Αν κάποιος με ρωτούσε σε ποιο είδος μουσικής συγκαταλέγεται η Laurie Anderson θα μου ήταν πραγματικά αδύνατον να απαντήσω. Η πρωτοποριακή περφόρμερ, ποιήτρια, τραγουδίστρια και μουσικός, εξακολουθεί να παραμένει ακατάτακτη, καθώς με την πληθωρική ενέργειά της και μια απροσδόκητα ευφάνταστη μείξη του λόγου και των πολυμέσων επί σκηνής, γλιστράει επιδέξια ανάμεσα στα είδη. Ζυμωμένη καλλιτεχνικά με τη νεοϋορκέζικη σκηνή της δεκαετίας του ’70 και τους αντισυμβατικούς εκφραστές της, από τον Andy Warhol ως τον William S. Burroughs και τον Philip Glass και από τον Lou Reed ως τον Allen Ginsberg, παντρεύει την καταγγελία με την ποίηση, το αίτημα της χειραφέτησης με το σπάσιμο κάθε κανόνα και την αναζήτηση μιας απόλυτης ελευθερίας στην τέχνη. Με όπλο τον ρυθμό και την αφήγηση και με τη χαρισματική φωνή της πάντα σε πρώτο πλάνο, αυτή η «πολυμεσική επίθεση από λούπες, κείμενα, φωνές και εικόνες» όπως την έχει περιγράψει ο Iggy Pop, συνομιλεί μοναδικά με τη ψυχή μας.
Παντρεμένη με τον frontman των Velvet Underground, Lou Reed, αφοσιώθηκε ο ένας στον άλλον και περπάτησαν μαζί στο «wild side», ρουφώντας κάθε σταγόνα ζωής που τους προσφέρθηκε με τον πιο δημιουργικό τρόπο. Την ερχόμενη Κυριακή θα έχουμε την ευκαιρία να την απολαύσουμε σε μια ακόμη περφόρμανς στο Ηρώδειο, που αναμένεται να μας μείνει αξέχαστη.
Εμείς, λίγο πριν το live, συγκεντρώσαμε 20 ατάκες της ώστε να κατανοήσουμε λίγο καλύτερα τον αντισυμβατικό και παράλληλα τρυφερό κόσμο της Laurie Anderson:
«Η τεχνολογία είναι η φωτιά γύρω από την οποία λέμε τις ιστορίες μας».
«Όσο λιγότερες προσδοκίες έχεις, τόσο το καλύτερο».
«Ο Παράδεισος είναι ακριβώς όπως / εκεί που βρίσκεσαι τώρα / μόνο που είναι πολύ πολύ καλύτερος».
«Πιστεύω ότι ο σκοπός του θανάτου είναι η απελευθέρωση της αγάπης».
«Μην φοβάστε κανέναν. Φανταστείτε πως θα ήταν η ζωή σας αν δεν φοβόσασταν κανέναν».
«Η τέχνη έχει να κάνει με το να δίνεις προσοχή».
«Εκτός από όλες αυτές τις λεπτομέρειες της φαλαινοθηρίας, ο Μόμπι Ντικ μιλάει για κάποιον που ψάχνει κάτι τόσο μεγάλο που αναζητούσε σε όλη του τη ζωή, αλλά ξέρει ότι όταν το βρει, θα τον σκοτώσει».
«Συνήθως δεν είμαι εκεί που νομίζω ότι είμαι. Κι αυτό είναι κάπως τρομακτικό».
«Ως καλλιτέχνης πιο εύκολα θα επέλεγα κάτι που είναι όμορφο, παρά κάτι που είναι αληθινό».
«Βλέπω και γράφω τα πράγματα αρχικά ως καλλιτέχνης, μετά ως γυναίκα και τρίτον ως Νεοϋορκέζα. Και οι τρεις έχουν ενσωματωμένες προοπτικές που δεν είναι ουδέτερες».
«Μισώ τους ζωολογικούς κήπους».
«Απλά εύχομαι οι άνθρωποι να χόρευαν διαφορετικά, γιατί μου θυμίζουν εφηβικό σεξ».
«Είναι καλό να βλέπεις πιο μακροπρόθεσμα και να σκέφτεσαι: Τι θα ήθελα πραγματικά να κάνω αν δεν είχα κανέναν απολύτως περιορισμό;»
«Ποτέ δεν είχα πραγματικά κάποιο χόμπι, εκτός από την τέχνη, την οποία στην εφορία μου είπαν κάποτε ότι έπρεπε να την δηλώσω ως χόμπι, αφού δεν είχα βγάλει χρήματα από αυτήν».
«Νομίζω ότι οι γυναίκες είμαστε εξαιρετικοί κοινωνικοί κριτικοί».
Και εδώ παραθέτουμε κάποια συγκινητικά λόγια της Laurie για τον θάνατο του Lou Reed που αντικατοπτρίζουν την πολύ βαθιά αγάπη που έτρεφαν ο ένας για τον άλλον:
«Όπως πολλά ζευγάρια, ο καθένας μας κατασκεύαζε τρόπους να είναι – στρατηγικές και μερικές φορές συμβιβασμούς, που θα μας επέτρεπαν να συνεχίσουμε να είμαστε μαζί. Μερικές φορές μπορεί να δίναμε λιγότερα από όσα μπορούσαμε να δώσουμε, ή άλλες φορές δίναμε πάρα πολλά. Άλλες φορές πάλι νιώθαμε εγκαταλελειμμένοι. Μερικές φορές θυμώναμε πολύ. Αλλά ακόμη και όταν ήμουν θυμωμένη, δεν βαριόμουν ποτέ. Μάθαμε να συγχωρούμε ο ένας τον άλλον. Και με κάποιο τρόπο, για 21 χρόνια, μπλέξαμε τα μυαλά και τις καρδιές μας».
«Είχα δεθεί πολύ με τον Lou. Πάντα θα είμαι. Για την ακρίβεια, νιώθω ότι κοιτάζει από τα μάτια μου. Παλιά με ανατρίχιαζε. Αλλά τώρα σκέφτομαι, ‘Αχ. “Φυσικά. Γίνεσαι τόσο πολύ μέρος κάποιου άλλου, και αυτός μέρος σου”. Οπότε είναι σα να πεθαίνει ένα κομμάτι σου».
«…Ένιωθα απίστευτη ευγνωμοσύνη για τον χρόνο που ζήσαμε μαζί. Δεν το περίμενα καθόλου αυτό – αυτό το αίσθημα του να θαμπώνεσαι από τη ζωή».
«Το να είμαι μαζί του την στιγμή που «έφευγε», είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Τη γενναιότητά του. Την ευτυχία του. Την αποδοχή του. Ήταν μια κολοσσιαία εμπειρία για μένα. Άλλαξε εντελώς τη ζωή μου με έναν τρόπο που δεν περίμενα. Περίμενα να νιώθω θλιμμένη και χαμένη. Αλλά ένιωσα το αντίθετο. Απλά, πως, “Φίλε, αυτό είναι. Αυτή η ζωή είναι το μόνο που έχουμε. Ακριβώς εδώ. Οπότε καλύτερα να δώσεις προσοχή”».
«Μια μέρα πριν πεθάνει, ήμασταν έξω για κολύμπι στην πισίνα. Κοιτάζοντας τα δέντρα. Και απλά επέπλεε και έλεγε: “Ξέρεις, είμαι τόσο επιρρεπής στην ομορφιά”. Και το σκέφτομαι αυτό κάθε μέρα. Κάθε μέρα. Πώς είναι να ανοίγεσαι στον κόσμο. Και να τον εκτιμάς πραγματικά».
