Ο Στέφανος Μανούσης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, στα Δυτικά Προάστια, και εξακολουθεί να περιπλανιέται στους ήχους και τις σκιές της πόλης. Αν και οι σπουδές και η επαγγελματική του διαδρομή χαράχτηκαν στην Πληροφορική και τη Διοίκηση Επιχειρήσεων, η αληθινή του γλώσσα ήταν πάντα η μουσική—μια ατέρμονη συνομιλία με τον χρόνο και τη μνήμη.
Ως ιδρυτικό μέλος των Sugar For The Pill, της shoegaze-dream pop μπάντας που γεννήθηκε στην Αθήνα τον Μάρτιο του 2020, διαμορφώνει ηχητικά τοπία που μοιάζουν με όνειρα: νοσταλγικά, αέρινα, μελαγχολικά. Το “Wanderlust” (2022), το ντεμπούτο άλμπουμ τους, έσκασε σαν μια ηχητική έκρηξη που ταξίδεψε σε ραδιοκύματα και playlists σε πάνω από 20 χώρες. Η έκδοση του βινυλίου έγινε sold out μέσα σε δύο μήνες, ενώ το άλμπουμ αναγνωρίστηκε ως ένα από τα καλύτερα indie albums της χρονιάς από τον ελληνικό μουσικό Τύπο αλλά και διεθνείς πλατφόρμες όπως το DKFM (California) και The Big Take Over (NYC).
Η μπάντα χάραξε το όνομά της στις μεγάλες σκηνές, μοιραζόμενη το φως με καλλιτέχνες όπως Nick Cave & The Bad Seeds, Mogwai, Fontaines D.C. στο Release Athens Festival, αλλά και ανοίγοντας για τους Ride στο πλαίσιο του “NOWHERE 30th TOUR” υπό την αιγίδα του Ejekt Festival. Στο δεύτερο άλμπουμ τους, που αναμένεται να κυκλοφορήσει την άνοιξη του 2025, συνεργάζονται με τον Jordan Lawlor (M83), επεκτείνοντας το ηχητικό τους σύμπαν ακόμα περισσότερο.
Παράλληλα με την μπάντα, ο Στέφανος Μανούσης χαρτογραφεί μια άλλη διαδρομή μέσα από το σχήμα Yellow Red, το προσωπικό του one-man project. Το “My Little Words”, που κυκλοφόρησε στις 31 Ιανουαρίου, είναι μια βαθιά αυτοβιογραφική κατάθεση, εμπνευσμένη από το synth-pop και το new wave των ‘80s. Ένα άλμπουμ σαν ημερολόγιο, σαν στοχαστικός διαλογισμός πάνω στο απρόβλεπτο της ζωής, τις προκλήσεις και την ανθεκτικότητα που απαιτείται για να την περιηγηθεί κανείς.
Είτε μέσα από τους ηχητικούς θορύβους μιας shoegaze καταιγίδας, είτε μέσα από τις συνθετικές αποχρώσεις της νοσταλγίας, η μουσική του Στέφανου Μανούση μοιάζει πάντα με παράθυρο σε έναν κόσμο ονειρικό, αλλά απόλυτα αληθινό.
Το OLAFAQ τον συνάντησε ένα απόγευμα στο Παγκράτι και η καθιερωμένη ανάκριση των Common People εξελίχθηκε κάπως έτσι.
– Όταν ήσουν παιδί τι έλεγες ότι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Αθλητικός δημοσιογράφος. Καθόμουν και έγραφα κασέτες με φανταστικές εκπομπές όπου περιέγραφα ποδοσφαιρικούς και μπασκετικούς αγώνες.
– Ποιος είναι ο ιδανικός ήχος για ένα ξυπνητήρι;
To “Cherry-coloured Funk” των Cocteau Twins.
