«Αχ, και τι θα έκανα για να γύριζα πίσω σ’ αυτήν την δεκαετία, τα καλύτερα χρόνια!» Όλοι μας έχουμε ακούσει αυτή τη φράση κατά καιρούς. Χρόνια κάπως ανέμελα, χρόνια διασκέδασης, χρόνια με νέες εμπειρίες, χρόνια ευκαιριών, χρόνια επιλογών. Οι καιροί, όμως, αλλάζουν και αυτό ισχύει και στην συγκεκριμένη περίπτωση. Εννοώ ότι με τα σημερινά δεδομένα, δεν ξέρω πόσο ανέμελη είναι πλέον η νιότη αυτής της περιόδου. Θα συμπλήρωνα, πως είναι ταυτόχρονα και χρόνια αμφιβολιών, ανησυχίας και προσωπικών αποφάσεων. Είναι περίοδος προσπάθειας προσαρμογής σε ταυτόχρονες και πολλές αλλαγές, που εμφανίζονται όλες μαζί. Αλλάζει η ζωή όλων αυτά τα χρόνια. Είναι μια εποχή που στο μυαλό, κυριαρχεί ένα χάος σκέψεων. «Πρέπει να κάνω κάτι μαζί με τη ζωή μου», «Τώρα είναι που δεν πρέπει να τεμπελιάσω», «Θέλω να κάνω ταξίδια τώρα που έχω χρόνο», «Πρέπει να δουλέψω, να έχω δικά μου λεφτά», κ.λπ.
Μια περίοδος που η άλλαξε και την επικοινωνία με τους φίλους σου. Από το «Πάμε για έναν καφέ», στο «Πότε έχεις ρεπό να δούμε αν συμπίπτει με το δικό μου για να βρεθούμε». Είναι χρόνια που θες να “χωρέσεις” πολλά μαζί: να πάρεις πτυχίο, να δουλέψεις, να κυνηγήσεις τα όνειρα σου, να ερωτευθείς, να διασκεδάσεις, να περνάς χρόνο με την παρέα σου. Μέσα σ’ όλα αυτά, κανείς δε σου λέει ότι θα νιώσεις και μοναξιά. Όχι γιατί δεν έχεις με ποιον να βγεις, αλλά γιατί πρέπει να πάρεις αποφάσεις και να κάνεις τις επιλογές σου. Από εκεί που αποφάσιζαν άλλοι για σένα -σχολείο, γονείς, εκπαιδευτικό σύστημα-, τώρα είσαι εσύ και οι επιλογές σου. Απότομη αλλαγή, θα έλεγα. Έχεις κάθε ελευθερία στο να επιλέξεις, αλλά κάποιες επιλογές μπορεί να είναι δεσμευτικές για το μέλλον σου, κι αυτό είναι που σε φοβίζει. Μια περίοδος ρίσκων, που δεν έχεις και κάτι να χάσεις αλλά το άγνωστο πάντα δημιουργεί φόβο.
Ζούμε στην Ελλάδα που, με βάση τις στερεοτυπικές απόψεις, πρέπει να ακολουθήσεις μια συγκεκριμένη σειρά γεγονότων στη ζωή. Να βρεις δουλειά, να ανοίξεις σπίτι, για τις γυναίκες να κάνεις παιδιά, να κάνεις οικογένεια. Ας πάμε λίγο στη νέα πραγματικότητα. Δεν θα έλεγα πώς πλέον είναι όλα τόσο εύκολα και καθορισμένα. Έχουν δυσκολέψει τα πράγματα. Ανά γενιά θεωρώ ότι δυσκολεύει περισσότερο η πραγματικότητα της ζωής για να καταφέρεις να νιώσεις το αίσθημα της νιότης, διότι έχουν αυξηθεί οι ευκαιρίες και οι απαιτήσεις. Από εκεί που το ένα μεταπτυχιακό έφτανε, τώρα όσα περισσότερα «χαρτιά» αποκτήσεις, τόσο αυξάνονται και οι ευκαιρίες για έναν “καλό” μισθό. Μην ξεχνάμε ότι η τωρινή γενιά των 20΄s είναι και μια γενιά που αντιμετώπισε αλλεπάλληλες κρίσεις και τα δύο χρόνια καραντίνας δυσκόλεψαν τα πράγματα σ’ όλους τους τομείς. Τα νέα δεδομένα, ειδικά στην Ελλάδα, είναι ότι αρχίζεις να δουλεύεις και από εκεί που παίρνεις ως νέος 500 ευρώ τον μήνα, στις αρχές της επαγγελματικής σου ζωής, τα 400 πλέον πρέπει να πάνε στο ενοίκιο (στην καλύτερη περίπτωση) αν θες να μείνεις μόνος σου. Με λίγα λόγια, η ζωή όντως έχει ακριβύνει και η ανεξαρτοποίηση από την οικογένεια και το κυνήγι των ονείρων σου δε θα έλεγα πως είναι τόσο εύκολο πλέον.
