«Νταξει, ακραίο. Με τα ίδια λεφτά αντί να πάω Σκιάθο μπορώ να πάω Παρίσι». «Είδες τα ακτοπλοϊκά για Κρήτη; Ειδικά αν πάρω και το αμάξι. Με συμφέρει περισσότερο να πάω Βερολίνο». «Είτε πάω στη Μήλο για 7 ημέρες είτε πάω Άμστερνταμ, το ίδιο θα μου βγει». Χωρίς ίχνος υπερβολής, έχουν δίκιο. Το ημερολόγιο δείχνει 28 Ιουνίου 2023 και ο κόσμος ακόμη ψάχνεται για το πού θα πάει διακοπές αυτούς τους καλοκαιρινούς μήνες, ισορροπώντας κάπου μεταξύ επιλογών value for money και «πώς μπορώ να κάνω τσάμπα διακοπές» -βλέπετε, λεφτά δεν υπάρχουν . Και είμαστε «τυχεροί» -μέσα στην «ατυχία» της κλιματικής αλλαγής- που καλοκαίρι πλέον έχουμε μέχρι τέλος Σεπτέμβρη, οπότε δεν βιαζόμαστε και πολύ για να κλείσουμε εισιτήρια και διαμονή, να βρούμε travel buddies και να καταλήξουμε σε προορισμό.

Τις προάλλες, ο συνάδελφος Μάνος Βουλαρίνος σε ένα άρθρο του στην Athens Voice -το αν είναι ειρωνικό ή όχι ας το κρίνετε εσείς-, έγραψε:

«ΔΕΝ είναι υποχρεωτικό να κάνετε διακοπές σε Μύκονο, Πάρο, Αντίπαρο, Σαντορίνη ή οποιοδήποτε άλλο νησί των Κυκλάδων. Στην πραγματικότητα ΔΕΝ είναι υποχρεωτικό να κάνετε διακοπές σε οποιονδήποτε προορισμό σας φαίνεται πολύ ακριβός».

Και όντως, θα συμφωνήσω με το πρώτο σκέλος, «ΔΕΝ είναι υποχρεωτικό να κάνετε διακοπές σε Μύκονο, Πάρο, Αντίπαρο, Σαντορίνη ή οποιοδήποτε άλλο νησί των Κυκλάδων». Αυτή η εμμονή μας, η οποία ενισχύεται από τα social media γενικότερα και τα stories στο Instagram, να πάμε και εμείς εκεί που γίνεται «φασάρα» με parties και 12 ευρώ η ξαπλώστρα χωρίς freddo, είναι ένα είδος τυραννίας. Οι εγχώριες εναλλακτικές λύσεις είναι πολλές, με πληθώρα επιλογών σε βουνό και θάλασσα, σε λίμνες και ποτάμια. Τις ξέρετε ήδη με τόσο ψάξιμο που έχετε ρίξει, δεν χρειάζεται να σας τις απαριθμήσω. Οπότε, γιατί Μύκονο, Πάρο, Αντίπαρο και Σαντορίνη; Εδώ η ζωή μας δεν τελείωσε σε εκείνο το Eurogroup που πήγε ο Βαρουφάκης με τη μηχανή και στο Ντραγκάο στο Euro 2004. Θα τελειώσει που δεν θα καταφέρουμε να πάμε στους τοπ προορισμούς; Σιγά.

Επίσης, «Στην πραγματικότητα ΔΕΝ είναι υποχρεωτικό να κάνετε διακοπές σε οποιονδήποτε προορισμό σας φαίνεται πολύ ακριβός». Σωστό; Σωστό. Τίποτα δεν είναι υποχρεωτικό σε αυτή την ζωή, πόσω μάλλον να κάνουμε διακοπές ντε και καλά σε 5αστερο all inclusive ξενοδοχείο, με βραχιολάκι στο χέρι για ελεύθερη πρόσβαση στην πισίνα, στους μπουφέδες και στο spa. Κατά την διάρκεια των φετινών τελικών του Masterchef, οι κριτές και οι δύο διαγωνιζόμενοι πήγαν σε μια ξενοδοχειάρα στην Κρήτη, και όσο παρακολουθούσα το συγκεκριμένο επεισόδιο τόσο απορούσα αν υπάρχουν άνθρωποι που έχουν τέτοιο budget για να υποστηρίξουν τέτοιου είδους διακοπές. Προφανώς και υπάρχουν και ανέκαθεν υπήρχαν. Δεν ανακαλύψαμε τώρα τον καπιταλισμό και τις ανισότητες. Αλλά, προσωπικά, πάντα θα είμαι υπέρ του ύπνου στην άμμο του Ρούκουνα στην Ανάφη, φορώντας τα απολύτως απαραίτητα -ή και όχι. Κρατήστε τα memory foam στρώματα των σουιτών για πάρτη σας. Όλη τη χρονιά είμαστε κλεισμένοι εντός τειχών, σε κάποιο διαμέρισμα. Να κλειστούμε πάλι σε τέσσερις τοίχους; Από εμένα είναι «όχι».

