Σε ένα αυγουστιάτικο απόγευμα, εκεί όπου ο ήλιος ξεθωριάζει σαν αναμνήσεις που δεν έχουν ειπωθεί ακόμη, γεννήθηκε ένα κορίτσι με φωνή βελούδινη και ψυχή ηλεκτρισμένη. Η Κατερίνα Κυρμιζή δεν ήρθε στον κόσμο με θόρυβο· προσγειώθηκε τρυφερά σ’ ένα σπίτι που μιλούσε με νότες, όπου το ηλεκτρικό πιάνο έγινε κούνια και η ακουστική κιθάρα της ψιθύριζε ιστορίες προτού μάθει να μιλά. Η νονά της, η Ρίτα Σακελλαρίου, με το όνομά της σαν ευχή στην αγκαλιά, της χάρισε άθελά της το πρώτο σκηνικό μιας ζωής που θα κυλούσε ανάμεσα στο φως της σκηνής και στη σιγαλιά του στούντιο.
Στη Λάρισα, στην Ίο, στον Βόλο, κάθε τόπος ένα κεφάλαιο, κάθε μετακίνηση μια μεταμόρφωση. Όμως, ήταν η Αθήνα που τη φώναξε πίσω, υποσχόμενη κίνηση, ρυθμό και ένα συμβόλαιο με τη Virgin λίγο πριν η ηλικία της αγγίξει τον αριθμό είκοσι – ένα κορίτσι που πήγε να γίνει χορεύτρια, μα κατέληξε να χορεύει πάνω στα πεντάγραμμα.
Η Κατερίνα γράφει τραγούδια που μοιάζουν ανάλαφρα, μα κουβαλούν μέσα τους τη σοβαρότητα ενός βλέμματος που δεν βολεύεται στην επιφάνεια. Συνταιριάζει με λεπτότητα το ποπ με το έντεχνο, το τρυφερό με το βαθύ, σμιλεύοντας ήχους που δεν φωνάζουν, αλλά μένουν. Η μουσική της ταξίδεψε – κυριολεκτικά, αφού ο “Φάρος” του Νίκου Γρηγοριάδη άναψε φως στις άκρες του κόσμου. Παρ’ όλα αυτά, η ίδια παραμένει διακριτική, σχεδόν υπόγεια, σαν υπενθύμιση ότι οι αληθινές παρουσίες δεν χρειάζονται εξάρσεις.
Ωκεανίδα στη “Γοργόνα” της Μαρίζας Κωχ, δασκάλα σε μικρούς μουσικούς σπόρους, πρωτοεμφανιζόμενη στα Music Life Awards του ’98, συνεργάτις με τον Γιώργο Λάνθιμο στα πρώτα του βίντεο, σύντροφος ζωής και τέχνης του Νίκου Γρηγοριάδη. Με μια κόρη για να της θυμίζει τη μουσική της μέλλοντος, και μια ζωή που χωράει κιθάρα, ωδεία, παραγωγή, βίντεο, ποίηση, κάκτους και παραμύθια.
Η Κατερίνα Κυρμιζή δεν μεγάλωσε για να γίνει αληθινά παραμυθένια· απλώς δεν έπαψε ποτέ να είναι. Το OLAFAQ τη συνάντησε ένα μεσημέρι στο Παγκράτι και η καθιερωμένη ανάκριση των Common People πήγε κάπως έτσι.
– Όταν ήσουν παιδί τι έλεγες ότι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Ευτυχισμένη! Πολύ αργά στη ζωή μου κατάλαβα πως στη ζωή δεν ήρθαμε για να ευτυχίσουμε αλλά για να ζήσουμε και να μάθουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο!
-Ποιος είναι ο ιδανικός ήχος για ένα ξυπνητήρι;
Συνήθως ξυπνάω πριν το ξυπνητήρι, όμως νομίζω πως ο καλύτερος ήχος είναι το κελάηδισμα των πουλιών.
– Τι μουσική θα έπρεπε να παίζουν τα μεγάφωνα του μετρό;
Poppy Ackroyd και C418.
– Ποιο κομμάτι της Αθήνας σε εμπνέει πιο πολύ;
Το δρομολόγιο που κάνει το 550. Από το Π. Φάληρο έως τον Φάρο Ψυχικού.
– Αν είχες τη δύναμη τι θα άλλαζες στην Αθήνα;
Τα ΜΜΜ. Πρέπει να γίνουν ιπτάμενα ή, έστω, εμείς!
