Συμπληρώνεται ένας χρόνος από τη δίνη του πολέμου στη Μέση Ανατολή, και οι σκιές της σύγκρουσης συνεχίζουν να βαραίνουν την ανθρωπότητα. Η αισιοδοξία που κάποτε φάνταζε ως φως στο βάθος του τούνελ έχει δώσει τη θέση της σε ένα μπαράζ χτυπημάτων, όπου ο υπόλοιπος κόσμος παρακολουθεί με αδιαφορία, σαν να είναι θεατής σε ένα παιχνίδι δράσης. Οι διαδοχικές εκτελέσεις μοιάζουν με πίστες που περνούν η μία μετά την άλλη, δημιουργώντας μια αίσθηση κυνισμού που είναι δύσκολο να αγνοηθεί.
Αλλά πόσο ανήθικο είναι αυτό το θέαμα; Πόσο εύκολο είναι να κλείσουμε τα μάτια μας και να αποδεχτούμε την πραγματικότητα ως κάτι μακρινό, κάτι που συμβαίνει «εκεί» και όχι «εδώ»; Ορισμένοι άνθρωποι δεν φτάνουν καν σε αυτό το σημείο – αγνοούν επιδεικτικά τις κραυγές των θυμάτων, τις ιστορίες των ανθρώπων που βλέπουν τις ζωές τους να διαλύονται. Είναι αναρωτηθεί κανείς: τι είναι άραγε χειρότερο; Η απάθεια ή η αδυναμία να αποδεχτούμε την πραγματικότητα;
Η ανάφλεξη αυτού του πολέμου επηρεάζει τον καθένα μας με διαφορετικούς τρόπους. Από τις οικονομικές συνέπειες που αγγίζουν την καθημερινότητά μας μέχρι την εσωτερική μας κατάσταση και τις αξίες που τελικά πιστεύουμε. Η ειρήνη, μια λέξη που κάποτε είχε βαρύτητα και νόημα, φαίνεται να έχει χάσει τη σημασία της στον χρόνο. Είναι σαν να έχει γίνει ένα κενό σύμβολο, μια ιδέα που πλανιέται στον αέρα χωρίς πραγματική υπόσταση.
Καθώς οι μέρες περνούν, οι αναμνήσεις του πολέμου γίνονται μέρος της συλλογικής μας συνείδησης. Αλλά μήπως αυτή η συνείδηση είναι απλώς μια ψευδαίσθηση; Μήπως οι εικόνες του πόνου και της καταστροφής γίνονται απλώς θολές μνήμες που χάνουν τη ζωντάνια τους; Σε ποιο βαθμό μπορούμε να παραμείνουμε άνθρωποι όταν περιβάλλουμε τον εαυτό μας με τόσο πόνο;
Η πραγματικότητα του πολέμου δεν είναι απλώς μια σειρά από γεγονότα· είναι μια εμπειρία που αγγίζει τις καρδιές μας και προκαλεί ερωτήματα για την ανθρωπιά μας. Καθώς κοιτάμε προς το μέλλον, ας αναλογιστούμε τι σημαίνει πραγματικά η ειρήνη και πώς μπορούμε να επαναφέρουμε τη σημασία της στις ζωές μας. Ας μην αφήσουμε την ιστορία να γίνει απλώς ένα παιχνίδι δράσης, αλλά ας την αντιμετωπίσουμε ως μια ευκαιρία για αναστοχασμό και αλλαγή.
Μέχρι σήμερα ο Ισραηλινός στρατός αποδεικνύεται αποτελεσματικός στους στόχους που θέτει. Μπορεί να μιλάμε για “εγκλήματα πολέμου”, ωστόσο όσο κανείς δεν τους σταματά το σχέδιό τους προχωράει και φαίνεται πως έχει καταρτιστεί με χειρουργική ακρίβεια. Σε αυτό το πολυμέτωπο ένα λάθος είναι ικανό να φέρει καίριο πλήγμα και πιθανή κατάρρευση, εφόσον χαθεί η ισορροπία. Η αμερικανική “διαχείριση” είναι προβληματική. Βρισκόμαστε έναν μήνα πριν τις εκλογές και στο επίκεντρο βρίσκεται η πολιτεία κλειδί του Μίσιγκαν. Εκεί υπάρχουν 211.000 ψηφοφόροι αραβικής καταγωγής. Το 2020 ο Μπάιντεν είχε προβάδισμα 24% του Τραμπ, σήμερα η Χάρις δημοσκοπικά έχει μόλις 2%, πληρώνοντας τις επιλογές των Δημοκρατικών στο πεδίο της μάχης.
