Από πέρσι την παρακολουθούμε με μεγάλο ενδιαφέρον ως Μαρίνα στη “Γη της Ελιάς” στο Mega, ωστόσο το ντεμπούτο της το έκανε στις “8 Λέξεις“, όπως θα έχετε καταλάβει ήδη, αναφερόμαστε στην Αντιγόνη Νεοφύτου. Ένα τηλεφώνημα από τον Ανδρέα Γεωργίου λίγο πριν την Μπιενάλε της Βενετίας, ήταν αρκετό για να την κρατήσει στην Κύπρο και να αρχίσει να βαδίζει σταθερά στο μονοπάτι της υποκριτικής. Ωστόσο, ο χορός είναι το μεγάλο της πάθος. Μόλις από τα 3 της χρόνια ξεκίνησε να κάνει μπαλέτο, γεγονός που την οδήγησε να αριστεύσει στις εξετάσεις του Royal Academy of Dance. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι αφοσιώνεται σε ό,τι κι αν κάνει, με την εξέλιξη να λειτουργεί ως κινητήριος μοχλός για την ίδια.

Πάντα θέλει να αφήνει τις επιλογές της ανοιχτές και να δοκιμάζεται συνεχώς σε καινούργια πράγματα. Το μόνο όριο που υπάρχει είναι ο εαυτός της. Πολυταξιδεμένη, περιπετειώδης και δυναμική, η Αντιγόνη Νεοφύτου δεν σταματάει να κυνηγάει κάθε της στόχο μέχρι να τον πραγματοποιήσει και να πάει στον επόμενο. Η βάση της είναι η Κύπρος, προς το παρόν τουλάχιστον, όμως εμείς καταφέραμε να τη συναντήσουμε στην Αθήνα και πιο συγκεκριμένα κοντά στη πλατεία Βαρνάβα. Πίνοντας freddo espresso με χάρτινο καλαμάκι, μιλήσαμε με την Αντιγόνη για την τηλεόραση, τα social media, τα ταξίδια καθώς και για την ψυχοθεραπεία.

– Ο χορός πώς ήρθε στη ζωή σου; Οι γονείς σου έχουν κάποια σχέση με τον χορό ή τον χώρο;
Όχι, δεν έχουν καμία σχέση. Ο πατέρας μου ασχολείται με ρούχα και η μαμά μου ήταν γραμματέας. Νομίζω ότι η μαμά μου από πάντα ήθελε να κάνει χορό, όμως πίστευε ότι είχε μεγάλα γόνατα και αυτό της ήταν εμπόδιο για να το κυνηγήσει. Οπότε όταν γεννήθηκα, το πρώτο πράγμα που κοίταξε ήταν τα γόνατά μου. Η πρώτη μου επαφή με τον χορό ήταν στα 3 μου χρόνια, όταν η μαμά μου με έγραψε στο μπαλέτο. Στις πρώτες μου εξετάσεις με βαθμολόγησαν με 100 και τότε κατάλαβαν ότι μάλλον έχω ταλέντο σε αυτό, με τη μαμά μου να με παροτρύνει να αφοσιωθώ περισσότερο. Μεγαλώνοντας, καθώς άλλαζα πολλές σχολές δοκιμάζοντας τον εαυτό μου, θυμάμαι να λέω ότι «θέλω να γίνω χορεύτρια». Δεν παρακολουθούσα τα μαθήματα πολύ, γιατί ήξερα ότι θα θέλω να ακολουθήσω αυτό τον δρόμο. Υπήρχε το άγχος του τραυματισμού που θα μπορούσε να με βγάλει εκτός, αλλά πάλι καλά δεν έγινε ποτέ, με πρόσεχαν και αρκετά. Ήθελα να δοκιμάζω extreme sports, αλλά δεν με άφηναν λόγω χορού.

– Τελικά ασχολήθηκες ποτέ με τα extreme sports;
Ναι, όταν έκλεισα τα 18, άρχισα να δοκιμάζω διάφορα. Ξεκίνησα να κάνω ski, snowboard και water skiing, ήθελα να δω τι μου ταιριάζει και τι μπορώ τελικά να κάνω.