Παρ΄όλα αυτά είναι δυσβάστακτη η κατάσταση, καθώς ο περισσότερος κόσμος ζορίζεται να κάνει γενικώς διακοπές -όχι απαραίτητα πολυτελείς. Τα χωριά γεμίζουν (ξανά) ασφυκτικά, οι παρέες μαζεύονται σε εξοχικά, συγκεντρώνονται οικογένειες (γονείς-παιδιά-παππούδες-γιαγιάδες-θείες-θείοι) σε ένα σπίτι και κάνουνε διακοπές όλοι μαζί, μοιραζόμενοι τα έξοδα. Και είναι λογικό να προκύπτουν διλήμματα, τύπου «νησί ή εξωτερικό», όταν οι τιμές των ακτοπλοϊκών εισιτηρίων έχουν εκτοξευτεί στα ύψη και μπορείς να ταξιδέψεις κάπου αεροπορικώς γνωρίζοντας κάτι καινούργιο.

Για παράδειγμα, έκανα μια τυχαία επιλογή προορισμού σε Ελλάδα και εξωτερικό, προχωρώντας σε σύγκριση των πιο οικονομικών επιλογών. Το συμπέρασμα; Αν θέλουν να πάνε 2 άτομα στη Νάξο με αυτοκίνητο, θα δώσουν σχεδόν τα διπλάσια χρήματα από το να πάνε Βουδαπέστη. Αν δεν πάρουν το αυτοκίνητο μαζί τους, τα έξοδα είναι περίπου τα ίδια. Σε αυτή την περίπτωση, βέβαια, δεν υπολόγισα το κόστος ενοικίασης οχήματος στο νησί. Αν λοιπόν υπολογίσουμε και έναν μέσο όρο 40 ευρώ/μέρα για 6 μέρες, καταλαβαίνετε το ασύμφορο της κατάστασης. Βουδαπέστη, λοιπόν.

 

Αλλά, είναι δυνατόν; Από πού και ως πού μια ευρωπαϊκή πόλη είναι ιδανικός προορισμός για τους καλοκαιρινούς μήνες και υπερισχύει της Κυκλαδίτικης αύρας και της dolce vita στο Ιόνιο; Ναι ρε παιδί μου, OK, αντιλαμβάνομαι το κόνσεπτ «ποια Κίμωλος όταν μπορείς να δεις από κοντά το Μπριζ», ωστόσο δεν συμφωνώ καθόλου με αυτό. Είναι προορισμοί για εντελώς διαφορετικές συνθήκες με εκ διαμέτρου αντίθετες προοπτικές. Από τη μια έχουμε το «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου (ή ό,τι άλλο θέλετε εσείς)» ή το «I like your country very much, I like the way you people touch» και από την άλλη την ευρωπαϊκή σταθερότητα, τους καθαρούς δρόμους, τα μουσεία, τις διαβάσεις πεζών και τα μεγάλα πεζοδρόμια.

Αλλά όταν ο επιβλητικός καλοκαιρινός ήλιος γεμίζει ενέργεια τον οργανισμό σου και η αλμύρα της θάλασσας «καίει» το δέρμα σου, όταν το σώμα τ@ μυρίζει ενυδατικές κρέμες σώματος και ανάλαφρο άρωμα κάνοντάς το επιθυμητή περιοχή κατάκτησης, όταν η ανεμελιά συναντά την ξεγνοιασιά, πώς να καταλήξεις να περιπλανιέσαι σε ευρωπαϊκούς δρόμους με μπαρόκ αρχιτεκτονική; Στα μάτια μου δεν συγκρίνεται το κρυστάλλινο και διάφανο της θάλασσας στην Ελλάδα με την γεωμετρικά άριστη πολεοδομία της κεντρικής Ευρώπης. Όλα στην ώρα τους, στην κατάλληλη στιγμή. Και τώρα, είναι η περίοδος για βουτιές και ύπνο στην παραλία. Τα υπόλοιπα θα τα δούμε από Οκτώβρη.