Η χορογράφος Βενετσιάνα Καλαμπαλίκη ζει ανάμεσα σε δύο πόλεις — Αθήνα και Αμβούργο — και εργάζεται στο μεσοδιάστημα. Εκεί όπου ο ήχος γίνεται κίνηση και το σώμα παλλόμενη φράση. Δεν ανήκει εξ ολοκλήρου ούτε στη σκηνή ούτε στην αίθουσα πρόβας — διαρκώς διαφεύγει, μετατοπίζεται, διαμορφώνει αόρατες διαδρομές πρόσβασης για όλους.

Τα έργα της μοιάζουν με ονειρικά τοπία που δεν βασίζονται στο βλέμμα, αλλά στην αφή, στην ανάσα, στην παύση. Δουλεύει με λέξεις και σιωπές, με ρυθμούς και αποχρώσεις, με την ένταση που γεννιέται όταν οι αισθήσεις συγκρούονται — ή συμφιλιώνονται. Στον κόσμο της, η προσβασιμότητα δεν είναι μια πρακτική διευκόλυνσης· είναι ποίηση, δομικό υλικό, πρόκληση.

Έχει χορέψει σε ηπείρους, έχει συνεργαστεί με οραματιστές, έχει βραβευτεί και ταξιδέψει, αλλά ποτέ δεν το έκανε για να σταθεί στο κέντρο. Τα σώματα στα έργα της δεν επιδεικνύονται, συνυπάρχουν. Και το κοινό δεν καλείται να παρακολουθήσει, αλλά να συμμετάσχει σε μια άσκηση ενσυναίσθησης, σε ένα ανοιχτό πεδίο πολλαπλής ανάγνωσης.

Η καλλιτεχνική της γλώσσα ριζώνει σε ανήσυχα ερωτήματα και ανοίγει χώρους για όσους η σκηνή κάποτε απέκλειε. Εκεί, ανάμεσα στις φωνές, τους ήχους και τα σώματα που πάλλονται σαν όργανα ακριβείας, γεννιέται η πράξη της — μια πράξη ριζοσπαστικής τρυφερότητας.

Το νέο της έργο “Sonic Dances” είναι ένα έργο που αναζητά τα άυλα όρια της χορογραφίας μέσω του ρυθμού, αναπτύσσοντας ταυτόχρονα ένα ηχητικό χορό και έναν χορευτικό ήχο. Τρεις χορεύτριες συναντιούνται μεταξύ φωνής και κίνησης, συνθέτοντας ένα πολυεπίπεδο ηχοσωματικό τοπίο. Το έργο πραγματεύεται την κίνηση και τον ήχο με ίσους όρους. Αμφισβητεί την κυριαρχία του οπτικού στην αναπαράσταση του χορού, διαμορφώνοντας μια πολυαισθητηριακή εμπειρία με διαφορετικά σημεία πρόσβασης. Μέσω των σωμάτων και των φωνών τους, οι χορεύτριες δημιουργούν μία ρυθμική σύνθεση που ισορροπεί μεταξύ του συγχρονισμού και της πολυρυθμίας. Το έργο αναπτύσσεται παράλληλα μέσω της κίνησης, της φωνής, της μουσικής και της γραφής, που συνυπάρχουν και αλληλοσυμπληρώνονται.

Με αφορμή το “Sonic Dances” το OLAFAQ συνάντησε την Βενετσιάνα ένα απόγευμα στο Παγκράτι και η καθιερωμένη ανάκριση των Common People πήγε κάπως έτσι…

– Όταν ήσουν παιδί τι έλεγες ότι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Δεν είχα ιδέα τι ήθελα!

– Ποιος είναι ο ιδανικός ήχος για ένα ξυπνητήρι;
Από τα classics το “digital” – σε ξυπνάει σίγουρα…

Τι μουσική θα έπρεπε να παίζουν τα μεγάφωνα του μετρό;
Αναλόγως τη μέρα – τo soundtrack του “Joker”, Nina Simone ή Gabber Modus Operandi.

– Ποιο κομμάτι της Αθήνας σε εμπνέει πιο πολύ;
Οι νερατζιές της.

– Αν είχες τη δύναμη τι θα άλλαζες στην Αθήνα;
Τα πλάνα του Ελληνικού.