– Τι μουσική θα έπρεπε να παίζουν τα μεγάφωνα του μετρό;
Dream & Synth pop
– Ποιο κομμάτι της Αθήνας σε εμπνέει πιο πολύ;
Είναι διάφορα που μου έρχονται στο μυαλό… Στα Εξάρχεια, υπάρχουν έντονες μνήμες… Τα στενά, τα βιβλιοπωλεία, τα bar, νιώθω πια ότι το παρελθόν και το μέλλον συγκρούονται. Το Μεταξουργείο μου βγάζει μία πιο κινηματογραφική εκδοχή της πόλης, γεμάτη αντιθέσεις, παλιά κτίρια, γκράφιτι και μια περίεργη νοσταλγία. Το Ψυρρή τη νύχτα, μου αρέσει ο κόσμος και τα χαμόγελα… Ο Λόφος του Στρέφη, ο Λυκαβηττός, έχουν μια μοναχική, σχεδόν cinematic ατμόσφαιρα, ειδικά τα ξημερώματα. Η Ακρόπολη, είναι το τέλειο backdrop για στίχους που μιλάνε για παρελθόν και μέλλον.
– Αν είχες τη δύναμη τι θα άλλαζες στην Αθήνα;
Την άναρχη δόμηση της και το κυκλοφοριακό.
– Τι θεωρείς μοντέρνο στην πόλη που ζεις;
Την νέα urban αισθητική σε περιοχές όπως το Κουκάκι, το Μεταξουργείο και ο Κεραμεικός… Την νέα γαστρονομία, αν και είμαι πιο παραδοσιακός σε αυτό το κομμάτι, ίσως και κάποια νέα πρότυπα εργασιακών και δημιουργικών χώρων.
– Συμπλήρωσε τη φράση «Αθήνα σε αγαπάω αλλά…»
Με κουράζεις στην καθημερινότητα μου, πρέπει να βρούμε τρόπο να “αναγεννηθεί” η σχέση μας.
– Ποιο είναι το ιδανικό σημείο της πόλης για να διαβάσεις ένα βιβλίο;
Αν και δεν διαβάζω βιβλία εκτός σπιτιού μου, σπάνια το κάνω, ειδικά τα τελευταία χρόνια καθόλου λόγω έλλειψης χρόνου κυρίως, θα έλεγα την Ακαδημία Πλάτωνος.
– Ποιον διάσημο θα ήθελες να έχεις γείτονα;
Τον Alan Vega. Δεν ξέρω γιατί, πιστεύω ότι θα ήμουν κάθε μέρα σαν το κουτάβι έξω από το σπίτι του γαυγίζοντας για λίγη παρέα και ιστορίες.
– Τι αξιολογείς ως απαραίτητα στη δική σου “γεμάτη” ημέρα;
Την ακρόαση ή την δημιουργία μουσικής και την επικοινωνία με αγαπημένα πρόσωπα.
– Ποια απόλαυση κρύβει για εσένα τις περισσότερες ενοχές;
Απολαμβάνω να ακούω pop μουσικές που άκουγα παιδί και να βλέπω χαζές έως ηλίθιες-γκουφι ταινίες και χαζορομαντικές κομεντί, αλλά δεν έχω καμία ενοχή, αυτά τα έχω αποβάλλει από τα 20 μου. Μπορώ πραγματικά να δω ότι πιο «καμένο» υπάρχει και να περνάω καλά χωρίς καμία ενοχή.
– Ποιο κομμάτι της καθημερινότητάς σου σε ενοχλεί περισσότερο;
H κίνηση στους δρόμους, πολλές φορές είναι μαρτύριο.
– Τι είναι ευτυχία;
Η βιολογική και ψυχική υγεία τόσο η δική μου όσο και των αγαπημένων μου ανθρώπων. Η συντροφικότητα, η δημιουργικότητα και κάποια χρήματα για να μπορούμε να πληρώνουμε τα πάγια μας έξοδα, να ταξιδεύουμε, να πίνουμε, να τρώμε, να συζητάμε και να γελάμε ή να κλαίμε.
– Ο αγαπημένος σου αστικός μύθος για την Αθήνα;
Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα, μάλλον γιατί δεν έχω συγκρατήσει και τίποτα.
– Ένα σημείο της Αθήνας που σε χτύπησε ο έρωτας κεραυνοβόλα;
Μια ταράτσα με θέα ενός σπιτιού στον Νέο Κόσμο.
