Φόβητρο και απειλή. Πολιτική «λύκαινα» και μαζί γεωπολιτικός μπαμπούλας. Ανάθεμα και κατάρα. Όλα αυτά, ξεχωριστά – ή και μαζί – είναι η Μαρίν Λεπέν, η οποία την Κυριακή 24 Απριλίου αναμετράται με τον Εμανουέλ Μακρόν στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών.

Ο νικητής, την Δευτέρα (του Πάσχα, για μας) θα περάσει το κατώφλι του Ελιζέ για τα επόμενα πέντε χρόνια και ήδη οι δημοσκοπήσει δείχνουν ότι ο νυν πρόεδρος δεν φαίνεται ότι θα περάσει ένα εύκολο βράδυ, αυτό της ερχόμενης Κυριακής, καθώς οι δημοσκοπήσεις (που, εσχάτως, πέφτουν ολοένα και πιο «έξω» σε πολλά σημεία του πλανήτη) τον παρουσιάζουν να προηγείται με βραχεία την κεφαλή -τόσο βραχεία, όσο σχεδόν μιάμιση με δυο ποσοστιαίες μονάδες.

Και με το ποσοστό να κυμαίνεται στο 51% – 49%, ο Μακρόν νιώθει την καυτή ανάσα της Λεπέν στον (όπως είδαμε και προ ημερών, αξύριστο) σβέρκο του, τίποτα δεν είναι σίγουρο και τίποτα δεν είναι προδιαγεγραμμένο. Οπότε… everything goes, που θα έλεγαν και οι αγγλοσάξονες πολιτικοί αναλυτές.

Δηλαδή, το πρωί της Δευτέρας του Πάσχα ενδέχεται η επικεφαλής της «Εθνικής Συσπείρωσης» να γίνει η νέα πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας.

Και; Ακόμη και αν όντως συμβεί αυτό, τι σημαίνει αυτό για την υπόλοιπη Ευρώπη -και την υφήλιο;

Είναι όλα τόσο «μαύρα» και δυσοίωνα όσο τα παρουσιάζουν πολλές γαλλικές, αλλά και ευρωπαϊκές εφημερίδες; Αποτελεί μια εκλογή της Λεπέν στο ύπατο αξίωμα της Γαλλία μια απειλή για την ενότητα όλης της Δύσης;

Για αρχή, να πούμε ότι ηγέτες λεπενικών προδιαγραφών έχουμε ήδη συναντήσει αλλού: στην Ουγγαρία, τον Βίκτορ Όρμπαν, την Βραζιλία τον Ζαϊχ Μπολσονάρου και φυσικά στις ΗΠΑ τον Ντόναλντ Τραμπ. Τον ίδιο τον όψιμο αυτό «τραμπισμό» τον ασπάζεται (ίσως όχι με την ίδια θέρμη όσο παλιότερα) και η ίδια η Λεπέν, οποία στήριξε όλη την προεκλογική της εκστρατεία στο, τραμπικών αποχρώσεων, σύνθημα «Να δώσουμε πίσω στους Γάλλους τη χώρα τους», δηλαδή κοντολογίς «Make France Great Again» και δεν συμμαζεύεται.

Στην δε βασική του σπονδυλική στήλη, το πρόγραμμά της έχει επίσης την λεγόμενη «Εθνική Προτεραιότητα», που δεν είναι άλλο από ένας νόμος που φιλοδοξεί να περάσει και θα διαχωρίζει την πρόσβαση των μη-Γάλλων πολιτών στις δημόσιες υπηρεσίες και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Ξεκάθαρο κοινωνικοπολιτικό segregation δηλαδή, έστω και ελαφρώς λιγότερο ρατσιστικό σε σχέση με την ρητορική των περασμένων 6-7 ετών, όταν, ως επικεφαλής τότε του «Εθνικού Μετώπου», μιλούσε για ασύλληπτα πράγματα, για τα δεδομένα του 21^ου αιώνα, όπως την επαναφορά της θανατικής ποινής και την απέλαση από την χώρα όλων των Μουσουλμάνων και σε μια πολιτική «κλειστών συνόρων» όσον αφορά στους πρόσφυγες.