Τι θεωρείς μοντέρνο στην πόλη που ζεις; 
Τους τουρίστες.

– Συμπλήρωσε τη φράση «Αθήνα σε αγαπάω αλλά…»
Δεν έχει «αλλά…»!

– Ποιο είναι το ιδανικό σημείο της πόλης για να διαβάσεις ένα βιβλίο;
Ήταν το Floral.

– Ποιον διάσημο θα ήθελες να έχεις γείτονα;
Έχω ήδη έναν διάσημο γείτονα δεν χρειάζομαι άλλον!

– Τι αξιολογείς ως απαραίτητα στη δική σου “γεμάτη” ημέρα;
Το πρωινό με φρούτα και την αγκαλιά.

– Ποια απόλαυση κρύβει για εσένα τις περισσότερες ενοχές;
Μου αρέσει να απολαμβάνω τα πράγματα χωρίς ενοχές.

– Ποιο κομμάτι της καθημερινότητάς σου σε ενοχλεί περισσότερο; 
Το λάπτοπ.

– Τι είναι ευτυχία;
Οι διακοπές με τις φίλες.

– Ο αγαπημένος σου αστικός μύθος για την Αθήνα;
Το τελεφερίκ του Λυκαβηττού.

– Ένα σημείο της Αθήνας που σε χτύπησε ο έρωτας κεραυνοβόλα;
Στην Εμμανουήλ Μπενάκη.

– Ποιο είναι αυτό το στοιχείο που κάνει απλό έναν άνθρωπο (common people);
Όλοι περίπλοκοι, νομίζω, είμαστε.

– Ποιον στίχο τραγουδιού θα έκανες γκράφιτι σε έναν τοίχο;
«Τις άλλες μέρες το καταλαβαίνω μα πως μπορείς να μην με αγαπάς τα Σάββατα».

– Ποια γνωστή ταινία θα ήθελες να έχει γυριστεί στην Αθήνα;
Το “Faces Places” της Agnès Varda.

– Τι προτιμάς να φωτογραφίζεις στην πόλη;
Τις κεραίες στις ταράτσες.

– Μια λέξη που σου έχει κολλήσει στο μυαλό σαν τσίχλα;
«Τέλεια» – ενοχλεί πάρα πολύ τον μπαμπά μου όταν το λέω, πιστεύει ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι τέλειο.

– Είναι η Αθήνα μια πόλη που ξέρει να τα σπάει τη νύχτα;
Δεν ξέρω αν τα σπάει άλλα σίγουρα δεν κοιμάται.

– Tι σημαίνει για εσένα η φράση «Η πόλη ανάποδα»;
Ώπα.

– Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που κάνεις πριν κοιμηθείς;
Τελευταία βάζω το μαξιλαράκι λεβάντας στα μάτια μου.

– Ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που διάβασες στο Olafaq πρόσφατα;
Όταν ο σκύλος γέρνει το κεφάλι, είναι μια γλυκιά χειρονομία ή ένδειξη εξυπνάδας;

– Με τι ασχολείσαι αυτόν τον καιρό; Τι ετοιμάζεις και ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον;
Αυτόν τον καιρό ετοιμάζομαι για την πρεμιέρα του έργου “Sonic Dances” στην Αθήνα που θα παρουσιαστεί 5-8 Μαΐου στην ΦΙΑΤ, Φαλήρου 97 στο Κουκάκι. Μετά τις παραστάσεις επιστρέφω στο Αμβούργο, όπου θα συνεχίσω τη συνεργασία μου με μια ομάδα ατόμων με Πάρκινσον, με την οποία δουλεύουμε μαζί ήδη τα τελευταία τρία χρόνια.

☞︎ ΙΝΦΟ για το σκονάκι σου: Instagram 

*Η παράσταση “Sonic Dances” επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού, το Behörde für Kultur und Medien – Hamburg, το Ίδρυμα Hamburgische Kulturstiftung, το Ίδρυμα Claussen Simon Stiftung και το Scheherazade Stiftung. Η παράσταση υποστηρίζεται από το Ίδρυμα Ιωάννου Φ. Κωστοπούλου, το Goethe-Institut Athen, το FLUX Laboratory Athens μέσω καλλιτεχνικής φιλοξενίας και την ARTWORKS.

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.

 

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News