Δεν ξέρεις τι είναι χειρότερο στη δημόσια εκατέρωθεν διαπόμπευση ανάμεσα στον Τζόνι Ντεπ και την Άμπερ Χερντ, οι οποίοι, παντρεμένοι για μόλις 16 μήνες μοιάζει να έχουν περισσότερα «άπλυτα» από ανθρώπους που μοιράζονται μία ολόκληρη ζωή. Το γεγονός ότι προσφέρεται δωρεάν άπλετη τροφή σε ένα αδηφάγο κοινό που μόλις βρήκε τη νέα του καθημερινή συνήθεια στις σκανδαλιστικές – ανατριχιαστικές σε σημεία – λεπτομέρειες που βγαίνουν στη φόρα μετά το τέλος κάθε ακρόασης; Το ότι επιβεβαιώνονται με τον χειρότερο τρόπο τα γερά θεμέλια πάνω στα οποία είναι χτισμένες οι πατριαρχικές μας κοινωνίες, αφού πριν από δύο διάσημοι ηθοποιοί, οι αντίδικοι είναι ένας άντρας και μια γυναίκα; Ή το ότι ευτελίζεται με ακόμη πιο χειρότερο τρόπο κάθε σοβαρό επιχείρημα γύρω από την ενδοοικογενειακή βία, όταν μια ξεκάθαρα βίαιη σχέση όπως η δική τους, είναι λογικό να θολώνει διαρκώς τα όρια του θύτη και του θύματος;
Η δικαστική τους διαμάχη – κατηγορίες και αγωγές για κακοποίηση, συκοφαντική δυσφήμιση και για διαφυγόντα κέρδη, με έμφαση στην οικονομική πλευρά της αντιδικίας (την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές έχουν συγκεντρωθεί 3 εκατομμύρια υπογραφές για να μην συμμετάσχει η Άμπερ Χερντ στο δεύτερο «Aquaman», ενώ ο Τζόνι Ντεπ μόνο από το πάγωμα του έκτου «Πειρατές της Καραϊβικής» έχασε 22.5 εκατομμύρια δολάρια, για να μην αναφέρει κανείς την αντικατάστασή του από τον Μαντς Μίκελσεν στο «Φανταστικά Ζώα και το Μυστικό του Ντάμπλντορ») – μεταδίδεται ζωντανά εδώ και καιρό, προκαλώντας οργασμό δημοσιευμάτων, σαν αυτά που πριν λίγο καιρό ο ίδιος ο Τζόνι Ντεπ προσπάθησε επίσης δικαστικά να ανατρέψει. Χωρίς να το πετύχει.
Κανείς δεν θα πετύχει τίποτα, γενικά. Όχι γιατί ο Τζόνι Ντεπ, ως πιο ισχυρός (βλ. ως διάσημος άντρας), έχει την εξουσία για να επηρεάσει τη δικαιοσύνη και τη δύναμη να σιγάσει τις επιθέσεις της Αμπερ Χερντ. Ούτε γιατί, όπως τόσο φτηνά (και χυδαία) υποννοείται διαρκώς, η Αμπερ Χερντ εκμεταλλεύεται την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που γέρνει προς την πλευρά των γυναικών στην εποχή του #metoo για να αποσπάσει χρήματα απο τον Τζόνι Ντεπ.
Κανείς από τους δύο δεν θα μπορέσει να βγει νικητής από ένα τέτοιο δημόσιο αδηφάγο τσίρκο, γιατί σε κάτι τέτοιο μπαίνεις μόνο όταν είσαι σίγουρος ότι μπορείς να το αντέξεις ή όταν είσαι πλέον αποφασισμένος να τα κάψεις όλα. Δεν εξηγείται πως και οι δύο εμπλεκόμενοι δεν κερδίζουν τίποτα αυτή τη στιγμή, παρά έξτρα πληγές πάνω στην ήδη τραυματισμένη τους καριέρα και, άντε, μερικά εκατομμύρια που θα διαπραγματευτούν με τους δικηγόρους τους προκειμένου να γίνει η δίκη τους μια μίνι – σειρά που, είναι σίγουρο, πως βρίσκεται ως pitching στο γραφείο κάποιου μεγαλοπαραγωγού αυτή τη στιγμή.
