παράσταση “Κάποιος να με προσέχει” του Frank McGuinness στο θέατρο Βεάκη σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου. Παίζω με τον Σωτήρη Σκάντζικα και τον Δημήτρη Παπαγεωργίου. Παράλληλα είμαι σε γυρίσματα για τη δεύτερη σεζόν του “Maestro” σε σκηνοθεσία Χριστόφορου Παπακαλιάτη για το Mega και το Netflix. Προετοιμάζουμε επίσης άλλο ένα σίριαλ, ένα αστυνομικό θρίλερ, στο Star που λέγεται “Μαύροι Πίνακες” και υπογράφουν ο Μάριος Ιορδάνου και η Σοφία Καζαντζιάν. Πρόκειται για μια μίνι σειρά, κάτι που της επιτρέπει τον χρόνο ώστε να πραγματοποιηθεί με αξιοπρεπείς όρους. Έχουμε 8 μέρες γύρισμα ανά επεισόδιο, πράγμα που είναι πολυτέλεια. Αυτό με καθησυχάζει όσον αφορά την ποιότητα. Αυτή η δουλειά μου δημιουργεί ένα αίσθημα ασφάλειας.

– Πώς ήταν να βλέπεις πρώτη φορά το πρόσωπό σου στο Netflix; Έχει αλλάξει η ζωή σου τώρα που σε είδε και ένα ξενόγλωσσο κοινό;
Όχι, δεν έχει αλλάξει τίποτα και ούτε περίμενα να αλλάξει. Η δουλειά και η γλώσσα που χρησιμοποιώ είναι συγκεκριμένη. Δε σου κρύβω ότι ήταν περίεργο να βλέπω το πρόσωπό μου να είναι μέρος μιας παγκόσμιας πλατφόρμας. Είναι όμως μια χαρά που εξαντλείται πολύ σύντομα. Η δουλειά είναι δουλεία: ξεκινά και τελειώνει στο σετ. Τα υπόλοιπα περισσότερο απασχολούν τους ανθρώπους που δεν ασχολούνται με τη δουλειά μας, παρά εμάς τους ίδιους.

– Πήρες θετικές κριτικές από κόσμο εκτός Ελλάδας; Επικοινώνησαν μαζί σου;
Ναι, πήρα πολλά μηνύματα κυρίως από ισπανόφωνες χώρες. Ακόμη και χώρες που δεν ήξερα ότι υπάρχουν. Έλαβα όμορφα και ζεστά μηνύματα. Κατάλαβα πως παρόλο που χρησιμοποιούμε μια γλώσσα δύσκολη που δεν εξάγεται εύκολα σε προϊόντα, αν η πλοκή έχει κάτι να πει στον κόσμο, θα ταξιδέψει. Μπορεί να έχει γίνει η αρχή για να ξεκινήσουν κι άλλες παραγωγές, ώστε να βρουν το δρόμο της παγκόσμιας αγοράς. Γιατί να μην αφήσουμε το στίγμα μας και εμείς;

