Κυνηγώντας τη φαντασία και το χρώμα η Μαριάννα Μπότη έφτασε από τα χρηματοοικονομικά να σπουδάζει στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Λονδίνο και να ασχολείται με τον ψηφιακό σχεδιασμό και τον κόσμο των τριών διαστάσεων.
Στο «παιδί της», το Studio Botti Ceramics στην Κυψέλη, η ιδέα πέρα από τον δημιουργική ενασχόληση με τον πηλό έχει να κάνει με το άνοιγμα της δραστηριότητας στην κοινότητα, το μοίρασμα του παιχνιδιού με το χώμα και τα υλικά του. Το να γεμίζει η ψυχή των ανθρώπων με τη χαρά του ψημένου υλικού, διευκολύνοντας όσους θέλουν να «γεννήσουν» ύλη να ξεπεράσουν αυτό που αρχικά φαίνεται αξεπέραστη δυσκολία.
Το OLAFAQ συνάντησε την Μαριάννα ένα μεσημέρι στο Παγκράτι και η καθιερωμένη ανάκριση των Common People πήγε κάπως έτσι.
-Όταν ήσουν παιδί τι έλεγες ότι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Ήθελα να γίνω σκηνοθέτης, τραγουδίστρια και ζωγράφος, ήθελα να είμαι μέσα στη σκηνή, αλλά να φτιάχνω και τη σκηνή γύρω μου. Ήθελα φαντασία, χρώμα και δημιουργία. Κι αυτό ακριβώς κατάφερα να κάνω ανοίγοντας το Botti Ceramics, να συνδυάσω όλα αυτά τα όνειρα, και να τα ζήσω στο δικό μου περιβάλλον, με τους δικούς μου ρυθμούς και χρωματισμούς. Ο χώρος μας είναι πολύχρωμος, γεμάτος ενέργεια και ελευθερία, είναι η σκηνή που φανταζόμουν σαν παιδί.
-Ποιος είναι ο ιδανικός ήχος για ένα ξυπνητήρι;
Τα χελιδόνια της Κέρκυρας. Είναι ένας ήχος που με γεμίζει εσωτερική γαλήνη. Τον απολαμβάνω κάθε φορά που επιστρέφω στον τόπο μου, κάτι που κάνω συχνά, γιατί η Κέρκυρα είναι πάντα μέσα μου. Εκεί νιώθω πως όλα αποκτούν ρυθμό πιο ανθρώπινο.
-Τι μουσική θα έπρεπε να παίζουν τα μεγάφωνα του μετρό;
Κάτι ανάμεσα σε ambient ήχους και μουσική διαλογισμού. Φαντάσου μια ολόκληρη πόλη που μετακινείται με ρυθμό αναπνοής αντί για άγχος.
-Ποιο κομμάτι της Αθήνας σε εμπνέει πιο πολύ;
Αυτό που σε αφήνει να είσαι ο εαυτός σου. Δεν είναι απαραίτητα ένας συγκεκριμένος τόπος, είναι κάθε γωνιά που δεν σου ζητάει να «ταιριάξεις». Εγώ έχω βρει αυτές τις γωνιές.
-Αν είχες τη δύναμη τι θα άλλαζες στην Αθήνα;
Θα ξερίζωνα τη διαφθορά. Θα ήθελα μια πόλη όπου οι νέοι δεν χρειάζεται να διαλέξουν ανάμεσα στην επιβίωση και στο όνειρο. Και φυσικά… πεζοδρόμια. Απλά, ασφαλή, βατά πεζοδρόμια.
–Τι θεωρείς μοντέρνο στην πόλη που ζεις;
Το «slow living» της Αθήνας, όταν υπάρχει. Μέσα στον ρυθμό και το χάος, κρύβεται μια τάση για επιστροφή στο ουσιαστικό. Μοιάζει σαν η πόλη να θέλει να ζήσει πιο συνειδητά, αλλά μερικές φορές ξεχνάει πώς.