Κι όμως συνεχίζουν. Συνεχίζουν να αναλώνονται σε μια επίδειξη «ωμοτήτων» που περιλαμβάνει μέχρι και περιττώματα σε καθαρά κλινοσκεπάσματα, ναρκωτικά σε απόκρυφα σημεία του σώματος τους και ούρα στο σαλόνι σε ένα, πραγματικά ευφάνταστο «δείξε μου το βίντεο που τράβηξες παράνομα σου για να σου πω αν λέω αλήθεια ή ψέματα». Στη meta εποχή όπου λαμβάνει χώρα αυτό το δικαστικό μελό-δράμα, δεν υπάρχουν όρια. Δεν υπάρχουν και αναστολές. Όλα στη φόρα. Κακοποιήσεις, βιαιοπραγίες, ψυχολογικοί εκβιασμοί, bullying μπαίνουν στο μίξερ μαζί με μετατραυματικά σύνδρομα, διπολικές διαταρχές, αληθινές (ανοιχτές ή όχι) πληγές, μαρτυρίες ψυχιάτρων, νοσοκόμων.
Στο κέντρο όλων, ακόμη περισσότερο από τον σωματοφύλακα του Τζόνι Ντεπ που δήλωσε, προκαλώντας χαμόγελα στην αίθουσα, πως αν είχε ουρήσει μέσα στο σαλόνι ο Τζόνι Ντεπ θα το είχε καταλάβει (σε μια «ανδρική» συνεννόηση γύρω από το μέγεθος του μορίου του Ντεπ), βρίσκεται η ιστορία με το μπουκάλι της βότκας που εκτοξεύτηκε προς την πλευρά του Τζόνι Ντεπ και βρήκε το δάχτυλο του στο πάτωμα – σημάδι και σημαινόμενο όλης αυτής της τραγελαφικής αντιδικίας που δικαιώνει όλα τα λάθος επιχειρήματα που προσπαθούν να αθωώσουν τον Τζόνι Ντεπ και να ρίξουν όλο το φταίξιμο στην Άμπερ Χερντ. Και το αντίθετο.
Είναι σαφές πως η πλευρά του Τζόνι Ντεπ θέλει να αντιτάξει στην πλευρά της Άμπερ Χερντ το ίδιο επιχείρημα που πρωταρχικά κατηγορήθηκε ο ίδιος, αυτό της ενδοοικογενειακής βίας και της κακοποίησης.
Θέλει όμως έτσι να περιγράψει απλά μια σχέση που βασίστηκε πάνω στη βία;
Ή θέλει να καλύψει τις βιαιότητες του Τζόνι Ντεπ που ξαφνικά έρχεται να ακυρώσει τον τύπο του rock ’n’ roll, slacker αντι-ήρωα που πήρε από το χέρι μια ολόκληρη γενιά και την έκανε κοινωνό της διαφορετικότητας και της έννοιας του outsider – από τον «Ψαλιδοχέρη» του Τιμ Μπάρτον μέχρι και τον «Νεκρό» του Τζιμ Τζάρμους και από τα τζαμαρίσματα με τον Κιθ Ρίτσαρντς μέχρι την εμβληματική περσόνα του Τζακ Σπάροου στην (κι όμως και για παιδιά) mainstream saga των «Πειρατών της Καραϊβικής»;
To 2018, η Άμπερ Χερντ είχε γράψει ένα άρθρο στην Washington Post, αυτό πάνω στο οποίο ο Τζόνι Ντεπ στηρίζει την αγωγή του εναντίον της για συκοφαντική δυσφήμιση – και πως εξαιτίας της έχασε περισσότερα από 40 εκατομμύρια δολάρια.
