Μέσα στις σκιές που καθρεφτίζουν μνήμες και φαντασιώσεις, το “An UMBRA Story” του Άγγελου Παπαδόπουλου αναδύεται σαν μια ποιητική εξερεύνηση της εγγύτητας. Σε αυτή τη χορογραφική σύνθεση για δύο περφόρμερ, η σκιά –umbra στα λατινικά– μετατρέπεται σε ζωντανό πνεύμα, μια παρατεταμένη παρουσία που γλιστρά ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι.
Με αυτή την παράδοξη ιστορία αγάπης, ο χορογράφος, performer και σκηνοθέτης μεταφέρει το queer ως διάλογο, το Brazilian jiu jitsu ως χορογραφικό τελετουργικό έντασης, και το βλέμμα ως την πρώτη και πιο βαθιά επαφή. Το “Blue Train” του John Coltrane πλέκεται με μια συλλογή ετερόκλητων αντικειμένων, δημιουργώντας έναν χώρο όπου το παρελθόν συναντά το παρόν σε μια αέναη αναζήτηση συμφιλίωσης. Το έργο του Άγγελου μοιάζει είναι μια πρόσκληση να σταθεί κανείς στη σκιά και να αφεθεί στην αναμέτρηση με την ίδια του την αντανάκλαση.
Εμείς τον συναντήσαμε ένα κρύο πρωινό στο κέντρο της πόλης και η καθιερωμένη ανάκριση του OLAFAQ πήγε κάπως έτσι…
Φωτ.: Γιάννης Παπαϊωάννου / OLAFAQ
– Όταν ήσουν παιδί τι έλεγες ότι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Θυμάμαι τον μπαμπά μου να μου λέει ότι του έλεγα πως όταν μεγαλώσω θα γίνω σκηνοθέτης.
– Ποιος είναι ο ιδανικός ήχος για ένα ξυπνητήρι;
Αυτός που έχω! Κάτι που μοιάζει με μελωδία πουλιών, τιτιβίσματα που ήπια μεγαλώνουν σε πλήθος και ένταση. Χτυπάνε άπειρα ξυπνητήρια μες τη μέρα μου. Τα φιλ@ μου με κοροϊδεύουν για αυτό.
– Τι μουσική θα έπρεπε να παίζουν τα μεγάφωνα του μετρό;
Brian Eno το πρωί και το βράδυ, ήχους της ζούγκλας το απόγευμα, μπαρόκ και Ελένη Φουρέιρα το μεσημέρι.
– Ποιο κομμάτι της Αθήνας σε εμπνέει πιο πολύ;
Το τυχαίο που ενέχει λόγω του μεγέθους της.
– Αν είχες τη δύναμη τι θα άλλαζες στην Αθήνα;
Τους ανθρώπους της. Σόρι νοτ σόρι. Η πλειονότητα των ανθρώπων της την κάνουν άσχημη. Σόρι νοτ σόρι.
– Τι θεωρείς μοντέρνο στην πόλη που ζεις;
Έψαξα πολύ για αυτή την απάντηση αλλά δεν βρίσκω κάτι ουσιαστικό να μοιραστώ. Το ότι έχει τόσους μπάτσους παντού; Ναι! Αυτό είναι. Είναι πολύ μοντέρνα η αστυνομοκρατία. Την εφαρμόζουν όλες οι προηγμένες χώρες τα τελευταία χρόνια μιας και αλλάζουν οι γεωστρατηγικές ισορροπίες. Ποιο φοβάται την Κίνα;
Φωτ.: Γιάννης Παπαϊωάννου / OLAFAQ
– Συμπλήρωσε τη φράση «Αθήνα σε αγαπάω αλλά…»
Ό,τι και να κάνεις θα σε αγαπάω για πάντα.
– Ποιο είναι το ιδανικό σημείο της πόλης για να διαβάσεις ένα βιβλίο;
Το κρεβάτι μου.
– Ποιον διάσημο θα ήθελες να έχεις γείτονα;
Αχ πάρα πολλούς. Μμμ… Θα πω αυθόρμητα τον Άγγελο Παπαδημητρίου. Ολόσωστος γείτονας μου φαίνεται.
