Οι καύσωνες ανταποκρίνονται στην αναπόληση, αυτό το αλλόκοτο εφέ παύσης του χρόνου, σαν να παίρνει μια ανάσα ο καιρός που περνά συνειδητοποιώντας ότι οι εργολαβίες δεν ταιριάζουν στα καλοκαίρια μας. Στο σημείο αυτό της υπερβατικής στίξης, της νοητής άνω τελείας, μπουκάρει η νοσταλγία από όλες τις μπάντες.

«Όσο μεγαλύτερος είναι ο χρόνος που αφήσαμε πίσω μας, τόσο πιο ακαταμάχητη είναι η φωνή που μας καλεί να επιστρέψουμε» γράφει ο Μίλαν Κούντερα στο βιβλίο του Η Άγνοια και κάπως έτσι το λιοπύρι της 22ας Ιουνίου του 2022 επιβεβαιώνει την παραπάνω θεωρία.

Ώρα να πάρουν οι αναμνήσεις το πάνω χέρι.

Ήταν μια καυτή μέρα του 1986, 22 Ιουνίου πάλι, όταν ο Ντιέγκο Μαραντόνα έγραψε ιστορία στο γήπεδο σκοράροντας με το χέρι στον αγώνα μεταξύ Αργεντινής και Αγγλίας για τα προημιτελικά του παγκοσμίου κυπέλου ποδοσφαίρου. Το «Χέρι του Θεού» ακολούθησε το «γκολ του αιώνα» όταν ο Μαραντόνα τρέχοντας μία ξέφρενη πορεία 60 μέτρα σε 10 δευτερόλεπτα ξεγέλασε πέντε Άγγλους παίκτες. Η Αργεντινή κατέκτησε το παγκόσμιο κύπελο και ο El Pibe de Oro κατέκτησε για πάντα τις καρδιές όλων.

Το 2019, κάμποσα χρόνια μετά, ο Ιταλός σκηνοθέτης Πάολο Σορεντίνο αποτίει φόρο τιμής στον Μαραντόνα και παράλληλα μιλά πρώτη φορά για την οικογενειακή τραγωδία που τον στιγμάτισε για πάντα μέσα από την τρυφερά σκληρή και αυτοβιογραφική ταινία «Το Χέρι του Θεού».

Το στόρι είναι πάνω-κάτω αυτό:

Στις 5 Απριλίου του 1987 η ομάδα της Νάπολι, στην οποία έπαιζε ο Μαραντόνα ταξιδεύει στην Τοσκάνη, για να παίξει με την ομάδα της πόλης Empoli. Ο Σορεντίνο ήταν 16 χρονών και τεράστιος θαυμαστής του Μαραντόνα. Έτσι, από ένα γύρισμα της τύχης, ενώ θα πήγαινε με τους γονείς στο εξοχικό τους στο βουνό για το Σαββατοκύριακο, αυτός έμεινε στην πόλη, αφού για πρώτη φορά η ομάδα του είχε ευκαιρία να πάρει το πρωτάθλημα χάρη στον Αργεντίνο σταρ του ποδοσφαίρου. Ένιωθε τυχερός που του επέτρεψαν να πάει μόνος του σε ποδοσφαιρικό αγώνα.

Εκείνο το Σαββατοκύριακο, ο πατέρας και η μητέρα του σκηνοθέτη πέθαναν από δηλητηρίαση μετά από μία διαρροή μονοξειδίου του άνθρακα στο εξοχικό τους. Ο Σορεντίνο θα είχε την ίδια τύχη αν δεν είχε μείνει πίσω για να δει τον θεό του, τον Μαραντόνα.

«Αυτή η τραγωδία με σημάδεψε. Η εφηβεία μου τελείωσε με τον θάνατο των γονιών μου. Έχω κολλήσει ακόμα σε εκείνη την ημερομηνία, σε εκείνη την ημέρα. Ο πόνος είναι ακόμα μαζί μου και πάντα θα είναι μαζί μου» έχει πει σε συνέντευξή του ο Σορεντίνο έχοντας παραδεχτεί ότι ο θάνατος του μπαμπά και της μαμάς ήταν ο λόγος που στράφηκε στην τέχνη του κινηματογράφου, κάτι που ξεδιπλώνεται ολοκάθαρα στην ταινία.

Στη σκηνή που ο πρωταγωνιστής φτάνει στο νοσοκομείο έχοντας ενημερωθεί για τον χαμό των δικών του, ο γιατρός δεν τον αφήνει να δει τα κορμιά τους, για να μην τραυματιστεί ψυχολογικά. Τότε ο νέος, που μέχρι τότε ήταν ένα ντροπαλό παιδί που παρατηρούσε τους γύρω του σιωπηλά, ξεσπάει σε φωνές, χτυπιέται, θρηνεί και απαιτεί να δει τους νεκρούς γονείς του διεκδικώντας, με τον τρόπο του, το μερίδιό του στη ζωή ακόμα και στη βαθιά, αφόρητη θλίψη της.

Μια δυνατή και συγκινητική στιγμή που σετάρει με τους χαρακτήρες της οικογένειάς του, το hipstamatic φόντο της εποχής με τον μπόλικο κόκο στο φιλμ, τα εξωστρεφή ντυσίματα, τη σέξι θεία εξ αγχιστείας, την παράξενη αλλά δίκαιη γιαγιά με τη γούνα της μέσα στο καλοκαιρινό λάλαρο, την «μονίμως απούσα» μεγάλη αδερφή, την γενναιόδωρη γειτόνισσα που τον μύησε στον έρωτα, τους παλαβιάρηδες, φωνακλάδες θείους, όλα αυτά που τελικά συνθέτουν το σερί των κοντινών μας, παραπλήσιων αναμνήσεων, μιας και από την ίδια θάλασσα της Μεσογείου βρεχόμαστε κι εμείς και η έννοια της φαμίλιας ορίζεται μέσα από τα ίδια θαύματα, δράματα, γέλια και κρυμμένα μυστικά -και από τους μεγάλους τίτλους των εφημερίδων της εποχής: «Το Χέρι του Θεού τους έσωσε».

Τα 80s έχουν καδραριστεί στο μυαλό των σημερινών μεγαλο-ενηλίκων όπως ακριβώς τα περιγράφει η Αμερικανίδα ποιήτρια Λουίζ Γκλουκ: «Κοιτάζουμε τον κόσμο μια φορά, στα παιδικά μας χρόνια. Τα άλλα όλα είνʼ ανάμνηση». Τα πρώτα σκιρτήματα αγκαλιά με τις πρώτες εμμονές. Η συνειδητοποίηση της θέσης στο οικογενειακό τερέν και η κοινωνικοποίηση κατ’ επιλογή. Οι ορμόνες εναντίον της συστολής. Ψαρωμένοι μέχρι εκεί που δεν παίρνει και έτοιμοι για όλα. Για αυτό και αξέχαστοι.

*Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που ο άγουρος πόθος έβρισε στόχο πάνω στο ακραίο μπαλαγιάζ του Limahl των Kajagoogoo σε αφίσα στο μέσα φύλλο της ντουλάπας.