Ο τίτλος του ήταν: «Μίλησα ανοιχτά για την σεξουαλική κακοποίηση και ήρθα αντιμέτωπη με το θυμό της κουλτούρας μας. Αυτό πρέπει να αλλάξει».
Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα του ήταν αυτό:
«Φίλοι και σύμβουλοι μου είπαν ότι δεν θα ξαναδουλέψω ποτέ ως ηθοποιός – ότι θα μπω στη μαύρη λίστα. Μια ταινία στην οποία θα πρωταγωνιστούσα με απέλυσε και βρήκε αντικαταστάτριά. Μόλις είχα γυρίσει μια διετή καμπάνια ως το πρόσωπο ενός οίκου μόδας και η εταιρεία με εγκατέλειψε. Προέκυψαν ερωτήματα για το αν θα μπορούσα να διατηρήσω τον ρόλο της Μέρα στις ταινίες “Justice League” και “Aquaman”.»
«Βρισκόμουν στην πλεονεκτική θέση να δω, σε πραγματικό χρόνο, πώς το σύστημα προστατεύει τους άνδρες που κατηγορούνται για κακοποίηση.»
«Φανταστείτε έναν ισχυρό άνθρωπο σαν να ήταν ένα πλοίο, όπως ο Τιτανικός. Αυτό το πλοίο είναι μια τεράστια επιχείρηση. Όταν χτυπά ένα παγόβουνο, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στο σκάφος που απελπίζονται να βουλώσουν τις τρύπες – όχι επειδή πιστεύουν ή ακόμα και νοιάζονται για το πλοίο, αλλά επειδή οι δικές τους μοίρες εξαρτώνται από την επιχείρηση.»
Στην πραγματικότητα, με το κείμενο της αυτό, η Αμπερ Χερντ άνοιξε, διατυπώνοντας το με σαφήνεια, ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα της εποχής μας: την πατριαρχική κουλτούρα που μετατρέπει το θύμα της οποιαδήποτε κακοποίησης σε ένοχο, ακριβώς όπως συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη δικαστική διένεξη της με τον Τζόνι Ντεπ. Με το κείμενο της η Χερντ ανέδειξε τον τρόπο με τον οποίο το σύστημα προστατεύει τους θύτες – όσο πιο γνωστοί και διάσημοι είναι τόσο περισσότερο. Και κυρίως τον τρόπο με το οποίο όλο αυτό καταλήγει να αφορά – όπως τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο – τα λεφτά.
Ειδικά όταν οι άνθρωποι έχουν γίνει πια «επιχειρήσεις».
Σε ένα ριάλιτι που θα αργήσει να τελειώσει, το μόνο σίγουρο είναι πως κανείς δεν θα θυμάται στο τέλος ποιος δικαιώθηκε και ποιος όχι. Λίγοι ενδιαφέρονται για την ουσία της υπόθεσης ή ακόμη αν ο Τζόνι Ντεπ έχει τελικά όντως δίκιο στις δικές του κατηγορίες εναντίον της Χερντ ή αν απλά παίζει το παιχνίδι του από τη θέση του ισχυρού. Λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να διακρίνουν ότι αυτή η δίκη και τα μεγάλα σημαντικά ερωτήματα που γεννά γύρω από την κακοποίηση, την πατριαρχία, τις θέσεις εξουσίας, τη διασημότητα, το χρήμα, έχει υποβιβαστεί σε μια σειρά από γαργαλιστικές λεπτομέρειες για κομμένα δάχτυλα, όπως ακριβώς συμβαίνει, δίπλα μας, καθημερινά, στα δελτία ειδήσεων (κυρίως) της ελληνικής τηλεόρασης και επίσης στις μικρές ή μεγάλες μας συζητήσεις.
Βλέπετε, για να αλλάξει ο κόσμος πρέπει να αλλάξει και ο τρόπος που τον βλέπουμε. Μέσα από την κλειδαρότρυπα δεν βλέπεις ποτέ ολόκληρη την αλήθεια.