Τι αξιολογείς ως απαραίτητα στη δική σου “γεμάτη” ημέρα;
Το ντουζ, το κινητό, λίγο φαΐ. Αυτά είναι τα απολύτως απαραίτητα.
– Ποια απόλαυση κρύβει για εσένα τις περισσότερες ενοχές;
Ντρέπομαι να πω, αλλά έχει να κάνει με το σεξ.
– Ποιο κομμάτι της καθημερινότητάς σου σε ενοχλεί περισσότερο;
Η συμπεριφορά των οδηγών στους δρόμους.
Φωτ.: Γιάννης Παπαϊωάννου / OLAFAQ
– Τι είναι ευτυχία;
Μια σύμπτωση; Ναι, ναι! Ο “Ψ” μου μού έχει πει ότι είναι η σύμπτωση της επιθυμίας με την πραγματικότητα. Ευτυχία είναι η συμφιλίωση με το ελάχιστο, αν όχι με το τίποτα. Φαντάσου πώς είναι να ζεις σαν να είσαι δέντρο. Ακούνητος, όλα αλλάζουν γύρω σου και εσύ αντέχεις. Κάπως έτσι. Σόρι αν σας έκαψα.
– Ο αγαπημένος σου αστικός μύθος για την Αθήνα;
Αν και tour guide της πόλης δε γνωρίζω κάποιο αστικό μύθο. Ή δε θυμάμαι τώρα. Got to do my homework.
– Ένα σημείο της Αθήνας που σε χτύπησε ο έρωτας κεραυνοβόλα;
Ε, κλασικά στο Θησείο θα πω. Αρεοπαγίτου πάνω κάτω. Ήμουν μικρό τότε.
– Ποιο είναι αυτό το στοιχείο που κάνει απλό έναν άνθρωπο (common people);
Η αμεσότητα του.
– Ποιον στίχο τραγουδιού θα έκανες γκράφιτι σε έναν τοίχο;
«Πότε θα φτάσουμε εδώ».
– Ποια γνωστή ταινία θα ήθελες να έχει γυριστεί στην Αθήνα;
“Η Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης”.
– Τι προτιμάς να φωτογραφίζεις στην πόλη;
Τους ανθρώπους της. Συνήθως είναι φίλοι μου.
Φωτ.: Γιάννης Παπαϊωάννου / OLAFAQ
– Μια λέξη που σου έχει κολλήσει στο μυαλό σαν τσίχλα;
Τίιιιιιιποτα (με αυτή την εκφορά).
– Είναι η Αθήνα μια πόλη που ξέρει να τα σπάει τη νύχτα;
Duh!
– Tι σημαίνει για εσένα η φράση «Η πόλη ανάποδα»;
H πόλη ανάποδα!
– Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που κάνεις πριν κοιμηθείς;
Μιλάω με τις 789 φωνές στο κεφάλι μου και αναπνέω. Κοιμάμαι μόνος μου οπότε μού κάνω παρέα. Αλλιώς θα έπιανα τον άνθρωπο δίπλα μου.
– Ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που διάβασες στο Olafaq πρόσφατα;
Πάει λίγος καιρός, μα είναι η συνέντευξη του Αντώνη Βαβαγιάννη. Αγαπώ τη δουλειά του, so, είμαι λίγο biased.
– Με τι ασχολείσαι αυτόν τον καιρό; Τι ετοιμάζεις και ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον;
Αυτή την περίοδο προετοιμάζω διακαώς το νέο μου χορευτικό έργο “An UMBRA Story”, ένα ντουέτο που παίζουμε με τη σχέση ενός ατόμου με τη συμφιλίωση με το φάντασμα μέσα του (Umbra σημαίνει μεταξύ άλλων φάντασμα στα λατινικά). Τον Ιούνιο, το νέο μου έργο “Ελέφαντας” θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο της U(r)topias Ακαδημία Xορογραφίας, Ελευσίς Πολιτιστική Πρωτεύουσα, ένα πρόγραμμα που έχει γίνει με τρομερή αγάπη από την Πατρίσια Απέργη και όλη την ομάδα.