– Συνεχίζεις να κάνεις κάποιο από αυτά;
Προσπαθώ το χειμώνα να κάνω ski και snowboard. Επίσης, κάνω και skateboard και rollerblades. Γενικά μου αρέσει να δοκιμάζω καινούργια πράγματα.

– Όταν πήγες 18 επίσης συνέχισες να βαδίζεις στο μονοπάτι του χορού, κάνοντας σπουδές στην Αμβέρσα, όπου και τις ολοκλήρωσες, “Η Γη της Ελιάς” πώς προέκυψε;
“Η Γη της Ελιάς” προέκυψε πολύ ξαφνικά, ήμουν στο Ισραήλ στην ομάδα Kibbutz Contemporary Dance Company για έναν χρόνο. Σκοπός ήταν να κάνουμε tour στη Γερμανία, αλλά ξέσπασε ο κορωνοϊός, οπότε όλα σταμάτησαν. Αναγκαστικά, λοιπόν, έπρεπε να επιστρέψω στην Κύπρο. Έκανα δύο εβδομάδες καραντίνα σε ξενοδοχείο και για να περάσει ώρα, ξεκίνησα να κάνω βιντεάκια στο δωμάτιο, διακωμωδώντας την κατάσταση. Αυτή η παύση που έγινε σε όλα, για εμένα ήταν παραγωγική. Βρήκα μία δουλειά γραφείου, ενώ παράλληλα έστελνα βιογραφικά για να ενταχθώ σε κάποια ομάδα χορού. Με πήραν στη Μπιενάλε της Βενετίας για ένα project χορού, και ένα πρωί με πήρε ο Ανδρέας Γεωργίου τηλέφωνο, προτείνοντάς μου να πάω στη σειρά. Πρέπει να πω ότι αρχικά τον ρόλο της Μαρίνας, ήταν να τον πάρει η ξαδέρφη μου, βασικά θεία της είμαι, γιατί η μητέρα της είναι πρώτη μου ξαδέρφη. Είναι η Αντωνία Χαραλάμπους που κάνει την Ισμήνη στη σειρά, τότε είχε μείνει έγκυος και δεν μπορούσε να δεχθεί τον ρόλο. Όμως, ο Ανδρέας δεν ήξερε ότι εγώ έχω συγγένεια με την Αντωνία, μετά ανακαλύψαμε τι έγινε, ήταν φοβερό έτσι όπως έγιναν τα πράγματα. Το τηλεφώνημα ο Ανδρέας μου το έκανε Πέμπτη και Δευτέρα ξεκίνησα γύρισμα. Από τα πρώτα μου γυρίσματα ήμουν με την Αφροδίτη (σ.σ. Λιάντου), τώρα στέλνουμε βιντεάκια μεταξύ μας ότι θα γεράσουμε παρέα. Είναι πολύ όμορφο ότι αυτή η δουλειά σε φέρνει κοντά με ανθρώπους που τελικά ταιριάζεις τόσο πολύ.

– Η υποκριτική και “Η Γη της Ελιάς” διαμόρφωσαν μέσα σου κάτι διαφορετικά που δεν το είχε καταφέρει ο χορός;
Σιγά σιγά νιώθω ότι χαρακτηριστικά του ρόλου μου, της Μαρίνας, τα παίρνω κι εγώ. Θυμάμαι ότι όταν ξεκίνησε η σειρά, πήγαινα μόνη μου να αγοράσω λουλούδια, όπως έκανε και η Μαρίνα. Ανακαλύπτοντας τον ρόλο μέσα από αυτή τη διαδικασία, σου μένουν κι εσένα κάποια χαρακτηριστικά. Υπάρχουν αρκετές στιγμές που πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί η Αντιγόνη, εγώ, να δικαιολογήσω κάποιες συμπεριφορές της Μαρίνας.