Δεν ξέρεις τι είναι χειρότερο στη δημόσια εκατέρωθεν διαπόμπευση ανάμεσα στον Τζόνι Ντεπ και την Άμπερ Χερντ, οι οποίοι, παντρεμένοι για μόλις 16 μήνες μοιάζει να έχουν περισσότερα «άπλυτα» από ανθρώπους που μοιράζονται μία ολόκληρη ζωή. Το γεγονός ότι προσφέρεται δωρεάν άπλετη τροφή σε ένα αδηφάγο κοινό που μόλις βρήκε τη νέα του καθημερινή συνήθεια στις σκανδαλιστικές – ανατριχιαστικές σε σημεία – λεπτομέρειες που βγαίνουν στη φόρα μετά το τέλος κάθε ακρόασης; Το ότι επιβεβαιώνονται με τον χειρότερο τρόπο τα γερά θεμέλια πάνω στα οποία είναι χτισμένες οι πατριαρχικές μας κοινωνίες, αφού πριν από δύο διάσημοι ηθοποιοί, οι αντίδικοι είναι ένας άντρας και μια γυναίκα; Ή το ότι ευτελίζεται με ακόμη πιο χειρότερο τρόπο κάθε σοβαρό επιχείρημα γύρω από την ενδοοικογενειακή βία, όταν μια ξεκάθαρα βίαιη σχέση όπως η δική τους, είναι λογικό να θολώνει διαρκώς τα όρια του θύτη και του θύματος;
Η δικαστική τους διαμάχη – κατηγορίες και αγωγές για κακοποίηση, συκοφαντική δυσφήμιση και για διαφυγόντα κέρδη, με έμφαση στην οικονομική πλευρά της αντιδικίας (την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές έχουν συγκεντρωθεί 3 εκατομμύρια υπογραφές για να μην συμμετάσχει η Άμπερ Χερντ στο δεύτερο «Aquaman», ενώ ο Τζόνι Ντεπ μόνο από το πάγωμα του έκτου «Πειρατές της Καραϊβικής» έχασε 22.5 εκατομμύρια δολάρια, για να μην αναφέρει κανείς την αντικατάστασή του από τον Μαντς Μίκελσεν στο «Φανταστικά Ζώα και το Μυστικό του Ντάμπλντορ») – μεταδίδεται ζωντανά εδώ και καιρό, προκαλώντας οργασμό δημοσιευμάτων, σαν αυτά που πριν λίγο καιρό ο ίδιος ο Τζόνι Ντεπ προσπάθησε επίσης δικαστικά να ανατρέψει. Χωρίς να το πετύχει.
Κανείς δεν θα πετύχει τίποτα, γενικά. Όχι γιατί ο Τζόνι Ντεπ, ως πιο ισχυρός (βλ. ως διάσημος άντρας), έχει την εξουσία για να επηρεάσει τη δικαιοσύνη και τη δύναμη να σιγάσει τις επιθέσεις της Αμπερ Χερντ. Ούτε γιατί, όπως τόσο φτηνά (και χυδαία) υποννοείται διαρκώς, η Αμπερ Χερντ εκμεταλλεύεται την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που γέρνει προς την πλευρά των γυναικών στην εποχή του #metoo για να αποσπάσει χρήματα απο τον Τζόνι Ντεπ.
Κανείς από τους δύο δεν θα μπορέσει να βγει νικητής από ένα τέτοιο δημόσιο αδηφάγο τσίρκο, γιατί σε κάτι τέτοιο μπαίνεις μόνο όταν είσαι σίγουρος ότι μπορείς να το αντέξεις ή όταν είσαι πλέον αποφασισμένος να τα κάψεις όλα. Δεν εξηγείται πως και οι δύο εμπλεκόμενοι δεν κερδίζουν τίποτα αυτή τη στιγμή, παρά έξτρα πληγές πάνω στην ήδη τραυματισμένη τους καριέρα και, άντε, μερικά εκατομμύρια που θα διαπραγματευτούν με τους δικηγόρους τους προκειμένου να γίνει η δίκη τους μια μίνι – σειρά που, είναι σίγουρο, πως βρίσκεται ως pitching στο γραφείο κάποιου μεγαλοπαραγωγού αυτή τη στιγμή.