-Συμπλήρωσε τη φράση «Αθήνα σε αγαπάω αλλά…»
Αλλά γιατί δυσκολεύεσαι τόσο να προσφέρεις στους νέους αυτό που τους αξίζει;
-Ποιο είναι το ιδανικό σημείο της πόλης για να διαβάσεις ένα βιβλίο;
Στο Πεδίον του Άρεως, με λίγο καφέ, μουσική στα ακουστικά και απαραίτητα αντικουνουπικό. Όταν οι ήχοι της πόλης εξασθενούν, μπορείς να χαθείς στις σελίδες.
-Ποιον διάσημο θα ήθελες να έχεις γείτονα;
T@ Grayson Perry. Θα ήθελα τη δύναμη και την τρέλα αυτού του ανθρώπου να ακουμπάνε τον τοίχο δίπλα μου. Τέχνη, ταυτότητα και αλήθεια, όλα μαζί, καθημερινά.
-Τι αξιολογείς ως απαραίτητα στη δική σου “γεμάτη” ημέρα;
Να ξυπνήσω χωρίς ξυπνητήρι. Έπειτα καλό σεξ, καλό φαγητό και παραγωγικότητα. Με αυτή τη σειρά, ναι. Να αισθάνομαι ότι υπάρχω στο σώμα μου και δημιουργώ με σκοπό.
-Ποια απόλαυση κρύβει για εσένα τις περισσότερες ενοχές;
Το ατελείωτο doom scrolling. Ξέρω πόσος χρόνος χάνεται, αλλά κάθε δευτερόλεπτο το απολαμβάνω. Αναρωτιέμαι τι έκαναν οι πρόγονοί μας χωρίς αυτόν τον μαγνήτη.
-Ποιο κομμάτι της καθημερινότητάς σου σε ενοχλεί περισσότερο;
Τα πρώτα λεπτά μετά το ξύπνημα, όταν πρέπει να ξεκινήσω τη μέρα. Είναι πάντα μια μάχη. Αλλά μόλις φορέσω την ποδιά μου, και λερώσω τα χέρια μου, γίνομαι άλλος άνθρωπος.
-Τι είναι ευτυχία;
Η υγεία. Η αγάπη. Η προσωπική, συνεχόμενη εξέλιξη. Η οικονομική ανεξαρτησία. Όλα αυτά μαζί, με συνέπεια, διάρκεια και ρίζες.
-Ο αγαπημένος σου αστικός μύθος για την Αθήνα;
Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, αλλά κάποτε είχα ακούσει για κάποιον εκκεντρικό τύπο που κυκλοφορούσε στην Κυψέλη με έναν κροκόδειλο ως κατοικίδιο. Μπορεί να ήταν και μεταφορά για κάτι άλλο. Μπορεί και όχι. Ευτυχώς, είμαστε μια όμορφη γειτονιά, γεμάτη ζωή, δημιουργικότητα, και χωρίς κροκόδειλους. Ή άλλους αστικούς μύθους… τέλος πάντων.
-Ένα σημείο της Αθήνας που σας χτύπησε ο έρωτας κεραυνοβόλα;
Σε ένα φεστιβάλ… Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα, αυτό είναι αρκετό για να το καταλάβει το άτομο που πρέπει. Πάντως, τα φεστιβάλ είναι μαγικά μέρη για να ερωτευτείς κεραυνοβόλα. Μακάρι να μπορούσα να ζήσω την ίδια στιγμή ξανά και ξανά.
-Ποιο είναι αυτό το στοιχείο που κάνει απλό έναν άνθρωπο (common people);
Η ανάγκη για αγάπη, ο φόβος της απομόνωσης, που υπάρχει σε όλους.
