Έχω μεγαλώσει στην Κέρκυρα και ξέρω από βροχές. Μπορεί να ακούγεται αστείο αλλά όσοι ζουν ή έχουν ζήσει στη δυτική Ελλάδα με καταλαβαίνουν. Όταν ξεκινάει να βρέχει ξεχνάει να σταματήσει˙ κι αυτό ίσχυε, πολλές φορές, από τις τελευταίες ημέρες του Αυγούστου. Μια παιδική και εφηβική ηλικία μουλιασμένη αλλά ταυτοχρόνως καταπράσινη. Στο κάτω κάτω σπάνια η καθημερινότητα διαταρασσόταν λόγω της βροχής, ασχέτως που εγώ τότε γκρίνιαζα γιατί έπρεπε να κουβαλάω ομπρέλες και να φοράω αδιάβροχα.
Όταν λοιπόν πέρασα στην Αθήνα και ήρθα να σπουδάσω στο Πάντειο ένα απ’ τα πρώτα πράγματα που με χαροποίησαν ήταν ότι εδώ σπάνια (τουλάχιστον σε σύγκριση με την Κέρκυρα) έβρεχε. Τέρμα τα αδιάβροχα, γαλάζιος ο ουρανός τις περισσότερες ημέρες, τα ρούχα μπορούσαν να στεγνώσουν την ίδια ή την επόμενη από την ημέρα που τα άπλωνες. Ήταν ακόμη Σεπτέμβριος βλέπετε.
Και μετά άρχισε να βρέχει. Και πάλι οι βροχερές ημέρες ήταν και είναι σαφώς λιγότερες από εκείνες στην Κέρκυρα. Εδώ όμως υπάρχουν περισσότερα προβλήματα από ότι στο νησί, όχι πως και εκεί είναι όλα ρόδινα.
Η Αθήνα όμως γίνεται τρομερή αφιλόξενη όταν βρέχει. Τις στεγνές, ας τις ονομάσουμε έτσι, ημέρες είναι μια πόλη που και πάλι με δυσκολία την περπατάς. Στενά, χαλασμένα ή και ανύπαρκτα πεζοδρόμια, (παράνομα) παρκαρισμένα αυτοκίνητα, ελάχιστα πάρκα και ανοιχτοί χώροι για άθληση, άραγμα και βόλτες, λιγοστό πράσινο. Ε, δεν τη λες και μια πόλη φιλική προς τους κατοίκους, ειδικά προς τους πεζούς και σίγουρα τα πράγματα χειροτερεύουν ότι μιλάμε για τους πολίτες που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες, όπως άτομα μειωμένης κινητικότητας, υπερήλικες, μικρά παιδιά, γονείς με παιδικά καροτσάκια.
Σκεφτείτε λοιπόν τι γίνεται όταν βρέχει. Βασικά, δεν χρειάζεται να το σκεφτείτε. Το ζείτε, το ξέρετε από πρώτο χέρι. Κι εγώ πια. Τα βουλωμένα λούκια που έχουν αποτέλεσμα να σχηματίζονται από λιμνούλες στην άκρη των δρόμων μέχρι οι ίδιοι οι δρόμοι να γίνονται χείμαρροι, τα μπαζωμένα ρέματα της πόλης, η άσφαλτος που έχει καταπιεί κάθε εκατοστό γης στην Αθήνα. Αλήθεια, πού στην Αθήνα έχει χώμα, χώμα που θα απορροφήσει τα νερά και θα θρέψει το πράσινο;