Κι όμως συνεχίζουν. Συνεχίζουν να αναλώνονται σε μια επίδειξη «ωμοτήτων» που περιλαμβάνει μέχρι και περιττώματα σε καθαρά κλινοσκεπάσματα, ναρκωτικά σε απόκρυφα σημεία του σώματος τους και ούρα στο σαλόνι σε ένα, πραγματικά ευφάνταστο «δείξε μου το βίντεο που τράβηξες παράνομα σου για να σου πω αν λέω αλήθεια ή ψέματα». Στη meta εποχή όπου λαμβάνει χώρα αυτό το δικαστικό μελό-δράμα, δεν υπάρχουν όρια. Δεν υπάρχουν και αναστολές. Όλα στη φόρα. Κακοποιήσεις, βιαιοπραγίες, ψυχολογικοί εκβιασμοί, bullying μπαίνουν στο μίξερ μαζί με μετατραυματικά σύνδρομα, διπολικές διαταρχές, αληθινές (ανοιχτές ή όχι) πληγές, μαρτυρίες ψυχιάτρων, νοσοκόμων.
Στο κέντρο όλων, ακόμη περισσότερο από τον σωματοφύλακα του Τζόνι Ντεπ που δήλωσε, προκαλώντας χαμόγελα στην αίθουσα, πως αν είχε ουρήσει μέσα στο σαλόνι ο Τζόνι Ντεπ θα το είχε καταλάβει (σε μια «ανδρική» συνεννόηση γύρω από το μέγεθος του μορίου του Ντεπ), βρίσκεται η ιστορία με το μπουκάλι της βότκας που εκτοξεύτηκε προς την πλευρά του Τζόνι Ντεπ και βρήκε το δάχτυλο του στο πάτωμα – σημάδι και σημαινόμενο όλης αυτής της τραγελαφικής αντιδικίας που δικαιώνει όλα τα λάθος επιχειρήματα που προσπαθούν να αθωώσουν τον Τζόνι Ντεπ και να ρίξουν όλο το φταίξιμο στην Άμπερ Χερντ. Και το αντίθετο.
Είναι σαφές πως η πλευρά του Τζόνι Ντεπ θέλει να αντιτάξει στην πλευρά της Άμπερ Χερντ το ίδιο επιχείρημα που πρωταρχικά κατηγορήθηκε ο ίδιος, αυτό της ενδοοικογενειακής βίας και της κακοποίησης.
Θέλει όμως έτσι να περιγράψει απλά μια σχέση που βασίστηκε πάνω στη βία;
Ή θέλει να καλύψει τις βιαιότητες του Τζόνι Ντεπ που ξαφνικά έρχεται να ακυρώσει τον τύπο του rock ’n’ roll, slacker αντι-ήρωα που πήρε από το χέρι μια ολόκληρη γενιά και την έκανε κοινωνό της διαφορετικότητας και της έννοιας του outsider – από τον «Ψαλιδοχέρη» του Τιμ Μπάρτον μέχρι και τον «Νεκρό» του Τζιμ Τζάρμους και από τα τζαμαρίσματα με τον Κιθ Ρίτσαρντς μέχρι την εμβληματική περσόνα του Τζακ Σπάροου στην (κι όμως και για παιδιά) mainstream saga των «Πειρατών της Καραϊβικής»;
To 2018, η Άμπερ Χερντ είχε γράψει ένα άρθρο στην Washington Post, αυτό πάνω στο οποίο ο Τζόνι Ντεπ στηρίζει την αγωγή του εναντίον της για συκοφαντική δυσφήμιση – και πως εξαιτίας της έχασε περισσότερα από 40 εκατομμύρια δολάρια.