-Ποιον στίχο τραγουδιού θα έκανες γκράφιτι σε έναν τοίχο;
“Take your broken heart, make it into art.” Αυτό ακριβώς κάνουμε καθημερινά στο στούντιο με τους μαθητές και τους καλλιτέχνες. Ήταν και το πρώτο πόστερ που τυπώσαμε όταν ξεκινήσαμε, η κεραμική και η τέχνη ως μορφές ψυχοθεραπείας και έκφρασης. Πιστεύω βαθιά ότι μια σπασμένη καρδιά μπορεί να γεννήσει έντονα, όμορφα, αγνά και γεμάτα συναίσθημα έργα, και αυτό φαίνεται στην τέχνη μας.
-Ποια γνωστή ταινία θα ήθελες να έχει γυριστεί στην Αθήνα;
Το “Her” του Spike Jonze. Μια ήσυχη, τρυφερή Αθήνα του μέλλοντος, με χρωματιστούς τοίχους, ποδήλατα και σχέσεις που γεννιούνται από οθόνες. Πόσο κοντά είμαστε άραγε σε αυτό; Μπορεί να γίνει στην Αθήνα; Το θέλουμε; Είναι μια ταινία γεμάτη ερωτήσεις που με τρομάζουν λίγο, αλλά έχω και την περιέργεια να δω πώς θα ήταν, με ενδοιασμούς βέβαια.
-Τι προτιμάς να φωτογραφίζεις στην πόλη;
Την παρέα μου, όταν γελάμε όλοι μαζί αυθόρμητα. Στα καφέ, στις ταβέρνες, στο εργαστήριο, στα παγκάκια. Σε μέρη που η πόλη γίνεται σπίτι.
-Μια λέξη που σου έχει κολλήσει στο μυαλό σαν τσίχλα;
«Λόλα Λόλα Λόλα Λόλα», από το τραγούδι της Μαρίνας Σάττι.
-Είναι η Αθήνα μια πόλη που ξέρει να τα σπάει τη νύχτα;
Αν δεν ξέρει η Αθήνα, τότε ποια; Η νύχτα της έχει την ενέργεια του απρόβλεπτου. Αρκεί να είσαι πρόθυμος να χαθείς λίγο για να τη βρεις.
-Τι σημαίνει για εσένα η φράση «Η πόλη ανάποδα»;
Είναι μια πόλη αλλιώς. Ένα μεγάλο χωριό που έχει parking έξω από το σπίτι σου και από το σπίτι του κολλητού σου. Έχει πλατεία με κόσμο και χρόνο. Κανείς δεν δουλεύει υπερβολικά. Οι αποστάσεις είναι μικρές, οι σχέσεις μεγάλες.
-Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που κάνεις πριν κοιμηθείς;
Απαντάω «και εγώ». Είναι απλό, αλλά ποτέ ασήμαντο.
-Ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που διάβασες στο Olafaq πρόσφατα;
Διάβασα για την “July Theory”, την ιδέα πως ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει τον Ιούλιο, τον μήνα που το σύμπαν σε ωθεί να αφήσεις πίσω το παρελθόν και να ξεκινήσεις καινούρια κεφάλαια. Αυτή η σκέψη μου αρέσει γιατί δείχνει πως το καλοκαίρι είναι μια ευκαιρία για φως, αλλαγή και αποδοχή της ροής της ζωής. Ίσως όλα αυτά να προμηνύουν και μια νέα, ενδιαφέρουσα εξέλιξη στο εργαστήριο, από όσα έχω προγραμματίσει.
-Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον; Τι ετοιμάζεις για τον επόμενο καιρό;
Ονειρεύομαι να παντρέψω το χειροποίητο με την τεχνολογία, να φέρω πιο κοντά την κεραμική και το 3D printing. Όχι ως αντίθεση, αλλά ως συνύπαρξη. Μέσα από το στούντιο, θέλω να προσφέρω έναν χώρο που ενώνει παράδοση και καινοτομία. Ξέρω ότι όλα θέλουν τον χρόνο τους, το έχω ακούσει άπειρες φορές, κυρίως από την μαμά μου. Και όταν δουλεύεις με υλικά όπως ο πηλός, μαθαίνεις να περιμένεις.