– Τι θεωρείς μοντέρνο στην πόλη που ζεις;
Τις ανθισμένες νεραντζιές κάθε άνοιξη!
– Συμπλήρωσε τη φράση «Αθήνα σε αγαπάω αλλά…»
…Αν αρχίζεις και μοιάζεις με τον βάνδαλο βουλευτή στην Εθνική Πινακοθήκη, ευχαριστώ δεν θα πάρω.
– Ποιο είναι το ιδανικό σημείο της πόλης για να διαβάσεις ένα βιβλίο;
Παντού αν το βιβλίο είναι καλό. Έχω διαβάσει αρκετές σελίδες σε παγκάκι στην πλατεία Κάνιγγος! Πάντως γενικά διαβάζω στα ΜΜΜ που χρησιμοποιώ πολύ γιατί δεν οδηγώ!
– Ποιον διάσημο θα ήθελες να έχεις γείτονα;
Ιδανικά τη μαύρη ζωγράφο Sonia Boyce, την εβραία φιλόσοφο Χάνα Άρεντ, την Αγγλίδα επιστήμονα Ρόζαλιντ Φράνκλιν, την Αμερικανίδα θεωρητικό και φεμινίστρια Τζούντιθ Μπάτλερ και την μάγισσα Ισλανδή των ήχων Björk, να τους φτιάχνω καφέ και πάστα-φλώρα, να κάθομαι σε μια γωνιά να τις ακούω να τα λένε και να κρατάω σημειώσεις!
– Τι αξιολογείς ως απαραίτητα στη δική σου “γεμάτη” ημέρα;
Αγκαλιές. Παίξιμό κιθάρας, διάβασμα, μια αναλαμπή μουσικής ή στιχουργικής, έμπνευσης.
– Ποια απόλαυση κρύβει για εσένα τις περισσότερες ενοχές;
Το να διαβάζω Harry Potter ή Fifty shades of Gray στα αγγλικά όταν είμαι χάλια!
– Ποιο κομμάτι της καθημερινότητάς σου σε ενοχλεί περισσότερο;
Το ότι πρέπει ξεδιάντροπα να αυτοπροβάλλομαι στα σόσιαλ κάτι που προσπαθώ να κάνω με χάρη και χιούμορ, για να υπάρχω μια και είμαι ανεξάρτητη καλλιτέχνιδα. Είναι η μόνη χαραμάδα καλλιτεχνικής ύπαρξης άλλωστε σε μια ανύπαρκτη μουσική βιομηχανία που έχει εξαρτήσει εξολοκλήρου την ολίγιστη ύπαρξή της από τη σκυλάδικη νύχτα και σε ένα ύποπτα πολωμένο από τα playlist τοπίo στα ερτζιανά.
– Τι είναι ευτυχία;
Να μου κρατά το χέρι ο Νίκος. Να οδηγεί στο άγνωστο και να ακούμε μουσικές. Να με αγκαλιάζει η κόρη μας Μυρτώ, και να μου λέει τη μέρα της, τα όνειρά της, τα μαθήματά της στο πανεπιστήμιο, τα νέα από τους φίλους της!
– Ο αγαπημένος σου αστικός μύθος για την Αθήνα;
Λυπάμαι που είμαι τόσο ξενέρωτη που δεν ξέρω να σου πω έναν.
– Ένα σημείο της Αθήνας που σε χτύπησε ο έρωτας κεραυνοβόλα;
Ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα μόνο μια φορά και στα δεκάξι μου και ζούσα τότε στο Βόλο. Διέσχιζα την πλατεία Ελευθερίας και ενώ έπρεπε να στρίψω αριστερά ακολούθησα το αγόρι που ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα στρίβοντας δεξιά. Κατάλαβα τι είχα κάνει πολλά τετράγωνα παρακάτω.
– Ποιο είναι αυτό το στοιχείο που κάνει απλό έναν άνθρωπο (common people);
Το χιούμορ κι ο αυτοσαρκασμός! Η ανοιχτότητα. Η συμπόνια.
– Ποιον στίχο τραγουδιού θα έκανες γκράφιτι σε έναν τοίχο;
«I don’t need anyone but a little love makes things better». Από το “Bang” των Blur.
– Ποια γνωστή ταινία θα ήθελες να έχει γυριστεί στην Αθήνα;
Πρώτη σκέψη: το “2012”! Να σκίζεται η Πανεπιστημίου στα δυο, να ρέει η λάβα και ο Cusack να τρέχει πανικόβλητος να σώσει τα παιδιά του! Δεύτερη σκέψη: το “Capernaoum”! Έχουμε δυστυχώς πολύ τρίτο κόσμο μέσα στη Δύση μας.