Σε μία εκλογική μάχη που θα κριθεί σε μερικές χιλιάδες ψήφους σε συγκεκριμένες πολιτείες ο πόλεμος είναι ικανός να δώσει την πολυπόθητη νίκη στο στρατόπεδο του Τραμπ που ονειρεύεται την ολοκληρωτική επιστροφή του στον Λευκό Οίκο. Φυσικά όλο αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά στα αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Οι ψηφοφόροι κλειδί των Δημοκρατικών δύσκολα θα πάνε στην αντίπερα όχθη, ο φόβος όμως είναι να απέχουν και με βάση τα νούμερα του 2020 φαίνεται ξεκάθαρα πως η συμμετοχή είναι πολύ σημαντικός παράγοντας για τον τελικό νικητή. Αυτή είναι η εύθραυστη διαμορφωθείσα κατάσταση.
Δεν είναι ψέμα πως μεταξύ των Νετανιάχου και Τραμπ υπάρχει αμοιβαία εκτίμηση. Ο επίδοξος Αμερικανός Πρόεδρος δεν έχει κρύψει πως θέλει να «τελειώσει η δουλειά». Το ζήτημα είναι όμως πως στη σκακιέρα τακτικής έχει μπει το Ιράν και ελλοχεύει ο κίνδυνος γενικευμένης σύρραξης αν Ρωσία και Κίνα δουν να απειλούνται οι παγκόσμιοι συσχετισμοί. Φυσικά ο Τραμπ στην προηγούμενη θητεία του έδειξε να έχει μία σχέση κυρίων με τον Πούτιν. Η Ευρώπη παρατηρεί στο σύνολό της, αλλά δεν ακούγεται. Η φωνή περνάει στα ψιλά και όσο κι αν θέλει να φωνάξει «είμαι εδώ» έχει περάσει ανεπιστρεπτί σε δεύτερο ρόλο.
Οι επικρατήσεις αυταρχικών ηγετών και ακροδεξιών σχηματισμών στρώνουν έναν δρόμο για την εκλογή Τραμπ σε παγκόσμια κλίμακα. Την ίδια στιγμή η Καμάλα Χάρις δίνει έναν τεράστιο αγώνα για μία ρελάνς που θα την κάνει την πρώτη Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών. Η πράξη ευθύνης με την παραίτηση του Μπάιντεν έχει φέρει το παιχνίδι στα ίσια κι οι παραπάνω παράμετροι θα κρίνουν το τελικό αποτέλεσμα που έχει σημασία για ολόκληρη την ανθρωπότητα σε αυτήν την κρίσιμη συγκυρία με δύο μέτωπα πολέμου ανοιχτά.
Μία παγωμένη κατάσταση που μοιάζει με σκηνή ταινίας που έχουμε πατήσει το pause και περιμένει το play για να ξεκινήσει εκ νέου και έχει δύο σενάρια για το φινάλε της. Δε θα πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι μιλάμε για ανθρώπινες ζωές. Για αμάχους, για παιδιά και για γυναίκες. Για αυτούς που είχαν μία εργασία και αν δε χάθηκαν άδικα στο πεδίο, αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν προς το άγνωστο. Η παράνοια των ηγετών οδηγεί σε αδιέξοδο και αυτό που κάποιοι ονομάζουν “δευτέρα παρουσία” φαντάζει να είναι πιο κοντά από ποτέ, καθώς ο κόσμος φαίνεται πως έχει αποτύχει να διαχειριστεί τα θαυμαστά του έργα και η απληστία οδηγεί την ανθρωπότητα νομοτελειακά προς την απόλυτη καταστροφή…
Συμπληρώνεται ένας χρόνος από τη δίνη του πολέμου στη Μέση Ανατολή, και οι σκιές της σύγκρουσης συνεχίζουν να βαραίνουν την ανθρωπότητα. Η αισιοδοξία που κάποτε φάνταζε ως φως στο βάθος του τούνελ έχει δώσει τη θέση της σε ένα μπαράζ χτυπημάτων, όπου ο υπόλοιπος κόσμος παρακολουθεί με αδιαφορία, σαν να είναι θεατής σε ένα παιχνίδι δράσης. Οι διαδοχικές εκτελέσεις μοιάζουν με πίστες που περνούν η μία μετά την άλλη, δημιουργώντας μια αίσθηση κυνισμού που είναι δύσκολο να αγνοηθεί.
