Ο Πάνος Γεωργουλής γεννήθηκε στη Σπάρτη το 1984. Πρόκειται για έναν άνθρωπο γεμάτο ζωή, με εξαιρετικό χιούμορ και ευφυΐα που του αρέσει η παρέα, τα γέλια, οι ετυμολογίες των λέξεων, το θέατρο και καταπιάνεται με οτιδήποτε τον κάνει χαρούμενο και τον εξελίσσει.  Αποφοίτησε από το Νομικό Τμήμα της Σχολής Νομικών, Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάστηκε ως δικηγόρος από το 2012 έως το 2022, ενώ είναι φοιτητής του Τμήματος Ιστορίας και Θεωρίας της Τέχνης στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών.

Ταύτισε τα φοιτητικά του χρόνια με τη φοιτητική θεατρική ομάδα «Θεατροδίνη» και τους συντελεστές της, ενώ παράλληλα, συμμετείχε σε χοροθεατρικές παραστάσεις και συμμετείχε στην ποδοσφαιρική ομάδα της Σχολής του. Το έτος 2010 συμμετέχει στην παράσταση «Ποια είναι η Μαίρη κύριε Τσέχωφ;» με τη θεατρική ομάδα «Punkt». Το 2012 εντάσσεται στη νεοσυσταθείσα τότε θεατρική ομάδα του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών. Έκτοτε, παράλληλα με την άσκηση μάχιμης δικηγορίας, ασχολείται με την άθληση, τη συγγραφή και το χορό, ιδίως με τον ακροβατικό (από το 2019). Το Φεβρουάριο του  2022 εντάσσεται στη νεοσυσταθείσα ομάδα «Θεατρείς» και παρουσιάζουν την παράσταση «Αυτοί και τα παντελόνια τους», η οποία αποτελεί συρραφή σκηνών από έργα διάσημων συγγραφέων και πρωτότυπου συνδετικού κειμένου, το οποίο συγγράφει ο ίδιος από κοινού με τη σκηνοθέτη και συμπρωταγωνίστριά του Μαριλένα Μοραγλή. Συγγράφει επίσης μία εκ των δύο πρωτοτύπων σκηνών του έργου, την «Αγνή».

Η εκ νέου ενασχόλησή του με το θέατρο, αναδεικνύει μέσα του μια καταπιεσμένη δημιουργική πλευρά που πλέον απαιτεί να εκδηλωθεί. Από το Φθινόπωρο του 2022 αλλάζει τη ζωή του παύοντας να ασκεί εν τοις πράγμασι τη δικηγορία και ψάχνοντας τι πραγματικά τον κάνει ευτυχισμένο, στη δουλειά του, στην τέχνη, στους φίλους, στη ζωή του. Άλλωστε, κίνητρο για την ενασχόλησή του με το θέατρο, διαχρονικά, υπήρξε η ανάγκη του να ζήσει επί σκηνής όλες τις εναλλακτικές ζωές που η αναγκαστική εξειδίκευση του γεγονότος της γέννησής μας σε συγκεκριμένο χρονικό, χωρικό, κοινωνικό πλαίσιο του στέρησαν. Να πει όλα τα λόγια που δε λέγονται πια ή δε λέγονται ακόμα, να συρθεί ή να χοροπηδήξει σαν ζώο ή σαν ξωτικό, να περάσει την πύλη του θανάτου ή να δοκιμάσει πώς είναι να είσαι γυναίκα, σαν άλλος Τειρεσίας.

Πλέον θέλει να τελειώσει όλα τα βιβλία που έχει ξεκινήσει να γράφει (έστω ένα, ας είμαστε προσγειωμένοι), να εκδώσει τα ποιήματά του, να βρει τη δουλειά των ονείρων του. Ονειρεύεται, γελάει, έχει απίστευτη αδυναμία στα πειράγματα και στο κέφι, είναι ιδιότροπος και φιλοπερίεργος, του αρέσει ο χορός, οι εκδρομές, οι ταβέρνες, οι Queen και ο Κηλαηδόνης, η γλώσσα, οι καινούριοι άνθρωποι, η ευγένεια και το τακτ, λατρεύει τη φύση, την οποία αντιλαμβάνεται ως το σημαινόμενο πίσω από τις διάφορες θεότητες ως σημαίνοντα. Πιστεύει ακράδαντα ότι η αγάπη είναι η λύση σε κάθε πρόβλημα.

– Όταν ήσουν παιδί τι έλεγες ότι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Πέρα από τη φάση του πεντάχρονου εαυτού μου που ό,τι έβλεπα μου άρεσε (θα γίνω ψαράς, μανάβης, αστυνομικός, καπετάνιος, δάσκαλος κτλ), δεν είχα ποτέ συγκεκριμένη προτίμηση. Με μια αξιοθάυμαστη συνέπεια, συνεχίζω έκτοτε να αγνοώ παντελώς τι θα γίνω… όταν μεγαλώσω. Ενδεχομένως με μια απλοϊκή σκέψη (κατάλοιπο του πεντάχρονου εαυτού μου;) να πιστεύω ότι αν δεν αποφασίσω, δε θα μεγαλώσω!