– Τι προτιμάς να φωτογραφίζεις στην πόλη;
Τα δέντρα. Το φεγγάρι πάνω από την τσιμεντένια πόλη. Graffiti. Λεπτομέρειες που έχουν λίγη ποίηση στην καρδιά τους.
– Μια λέξη που σου έχει κολλήσει στο μυαλό σαν τσίχλα;
Προφάνεια!
– Είναι η Αθήνα μια πόλη που ξέρει να τα σπάει τη νύχτα;
Δεν ξέρω! Υποθέτω πως ναι! Είμαι η πλέον αναρμόδια να απαντήσω. Δεν κυκλοφορώ! Ποτέ δεν κυκλοφορούσα τις νύχτες παρά μόνο για να παίξω τη μουσική μου. Είμαι κόρη τραγουδιστή. Η νύχτα και η ζωή της μου είναι παιδιόθεν απεχθής!
– Tι σημαίνει για εσένα η φράση «Η πόλη ανάποδα»;
Σημαίνει ότι σε ένα παράλληλο σύμπαν οι δρόμοι της πόλης αλλάζουν τις διαδρομές τους, τα σιντριβάνια στις πλατείες ποτίζουν όλες τις γλάστρες, οι πολυκατοικίες λένε παραμύθια, οι νεραντζιές στα πεζοδρόμια παίζουν μουσική και οι άνθρωποι είναι πλήρεις, αγαπημένοι κι ευτυχισμένοι ανεξάρτητα φυλής και σεξουαλικότητας.
– Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που κάνεις πριν κοιμηθείς;
Να βάλω το βιβλίο κάτω από το μαξιλάρι και να βγάλω τα γυαλιά μου.
– Ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που διάβασες στο Olafaq πρόσφατα;
Το ότι η AI είναι παρηγοριά για τη μοναξιά! Το δοκίμασα κι εγώ και έβαλα τα κλάματα που το Chat GPT μου απαντούσε πιο «ανθρώπινα» από τους ανθρώπους!
– Με τι ασχολείσαι αυτόν τον καιρό; Τι ετοιμάζεις και ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον;
Προς το παρόν κάνω πρόβες για την solo εμφάνισή (κλασική κιθάρα και φωνή) στην Τεχνόπολη, το Σάββατο 22/03, στις 8:30 στο πλαίσιο του εαρινού φεστιβάλ της ΕΔΕΜ, του οργανισμού πνευματικών δικαιωμάτων στιχουργών και συνθετών και είμαι σούπερ αγχωμένη γιατί το κοινό θα είναι κυρίως μουσικοί και καλλιτέχνες παρόλο που έχει ελεύθερη είσοδο. Επίσης κάνω πρόβες με τον Νίκο Γρηγοριάδη γιατί θα κάνουμε ένα ακουστικό Live -δυο κιθάρες δυο φωνές, στο Μουσικό Κουτί στο Μεταξουργείο την Κυριακή 30 Μαρτίου. Το μυαλό μου όμως είναι κουρδισμένο στο 3ο μέρος των «Κάκτων» μου και στην ηχογράφησή τους. Οι «Κάκτοι» είναι ένα εγχείρημα που ξεκίνησε το 2017 με το τραγούδι/βίντεο «Της καρδιάς μου οι κάκτοι». Συνεχίστηκε με την κυκλοφορία του ep «Κάκτοι Ι» το 2018 και του ep «Κάκτοι ΙΙ» του 2020. Ήδη έχουν κυκλοφορήσει 2 τραγούδια από το «Κάκτοι ΙΙΙ», το «Δε σ’ αντέχω» το Μάιο που μας πέρασε και το… καμένο «Όλα πάνω στο δέλτα» τον Νοέμβριο. Το λέω καμένο γιατί είναι ένα τραγούδι πείραμα -να βάλω στο στίχο όσες λέξεις με δέλτα μπορώ, ένα τραγούδι πείραγμα -αφού το δέλτα είναι στον δικό μου κόσμο μια μεταφορά για το αιδοίο, και ένας γυναικείος μονόλογος που καταφεύγει στο μαύρο χιούμορ, το όπλο των αδυνάτων άλλωστε – μια και το τραγούδι με το ανάλαφρο μουσικό περιτύλιγμα περιγράφει την πικρή διαχείριση μιας απιστίας. Γενικά είναι λίγο σουρεάλ και η πρόθεσή μου να τα συναρμόσω όλα αυτά, και το αποτέλεσμα!