– Το έργο “Κάποιος να με προσέχει” ανέβηκε πέρσι στη Θεσσαλονίκη. Φέτος το φέρατε στο κοινό της Αθήνας. Τι σε τράβηξε σε αυτό το κείμενο;
Είχα πολλά χρόνια να διαβάσω ένα νέο κείμενο που δε γνώριζα και να το ερωτευτώ. Το έχω αγαπήσει τόσο βαθιά. Με τράβηξε το γεγονός ότι είναι μια τραγωδία γραμμένη με όρους κωμωδίας. Είναι μια πολύ δύσκολη συνθήκη για τρεις ήρωες, οι οποίοι βρίσκονται έγκλειστοι σε ένα κελί στον Λίβανο από μια τρομοκρατική οργάνωση εξτρεμιστών. Είναι τρεις άνθρωποι διαφορετικοί μεν μεταξύ τους, αλλά όλοι τους δυτικοί Αγγλοσάξονες. Είναι ένας Βρετανός, ένας Αμερικάνος κι ένας Ιρλανδός, οι οποίοι ενώ φαίνονται τόσο ίδιοι στα μάτια των απαγωγέων τους, είναι τόσο πυρηνικά διαφορετικοί. Παρακολουθούμε το ταξίδι αυτών των ατόμων από την απαξίωση, τον θυμό, την κόντρα στη συνειδητοποίηση ότι ο παράδεισος είναι ο διπλανός σου. Συνειδητοποιούν, δηλαδή, ότι σε τόσο κλειστά σχήματα όπου δεν υπάρχουν παράθυρα ή καθρέφτες, ο διπλανός σου γίνεται ο καθρέφτης σου. Αναπτύσσονται οικογενειακοί κώδικες, με την έννοια ότι μπορείς να εκφράσεις τον θυμό σου, την αγωνία και τα νεύρα σου στον διπλανό σου με την ίδια ευκολία που μπορείς να τον λατρέψεις. Όταν δε σου έχει μείνει τίποτα και παλεύεις για την επιβίωσή σου, επενδύεις στην ελπίδα. Αυτή η ελπίδα γεννιέται μόνο αν αφήσεις στην άκρη τον εγωισμό σου, απλώσεις το χέρι και πιάσεις τον άλλον, με όποιες διαφορές κι αν έχετε. Αυτό το “μαζί” για μένα είναι πολύ σημαντικό στις εποχές που διανύουμε. Συν τοις άλλοις, είναι ένα θεατρικό που δεν απαιτεί σκηνικά και κουστούμια. Απαιτεί μόνο τρεις ηθοποιούς, τρεις ερμηνείες. Βασίζεται στις ερμηνείες και στη σκηνοθεσία, χωρίς τερτίπια. Οπότε ο ηθοποιός που καλείται να παίξει σε ένα τέτοιο έργο πρέπει να είναι 100% εκεί, σε συνεχή ετοιμότητα, καθώς δεν υπάρχει τίποτα να τον “σώσει”.

– Λες ότι ο διπλανός μας είναι ο καθρέφτης μας και ο παράδεισός μας. Θεωρείς ότι υπάρχει περισσότερο καλό ή κακό στον κόσμο;
Δε ξέρω ποσοστιαία πώς λειτουργούν αυτά. Όσο μεγαλώνω συνειδητοποιώ πόσο βυθισμένος είμαι σε έναν δικό μου μικρόκοσμο, ο οποίος είναι πολύ προφυλαγμένος από διάφορες συμπεριφορές, κουλτούρες και ιδεολογίες. Ο μικρόκοσμός μου είναι βαθιά ριζωμένος στους ανθρώπους. Καμιά φορά όταν βγάζω το κεφάλι μου στην επιφάνεια και βλέπω το σύνολο της κοινωνίας, τρομάζω και ανησυχώ. Ανησυχώ με το αντανακλαστικό μίσος. Δεν είναι ένα μίσος που γεννιέται από κάτι ουσιαστικό. Προκείπτει από μια ανάγκη για εκτόνωση. Οι άνθρωποι ψάχνουμε, από τη στιγμή που θα ξυπνήσουμε μέχρι τη νύχτα που θα κοιμηθούμε, τον εύκολο στόχο πάνω στον οποίο θα εκτονώσουμε αυτήν την ανάγκη. Αυτό λειτουργεί σαν ναρκωτικό στη ψυχή του ανθρώπου, αφού δεν κοιτά να βρει τι του προκαλεί αυτό το μίσος. Τον νοιάζει να ξεφύγει από την πραγματικότητά του και να εκτονώσει τον θυμό του.

– Με τα social media αυτό γίνεται πιο εύκολο
Εκεί πια ο μέσος χρήστης έχει πιστεί ότι είναι απολύτως οκ να υιοθετεί μια διαδικτυακή συμπεριφορά, που στην πραγματική ζωή δε θα ήταν σε καμία περίπτωση αποδεκτή και δε θα αποτελούσε επιλογή για κανέναν.