Ο τίτλος του ήταν: «Μίλησα ανοιχτά για την σεξουαλική κακοποίηση και ήρθα αντιμέτωπη με το θυμό της κουλτούρας μας. Αυτό πρέπει να αλλάξει».
Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα του ήταν αυτό:
«Φίλοι και σύμβουλοι μου είπαν ότι δεν θα ξαναδουλέψω ποτέ ως ηθοποιός – ότι θα μπω στη μαύρη λίστα. Μια ταινία στην οποία θα πρωταγωνιστούσα με απέλυσε και βρήκε αντικαταστάτριά. Μόλις είχα γυρίσει μια διετή καμπάνια ως το πρόσωπο ενός οίκου μόδας και η εταιρεία με εγκατέλειψε. Προέκυψαν ερωτήματα για το αν θα μπορούσα να διατηρήσω τον ρόλο της Μέρα στις ταινίες “Justice League” και “Aquaman”.»
«Βρισκόμουν στην πλεονεκτική θέση να δω, σε πραγματικό χρόνο, πώς το σύστημα προστατεύει τους άνδρες που κατηγορούνται για κακοποίηση.»
«Φανταστείτε έναν ισχυρό άνθρωπο σαν να ήταν ένα πλοίο, όπως ο Τιτανικός. Αυτό το πλοίο είναι μια τεράστια επιχείρηση. Όταν χτυπά ένα παγόβουνο, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στο σκάφος που απελπίζονται να βουλώσουν τις τρύπες – όχι επειδή πιστεύουν ή ακόμα και νοιάζονται για το πλοίο, αλλά επειδή οι δικές τους μοίρες εξαρτώνται από την επιχείρηση.»
Στην πραγματικότητα, με το κείμενο της αυτό, η Αμπερ Χερντ άνοιξε, διατυπώνοντας το με σαφήνεια, ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα της εποχής μας: την πατριαρχική κουλτούρα που μετατρέπει το θύμα της οποιαδήποτε κακοποίησης σε ένοχο, ακριβώς όπως συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη δικαστική διένεξη της με τον Τζόνι Ντεπ. Με το κείμενο της η Χερντ ανέδειξε τον τρόπο με τον οποίο το σύστημα προστατεύει τους θύτες – όσο πιο γνωστοί και διάσημοι είναι τόσο περισσότερο. Και κυρίως τον τρόπο με το οποίο όλο αυτό καταλήγει να αφορά – όπως τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο – τα λεφτά.
Ειδικά όταν οι άνθρωποι έχουν γίνει πια «επιχειρήσεις».
Σε ένα ριάλιτι που θα αργήσει να τελειώσει, το μόνο σίγουρο είναι πως κανείς δεν θα θυμάται στο τέλος ποιος δικαιώθηκε και ποιος όχι. Λίγοι ενδιαφέρονται για την ουσία της υπόθεσης ή ακόμη αν ο Τζόνι Ντεπ έχει τελικά όντως δίκιο στις δικές του κατηγορίες εναντίον της Χερντ ή αν απλά παίζει το παιχνίδι του από τη θέση του ισχυρού. Λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να διακρίνουν ότι αυτή η δίκη και τα μεγάλα σημαντικά ερωτήματα που γεννά γύρω από την κακοποίηση, την πατριαρχία, τις θέσεις εξουσίας, τη διασημότητα, το χρήμα, έχει υποβιβαστεί σε μια σειρά από γαργαλιστικές λεπτομέρειες για κομμένα δάχτυλα, όπως ακριβώς συμβαίνει, δίπλα μας, καθημερινά, στα δελτία ειδήσεων (κυρίως) της ελληνικής τηλεόρασης και επίσης στις μικρές ή μεγάλες μας συζητήσεις.
Βλέπετε, για να αλλάξει ο κόσμος πρέπει να αλλάξει και ο τρόπος που τον βλέπουμε. Μέσα από την κλειδαρότρυπα δεν βλέπεις ποτέ ολόκληρη την αλήθεια.