Φυσικά, η Λεπέν μπορεί να είναι μια φανατική ακροδεξιά ρατσίστρια του χειρίστου είδους, αλλά κανείς δεν μπορεί αμφισβητήσει ότι δεν είναι μια έξυπνη φανατική ακροδεξιά ρατσίστρια: βλέποντας λοιπόν το ότι με την ακραία ρητορική της δεν κατάφερε να συσπειρώσει τους Γάλλους γύρω της, από βαρύ ζεϊμπέκικο το γύρισε σε… ελαφρολαϊκό τσα-τσα και αποφάσισε να τοποθετείται πιο νηφάλια, σε πολιτικό επίπεδο. Έως και τον… πάλαι ποτέ φίλο και τακτικό συνομιλητή της, Βλαντίμιρ Πούτιν, έσπευσε να «σταυρώσει» λεκτικά δηλώνοντας προ ημερών ότι η εικόνα της για αυτόν έχει «αλλάξει».

Και όλα αυτά, μόλις λίγα χρόνια μετά από μια επίσκεψη της ίδιας στο Κρεμλίνο, όταν ο πρόεδρος της Ρωσίας την είχε χαρακτηρίσει «μια γυναίκα που αντιπροσωπεύει μια σειρά πολιτικών δυνάμεων που κερδίζουν ολοένα και μεγαλύτερη δυναμική».

«Ελαφρύ» Frexit και «πόλεμος» με το ΝΑΤΟ

Σε αμιγώς κοινωνικό επίπεδο, μια νίκη της Λεπέν θα αυξήσει σίγουρα τους τριγμούς, εντός της γαλλικής κοινωνίας, με την Αριστερά. Κόσμος και κοσμάκης θα κατέβει στους δρόμους και θα συμβεί ό,τι έγινε και προ τετραετίας με τις διαδηλώσεις των «Κίτρινων Γιλέκων», οι οποίοι τα έβαλαν με τον Μακρόν.

Τότε, βέβαια, ο Μακρόν συμπεριφέρθηκε όπως περίπου έχει δηλώσει ότι θα κάνει τώρα και η Λέπεν: έδωσε στην Γαλλική Αστυνομία και την Πολιτοφυλακή το «ελευθέρας» και το carte blanche να βαράνε στο ψαχνό τους διαδηλωτές, με αποτέλεσμα να έχουμε χιλιάδες σοβαρούς τραυματισμούς από πλαστικές σφαίρες και δακρυγόνα και ήδη τα γαλλικά δικαστήρια να εκδικάζουν άπειρες υποθέσεις μηνυτών που υπέβαλλαν αγωγές έχοντας χάσει την ακοή τους, το ένα τους μάτι ή ακόμη και το ένα τους άκρο.

Οπότε, δεν ξέρω πόσο χειρότερη μπορεί να γίνει η κατάσταση στους δρόμους σε σχέση με την ματωμένη παρακαταθήκη του Μακρόν, ο οποίος, φιλελεύθερος ξε-φιλελεύθερος, κεντροδεξιός ξε-κεντροδεξιός, συμπεριφέρθηκε ωσάν ακροδεξιός του αίσχιστου είδους και σίγουρα όχι ως μειλίχιος ηγέτης.