Κάθε μα κάθε χρόνο τα ίδια προβλήματα. Κάθε μα κάθε χρόνο όταν βρέχει οι εργαζόμενοι τραβούν τα πάνδεινα για να φτάσουν στη δουλειά τους, οι οδηγοί και οι πεζοί στον προορισμό τους, οι μαθητές στα σχολεία τους. Όλοι επιστρέφουν σπίτια τους κατάκοποι και λούτσα, γιατί πολύ απλά το φυσικό φαινόμενο της βροχής, το τόσο χρήσιμο και απαραίτητο για τη φύση, σε συνθήκες κακοφτιαγμένου και κακοσυντηρημένου (μικρού ή μεγάλου) αστικού ιστού μετατρέπεται σε πραγματικό βάσανο ή και σε μεγάλο κίνδυνο. Ξεχάσαμε τους 24 νεκρούς του 2017;
Είναι ντροπή, σε μια εποχή που τα πλημμυρικά φαινόμενα θα εντείνονται λόγω της κλιματικής αλλαγής, να αντιμετωπίζουμε τις βροχές με όρους και συνθήκες περασμένων δεκαετιών. Στο κάτω κάτω καταλαβαίνω ότι η Αθήνα δεν είναι μια πόλη κατασκευασμένη να αντιμετωπίσει χιονοπτώσεις -αν και αυτό σε τίποτα δε δικαιολογεί τις τραγικές αστοχίες και τα προβλήματα που προκλήθηκαν τον Γενάρη όταν η πόλη παρέλυσε και άνθρωποι εγκαταλείφθηκαν και υποχρεώθηκαν να βρουν καταφύγιο μόνοι τους μέσα στον χιονιά και όλα αυτά επειδή χιόνισε 1.5 ημέρα.
Αλλά δεν μπορεί η πόλη να είναι λειτουργική όταν βρέχει ή να μην απαιτείται μετακίνηση εργαζομένων και μαθητών όταν προβλέπονται ισχυρά καιρικά φαινόμενα;
Λίγο πριν μπει ο Σεπτέμβριος και ενώ ο Αύγουστος μας αποχαιρετά με καθημερινές βροχές και καταιγίδες βλέπω ήδη γύρω μου όλα όσα ξέρω ότι θα αντιμετωπίσουμε τους επόμενους μήνες. Μια πόλη που έχει μάθει να αντιμετωπίζει τη βροχή ως εχθρό, μια πρωτεύουσα που δυσκολεύεται να λειτουργήσει εξ αιτίας ενός φυσικού φαινομένου.
Έχω μεγαλώσει στην Κέρκυρα και ξέρω από βροχές. Μπορεί να ακούγεται αστείο αλλά όσοι ζουν ή έχουν ζήσει στη δυτική Ελλάδα με καταλαβαίνουν. Όταν ξεκινάει να βρέχει ξεχνάει να σταματήσει˙ κι αυτό ίσχυε, πολλές φορές, από τις τελευταίες ημέρες του Αυγούστου. Μια παιδική και εφηβική ηλικία μουλιασμένη αλλά ταυτοχρόνως καταπράσινη. Στο κάτω κάτω σπάνια η καθημερινότητα διαταρασσόταν λόγω της βροχής, ασχέτως που εγώ τότε γκρίνιαζα γιατί έπρεπε να κουβαλάω ομπρέλες και να φοράω αδιάβροχα.
Όταν λοιπόν πέρασα στην Αθήνα και ήρθα να σπουδάσω στο Πάντειο ένα απ’ τα πρώτα πράγματα που με χαροποίησαν ήταν ότι εδώ σπάνια (τουλάχιστον σε σύγκριση με την Κέρκυρα) έβρεχε. Τέρμα τα αδιάβροχα, γαλάζιος ο ουρανός τις περισσότερες ημέρες, τα ρούχα μπορούσαν να στεγνώσουν την ίδια ή την επόμενη από την ημέρα που τα άπλωνες. Ήταν ακόμη Σεπτέμβριος βλέπετε.
Και μετά άρχισε να βρέχει. Και πάλι οι βροχερές ημέρες ήταν και είναι σαφώς λιγότερες από εκείνες στην Κέρκυρα. Εδώ όμως υπάρχουν περισσότερα προβλήματα από ότι στο νησί, όχι πως και εκεί είναι όλα ρόδινα.
