Έχοντας σπουδάσει την τέχνη της Δασοπονίας και ολοκληρώσει τις σπουδές του στη Δραματική Σχολή “Αρχή”, ο Γιώργος Βαλαής πορεύεται, από το 2000, στον μαγικό κόσμο του θεάτρου, είτε ως ηθοποιός είτε ως σκηνοθέτης. Ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της ομάδας blitz theatre group (2004-2019), όπου ανέλαβε την ευθύνη για τη σκηνοθεσία, τη δραματουργία, την υποκριτική και τη συγγραφή κειμένων σε όλες τις παραστάσεις της ομάδας. Ταξίδεψε σε πολλές πόλεις του εξωτερικού, φέρνοντας το όραμα του θεάτρου σε φεστιβάλ και σκηνές διαφορετικών πολιτισμών, βιώνοντας έτσι τι σημαίνει θέατρο εκτός των συνόρων, και πόσο μαγικά μπορεί να εξελιχθεί μια παράσταση.

Τα ταξίδια αυτά υπήρξαν ένα πολύτιμο κομμάτι της εμπειρίας του, μετρώντας 15 χώρες και πάνω από 140 παραστάσεις, όπου είτε σκηνοθέτησε είτε ερμήνευσε στην Ευρώπη και πέρα από αυτήν. Από το Βερολίνο μέχρι την Αθήνα και τη Ζυρίχη, σκηνοθέτησε παραστάσεις όπως το Housemade, τον Δράκο: μια performance για μια νοοτροπία, The Weather in Europe, και το Run: ένα σκηνικό δοκίμιο για την έλλειψη χρόνου.

Τελευταία, το πάθος του για το θέατρο τον οδήγησε στη διδασκαλία υποκριτικής, προσφέροντας τις γνώσεις και την εμπειρία του σε δραματικές σχολές και ανεξάρτητα σεμινάρια, μοιράζοντας την αγάπη του για την τέχνη με τους νέους καλλιτέχνες.

Το Olafaq τον συνάντησε στο Πάρκο Ελευθερίας και η καθιερωμένη ανάκριση των Common People κύλησε κάπως έτσι…

– Όταν ήσουν παιδί τι έλεγες ότι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;  
Απ’ ότι θυμάμαι ήθελα να γίνω πιλότος σε στρατιωτικό αεροσκάφος, έφτασα να διαβάζω ακόμα και το περιοδικό “Πτήση” που κυκλοφορούσε τότε. Γεννήθηκα σε ένα χωριό κοντά στη Λάρισα, η οποία έχει στρατιωτικό αεροδρόμιο, οπότε η θέα, αλλά περισσότερο ο ήχος των αεροπλάνων που έρχοταν από το πουθενά κάνοντας χαμηλές πτήσεις ήταν συγκλονιστικός. Οι τροχιές των αεροπλάνων και οι χαμηλές συχνότητες κάνανε τον ουρανό να τρίζει, λίγο μετά τα αεροπλάνα εξαφανιζόταν αλλά ο ήχος παρέμενε ακόμη στον αέρα. Δεν χρειάζεσαι και κάτι περισσότερο άμα είσαι παιδί για να ονειρευτείς. Ακόμη θυμάμαι τα μοντέλα A-7H Corsair και RF-104G Starfighter να διασχίζουν τον Θεσσαλικό κάμπο και να χάνονται πίσω από τα βουνά. Μετά μεγαλώνοντας, όταν κατάλαβα ότι θα έπρεπε να γίνω στρατιωτικός για να μου συμβεί αυτό, άλλαξα γνώμη.

– Ποιος είναι ο ιδανικός ήχος για ένα ξυπνητήρι;
Το τραγούδι “Διαστημόπλοια” από τον ΛΕΞ:
“Θες να ξυπνάω και να σου λέω καλημέρα
Να ΄χουμε κέφια σαν να μην ζούμε εδώ πέρα
Μαζί να κανονίζουμε ρεπό κάθε Δευτέρα
Να μετράμε διαστημόπλοια που διασχίζουν τον αέρα”.