Σε καθαρά πολιτικό επίπεδο, τα γαλλικά ΜΜΕ τονίζουν επανειλημμένα ότι η Λεπέν, ως πρόεδρος, επιθυμεί να μειώσει μονομερώς κατά πέντε δισ. ευρώ τη γαλλική εισφορά στον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό, γυρεύοντας αφορμή προκειμένου να κάνει άνω κάτω την (μισητή για την ίδια) ΕΕ, ενώ στις προεκλογικές της συγκεντρώσεις μιλάει διαρκώς για μια «αδήριτη ανάγκη της Γαλλίας να επιβάλλει το δίκαιο της χώρας στο αντίστοιχο ευρωπαϊκό» (με ό,τι αυτό και αν σημαίνει, αν σημαίνει κάτι δηλαδή και δεν αποτελεί απλώς μια προβοκατόρικη δήλωση εκ μέρους της).

Επίσης, θέλει να αυξήσει τον αμυντικό προϋπολογισμό της Γαλλίας από 41 δισ. ευρώ φέτος σε 55 δισ. ευρώ το 2027, κάτι που έρχεται σε κόντρα με το ΝΑΤΟ, το οποίο έχει χαρακτηρίσει ως μια «πολεμοχαρή οργάνωση» και έχει προσωπικά δεσμευτεί να αποσύρει τη Γαλλία από τις τάξεις του.

Πόσο εφικτό είναι αυτό να συμβεί, εν ευθέτω χρόνω, δεν είναι ξεκάθαρο, καθώς τέτοιου είδους «συμμετοχές» δεν είναι σαν μια εγγραφή στο κολυμβητήριο της περιοχής σου, που δεν πληρώνεις μια συνδρομή και παύεις να πηγαίνεις σε αυτό.

Στα του ουκρανορωσικού πολέμου τέλος, η Λεπέν έχει ξεκαθαρίσει ότι θα ασκήσει βέτο στις όποιες κυρώσεις απέναντι στην Ρωσία, καθώς, όπως ισχυρίζεται, κάτι τέτοιο θα αύξανε το κόστος ζωής στη Γαλλία. Βέβαια, οι αγάπες, και στην περίπτωση αυτή δεν κρύβονται, έτσι και το βέτο της μεταφράζεται περισσότερο ως «φιλορωσικό», παρά ως «φιλογαλλικό».

Συμπερασματικά, δεν συμμερίζομαι όλον αυτόν τον τρόμο για μια πιθανή νίκη της Λεπέν. Αφενός γιατί ο τρόμος μας αυτός φανερώνει μια έλλειψη πεποίθησης απέναντι σε θεσμούς όπως η Δημοκρατία, που είναι πολύ μεγαλύτεροι σε σχέση με την κάθε Λεπέν και τον κάθε Μακρόν. Αν δεν μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη στο «καλύτερο πολίτευμα» ως έναν πολιτικό οργανισμό που γνωρίζει το πώς και το πότε να αυτορυθμίζεται με γνώμονα το κοινό καλό, ας το κλείσουμε το μαγαζάκι (της Δημοκρατίας).

Και αφετέρου, ειλικρινά, δεν ξέρω πόσο κακό ή πολιτικά… σοκαριστικό είναι να εκλεγεί πρόεδρος η Μαρίν Λεπέν. Γιατί ίσως να ήρθε και η ώρα της Γαλλίας να βιώσει εκ του σύνεγγυς τον επάρατο τραμπισμό, να γυρίσουν, επί προεδρίας Λεπέν, οι θεσμοί και οι δομές της καμιά εκατοστή χρόνια πίσω και τότε ακόμη και ο πιο φανατικός οπαδός της να καταλάβει ότι η εκλογή της στον προεδρικό θώκο ήταν ένα λάθος που δεν πρέπει ποτέ να επαναληφθεί.

Όπως, δηλαδή, έγινε και με την περίπτωση του Τραμπ, ο οποίος μετά το πέρας της προεδρίας του έπεσε τόσο χαμηλά, ώστε κατακρημνίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες από τον ολίγιστο των ολίγιστων αντίπαλο: το πολιτικό «φάντασμα» που αποκαλείται Τζο Μπάιντεν.

Ίσως ήρθε και η ώρα της Γαλλίας να πάρει και αυτή το μάθημά της.