Η Αλέγια Παπαγεωργίου είναι σκηνογράφος και new media καλλιτέχνιδα με έδρα την Αθήνα. Έχει σπουδάσει Interior Design (BA) στο Κολλέγιο Βακαλό Art & Design / University of Derby (UK), Σκηνογραφία (MA) στο Royal Central School of Speech and Drama του University of London (UK), ενώ έχει παρακολουθήσει και το MA Art Science στο Royal Academy of Art, The Hague (NL).
Εργάζεται ως σκηνογράφος, ενδυματολόγος και video artist στο χώρο του θεάτρου, του σινεμά και της performance, ενώ δημιουργεί και site-specific εγκαταστάσεις. Η δουλειά της συνδυάζει διάφορα μέσα όπως το βίντεο, τη φωτογραφία, τον φωτισμό, το projection mapping, την επεξεργασία ήχου, το electronics hacking, τη γλυπτική, τη ζωγραφική και οποιαδήποτε άλλη τεχνική απαιτείται για να υποστηρίξει την εκάστοτε εργασία. Η εργασιακή της εμπειρία συμπεριλαμβάνει τη συμμετοχή της στην παγκόσμια πρεμιέρα του έργου του Έντουαρντ Μποντ “Dea” στο Sutton Theatre (UK), παραγωγές του Εθνικού Θεάτρου της Ελλάδας, της Μπιενάλε της Αθήνας, του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, του Commedie de Reims (Γαλλία), καθώς και τη συμμετοχή της σε διάφορες εικαστικές εκθέσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό. Έχει συνεργαστεί με σκηνοθέτες όπως ο Κ. Ρήγος, Γ. Παπαγεωργίου, Γ. Κουτλής, Κ. Μαρκουλάκης, Γ. Πέτρου, Α. Μπινιάρης, Δ. Λιγνάδης, Γ. Κακλέας, Σ. Σπυράτου, Α. Παπαγεργίου, Ε. Μπίρμπα, Ε. Καρακούλη, Θ. Τοκάκης, S. Okunev, Rootlessroot κ.α.
Μεγαλώνοντας με τα δυτικά πρότυπα για το τι θεωρείται εύλογη ή λογική συμπεριφορά, ακολούθησε όλα τα βήματα που οδηγούν “με ασφάλεια” σε μια επιτυχημένη και ευτυχισμένη ζωή. Γρήγορα όμως άρχισε να ενδιαφέρεται για τον πειραματισμό και το παιχνίδι ενάντια στη λογική της καθημερινότητας. Σε έναν κόσμο γεμάτο ορθολογισμό, πολιτική ορθότητα και διαρκές άγχος για επιτυχίες και οικονομική υπεροχή, αυτές οι μικρές στιγμές “παιχνιδιάρικης σύγχυσης” μπορεί να είναι το κλειδί για τη συνειδητοποίηση του παράλογου ως κάτι που είναι ουσιώδες και συναρπαστικό.
Η Αλέγια χρησιμοποιεί τον εαυτό της, ή τον καθρέφτη του εαυτού της, και επιλέγει ενέργειες, πρακτικές ή καθημερινά υλικά που γίνονται σύμμαχοί της σε μια διαδρομή προς την αυτογνωσία, τη δημιουργία και τη διεύρυνση της αντίληψης. Τέτοιοι ρόλοι την απασχολούν ιδιαίτερα, διεγείρουν τη φαντασία και το ενδιαφέρον της και την παρακινούν να αναζητήσει νέους τρόπους μελέτης για να τους προσεγγίσει, να συγκριθεί ή να κοντραριστεί μαζί τους. Αντιμετωπίζει το ανθρώπινο σώμα (το δικό της σώμα) ως τόπο επιθυμίας, φαντασίας και υποταγής. Για την Αλέγια, η τέχνη είναι ένας διάλογος που δημιουργείται με ό,τι υπάρχει βαθιά μέσα μας (και δύσκολα μπορούμε να αντιληφθούμε ή να περιγράψουμε) και με ό,τι υπάρχει γύρω και έξω από εμάς.
Η ανάκριση της ομάδας του Olafaq πάει κάπως έτσι:
– Όταν ήσουν παιδί τι έλεγες ότι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Στην αρχή ήθελα να γίνω πιγκουίνος επειδή είχα διαβάσει πως οι αρσενικοί πιγκουίνοι είναι αυτοί που κάθονται με το αυγό μέχρι να σπάσει και οι θηλυκοί είναι ελεύθεροι «και πάνε βόλτες». Μετά κατάλαβα πως αυτό είναι αδύνατον και ήθελα να γίνω πωλήτρια ρούχων. Στο γυμνάσιο αυτό μετατοπίστηκε στην επιθυμία και στην ανάγκη μου να ασχοληθώ με καλλιτεχνικές δραστηριότητες.
– Ποιος είναι ο ιδανικός ήχος για ένα ξυπνητήρι;
Κανένας! Αλλά, αν πρέπει να απαντήσω κάτι οπωσδήποτε, θα πω ο ήχος της θάλασσας.
– Τι μουσική θα έπρεπε να παίζουν τα μεγάφωνα του μετρό;
Πιάνο, ασφαλώς. Κάτι από Κλοντ Ντεμπισί.
– Ποιο κομμάτι της Αθήνας σε εμπνέει πιο πολύ;
Το Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών, στο Μετς. Είναι μια υπαίθρια γλυπτοθήκη. Παρασύρομαι από τις λεπτομέρειες, την ηρεμία του, τις απρόβλεπτες διαδρομές του.
