Τη Μελίνα Νάτσιου την γνωρίζει όλη η πλατεία Αυδή, μιας που τα τελευταία χρόνια εργάζεται ως σερβιτόρα στον διάσημο Μπλε Παπαγάλο. Εκφραστική, χαρακτηριστική, αξέχαστη -όχι μόνο επειδή είναι ένα τρανς κορίτσι που κρατάει δίσκο και αυτό, πράγματι, είναι κάτι που, δυστυχώς, δεν βλέπουμε συχνά. Όπως έχει πει και η ίδια: «Η μοίρα μας είναι ή να αυτοκτονούμε ή να είμαστε sex workers». Η Μελίνα διαθέτει ένα βλέμμα πολύ συγκεκριμένο και κυριολεκτικά και μεταφορικά, πάνω στην ζωή της και την ζωή γενικώς.

Αυτή η περίοδος, το φετινό φθινόπωρο, την βρίσκει πολυάσχολη και ευτυχισμένη-ίσως καμιά φορά, αυτά τα δύο πηγαίνουν μαζί. Εκτός από τον Μπλε Παπαγάλο, διδάσκει μιούζικαλ στο θεατρικό εργαστήρι τΖΕΝεράλε Acting Studio του Μιχάλη Συριόπουλου. Τα μαθήματα απευθύνονται σε ερασιτέχνες και σε επαγγελματίες, σε οποιοδήποτε άτομο αγαπά να χορεύει, να τραγουδά και να παίζει.

Η Μελίνα είναι μποέμ και ροκ, είναι ανέμελη και συνάμα overthinker, καμιά φορά. Απολαμβάνει να ακούει ζωντανή μουσική σε μια ωραία ταβέρνα, της αρέσει να πίνει καφέ με φίλους, ίσως στο χέρι, κάνοντας παράλληλα και μια βόλτα στην πόλη, αγαπάει την τέχνη, το θέατρο, τον χορό-είναι η δουλειά της, από μια άποψη, αλλά από μία άλλη, πιο σημαντική, είναι κομμάτια του εαυτού και της ψυχής της.

Αυτός ο εαυτός, αυτή η ψυχή έχει περάσει από αρκετές φουρτούνες και ταξίδια, κι ακόμα φάρο δεν έχει δέσει. Η Μελίνα βρίσκεται σε διαρκείς αναζητήσεις. Αν την πετύχετε να τρέχει φουριόζα να πάρει παραγγελία, μην της πιάσετε κουβέντα. Αν όμως την πιάσετε στο σχόλασμα και έχει λίγο χρόνο, τότε θα κάνετε μαζί της μία κουβέντα που μάλλον θα θυμάστε για καιρό. Να, σαν αυτή που κάναμε και μαζί για το Olafaq.

– Όταν ήσουν παιδί τι έλεγες ότι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Έλεγα ότι θα γίνω ηθοποιός, αλλά δεν έλεγα πως ήθελα να ” γίνω” και γυναίκα.

– Ποιος είναι ο ιδανικός ήχος για ένα ξυπνητήρι;
Η ανάσα της σκυλίτσας μου στο πρόσωπο μου.

– Τι μουσική θα έπρεπε να παίζουν τα μεγάφωνα του μετρό;
Ρεμπέτικα και κλασική μουσική, εναλλάξ.

– Ποιο κομμάτι της Αθήνας σε εμπνέει πιο πολύ;
Τα κουτούκια και τα ταβερνάκια με ζωντανή μουσική.

– Αν είχες τη δύναμη τι θα άλλαζες στην Αθήνα;
Τη βρωμιά στα πεζοδρόμια και τους άστεγους. Η φτώχεια και η μιζέρια δεν αξίζουν σε κανέναν άνθρωπο. Δυστυχώς αυτό το κομμάτι της Αθήνας – που το βλέπεις σε κάθε γωνιά της πλέον- μου υπενθυμίζει πως από τύχη δεν είμαι άστεγη και πολύ εύκολα θα μπορούσα να βρίσκομαι στη θέση τους μελλοντικά.
Στην ίδια πόλη ζούμε. Γιατί αποκλείεται…;

– Τι θεωρείς μοντέρνο στην πόλη που ζεις;
Οτιδήποτε καινούργιο συνδυάζεται με το κλασικό.

– Συμπλήρωσε τη φράση «Αθήνα σε αγαπάω αλλά…»
…δε θα γίνουμε ποτέ κολλητές.