– Πού νιώθεις ότι θα σε οδηγήσει “Η Γη της Ελιάς”;
Ευχαριστώ πάρα πολύ τον Ανδρέα που μου έδωσε αυτή την ευκαιρία και είναι όμορφο που δίνει ευκαιρίες και εμπιστεύεται νέα παιδιά. Πιστεύω ότι ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάς από που έχεις ξεκινήσει, γιατί όταν συμβαίνει αυτό ξεχνάς την πορεία που έχεις κάνει και τον τρόπο που σε έχει διαμορφώσει. Γενικά, είμαι πολύ αγχώδης ως άνθρωπος κι όταν σκέφτομαι το μέλλον, με πιάνει ένα “πνίξιμο”. Μένοντας στο τώρα και τον ρόλο της Μαρίνας, αυτός από μόνος του με έχει εξελίξει αρκετά στο υποκριτικό κομμάτι. Η Μαρίνα έπρεπε να αντιμετωπίσει πολλές και διαφορετικές συνθήκες, δίνοντας και σε εμένα πολλά εφόδια και ευχαριστώ την Βάνα γι’ αυτό (σ.σ. Δημητρίου).

– Μου είπες πριν αρχίσει η ηχογράφηση ότι θα ήθελες να κάνεις πολύ θέατρο. Σε τι θα ήθελες να δοκιμαστείς;
Σίγουρα θα ήθελα να κάνω χοροθέατρο. Λόγω χορού, έχω υπάρξει στο θέατρο, θα ήθελα, όμως, να μπορέσω να πω τη δική μου αλήθεια, να ταυτιστεί κάποιος άνθρωπος από το κοινό με την ιστορία του ρόλου. Δεν θέλω να κάνω μόνο ένα πράγμα. Γενικά, είμαι πολύ ανοιχτή, μου αρέσει να δοκιμάζω καινούργια πράγματα. Δεν με φοβίζει το να ρισκάρω και να πάω να δοκιμάσω κάτι καινούργιο. Νιώθω ότι όταν αφήνεις τις επιλογές σου ανοιχτές ως άνθρωπος, εξελίσσεσαι περισσότερο.

– Στην Αθήνα θα μετακόμιζες; Είναι στα σχέδιά σου;
Ναι, θα έρθω στην Αθήνα. Θέλω να δοκιμάσω καινούργια πράγματα και να αποκτήσω κι άλλες εμπειρίες. Ήδη σκοπεύω να κάνω κάποια workshops.

– Τι σου αρέσει στην Αθήνα;
Όποτε έρχομαι στην Αθήνα, μου αρέσει πολύ να παρατηρώ τον κόσμο, τον τρόπο που περπατάει, που κοιτάει, που μιλάει. Πολλές φορές όταν ήμουν μικρότερη σκεφτόμουν «αν ήμουν η Ναδίνα», η δασκάλα του μπαλέτου μου, «τι θα έκανα;». Μου αρέσει να προσπαθώ να μαντέψω πως θα σκεφτόταν κάποιος άλλος, όπως και με τη Ναδίνα που έφερα ως παράδειγμα. Η Αθήνα έχει αρκετό πληθυσμό και μου δίνονται πολλές ευκαιρίες να κάνω τέτοιες μαντεψιές.

– Προλαβαίνεις να παρακολουθήσεις τηλεόραση; Υπάρχει κάποια σειρά που σου αρέσει;
Η αλήθεια είναι ότι δεν προλαβαίνω πολύ λόγω γυρισμάτων, αλλά έχω παρακολουθήσει το “Milky Way”. Πραγματικά είναι φοβερή και η κινηματογράφηση της, οι εικόνες, τα τοπία. Η ίδια ιστορία εννοείται ότι ξεχωρίζει και θίγει σύγχρονα ζητήματα, που είναι πολύ σημαντικό. Βλέπω και στο Netflix αρκετές σειρές και ταινίες.