Ας φύγουμε όμως από αυτή τη σειρά των πραγμάτων και ας τα δούμε λίγο τα πράγματα αλλιώς. Είναι μια περίοδος που πρέπει να θυμόμαστε ότι η συγκεκριμένη ηλικία πρέπει να χαρακτηρίζεται από περιέργεια, και αυτό με όλα τα “πρέπει” το έχουμε ξεχάσει. Και τι εννοώ μ αυτό; Η περιέργεια των πραγμάτων μας σώζει από την ρουτίνα και μας βοηθάει στην εξέλιξη μας. Για έμενα, η περιέργεια πάει μαζί με την δημιουργία. Πόσο μάλλον σ’ αυτές τις ηλικίες που το αίσθημα για δημιουργία πρέπει να είναι αναγκαίο. Τα πράγματα έχουν εξελιχθεί, πρέπει να έχουμε περιέργεια να δοκιμαστούμε οι ίδιοι σε νέες απαιτήσεις, όχι στο προκαθορισμένο μέλλον που με βάση άλλες απόψεις πρέπει να ακολουθήσουμε. Μάλιστα, πολλές φορές ίσως και να μην συμφωνούμε μ’ αυτό το μέλλον που θέλουνε για εμάς. Ας φύγουμε λίγο από τα deadline που έχουν βάλει οι άλλοι, του τύπου «Μέχρι τα 30 πρέπει να τα έχεις τακτοποιήσει όλα, δουλειά , σχέση, σπίτι». Είμαστε πλέον στο 2024, ήρθε ο καιρός να αλλάξει και η νοοτροπία σ’ αυτό. Υπάρχουν πολλές ευκαιρίες, πολλά πράγματα που αξίζει να δούμε και να βιώσουμε. Να μη συμβιβαζόμαστε με τη μετριότητα όταν καλυπτόμαστε οικονομικά και όχι συναισθηματικά. Αυτή η δεκαετία είναι ένα μεγάλο ταξίδι εξερεύνησης του εαυτού μας και των ικανοτήτων μας.
Όλα συμβαίνουν πολύ γρήγορα και θες να τα ζήσεις στο έπακρο. Το μυαλό τρέχει με ιδέες και όνειρα και με την άγνοια του αύριο. Μια εποχή που για να κρατήσουμε τα όνειρα μας πρέπει να είμαστε αθεράπευτα αισιόδοξοι σ’ έναν κόσμο σκληρό. Όμως υπάρχουν τόσο ωραία πράγματα έξω και συναισθήματα που μπορεί να μας φαίνονται “βουνά”. Όμως με τις νίκες μας και τις θλίψεις μας είναι που θα μας φτάσουμε στο ύψος του βουνού, και θα δούμε πόσο ευρείς είναι οι ορίζοντες και πόσο απέραντος είναι ο κόσμος.
Ας αναθεωρήσουμε πως θα έπρεπε να είναι αυτά τα χρόνια. Είναι χρόνια στα οποία ξετυλίγονται πολλές αποχρώσεις στα συναισθήματα, στις στιγμές και στους ανθρώπους που έρχονται στη ζωή μας. Είναι καιροί που δεν πρέπει να υπάρχει θέση για τον φόβο και το άγχος του αύριο. Αυτές οι λέξεις πρέπει να αντικατασταθούν με δημιουργία, αισιοδοξία και γενναιότητα σε οτιδήποτε έρθει. Ήρθε ο καιρός να πάρουν θέση τα προσωπικά «άπιαστα όνειρα» του καθενός, ώστε να γίνουν πραγματικότητα, ενάντια σε κάθε δυσκολία που μπορεί να προκύψει. Άλλωστε, αυτά είναι που μας κρατάνε σε εγρήγορση. Μια αφύπνιση που θα μας θυμίζει ότι για δύο πολύ συγκεκριμένες ημέρες, κανένας, όχι μόνο οι νέοι, δεν μπορεί να κάνει κάτι: το χθες και το αύριο. Ας πάψει, λοιπόν, να μας νοιάζει τόσο πολύ το αύριο αφού δεν μπορούμε ούτε να το ελέγχουμε, κι ας δώσουμε όλη την ενέργειά μας στο σήμερα, αφού αυτό που μετράει είναι να έχουμε πάντα την τόλμη να το αντιμετωπίσουμε.