– Ποιο είναι το ιδανικό σημείο της πόλης για να διαβάσεις ένα βιβλίο;
Ένα οποιοδήποτε καφέ στο κέντρο, που ακούς παράλληλα τους ήχους της πόλης και έτσι ζωντανεύει η εικόνα αυτού που διαβάζεις.

– Ποιον διάσημο θα ήθελες να έχεις γείτονα;
Τον Τσαρλυ Τσάπλιν ή κάποιον που του μοιάζει.

– Τι αξιολογείς ως απαραίτητα στη δική σου “γεμάτη” ημέρα;
Μία αγκαλιά ή ένα φιλί ή ένα σ’ αγαπώ.
Οποιοδήποτε γλυκό μοίρασμα,
το βρίσκω βαθιά ανθρώπινο και απαραίτητο για την ψυχική υγεία.

– Ποια απόλαυση κρύβει για εσένα τις περισσότερες ενοχές;
Τα McDonald’s και το κουτσομπολιό.

– Ποιο κομμάτι της καθημερινότητάς σου σε ενοχλεί περισσότερο;
Η μετακίνηση στην πόλη.

– Τι είναι ευτυχία;
Σιγούρα ευτυχία δεν είναι να αποκτήσεις όσα επιθυμείς αλλά να ξέρεις να γλεντάς,
”Τα” όσα έχεις ”Με” όσα έχεις”.
Και έχει σημασία η σειρά.
Μόνο μη ρωτήσετε κανέναν αν τα καταφέρνει, και πρωτίστως εμένα σας παρακαλώ…

– Ο αγαπημένος σου αστικός μύθος για την Αθήνα;
Δεν ξέρω κανέναν αστικό μύθο.

– Ένα σημείο της Αθήνας που σας χτύπησε ο έρωτας κεραυνοβόλα;
Η Αθήνα ως πόλη είναι μια αντί-ερωτική τοποθεσία στο σύνολο της. Οι άνθρωποι της την κάνουν ερωτική και αυτό φαίνεται τα βράδια στα μπαράκια. Εκει νομίζω έχουμε ερωτευθεί οι περισσότεροι.

– Ποιο είναι αυτό το στοιχείο που κάνει απλό έναν άνθρωπο (common people);
Το ενδιαφέρον του για έναν άλλον απλό άνθρωπο.

– Ποιον στίχο τραγουδιού θα έκανες γκράφιτι σε έναν τοίχο;
“Μας” συζητάν δίχως γιατί κ όχι άδικα.

– Ποια γνωστή ταινία θα ήθελες να έχει γυριστεί στην Αθήνα;
Οι Oνειροπόλοι του Bertolucci.

– Τι προτιμάς να φωτογραφίζεις στην πόλη;
Εμένα στο μετρό ή στο ταξί.

– Μια λέξη που σου έχει κολλήσει στο μυαλό σαν τσίχλα;
ΟΚ.

– Είναι η Αθήνα μια πόλη που ξέρει να τα σπάει τη νύχτα;
Αν δεν ήξερε να τα σπάει τη νύχτα, δε θα ήταν υποφερτή τη μέρα. Είναι το φτιασίδι της η νύχτα με τα φώτα και τις μουσικές. Σα μια γυναίκα που φοράει μακιγιάζ για να αναδείξει αλλά και να κρύψει. Το βρίσκω τρομερά σεξυ αυτό αλλά και ευφυές.

– Tι σημαίνει για εσένα η φράση «Η πόλη ανάποδα»;
Κάτι νέο, φρέσκο που γεννιέται τώρα μου βγάζει η φράση. Επίσης υπάρχει ένα αριστερό ριζοσπαστικό σχήμα που θα κατέβει στις δημοτικές εκλογές με αυτό το όνομα. Δεν ξέρω αν κάνω διαφήμιση τώρα αλλά αυτό μου ήρθε ως εικόνα.

– Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που κάνεις πριν κοιμηθείς;
Βλέπω Τσάρλι Τσάπλιν.

– Ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που διάβασες στο Olafaq πρόσφατα;
Το άρθρο περί της χρήσης της έννοιας του φασισμού.

– Ποια είναι τα σχεδιά σου για το μέλλον; Τι ετοιμάζεις για τον επόμενο καιρό;
Εργάζομαι ως σερβιτόρα στον Μπλε Παπαγάλο και θα συνεχίσω εκεί και αυτή τη χρονιά. Παράλληλα θα διδάσκω μιούζικαλ στο θεατρικό εργαστήρι του Μιχάλη Συριόπουλου. Είμαι πολύ χαρούμενη για αυτήν τη συνεργασία κ ανυπομονώ να ξεκινήσουμε τα μαθήματα και μελλοντικά την παράσταση.