Αλλά πόσο ανήθικο είναι αυτό το θέαμα; Πόσο εύκολο είναι να κλείσουμε τα μάτια μας και να αποδεχτούμε την πραγματικότητα ως κάτι μακρινό, κάτι που συμβαίνει «εκεί» και όχι «εδώ»; Ορισμένοι άνθρωποι δεν φτάνουν καν σε αυτό το σημείο – αγνοούν επιδεικτικά τις κραυγές των θυμάτων, τις ιστορίες των ανθρώπων που βλέπουν τις ζωές τους να διαλύονται. Είναι αναρωτηθεί κανείς: τι είναι άραγε χειρότερο; Η απάθεια ή η αδυναμία να αποδεχτούμε την πραγματικότητα;
Η ανάφλεξη αυτού του πολέμου επηρεάζει τον καθένα μας με διαφορετικούς τρόπους. Από τις οικονομικές συνέπειες που αγγίζουν την καθημερινότητά μας μέχρι την εσωτερική μας κατάσταση και τις αξίες που τελικά πιστεύουμε. Η ειρήνη, μια λέξη που κάποτε είχε βαρύτητα και νόημα, φαίνεται να έχει χάσει τη σημασία της στον χρόνο. Είναι σαν να έχει γίνει ένα κενό σύμβολο, μια ιδέα που πλανιέται στον αέρα χωρίς πραγματική υπόσταση.
Καθώς οι μέρες περνούν, οι αναμνήσεις του πολέμου γίνονται μέρος της συλλογικής μας συνείδησης. Αλλά μήπως αυτή η συνείδηση είναι απλώς μια ψευδαίσθηση; Μήπως οι εικόνες του πόνου και της καταστροφής γίνονται απλώς θολές μνήμες που χάνουν τη ζωντάνια τους; Σε ποιο βαθμό μπορούμε να παραμείνουμε άνθρωποι όταν περιβάλλουμε τον εαυτό μας με τόσο πόνο;
Η πραγματικότητα του πολέμου δεν είναι απλώς μια σειρά από γεγονότα· είναι μια εμπειρία που αγγίζει τις καρδιές μας και προκαλεί ερωτήματα για την ανθρωπιά μας. Καθώς κοιτάμε προς το μέλλον, ας αναλογιστούμε τι σημαίνει πραγματικά η ειρήνη και πώς μπορούμε να επαναφέρουμε τη σημασία της στις ζωές μας. Ας μην αφήσουμε την ιστορία να γίνει απλώς ένα παιχνίδι δράσης, αλλά ας την αντιμετωπίσουμε ως μια ευκαιρία για αναστοχασμό και αλλαγή.
Μέχρι σήμερα ο Ισραηλινός στρατός αποδεικνύεται αποτελεσματικός στους στόχους που θέτει. Μπορεί να μιλάμε για “εγκλήματα πολέμου”, ωστόσο όσο κανείς δεν τους σταματά το σχέδιό τους προχωράει και φαίνεται πως έχει καταρτιστεί με χειρουργική ακρίβεια. Σε αυτό το πολυμέτωπο ένα λάθος είναι ικανό να φέρει καίριο πλήγμα και πιθανή κατάρρευση, εφόσον χαθεί η ισορροπία. Η αμερικανική “διαχείριση” είναι προβληματική. Βρισκόμαστε έναν μήνα πριν τις εκλογές και στο επίκεντρο βρίσκεται η πολιτεία κλειδί του Μίσιγκαν. Εκεί υπάρχουν 211.000 ψηφοφόροι αραβικής καταγωγής. Το 2020 ο Μπάιντεν είχε προβάδισμα 24% του Τραμπ, σήμερα η Χάρις δημοσκοπικά έχει μόλις 2%, πληρώνοντας τις επιλογές των Δημοκρατικών στο πεδίο της μάχης.