«Αχ, και τι θα έκανα για να γύριζα πίσω σ’ αυτήν την δεκαετία, τα καλύτερα χρόνια!» Όλοι μας έχουμε ακούσει αυτή τη φράση κατά καιρούς. Χρόνια κάπως ανέμελα, χρόνια διασκέδασης, χρόνια με νέες εμπειρίες, χρόνια ευκαιριών, χρόνια επιλογών. Οι καιροί, όμως, αλλάζουν και αυτό ισχύει και στην συγκεκριμένη περίπτωση. Εννοώ ότι με τα σημερινά δεδομένα, δεν ξέρω πόσο ανέμελη είναι πλέον η νιότη αυτής της περιόδου. Θα συμπλήρωνα, πως είναι ταυτόχρονα και χρόνια αμφιβολιών, ανησυχίας και προσωπικών αποφάσεων. Είναι περίοδος προσπάθειας προσαρμογής σε ταυτόχρονες και πολλές αλλαγές, που εμφανίζονται όλες μαζί. Αλλάζει η ζωή όλων αυτά τα χρόνια. Είναι μια εποχή που στο μυαλό, κυριαρχεί ένα χάος σκέψεων. «Πρέπει να κάνω κάτι μαζί με τη ζωή μου», «Τώρα είναι που δεν πρέπει να τεμπελιάσω», «Θέλω να κάνω ταξίδια τώρα που έχω χρόνο», «Πρέπει να δουλέψω, να έχω δικά μου λεφτά», κ.λπ.
Μια περίοδος που η άλλαξε και την επικοινωνία με τους φίλους σου. Από το «Πάμε για έναν καφέ», στο «Πότε έχεις ρεπό να δούμε αν συμπίπτει με το δικό μου για να βρεθούμε». Είναι χρόνια που θες να “χωρέσεις” πολλά μαζί: να πάρεις πτυχίο, να δουλέψεις, να κυνηγήσεις τα όνειρα σου, να ερωτευθείς, να διασκεδάσεις, να περνάς χρόνο με την παρέα σου. Μέσα σ’ όλα αυτά, κανείς δε σου λέει ότι θα νιώσεις και μοναξιά. Όχι γιατί δεν έχεις με ποιον να βγεις, αλλά γιατί πρέπει να πάρεις αποφάσεις και να κάνεις τις επιλογές σου. Από εκεί που αποφάσιζαν άλλοι για σένα -σχολείο, γονείς, εκπαιδευτικό σύστημα-, τώρα είσαι εσύ και οι επιλογές σου. Απότομη αλλαγή, θα έλεγα. Έχεις κάθε ελευθερία στο να επιλέξεις, αλλά κάποιες επιλογές μπορεί να είναι δεσμευτικές για το μέλλον σου, κι αυτό είναι που σε φοβίζει. Μια περίοδος ρίσκων, που δεν έχεις και κάτι να χάσεις αλλά το άγνωστο πάντα δημιουργεί φόβο.
Ζούμε στην Ελλάδα που, με βάση τις στερεοτυπικές απόψεις, πρέπει να ακολουθήσεις μια συγκεκριμένη σειρά γεγονότων στη ζωή. Να βρεις δουλειά, να ανοίξεις σπίτι, για τις γυναίκες να κάνεις παιδιά, να κάνεις οικογένεια. Ας πάμε λίγο στη νέα πραγματικότητα. Δεν θα έλεγα πώς πλέον είναι όλα τόσο εύκολα και καθορισμένα. Έχουν δυσκολέψει τα πράγματα. Ανά γενιά θεωρώ ότι δυσκολεύει περισσότερο η πραγματικότητα της ζωής για να καταφέρεις να νιώσεις το αίσθημα της νιότης, διότι έχουν αυξηθεί οι ευκαιρίες και οι απαιτήσεις. Από εκεί που το ένα μεταπτυχιακό έφτανε, τώρα όσα περισσότερα «χαρτιά» αποκτήσεις, τόσο αυξάνονται και οι ευκαιρίες για έναν “καλό” μισθό. Μην ξεχνάμε ότι η τωρινή γενιά των 20΄s είναι και μια γενιά που αντιμετώπισε αλλεπάλληλες κρίσεις και τα δύο χρόνια καραντίνας δυσκόλεψαν τα πράγματα σ’ όλους τους τομείς. Τα νέα δεδομένα, ειδικά στην Ελλάδα, είναι ότι αρχίζεις να δουλεύεις και από εκεί που παίρνεις ως νέος 500 ευρώ τον μήνα, στις αρχές της επαγγελματικής σου ζωής, τα 400 πλέον πρέπει να πάνε στο ενοίκιο (στην καλύτερη περίπτωση) αν θες να μείνεις μόνος σου. Με λίγα λόγια, η ζωή όντως έχει ακριβύνει και η ανεξαρτοποίηση από την οικογένεια και το κυνήγι των ονείρων σου δε θα έλεγα πως είναι τόσο εύκολο πλέον.