Η Αθήνα όμως γίνεται τρομερή αφιλόξενη όταν βρέχει. Τις στεγνές, ας τις ονομάσουμε έτσι, ημέρες είναι μια πόλη που και πάλι με δυσκολία την περπατάς. Στενά, χαλασμένα ή και ανύπαρκτα πεζοδρόμια, (παράνομα) παρκαρισμένα αυτοκίνητα, ελάχιστα πάρκα και ανοιχτοί χώροι για άθληση, άραγμα και βόλτες, λιγοστό πράσινο. Ε, δεν τη λες και μια πόλη φιλική προς τους κατοίκους, ειδικά προς τους πεζούς και σίγουρα τα πράγματα χειροτερεύουν ότι μιλάμε για τους πολίτες που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες, όπως άτομα μειωμένης κινητικότητας, υπερήλικες, μικρά παιδιά, γονείς με παιδικά καροτσάκια.
Σκεφτείτε λοιπόν τι γίνεται όταν βρέχει. Βασικά, δεν χρειάζεται να το σκεφτείτε. Το ζείτε, το ξέρετε από πρώτο χέρι. Κι εγώ πια. Τα βουλωμένα λούκια που έχουν αποτέλεσμα να σχηματίζονται από λιμνούλες στην άκρη των δρόμων μέχρι οι ίδιοι οι δρόμοι να γίνονται χείμαρροι, τα μπαζωμένα ρέματα της πόλης, η άσφαλτος που έχει καταπιεί κάθε εκατοστό γης στην Αθήνα. Αλήθεια, πού στην Αθήνα έχει χώμα, χώμα που θα απορροφήσει τα νερά και θα θρέψει το πράσινο;
Κάθε μα κάθε χρόνο τα ίδια προβλήματα. Κάθε μα κάθε χρόνο όταν βρέχει οι εργαζόμενοι τραβούν τα πάνδεινα για να φτάσουν στη δουλειά τους, οι οδηγοί και οι πεζοί στον προορισμό τους, οι μαθητές στα σχολεία τους. Όλοι επιστρέφουν σπίτια τους κατάκοποι και λούτσα, γιατί πολύ απλά το φυσικό φαινόμενο της βροχής, το τόσο χρήσιμο και απαραίτητο για τη φύση, σε συνθήκες κακοφτιαγμένου και κακοσυντηρημένου (μικρού ή μεγάλου) αστικού ιστού μετατρέπεται σε πραγματικό βάσανο ή και σε μεγάλο κίνδυνο. Ξεχάσαμε τους 24 νεκρούς του 2017;
Είναι ντροπή, σε μια εποχή που τα πλημμυρικά φαινόμενα θα εντείνονται λόγω της κλιματικής αλλαγής, να αντιμετωπίζουμε τις βροχές με όρους και συνθήκες περασμένων δεκαετιών. Στο κάτω κάτω καταλαβαίνω ότι η Αθήνα δεν είναι μια πόλη κατασκευασμένη να αντιμετωπίσει χιονοπτώσεις -αν και αυτό σε τίποτα δε δικαιολογεί τις τραγικές αστοχίες και τα προβλήματα που προκλήθηκαν τον Γενάρη όταν η πόλη παρέλυσε και άνθρωποι εγκαταλείφθηκαν και υποχρεώθηκαν να βρουν καταφύγιο μόνοι τους μέσα στον χιονιά και όλα αυτά επειδή χιόνισε 1.5 ημέρα.
Αλλά δεν μπορεί η πόλη να είναι λειτουργική όταν βρέχει ή να μην απαιτείται μετακίνηση εργαζομένων και μαθητών όταν προβλέπονται ισχυρά καιρικά φαινόμενα;
Λίγο πριν μπει ο Σεπτέμβριος και ενώ ο Αύγουστος μας αποχαιρετά με καθημερινές βροχές και καταιγίδες βλέπω ήδη γύρω μου όλα όσα ξέρω ότι θα αντιμετωπίσουμε τους επόμενους μήνες. Μια πόλη που έχει μάθει να αντιμετωπίζει τη βροχή ως εχθρό, μια πρωτεύουσα που δυσκολεύεται να λειτουργήσει εξ αιτίας ενός φυσικού φαινομένου.