– Έχεις ανακαλύψει πράγματα για τον εαυτό σου μέσα από τον ρόλο σου σε αυτήν την παράσταση;
Έχω ανακαλύψει πόσο το χιούμορ στη ζωή, πέραν από χαβαλές και τρόπος έκφρασης, είναι μια τεράστια φιάλη οξυγόνου που την έχουμε ανάγκη στη ζωή μας. Είναι μια διέξοδος, η οποία μας βοηθά να αποφορτιστούμε. Έχει πολλά πρόσωπα: μπορεί να είναι κάφρικο, μαύρο, ειρωνικό χιούμορ. Στη βάση του, είναι ένα όχημα που μας βοηθά να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες μας. Έχω ανατρέξει πολλές φορές στο παρελθόν σε δύσκολες στιγμές, κηδείες, νοσοκομεία κι άλλα συναισθηματικά φορτισμένα περιβάλλοντα. Και έχω δει πόσο συχνά καταφεύγαμε εγώ και οι δικοί μου άνθρωποι στο χιούμορ για να αντιμετωπίσουμε τη δυσκολία. Το χιούμορ σας μηχανισμός έχει φωτιστεί πάρα πολύ στη ζωή μου. Το έχω ανάγκη για να θυμίζω στον εαυτό μου ότι δεν πρέπει να με παίρνω και πολύ στα σοβαρά. Στο τέλος της ημέρας η ζωή είναι μια πλάκα.

– Το έβλεπες πάντα έτσι;
Όχι, έπαιρνα πάρα πολύ σοβαρά τον εαυτό μου, τη δουλειά μου και τις σχέσεις μου. Πλέον προσπαθώ να χαλαρώσω και να βάζω τα πράγματα σε μια βάση. Δε ξέρω αν αυτή η επιλογή είναι σωστή, είναι πάντως πιο διαχειρίσιμη. Ας κάνουμε και λάθη, δεν τελειώνει η ζωή εκεί. Δε θα πει κανείς όταν πεθάνω «Ο Αντίνοος έφυγε κάνοντας λάθη».

– Είσαι αγχώδης;
Υπάρχουν περίοδοι που είμαι πολύ και άλλες που το διαχειρίζομαι. Κάνω ψυχοθεραπεία κάθε εβδομάδα, μόλις γύρισα από συνεδρία. Είναι μια διαδικασία πολύ χρήσιμη για να διαχειρίζομαι έναν τρόπο ζωής εξαιρετικά ανθυγιεινό. Πέραν της εργασίας μου, είμαι κομμάτι μιας μητρόπολης με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Δε δίνεις τον χώρο και τον χρόνο στον εαυτό σου να ηρεμήσει, να έρθει σε επαφή με τη φύση, να αναπτύξει ουσιαστικούς κι όχι εφήμερους δεσμούς με τους ανθρώπους. Προσπαθώ να διαχειρίζομαι το άγχος μαζί με την κατάθλιψη με την οποία μπορεί να φλερτάρω και τις όποιες νευρώσεις μπορεί να έχω στα 40 μου.