– Τι μουσική θα έπρεπε να παίζουν τα μεγάφωνα του μετρό;
Εννοείται μόνο ambient μουσική. Έτσι για να πούμε κάποια ονόματα, Brian Eno-Music for Airports, Aphex Twin-Selected Ambient Works Volume II, KLF-Chill Out, William Basinski-Melancholia. Εγώ θα έβαζα τέτοια πράγματα. Απορώ γιατί δεν το κάνουν, έστω για μια ώρα την εβδομάδα, σαν ένα δώρο για τους ανθρώπους αυτής της πόλης που κάθονται και ακούνε περιμένοντας όλες αυτές τις ανούσιες πληροφορίες για έναν ανελκυστήρα σε έναν μακρινό σταθμό που βρίσκεται “προσωρινά εκτός λειτουργίας”.

– Ποιο κομμάτι της Αθήνας σε εμπνέει πιο πολύ;
Το κομμάτι της πόλης μεταξύ Πατησίων και Λιοσίων. Είναι σαν να έχει κατέβει ένα φτωχό “Blade Runner” στην Αθήνα. Δεν πιστεύω ότι είναι όμορφο, αλλά δεν μπορείς να το δεις πουθενά αλλού στην Αθήνα.

– Αν είχες τη δύναμη τι θα άλλαζες στην Αθήνα;
Την νοοτροπία των ανθρώπων να οδηγούν και να παρκάρουν τα μηχανάκια τους πάνω στα πεζοδρόμια. Το θεωρώ ανθρώπινη ξεφτίλα αυτό που κάνουν. Η πόλη δεν θα γίνει ποτέ δική σου αν δεν μπορείς να την περπατήσεις.

– Τι θεωρείς μοντέρνο στην πόλη που ζεις; 
Την νοοτροπία κάποιων ανθρώπων που επιμένουν να ονειρεύονται για το μέλλον.

– Συμπλήρωσε τη φράση «Αθήνα σε αγαπάω αλλά…»
Αθήνα σε αγαπάω αλλά έχεις αρχίσει να μεταμορφώνεσαι σε ένα θεματικό πάρκο, σε μια Disneyland για τουρίστες και digital nomads.

– Ποιο είναι το ιδανικό σημείο της πόλης για να διαβάσεις ένα βιβλίο;
Το διάβασμα θέλει ησυχία και συγκέντρωση, οπότε ένα καλό σημείο για να διαβάσεις είναι ο Εθνικός Κήπος, πιο συγκεκριμένα το σημείο όπου υπάρχει ένα τεράστιο κυπαρίσσι και μια πεσμένη μαρμάρινη κολώνα.

– Ποιον διάσημο θα ήθελες να έχεις γείτονα;
Τον Vincent Gallo.

– Τι αξιολογείς ως απαραίτητα στη δική σου “γεμάτη” ημέρα;
Να μιλήσω οπωσδήποτε στο τηλέφωνο με κάποιους ανθρώπους και δυστυχώς internet, καφές και τσιγάρα.

– Ποια απόλαυση κρύβει για εσένα τις περισσότερες ενοχές;
Να γυρνάω στο σπίτι μου μόνος.

– Ποιο κομμάτι της καθημερινότητάς σου σε ενοχλεί περισσότερο;  
Η χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς (κυρίως λεωφορεία και τρόλεϊ) είναι μια εισαγωγή στην χυδαιότητα της αστικής ζωής. Καταλαβαίνεις ξαφνικά και ακαριαία, σε τι κόσμο ζείς. Βλέπεις μια βάρβαρη επιβίωση κλεισμένη μέσα σε μια ζούγλα οχημάτων.

– Τι είναι ευτυχία;
Μια στιγμή που εξαφανίζεται και σε στοιχειώνει για την υπόλοιπη ζωή σου, μια στιγμή που κυνηγάς να συμβεί και επιτέλους έρχεται με όλα τα δώρα της για να εξαφανιστεί κι αυτήν.

– Ο αγαπημένος σου αστικός μύθος για την Αθήνα;
Ότι η πλατεία Μαβίλη είναι το πιο δροσερό μέρος το καλοκαίρι επειδή κατεβαίνει δροσιά από την Κηφισίας και φτάνει και στην Βασιλίσσης Σοφίας. Δεν ξέρω αν είναι διαδεδομένος αυτός ο μύθος αλλά μου τον έχουν πει πολλοί ταξιτζήδες. Δεν ισχύει, η Αθήνα είναι καμίνι το καλοκαίρι.

– Ένα σημείο της Αθήνας που σε χτύπησε ο έρωτας κεραυνοβόλα;
Το “Key” μπαρ.

