Ο Γιάννης αστράφτει και βροντάει πάνω στην σκηνή του θεάτρου, γράφει καταπληκτικά στον φακό και τραβάει όλα τα βλέμματα. Πότε πάψαμε να κάνουμε λόγο για την ομορφιά, την αδιαπραγμάτευτη, την «άμα τη εμφανίσει» αισθητή και κατανοητή; Από κοντά, είναι συνεσταλμένος, προσεκτικός, διακριτικός. Κρατά ενέργεια για την υποκριτική του, δεν μπολιάζει με τέχνη την ζωή όλη την ώρα. Κρατάει χαμηλούς τόνους, είναι συγκροτημένος, δεν φορά ψεύτικη τρέλα, ούτε εμφορείται από κάποια «θεία ορμή», καταρρίπτει λοιπόν άφθονα κλισέ από όσα επικρατούν-και αρκετά ισχύουν!-για τους ηθοποιούς.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στα βόρεια προάστιατης Αθήνας, τότε που ήταν σαν χωριό. Εκτός από υποκριτική, σπούδασε Πληροφορική την οποία εξασκούσε συμπληρωματικά μέχρι πρόσφατα-αλλά, πάει, τέλειωσε με αυτήν, ο χρόνος είναι παρελθών κι αυτό τον χαροποιεί. Οι μεταπτυχιακές σπουδές στην Πληροφορική, αλλά και η πρώτη επαγγελματική εμπειρία, τον οδήγησαν να ζήσει 4 χρόνια στο αγαπημένο Bristol της Αγγλίας. Γύρισε όμως πίσω στην Ελλάδα, ακολουθώντας την καρδιά του, το θέατρο και σπούδασε στο Θέατρο Τέχνης «Καρόλου Κουν». Κάπως έτσι, ο Γιάννης Ασκάρογλου ακολούθησε ένα όνειρο που το βασάνιζε (και τον βασάνιζε) καιρό. Αποφοίτησε το 2013, ξεκινώντας να δουλεύει στο θέατρο, αλλά και στην τηλεόραση. Έκτοτε, δεν σταμάτησε να κάνει αυτό που τόσο αγαπά. Στους ενδιάμεσους χρόνους, ρεμβάζει στου Φιλοπάππου, κάνει ποδήλατο, επιτρέπει στην πόλη να τον γοητεύει και προσπαθεί να παραμένει ριζοσπαστικά τρυφερός.
Ο λόγος στον ίδιο τον Γιάννη Ασκάρογλου, λοιπόν.
– Όταν ήσουν παιδί τι έλεγες ότι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Σε ηλικία Δημοτικού έχουν παρελάσει διάφορες ιδέες: από ποιητής μέχρι αστυνομικός (ως μέσο απονομής δικαιοσύνης, κατά την παιδική αθωότητα). Έχοντας περάσει χρόνια μετεωρισμού και σχετικού άγχους, με περιορισμένα ερεθίσματα, την αναζήτηση αυτή την έχω αποδεχθεί πια, σαν διαφορετικές εκδηλώσεις, γιατί μάλλον ο πυρήνας είναι πιο σημαντικός.
– Ποιος είναι ο ιδανικός ήχος για ένα ξυπνητήρι;
Ο ήχος των πουλιών, το θρόισμα των δέντρων, ένα τραγούδι αγαπημένου/-ης.
– Τι μουσική θα έπρεπε να παίζουν τα μεγάφωνα του μετρό;
Κλασσική, μήπως και επιστρέψουμε σε μια πιο ενδιαφέρουσα ποικιλία ρυθμών από τη μονοτονία της ταχύτητας
– Ποιο κομμάτι της Αθήνας σε εμπνέει πιο πολύ;
Σημεία στο λόφο του Φιλοπάππου, για τις μνήμες που έχω μοιραστεί και αυτές που θα μοιραστώ.
– Αν είχες τη δύναμη τι θα άλλαζες στην Αθήνα;
Δυστυχώς η λίστα θα ήταν μεγάλη… Θα αρκεστώ, για τώρα, σε δύο: θα έφτιαχνα μεγάλα πάρκα και θα έδιωχνα το φόβο του Άλλου. Η Αθήνα είναι μεγάλη πόλη για να γνωρίζει τον εαυτό της.
– Τι θεωρείς μοντέρνο στην πόλη που ζεις;
Αναρωτιέμαι: Είναι μοντέρνοι οι πραγματικά διαθέσιμοι άνθρωποι, με ανοιχτούς ορίζοντες πέρα από τσιμεντένιες κοινωνικές επιταγές; Οι άνθρωποι που αγαπούν την πόλη τους, όχι ως την καλύτερη, αλλά ως τη δική τους; Είναι μοντέρνες οι παρέες που τραγουδούν και χορεύουν σε απόμερα μπαρ και πάρκα;
– Συμπλήρωσε τη φράση «Αθήνα σε αγαπάω αλλά…»
…η γοητεία σου είναι ιλιγγιώδης και παρασύρομαι εύκολα.