– Με την αστάθεια του χώρου σου πώς τα πας; Σε τρομάζει; Ζούμε σε μια αβέβαιη κοινωνία με καμία μονιμότητα.
Μου περιγράφεις μια κατάσταση που μπορεί να είναι καινούργια για μερικούς. Εγώ βγήκα στη δουλειά το 2002, σε εποχές που το ποσοστό ανεργίας στο σωματείο των Ελλήνων ηθοποιών ήταν γύρω στο 90%. Με το που βγαίνεις σε αυτήν τη δουλειά, ξέρεις ότι οι πιθανότητες να επιβιώσεις από αυτό είναι από ελάχιστες εώς μηδαμινές. Έχω εκπαιδευτεί στη μη μονιμότητα και την έλλειψη σιγουριάς. Πώς το διαχειρίζομαι; Έχω επιλέξει να κάνω πράγματα με τις δικές μου δεξιότητες, παράλληλα με το θέατρο, την τηλεόραση και το σινεμά, ώστε να επιβιώνω αξιοπρεπώς. Κάνω εκφωνίσεις για το ραδιόφωνο και την τηλεόραση και μεταγλωττίσεις. Επίσης, στη ζωή μας πλέον έχουν μπει και τα social media μέσω των οποίων κάνουνμε εμπορικές δημοσιεύσεις, οι οποίες αποφέρουν κι αυτές κάποια χρήματα. Όπως κάθε ελεύθερος επαγγελματίας, κοιτάζω να αξιολογώ τις δουλειές μου ώστε να μπορώ να υπάρχω χωρίς το μόνιμο άγχος της επιβίωσης. Όλες οι δουλειές τελειώνουν οπότε πρέπει να φροντίζεις για την επόμενη.

– Για τον χώρο σας κυριαρχεί η αντίληψη ότι είναι άκρατα ανταγωνιστικός. Μπορεί να επιβιώσει ένας ηθοποιός που δεν έχει το “μικρόβιο” του ανταγωνίζειν;
Δεν αποδέχομαι αυτήν την αντίληψη. Πρώτον, δεν υπάρχει χώρος που δεν είναι ανταγωνιστικός. Μας αρέσει να λέμε για τον καλλιτεχνικό χώρο ότι είναι ανταγωνιστικός, σκληρός, όπου κάνουν ναρκωτικά και εκπορνεύονται. Είναι ένας χώρος όπως όλοι οι άλλοι. Τα ίδια ναρκωτικά που παίρνουν οι όποιοι καλλιτέχνες, τα παίρνουν και οι νοσηλευητές, οι σταθμάρχες, οι δικηγόροι, οι πιλότοι και οι γυναικολόγοι. Έχουν παρέλθει οι εποχές που θέλαμε να αποδίδουμε στους καλλιτέχνες κουσούρια για να νιώθουμε καλύτερα με τους εαυτούς μας. Στα 20 χρόνια διαδρομής μου στον χώρο, είναι απειροελάχιστες οι περιπτώσεις που έχει τύχει να συγχρωτιστω με ανταγωνιστικούς συναδέφλους. Για μας τα παιδιά του θεάτρου που έχουμε “ψηθεί” στον χώρο κι έχουμε περάσει από διάφορα πόστα, όπως η ταξιθεσία, η πώληση εισιτηρίων, το καθάρισμα του χώρο, το στήσιμο των σκηνικών, το ράψιμο κουστουμιών, ξέρουμε τι σημαίνει εργασία και κατασκευή μιας παραγωγής. Ξέρουμε ότι το βασικό είναι η παράσταση κι αυτήν υπηρετούμε. Δεν υπηρετούμε τον εαυτό μας, άρα δεν υπάρχει λόγος ανταγωνισμού. Υπάρχουν κι άνθρωποι που ξύπνησαν ένα πρωί νιώθοντας σπουδαίοι. Αυτή η σπουδαιότητα μπορεί να εξαντληθεί σε μία σεζόν. Το ίδιο το συνάφι κάποια στιγμή θα σε αφήσει πίσω.