Σε μία εκλογική μάχη που θα κριθεί σε μερικές χιλιάδες ψήφους σε συγκεκριμένες πολιτείες ο πόλεμος είναι ικανός να δώσει την πολυπόθητη νίκη στο στρατόπεδο του Τραμπ που ονειρεύεται την ολοκληρωτική επιστροφή του στον Λευκό Οίκο. Φυσικά όλο αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά στα αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Οι ψηφοφόροι κλειδί των Δημοκρατικών δύσκολα θα πάνε στην αντίπερα όχθη, ο φόβος όμως είναι να απέχουν και με βάση τα νούμερα του 2020 φαίνεται ξεκάθαρα πως η συμμετοχή είναι πολύ σημαντικός παράγοντας για τον τελικό νικητή. Αυτή είναι η εύθραυστη διαμορφωθείσα κατάσταση.
Δεν είναι ψέμα πως μεταξύ των Νετανιάχου και Τραμπ υπάρχει αμοιβαία εκτίμηση. Ο επίδοξος Αμερικανός Πρόεδρος δεν έχει κρύψει πως θέλει να «τελειώσει η δουλειά». Το ζήτημα είναι όμως πως στη σκακιέρα τακτικής έχει μπει το Ιράν και ελλοχεύει ο κίνδυνος γενικευμένης σύρραξης αν Ρωσία και Κίνα δουν να απειλούνται οι παγκόσμιοι συσχετισμοί. Φυσικά ο Τραμπ στην προηγούμενη θητεία του έδειξε να έχει μία σχέση κυρίων με τον Πούτιν. Η Ευρώπη παρατηρεί στο σύνολό της, αλλά δεν ακούγεται. Η φωνή περνάει στα ψιλά και όσο κι αν θέλει να φωνάξει «είμαι εδώ» έχει περάσει ανεπιστρεπτί σε δεύτερο ρόλο.
Οι επικρατήσεις αυταρχικών ηγετών και ακροδεξιών σχηματισμών στρώνουν έναν δρόμο για την εκλογή Τραμπ σε παγκόσμια κλίμακα. Την ίδια στιγμή η Καμάλα Χάρις δίνει έναν τεράστιο αγώνα για μία ρελάνς που θα την κάνει την πρώτη Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών. Η πράξη ευθύνης με την παραίτηση του Μπάιντεν έχει φέρει το παιχνίδι στα ίσια κι οι παραπάνω παράμετροι θα κρίνουν το τελικό αποτέλεσμα που έχει σημασία για ολόκληρη την ανθρωπότητα σε αυτήν την κρίσιμη συγκυρία με δύο μέτωπα πολέμου ανοιχτά.
Μία παγωμένη κατάσταση που μοιάζει με σκηνή ταινίας που έχουμε πατήσει το pause και περιμένει το play για να ξεκινήσει εκ νέου και έχει δύο σενάρια για το φινάλε της. Δε θα πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι μιλάμε για ανθρώπινες ζωές. Για αμάχους, για παιδιά και για γυναίκες. Για αυτούς που είχαν μία εργασία και αν δε χάθηκαν άδικα στο πεδίο, αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν προς το άγνωστο. Η παράνοια των ηγετών οδηγεί σε αδιέξοδο και αυτό που κάποιοι ονομάζουν “δευτέρα παρουσία” φαντάζει να είναι πιο κοντά από ποτέ, καθώς ο κόσμος φαίνεται πως έχει αποτύχει να διαχειριστεί τα θαυμαστά του έργα και η απληστία οδηγεί την ανθρωπότητα νομοτελειακά προς την απόλυτη καταστροφή…