– Ποιος είναι ο ιδανικός ήχος για ένα ξυπνητήρι;
Έχω για ήχο πουλάκια που κελαηδούν απαλά και νομίζω ότι είναι τέλειος. Ο ήχος της θάλασσας επίσης πιστεύω θα ήταν κατάλληλος.

– Τι μουσική θα έπρεπε να παίζουν τα μεγάφωνα του μετρό;
Η κλασική μουσική είναι μια πολύ δυναμική μουσική και, έστω και υποσυνείδητα, νομίζω ότι σε όλους επιδρά θετικά, ακόμα κι αν δεν είναι η πρώτη τους προτίμηση.

– Ποιο κομμάτι της Αθήνας σε εμπνέει πιο πολύ;
Μου αρέσει το κέντρο, ειδικά η περιοχή του Ψυρρή. Μου αρέσει η ποικιλομορφία του, η ιστορία του, το γεγονός ότι περπατιέται. Θεωρώ ότι είναι μια εικόνα τόσο άναρχη και πολυεπίπεδη, που δεν είναι εύκολο να τη βαρεθεί κανείς, αντιθέτως δίνει συνέχεια τροφή για παρατήρηση.

– Αν είχες τη δύναμη τι θα άλλαζες στην Αθήνα;
Την έλλειψη πρασίνου, τους δρόμους, τα πεζοδρόμια, το κυκλοφοριακό, την άναρχη δόμηση / στάθμευση / διαφήμιση / κατάληψη δημόσιου χώρου. Αλλά κυρίως, το πιο σημαντικό, την κατσούφικη έκφραση των ανθρώπων της.

– Τι θεωρείς μοντέρνο στην πόλη που ζεις;  

Δε χρειάζεται να πάει κανείς στο εξωτερικό για να διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει κάτι μοντέρνο στην Αθήνα, η οποία αδικεί αφ’ ενός την ιστορία της, αφ’ ετέρου τον εαυτό της ως πρωτεύουσα κράτους. Αρκεί μια βόλτα στα Τρίκαλα.

– Συμπλήρωσε τη φράση «Αθήνα σε αγαπάω αλλά…»
Μπα. Όταν τα «αλλά» είναι τόσα πολλά, μάλλον το πρώτο σκέλος της πρότασης δεν ισχύει!

– Ποιο είναι το ιδανικό σημείο της πόλης για να διαβάσεις ένα βιβλίο;
Σε ένα από τα πολύ όμορφα καφέ του κέντρου, στηριγμένος σε ένα πεύκο στου Φιλοπάππου, στον Εθνικό Κήπο.

– Ποιον διάσημο θα ήθελες να έχεις γείτονα;
Το Λεωνίδα Κουτσόπουλο. Χωρίς να τον γνωρίζω προσωπικά, μου φαίνεται ένας πολύ κουλ τύπος, με χιούμορ, που θα χαιρόμουν το πρωί να ανταλλάσσαμε καλημέρες ή να ψήναμε μαζί. Αν παίζει και καμμιά μπιρίμπα, ακόμα καλλίτερα!

– Τι αξιολογείς ως απαραίτητα στη δική σου “γεμάτη” ημέρα;
Τη γεμάτη μέρα την καταλαβαίνεις το βράδυ πριν κοιμηθείς, με μια λογική που θυμίζει λίγο Σόλωνα. Τον ύπνο σου πρέπει να τον κερδίζεις. Να έχεις αξιοποιήσει το σώμα σου και το μυαλό σου, να έχεις μάθει κάτι καινούριο, να έχεις γελάσει, να έχεις πει ένα «σ’ αγαπώ». Μια γεμάτη μέρα περιλαμβάνει μια έκπληξη, πειράγματα, σωματική δράση, έρωτα, γέλιο, επιτραπέζια, χορό, φίλους, καινούριες γνωριμίες, νοητικές προκλήσεις.

– Ποια απόλαυση κρύβει για εσένα τις περισσότερες ενοχές;
Δε νιώθω καμμία ενοχή σε καμμία απόλαυσή μου κι αυτό είναι σκέτη απόλαυση!

– Ποιο κομμάτι της καθημερινότητάς σου σε ενοχλεί περισσότερο;
Οι μετακινήσεις. Παρά το γεγονός ότι μετακινούμαι με μηχανή και ελαχιστοποιώ τον απαιτούμενο χρόνο, εξακολουθώ να τον θεωρώ χαμένο χρόνο.