– Ακούστηκε πριν λίγο καιρό ότι στις οντισιόν, παίζουν ρόλο πλέον τα social media και οι followers του εκάστοτε ηθοποιού. Το επιβεβαιώνεις;
Ναι, το έχω δει να συμβαίνει. Είναι ένα φαινόμενο παγκόσμιο. Δυστυχώς είναι κάτι που έχει έρθει για να μείνει. Η καλλιτεχνική αξία δε μετριέται σε likes και follows. Είναι πολύ κρίμα για έναν καλλιτέχνη που δεν έχει την όρεξη ή τη γνώση να ασχοληθεί με την ιντερνετική του παρουσία, να του στερείται αυτό που άλλοτε θα του δινόταν απλόχερα. Νομίζω όμως ότι η ανθρωπότητα βρίσκεται σε αυτό το σημείο καμπής, όπου πρέπει να αποδεχτεί πως όλοι μας θα έχουμε ιντερνετική παρουσία, ανεξαρτήτως επαγγέλματος. Αυτό δεν είναι αναγκαστικά κακό. Μπορεί η παρουσία αυτή να αντιπροσωπεύει αυτό που πραγματικά είμαστε. Έρχεται, παράλληλα, και το Metaverse, μια καινούργια συνθήκη. Πρέπει όλοι να βρούμε έναν τρόπο να αλληλεπιδρούμε, να εργαζόμαστε και να υπάρχουμε. Πρέπει επομένως να γίνει μέρος της κουλτούρας και της εκπαίδευσής μας για να καταλάβουμε τι σημαίνει να είσαι με το ένα πόδι στη ζωή και με το άλλο στα ψηφία, ώστε να το διαχειριστούμε ανάλογα.

– Παρακολουθούμε τις εξελίξεις στις ΗΠΑ με την απεργία σεναριογράφων και ηθοποιών. Θεωρείς ότι και ο ελληνικός χώρος κινδυνεύει από το AI;
Όλες οι τηλεοπτικές και κινηματογραφικές βιομηχανίες του κόσμου επηρεάζονται αφού το ΑΙ μιλά όλες τις γλώσσες. Το ΑΙ δεν αναπαράγει μόνο την εικόνα της Angelina Jolie αλλά και τη δική μου. Παρόλαυτα, έχω την πεποίθηση ότι όσον αφορά το θέατρο δε μπορεί το ΑΙ να το επηρεάσει τόσο. Ενώ έχω ακούσει από συναδέλφους να προμηνύουν το τέλος του θεάτρου, θέλω να πιστεύω ότι αυτή η μορφή τέχνης που έχει επιβιώσει τόσες χιλιάδες χρόνια, έχει λόγο που επιβίωσε αυτούσια σχεδόν. Σε καμία περίπτωση δε θεωρώ ότι το θέατρο απειλείται από κάποια τεχνολογική εξέλιξη.

– Για να πάμε στα κινηματογραφικά, αυτόν τον καιρό ετοιμάζεις και μια νέα ταινία.
Μόλις τελείωσα τα γυρίσματα για την ταινία “Έχω κάτι να πω” του Στράτου Τζίτζη. Είμαι πολύ χαρούμενος για αυτήν τη δουλειά γιατί ζούμε σε μια χώρα που δεν υπάρχει κινηματογραφική βιομηχανία ή έστω είναι περιορισμένη. Όταν μας δίνεται η ευκαιρία να φτιάξουμε κάτι για το μεγάλο πανί, είναι πολύ όμορφο. Το σινεμά αποτυπώνει κάτι στην αθανασία. Για μας έχει μεγάλη αξία γιατί η προσπάθεια που δίνουμε μέσα από την ερμηνεία μας, θα μείνει στην αιωνιότητα. Για αυτό πρέπει να δίνουμε το 100%.

– Αν ταξίδευες μια δεκαετία πίσω στον χρόνο, τι θα έλεγες στον εαυτό σου;
Να κάνεις τα ίδια λάθη και ακόμα πιο πολλά! Να μη μετανιώνεις για αυτά.

– Σε διακατέχει κάποια πνευματικότητα στον τρόπο που βλέπεις τον κόσμο;
Προσπαθώ πολύ, ναι. Είναι το μόνο πράγμα που σε αυτόν τον υλιστικό κόσμο, μπορεί να δώσει ένα αντίβαρο στο τίποτα. Η πνευματικότητα δίνει ουσία και λόγο για ό,τι κάνουμε.

– Πιστεύεις δηλαδή στη φυσική νομοτέλεια;
Εννοείται, αν δε ξέρει η φύση και το Σύμπαν, ποιος ξέρει;

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News