– Ανήκοντας στην Gen Z, εσένα τι σου λείπει από την ελληνική τηλεόραση;
Θέλω κάτι σύγχρονο, μου λείπει ένα θέμα που αφορά το τώρα, τον κόσμο. Αυτό θεωρώ ότι το “Milky Way” καταφέρνει και το κάνει. Τον Έλληνα θα τον πειράξει αυτή η θεματολογία, όμως, δε δείχνει κάτι που δεν υπάρχει στον πραγματικό κόσμο. Τέτοια ζητήματα που αφορούν και τη γενιά μου, θα ήθελα να βλέπω περισσότερο στην ελληνική τηλεόραση.

– Εσένα ποιο θέμα σε προβληματίζει σήμερα; Τι σε ενοχλεί;
Ένας άνθρωπος, σήμερα, δεν καταφέρνει να ζήσει ελεύθερος, η κριτική που δέχεται συνεχώς, τον περιορίζει, αυτό εννοώ. Βιαζόμαστε να κρίνουμε, χωρίς να ξέρουμε, χωρίς να έχουμε όλες τις πληροφορίες. Αυτό το συναντάμε συχνά. Τώρα γίνονται κάποια βήματα και σταματάμε σιγά σιγά να κρίνουμε, τουλάχιστον, βάσει φύλου. Αν σταματούσε η κριτική απέναντι στον άλλον και βλέπαμε περισσότερο τον εαυτό μας, θα ήμασταν όλοι περισσότερο χαρούμενοι. Δεν πρέπει να μας αφορά το τι θα φορέσει κάποιος ή με ποιον είναι στο δρόμο. Αν δεν υπήρχε αυτό θα ήμασταν πιο ελεύθεροι, όλα θα ήταν πιο αληθινά.

– Είσαι αρκετά ενεργή στα social media. Νιώθεις ελεύθερη εκεί;
Είναι φορές που δεν νιώθω τόσο ελεύθερη στα social media. Θυμάμαι μία φορά που είχα ανεβάσει φωτογραφία με μαγιό στη θάλασσα, γιατί πρέπει να κριθώ γι’ αυτό; Αν ένας άνδρας ανέβαζε κι αυτός αντίστοιχη φωτογραφία, θα το έβαζαν ως είδηση σε κάποιο site, όπως έκαναν με εμένα; Όταν είχα πάει στα Κανάρια Νησιά, είχα ανεβάσει αρκετές φωτογραφίες με πράγματα που έκανα μέσα στην μέρα μου και με πήρε ο πατέρας μου τηλέφωνο ρωτώντας με «που έβγαλες το παντελόνι σου;», με εμένα να ξαφνιάζομαι και να του λέω «τι εννοείς;». Υπήρχε ένα άρθρο που έλεγε ότι έβγαλα το παντελόνι μου. Μπήκα να το δω γιατί όσο να ‘ναι απόρησα. Δεν θέλω να στεναχωρώ ούτε τη μητέρα μου, ούτε τον πατέρα μου μέσα από τη δουλειά. Υπάρχουν κάποιες αρχές που θέλω να τηρώ. Όταν το διάβασα, λοιπόν, άρχισα να κλαίω μόνη μου στη μέση του πουθενά. Γιατί έπρεπε να ανέβει αυτό; Μόνο για τα κλικς στο άρθρο; Με είχε πειράξει αυτό. Οπότε καμιά φορά σκέφτομαι δύο και τρεις φορές τι θα ανεβάσω. Επίσης, όταν έχεις και παιδιά που σε παρακολουθούν, προσέχεις ακόμα περισσότερο το περιεχόμενό σου.