– Ποιο είναι αυτό το στοιχείο που κάνει απλό έναν άνθρωπο (common people);
Η έλλειψη μεγαλομανίας, και το γεγονός ότι εκπαιδεύτηκε σε δημόσιο σχολείο, τα ιδιωτικά σχολεία καλλιεργούν άλλου είδους ανθρώπων, επίσης η έλλειψη απληστίας ως αποτέλεσμα μιας εκπαίδευσης.

– Ποιον στίχο τραγουδιού θα έκανες γκράφιτι σε έναν τοίχο;
Life’s so incomplete. Out on the street. Living in doom town.
Nothing will ever change. Remains the same. Living in doom town.

The Wipers – Doom Town

Πιστεύω ότι τα συνθήματα σε μια πόλη πρέπει να έχουν έναν μηδενισμό, οι πόλεις είναι έκπτωτες ουτοπίες.

– Ποια γνωστή ταινία θα ήθελες να έχει γυριστεί στην Αθήνα;
To “Alphaville” του Jean-Luc Godard.

– Τι προτιμάς να φωτογραφίζεις στην πόλη;
Τα κτίρια που σκεπάζονται σιγά σιγά από φυτά.

– Μια λέξη που σου έχει κολλήσει στο μυαλό σαν τσίχλα;
Η λέξη νόημα. «Δεν ξέρω αν έχει νόημα να…». «Έχει νόημα να πάμε προς…». «Δεν βγάζει νόημα!».

– Είναι η Αθήνα μια πόλη που ξέρει να τα σπάει τη νύχτα;
Ναι, πάντα υπάρχουν διαθέσιμοι άνθρωποι και μέρη στην Αθήνα για να τα σπάσεις την νύχτα, η Αθήνα δεν κλείνει ποτέ τα ρολά της, η Αθήνα δεν είναι Ζυρίχη.

– Tι σημαίνει για εσένα η φράση «Η πόλη ανάποδα»;
Σημαίνει να βλέπεις κάποιες δυνατότητες στην πόλη που θα μπορούσαν να συμβούν εξίσου καλά με αυτές που ήδη συμβαίνουν. Να χάνει η πόλη των φοκσιοναλισμό της, συνέβη τον Δεκέμβριο του 2008, τον Φεβρουάριο του 2012 και την περίοδο της καραντίνας του κορονοϊού.

– Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που κάνεις πριν κοιμηθείς;
Διαβάζω βιβλία.

– Ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που διάβασες στο Olafaq πρόσφατα;
Κάποιες συνεντεύξεις έχουν πάντα ενδιαφέρον, αλλά και πολλά άρθρα μου αρέσουν, ξεχωρίζω τυχαία τα άρθρα της Χριστιάνας Στυλιανού, και τα άρθρα με τα 50 καλύτερα ambient άλμπουμ όλων των εποχών και τα 50 σπουδαία techno άλμπουμ όλων των εποχών.

– Με τι ασχολείσαι αυτόν τον καιρό; Τι ετοιμάζεις και ποια είναι τα σχεδιά σου για το μέλλον;
Ανεβάζουμε μαζί με τους συνεργάτες μου την παράσταση “I AM FALLING IN LOVE”, μια αποσυναρμολόγηση της Δωδέκατης Νύχτας του Σαίξπηρ στο Δημοτικό Θέατρο Πειραια για 15 παραστάσεις, από 18 Σεπτεμβρίου μέχρι 6 Οκτωβρίου. Η παράσταση αφηγείται τις περιπέτειες των συναισθημάτων των βασικών ηρώων του έργου. Την ένταση που σου συμβαίνει, όταν είσαι ερωτευμένος. Μετά θα κάνω μια παράσταση για το γεννεαλογικό χάσμα που υπάρχει μεταξύ της γενιάς Χ και της γενιάς Ζ, είναι μια παράσταση για το χάσμα που έχει δημιουργήσει η επιτάχυνση της τεχνολογίας και η υποχώρηση της pop κουλτούρας όπως την γνωρίζαμε, πάνω στην αντίληψη της πραγματικότητας των δύο διαφορετικών γενεών και ταυτόχρονα μια ημιτελής ιστορία της Ελλάδας.

 

➸ ΙΝΦΟ για το σκονάκι σου: Facebook | Instagram | “I AM FALLING IN LOVE” στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

 

 

 

 

 

 

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News