– Τι είναι ευτυχία;
Η αγάπη είναι ο μόνος δρόμος που ξέρω για την ευτυχία.

– Ο αγαπημένος σου αστικός μύθος για την Αθήνα;
Η πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου!

– Ένα σημείο της Αθήνας που σας χτύπησε ο έρωτας κεραυνοβόλα;
Στου Ψυρρή..

– Ποιο είναι αυτό το στοιχείο που κάνει απλό έναν άνθρωπο (common people);
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην είναι απλός στην ουσία του. Όλοι μας πεινάμε και διψάμε, όλοι μας έχουμε τα άγχη και τις ανασφάλειές μας και καμία εξαιρετική δεξιότητα, πτυχίο, ιδιοτροπία, αναγνώριση, έγκλημα, δε σε απαλλάσσει από αυτά. Ταυτόχρονα, όλοι έχουμε την ευκαιρία να είμαστε οι πρωταγωνιστές της ζωής μας, να παίζουμε με το δικό μας τρόπο τα φύλλα που μας μοιράστηκαν, να επιλέγουμε. Απλοί άνθρωποι είναι όλοι αυτοί που η ιστορία δε βρίσκει κάποιον καλό λόγο να τους χωρέσει στα κατάστιχά της, αν και γράφεται από αυτούς και γι’ αυτούς.

– Ποιον στίχο τραγουδιού θα έκανες γκράφιτι σε έναν τοίχο;
“At the rainbow’s end and still I hear her own sweet song”, από το τραγούδι “All dead”, του sir Brian May των Queen. Μου αρέσουν τα ερωτικά γκράφιτι και τον θεωρώ έναν από τους πιο όμορφους και ερωτικούς στίχους.

– Ποια γνωστή ταινία θα ήθελες να έχει γυριστεί στην Αθήνα;
Το «Πριν το ξημέρωμα», με τους Ίθαν Χωκ και Ζιλί Ντελπί. Θεωρω ότι είναι η εντελώς κατάλληλη πόλη.

– Τι προτιμάς να φωτογραφίζεις στην πόλη;
Νεοκλασικά κτήρια, όμορφα καφέ, απόμερα δρομακια που δε θυμίζουν Αθήνα.

– Μια λέξη που σου έχει κολλήσει στο μυαλό σαν τσίχλα;
Τύχη.

– Είναι η Αθήνα μια πόλη που ξέρει να τα σπάει τη νύχτα;
Ίσως παλιότερα, δεν ξέρω. Υποστηρίζω το ρηθέν «τις ιστορίες τις γράφουν οι παρέες».

– Tι σημαίνει για εσένα η φράση «Η πόλη ανάποδα»;
Η πόλη με μια ανατρεπτική, σφαιρική ματιά.

– Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που κάνεις πριν κοιμηθείς;
Ιδανικά, ένα φιλί και μια αγκαλιά.

– Ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που διάβασες στο Olafaq πρόσφατα;
Η σχετικότητα της αλήθειας, η αυτοπαγίδευσή μας στην «απόλυτη» γνώση της και η μισαλλοδοξία στην οποία οδηγεί από την Εύα Αναστασιάδου.

– Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον; Τι ετοιμάζεις για τον επόμενο καιρό;
Την Κυριακή 9/4 ολοκληρώνονται οι παραστάσεις του θεατρικού έργου «Το μπορντέλο της μαντάμ Ρόζας» σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Λιακόπουλου. Με τη θεατρική ομάδα «Θεατρείς» ετοιμαζόμαστε για την παρουσίαση του νέου μας έργου, σε πιο νουάρ – αστυνομική διάθεση σε σχέση με το κωμικότερο έργο «Αυτοί και τα παντελόνια τους» που παρουσιάσαμε το χειμώνα και το οποίο ετοιμάζεται για καλοκαιρινή περιοδεία. Κοινός τόπος στα έργα που επιλέγει η ομάδα, ανεξαρτήτως δομής και ύφους, είναι η πρόθεση να προσφερθεί στο θεατή, πέρα από την αισθητική πληρότητα, η βάση για γόνιμη ενδοσκόπηση. Θα συμμετάσχω σε μια σπονδυλωτή ταινία 6 νέων δημιουργών, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Παναγιώτη Τσάγκα, στο πλαίσιο μιας πειραματικής απόπειρας των πτυχιούχων του film school του «μικρού πολυτεχνείου», η οποία αφορά κάποιες από τις γειτονιές της Αθήνας, με τίτλο «Οι γειτονιές είναι δέντρα». Θέλω να ολοκληρώσω το πρώτο μου βιβλίο, και είναι αστείο γιατί αφορά το χρόνο και η επίσημη δικαιολογία μου είναι ότι δεν τον βρίσκω!

 

➸ IΝΦΟ για το σκονάκι σου: Facebook, Instagram