– Ποιο είναι αυτό το στοιχείο που κάνει απλό έναν άνθρωπο (common people);
Το να ζει και να «παλεύει» πραγματικά για να ανταπεξέλθει σε όλα αυτά που βιώνουμε, οικονομικά, κοινωνικά, συναισθηματικά. Να καταλαβαίνει την αξία των μικρών στιγμών. Τα μάτια του και ο τρόπος που μιλάει για τον εαυτό του ακούγοντας παράλληλα τους άλλους να νιώθω ότι δείχνουν καλλιεργημένο άνθρωπο.
– Ποιον στίχο τραγουδιού θα έκανες γκράφιτι σε έναν τοίχο;
“Here we are now, entertain us”, από Nirvana. Είναι τελείως εσωτερική υποθεση.
– Ποια γνωστή ταινία θα ήθελες να έχει γυριστεί στην Αθήνα;
To “High Fidelity”! Δηλαδη βάλε ξέρω γω τον Τζον Κιούζακ ως ιδιοκτήτη ενός παλιού δισκοπωλείου στα Εξάρχεια, συνομιλίες με πελάτες που θα είναι γεμάτες γύρω από τη μουσική και τις σχέσεις—να αναλύει την ελληνική ροκ σκηνή, από τους Aphrodites Child και τους Socrates Drank the Conium μέχρι τους πιο σύγχρονους ήχους. Η μουσική που θα ακούγονταν θα περιελάμβανε αθηναϊκές και Ελληνικές indie μπάντες (με σχόλια από Jack Black, έπος), με αναφορές σε μουσικά γεγονότα που έχουν αφήσει το στίγμα τους στην πόλη. Το παθος του για την Λάουρα θα διαδραματίζονταν με φόντο το αθηναϊκο αστικό τοπίο, με αναπολήσεις και εξομολογήσεις σε καφέ και bar της Αθήνας. Και εννοείται οι top-5 λίστες, από το πιο αγαπημένο συγκρότημα μέχρι τις πιο καταστροφικές σχέσεις, θα είναι ο πυρήνας της ταινίας. Ωραίο θα ήταν…
– Τι προτιμάς να φωτογραφίζεις στην πόλη;
Σπάνια το κάνω, όταν το κάνω μου αρέσουν οι αυλές μονοκατοικιών σε σοκάκια… Ή παλιά εγκαταλελειμμένα κτίρια…
– Μια λέξη που σου έχει κολλήσει στο μυαλό σαν τσίχλα;
Δεν μου έρχεται κάτι…
– Είναι η Αθήνα μια πόλη που ξέρει να τα σπάει τη νύχτα;
Ναι, είναι. Έχω ταξιδέψει σε αρκετές μεγάλες πόλεις εκτός Ελλάδας και Αθήνα, Νέα Υόρκη και Βερολίνο είναι αυτές που δεν κοιμούνται, και τα σπάνε. Έτσι το έχω εισπράξει εγώ τουλάχιστον. Η Αθήνα τα σπάει την νύχτα, απλά ίσως όχι όσο έντονα όσο στα μέσα των 90s και στα 00s που την έζησα εγώ πιο έντονα.
– Tι σημαίνει για εσένα η φράση «Η πόλη ανάποδα»;
Την ανατροπή στην καθημερινότητα, μια στροφή από το αναμενόμενο, μια αλλαγή στη ρουτίνα και την πραγματικότητα της πόλης.
– Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που κάνεις πριν κοιμηθείς;
Να τσεκάρω το ξυπνητήρι γιατί γενικά ξυπνάω πολύ δύσκολα.
– Με τι ασχολείσαι αυτόν τον καιρό; Τι ετοιμάζεις και ποια είναι τα σχεδιά σου για το μέλλον;
Πέραν την καθημερινής μου εργασίας, στα μουσικά ετοιμάζουμε τις λεπτομέρειες της κυκλοφοριας του δεύτερου δίσκου των Sugar For The Pill, κοιτάω να μιλήσω για το πρώτο άλμπουμ Yellow Red και ταυτόχρονα γράφω ιδέες για το τρίτο album Sugar For The Pill και για το δευτερο album Yellow Red.