– Έχεις σκεφτεί να τα κλείσεις ποτέ;
Ναι, είχε περάσει από το μυαλό μου…

– Υπήρχε κάποια αφορμή γι’ αυτό;
Καμιά φορά είμαστε αρκετά προσκολημμένοι σε αυτό, μας τρώει πολύ χρόνο. Όμως, τα social media είναι κομμάτι της ζωής μας και της εποχής μας. Ακόμα και το φλερτ γίνεται από εκεί -κι όχι μόνο αυτό. Έχει τύχει να μου στείλουν dick pic και ήταν απαίσιο. Εντάξει, έχει και τα καλά του, όπως τα μηνύματα που λαμβάνω από τον κόσμο. Πριν λίγο καιρό είχα κάνει κάποιες σκηνές που η Μαρίνα είχε επιλόχειο κατάθλιψη και μου έστειλαν μήνυμα γυναίκες που το είχαν περάσει, λέγοντάς μου «μακάρι να μην είχαμε βάλει αυτή τη χαρούμενη μάσκα για να νομίζει ο κόσμος ότι είμαστε καλά». Αυτά τα μηνύματα είναι μία επιβεβαίωση ότι αυτό που κάνω αγγίζει, αν δεν υπήρχε ο κόσμος, δεν θα υπήρχε καμία επιτυχία.

– Έχω δει ότι έχεις ταξιδέψει πολύ. Σε ποια άλλα μέρη θα ήθελες να πας; Ίσως, είναι κάποιο όνειρο ζωής.
Θα ήθελα να πάω Αυστραλία, γιατί έχω και αυστραλέζικο διαβατήριο επειδή η μητέρα μου μετά τον πόλεμο στην Κύπρο, πήγε εκεί. Θέλω να πάω και Ινδία. Όταν ταξιδεύεις, γνωρίζεις διαφορετικές κουλτούρες και ανθρώπους, πράγματα που μπορούν να μείνουν μέσα σου για το υπόλοιπο της ζωής σου. Θέλω πάρα πολύ να ανακαλύψω τον κόσμο, γιατί νιώθω ότι κάθε χώρα είναι και ένας άλλος πλανήτης.

– Γνωρίζοντας, λοιπόν, άλλες κουλτούρες και ανθρώπους, υπάρχει κάτι που σου έκανε εντύπωση;
Στα Κανάρια Νησιά, είχαμε πάει σε ένα εστιατόριο που ο άνθρωπος που το είχε πρέπει να ήταν 45 χρονών περίπου. Αυτός ήταν από την Ιταλία και αποφάσισε στα 33 του να φύγει από τη χώρα του και να πάει στα Κανάρια Νησιά να ανοίξει αυτό το εστιατόριο, μαγειρεύοντας κάθε μέρα άλλη κουζίνα. Ήταν σα να βρήκε το νόημα της ζωής του. Αυτό με έκανε να σκεφτώ ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα σε όποια ηλικία κι αν είσαι αρκεί να το θες. Αυτός ο Ιταλός κατάφερε να πραγματοποιήσει το όνειρό του και είναι ένα πολύ ωραίο παράδειγμα. Δεν πρέπει να συμβιβαζόμαστε, αλλά να κυνηγάμε όπως μπορούμε τα όνειρά μας.

– Αυτή τη στιγμή τι θεωρείς πιο σημαντικό στη ζωή σου;
Τα τελευταία χρόνια κάνω ψυχανάλυση κι έχω απομακρυνθεί λίγο από την οικογένειά μου, για να πάρω μία απόσταση, να δω και τα δικά μου λάθη μου, αλλά και να συγχωρήσω. Θέλω να ανακαλύψω ποια είμαι. Μπορεί να κρατάω αυτή την απόσταση από τους γονείς μου αυτό το διάστημα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τους αγαπάω ή ότι δεν τους λατρεύω. Αν αύριο τελείωνε ο κόσμος, θα ήθελα είμαι μαζί τους. Θα προτιμούσα να πάθω εγώ κάτι, παρά να πάθουν αυτοί. Η οικογένεια και οι άνθρωποι που έχω επιλέξει, αυτούς θεωρώ το πιο σημαντικό που υπάρχει στη ζωή μου. Το να πας σε ψυχολόγο δεν πρέπει να θεωρείται ταμπού. Προσωπικά, θεωρώ ότι είναι το μεγαλύτερο δώρο που έχω κάνει στον εαυτό μου και ευχαριστώ και τον φίλο μου που με παρότρυνε να το κάνω.

 

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News