– Ποιο είναι το ιδανικό σημείο της πόλης για να διαβάσεις ένα βιβλίο;
Στη σκιά ενός δέντρου, μακριά από ήχους της πόλης
– Ποιον διάσημο θα ήθελες να έχεις γείτονα;
Τον Leonardo da Vinci, ‘καθολική’ (universalis) γειτονία.
– Τι αξιολογείς ως απαραίτητα στη δική σου “γεμάτη” ημέρα;
Βαθιές αναπνοές, κάτι να με εκπλήξει και να συναντήσω, δια ζώσης, ένα αγαπημένο πρόσωπο.
– Ποια απόλαυση κρύβει για εσένα τις περισσότερες ενοχές;
Η ραθυμία, αν και τελευταία οι απολαύσεις αγνοούν τις ενοχές.
– Ποιο κομμάτι της καθημερινότητάς σου σε ενοχλεί περισσότερο;
Το πρωινό ξύπνημα. Και οι μετακινήσεις, αν και απολαμβάνω τις ποδηλατικές μου διαδρομές.
– Τι είναι ευτυχία;
Δεν ξέρω. Ίσως κρύβεται ή αποκαλύπτεται στην κάθε στιγμή, ανάμεσα σε αυτήν που χάθηκε και σε αυτήν που έρχεται.
– Ο αγαπημένος σου αστικός μύθος για την Αθήνα;
Οι υπόγειες στοές της Αθήνας. Μία είσοδος ίσως να βρίσκεται και κοντά στο σπίτι μου, στο σκεπασμένο ποτάμι του Ιλισού.
– Ένα σημείο της Αθήνας που σε χτύπησε ο έρωτας κεραυνοβόλα;
Στα στενάκια της Πλάκας.
– Ποιο είναι αυτό το στοιχείο που κάνει απλό έναν άνθρωπο (common people);
Η ιδέα που έχουν για τον εαυτό τους και η αγάπη τους για τον άνθρωπο, τον όποιο άνθρωπο.
– Ποιον στίχο τραγουδιού θα έκανες γκράφιτι σε έναν τοίχο;
Κι αν βαρεθεί η ψυχούλα μου, να ‘ρθεις να μου την πάρεις
για να κοιτάει από ψηλά, του κόσμου τη ραστώνη
να ξεχαστεί σαν των βουνών, το περσινό το χιόνι
– Ποια γνωστή ταινία θα ήθελες να έχει γυριστεί στην Αθήνα;
«Dogville»… σαν σε ένα μεγάλο επίπεδο χωριό.
– Τι προτιμάς να φωτογραφίζεις στην πόλη;
Κυρίως ”απλούς ανθρώπους”, βιαστικούς ή μη. Και λεπτομέρειες που μας ξεφεύγουν…
– Μια λέξη που σου έχει κολλήσει στο μυαλό σαν τσίχλα;
Ριζοσπαστική τρυφερότητα (αφιερωμένο σε αγαπημένους / -ες που ξέρουν).
– Είναι η Αθήνα μια πόλη που ξέρει να τα σπάει τη νύχτα;
Ξέρει, αλλά γιατί δεν τα σπάει και την ημέρα; Γιατί περιμένουμε την νύχτα για να ακολουθήσουμε την ελευθερία μας;
– Tι σημαίνει για εσένα η φράση «Η πόλη ανάποδα»;
Το ιδιωτικό να γίνει δημόσιο και αντιστρόφως. Ένα σαλόνι στη μέση της πλατείας και ένα διαμέρισμα ως ανοιχτός τόπος συνάντησης.
– Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που κάνεις πριν κοιμηθείς;
Βάζω ξυπνητήρι ή διαβάζω, αλλά λίγο…γιατί ο Μορφέας αγκαλιάζει και το βιβλίο.
– Ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που διάβασες στο Olafaq πρόσφατα;
Το άρθρο «Είναι OK μερικές φορές να κοιτάμε την πάρτη μας» ομολογώ πως συντονίστηκε λίγο με τη καρδούλα μου.
– Ποια είναι τα σχεδιά σου για το μέλλον; Τι ετοιμάζεις για τον επόμενο καιρό;
Ακολουθώ με χαρά αυτά που έχουν ήδη δρομολογηθεί για τη σεζόν που μόλις ξεκίνησε: συνέχεια του ταξιδιού της αγαπημένης παράστασης «Περιοδεύων Θίασος» της Ελεάνας Γεωργούλη από Οκτώβρη, δημιουργικές βουτιές στο πρωτότυπο project «Παρ’ αγνώστων» της Ζωής Δρακοπούλου και συνέχεια των γυρισμάτων της σειράς «Παράδεισος των Κυριών» στον Alpha.