– Αν είχες τη δύναμη τι θα άλλαζες στην Αθήνα;
Αυτή η πόλη αλλάζει μόνη της, βρίσκεται μοιραία, όπως και κάθε μεγαλούπολη, σε μια διαδικασία μεταμόρφωσης. Δεν θα άλλαζα κάτι, περισσότερο προσπαθώ να διακρίνω πώς αλλάζει από μόνος του ο αστικός ιστός. Εχει ενδιαφέρον αυτό, και για τη δουλειά μου.
– Τι θεωρείς μοντέρνο στην πόλη που ζεις;
Ένα μέρος της νεότερης γενιάς των ανθρώπων της.
– Συμπλήρωσε τη φράση «Αθήνα σε αγαπάω αλλά…»
Αθήνα σε αγαπώ . & –
– Ποιο είναι το ιδανικό σημείο της πόλης για να διαβάσεις ένα βιβλίο;
Ο πάνω όροφος του καφέ «Foyer» που βρίσκεται δίπλα από το Θέατρο Ρεξ στην οδό Πανεπιστημίου.
– Ποιον διάσημο θα ήθελες να έχεις γείτονα;
Τον ποιητή, Οδυσσέα Ελύτη.
– Τι αξιολογείς ως απαραίτητα στη δική σου “γεμάτη” ημέρα;
Τον πρωινό καφέ και ένα χαμόγελο, ό,τι και αν συμβαίνει.
– Ποια απόλαυση κρύβει για εσένα τις περισσότερες ενοχές;
Περνώντας τον χρόνο μου σε ανθρώπινους ρυθμούς χωρίς να με συνοδεύει ο πυρετός μιας καλλιτεχνικής παραγωγής (ενώ μάλιστα το συγκεκριμένο εγχείρημα είναι εν εξελίξει).
– Ποιο κομμάτι της καθημερινότητάς σου σε ενοχλεί περισσότερο;
Τα τόσα πολλά αυτοκίνητα στην πόλη, κυρίως στο κέντρο της Αθήνας, οι κόρνες, οι φωνές, τα κλειστά πεζοδρόμια. Το να κοιτάω το τηλέφωνό μου και να βλέπω μηνύματα και κλήσεις που αφορούν κυρίως τη δουλειά. Επίσης, το όχι και τόσο καλό δίκτυο συγκοινωνίας και κάνει όλες τις μετακινήσεις χρονοβόρες, αν δεν διαθέτεις αυτοκίνητο.
– Τι είναι ευτυχία;
Μία (αυθόρμητη) αγκαλιά!
– Ο αγαπημένος σου αστικός μύθος για την Αθήνα;
Η θεωρία πως η πόλη των Αθηνών συνδέεται με υπόγειες στοές οι οποίες έχουν τρεις βασικές πύλες–εισόδους. Η πρώτη φημολογείται ότι βρίσκεται στη λεγόμενη «φυλακή του Σωκράτη» στην Ακρόπολη, και οι άλλες στη Ρώσικη Εκκλησία στην οδό Φιλελλήνων και πίσω από το πέταλο στο Καλλιμάρμαρο.
– Ένα σημείο της Αθήνας που σας χτύπησε ο έρωτας κεραυνοβόλα;
Στα Κάτω Πετράλωνα, Αλκμήνης και Ηούς.
– Ποιο είναι αυτό το στοιχείο που κάνει απλό έναν άνθρωπο (common people);
Η απροσποίητη ευγένεια.
– Ποιον στίχο τραγουδιού θα έκανες γκράφιτι σε έναν τοίχο;
Από το τραγούδι των Manic Street Preachers “And if you tolerate this then your children will be next…”
– Ποια γνωστή ταινία θα ήθελες να έχει γυριστεί στην Αθήνα;
Το «V for Vendetta» (παρότι, προφανώς, όλο το σκηνικό είναι εντελώς Λονδρέζικο).
– Τι προτιμάς να φωτογραφίζεις στην πόλη;
Τις αντανακλάσεις.
– Μια λέξη που σου έχει κολλήσει στο μυαλό σαν τσίχλα;
Η λέξη «αλίμονο» (με μια δόση ειρωνείας).
– Είναι η Αθήνα μια πόλη που ξέρει να τα σπάει τη νύχτα;
Βεβαίως! Τα σπάει και την ημέρα ωστόσο.
– Tι σημαίνει για εσένα η φράση «Η πόλη ανάποδα»;
Δύσκολη ερώτηση αυτή. Δεν ξέρω, ασυναίσθητα μου έρχεται στο μυαλό ο τίτλος ενός βιβλίου του ποιητή Νίκου Ερηνάκη. «Σύντομα όλα θα καίγονται και θα φωτίζουν τα μάτια σου». Αυτός. Ή, μάλλον, αυτή η εικόνα.
– Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που κάνεις πριν κοιμηθείς;
Συνήθως ανταλλάσσουμε αστεία memes με τη φίλη μου Εβελίνα.
– Ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που διάβασες στο Olafaq πρόσφατα;
Ένα άρθρο για το πόσο πόσιμο νερό έχει μείνει στον πλανήτη μας…
– Ποια είναι τα σχεδιά σου για το μέλλον; Τι ετοιμάζεις για τον επόμενο καιρό;
Στο άμεσο μέλλον, μπροστά μου, έχω την υλοποίηση του νέου εικαστικού μου project σε συνεργασία με τον ηθοποιό Γιώργο Χρυσοστόμου, την καινούργια παραγωγή των Rootless Root ως συνεργάτιδα του Πάρι Μέξη στη σκηνογραφία και στα κοστούμια, η οποία θα παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Αθηνών στην Πειραιώς 260, αλλά και την παρουσίαση του έργου μου «Fragile» στο Patras Art Festival τον προσεχή Ιούλιο.