Ας φύγουμε όμως από αυτή τη σειρά των πραγμάτων και ας τα δούμε λίγο τα πράγματα αλλιώς. Είναι μια περίοδος που πρέπει να θυμόμαστε ότι η συγκεκριμένη ηλικία πρέπει να χαρακτηρίζεται από περιέργεια, και αυτό με όλα τα “πρέπει” το έχουμε ξεχάσει. Και τι εννοώ μ αυτό; Η περιέργεια των πραγμάτων μας σώζει από την ρουτίνα και μας βοηθάει στην εξέλιξη μας. Για έμενα, η περιέργεια πάει μαζί με την δημιουργία. Πόσο μάλλον σ’ αυτές τις ηλικίες που το αίσθημα για δημιουργία πρέπει να είναι αναγκαίο. Τα πράγματα έχουν εξελιχθεί, πρέπει να έχουμε περιέργεια να δοκιμαστούμε οι ίδιοι σε νέες απαιτήσεις, όχι στο προκαθορισμένο μέλλον που με βάση άλλες απόψεις πρέπει να ακολουθήσουμε. Μάλιστα, πολλές φορές ίσως και να μην συμφωνούμε μ’ αυτό το μέλλον που θέλουνε για εμάς. Ας φύγουμε λίγο από τα deadline που έχουν βάλει οι άλλοι, του τύπου «Μέχρι τα 30 πρέπει να τα έχεις τακτοποιήσει όλα, δουλειά , σχέση, σπίτι». Είμαστε πλέον στο 2024, ήρθε ο καιρός να αλλάξει και η νοοτροπία σ’ αυτό. Υπάρχουν πολλές ευκαιρίες, πολλά πράγματα που αξίζει να δούμε και να βιώσουμε. Να μη συμβιβαζόμαστε με τη μετριότητα όταν καλυπτόμαστε οικονομικά και όχι συναισθηματικά. Αυτή η δεκαετία είναι ένα μεγάλο ταξίδι εξερεύνησης του εαυτού μας και των ικανοτήτων μας.
Όλα συμβαίνουν πολύ γρήγορα και θες να τα ζήσεις στο έπακρο. Το μυαλό τρέχει με ιδέες και όνειρα και με την άγνοια του αύριο. Μια εποχή που για να κρατήσουμε τα όνειρα μας πρέπει να είμαστε αθεράπευτα αισιόδοξοι σ’ έναν κόσμο σκληρό. Όμως υπάρχουν τόσο ωραία πράγματα έξω και συναισθήματα που μπορεί να μας φαίνονται “βουνά”. Όμως με τις νίκες μας και τις θλίψεις μας είναι που θα μας φτάσουμε στο ύψος του βουνού, και θα δούμε πόσο ευρείς είναι οι ορίζοντες και πόσο απέραντος είναι ο κόσμος.
Ας αναθεωρήσουμε πως θα έπρεπε να είναι αυτά τα χρόνια. Είναι χρόνια στα οποία ξετυλίγονται πολλές αποχρώσεις στα συναισθήματα, στις στιγμές και στους ανθρώπους που έρχονται στη ζωή μας. Είναι καιροί που δεν πρέπει να υπάρχει θέση για τον φόβο και το άγχος του αύριο. Αυτές οι λέξεις πρέπει να αντικατασταθούν με δημιουργία, αισιοδοξία και γενναιότητα σε οτιδήποτε έρθει. Ήρθε ο καιρός να πάρουν θέση τα προσωπικά «άπιαστα όνειρα» του καθενός, ώστε να γίνουν πραγματικότητα, ενάντια σε κάθε δυσκολία που μπορεί να προκύψει. Άλλωστε, αυτά είναι που μας κρατάνε σε εγρήγορση. Μια αφύπνιση που θα μας θυμίζει ότι για δύο πολύ συγκεκριμένες ημέρες, κανένας, όχι μόνο οι νέοι, δεν μπορεί να κάνει κάτι: το χθες και το αύριο. Ας πάψει, λοιπόν, να μας νοιάζει τόσο πολύ το αύριο αφού δεν μπορούμε ούτε να το ελέγχουμε, κι ας δώσουμε όλη την ενέργειά μας στο σήμερα, αφού αυτό που μετράει είναι να έχουμε πάντα την τόλμη να το αντιμετωπίσουμε.
