Είναι από τις μέρες που απορώ πώς έχουμε αποδεχθεί όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Είτε πρόκειται για σημαντικές κοινωνικές καταστάσεις είτε για μικρές λεπτομέρειες της καθημερινότητάς μας, η λίστα είναι τεράστια. ΤΕΡΑΣΤΙΑ. Μέσα σε 1-2 ώρες, από την ώρα που θα ξεκινήσεις από το σπίτι μέχρι να φτάσεις στο γραφείο, αν ξεκινήσεις να καταγράφεις ένα-ένα αυτά που συναντάς στον δρόμο σου σε ένα μπλοκάκι ή σ’ ένα Google keep θα βαρεθείς να σημειώνεις.

Είναι η πόλη που φταίει, έτσι, με την ευρύτερη έννοια; Η «κακιά η χώρα»; Οι πολίτες της; Οι πολιτικοί; Οι νόμοι του κράτους; Η παραβίαση αυτών; Ποιος, ποιοι, τι και γιατί.

Δεν θα επιχειρήσω να ξετυλίξω το κουβάρι των ατομικών και πολιτικών ευθυνών για να καταλήξω σε κάποιο συμπέρασμα. Ακόμα και αν μπορούσα να το κάνω, ίσως κρατούσα την κατάληξη για τον εαυτό μου και στην συνέχεια θα έλεγα σε όλους «Ξέρω, αλλά δεν σου λέω». Μήπως ενδιαφέρεται κανείς άλλωστε; Ο καθένας μας -με ελάχιστες εξαιρέσεις- έχει κλειστά τα αυτιά του και δεμένα τα μάτια του σε πληροφορίες και εξηγήσεις. Ορίζουμε ως «αλήθεια» αυτό που μας βολεύει και τα υπόλοιπα είναι «η αποψάρα» των άλλων.

Τέλος πάντων. Θα επανέλθω στο θέμα μου το οποίο είναι πώς διάολο είμαστε ok με όλα αυτά που γίνονται δίπλα μας, στον απέναντι, μέσα στο σπίτι μας, στην δημόσια σφαίρα της χώρας, στην καθημερινότητά μας. Σαν να μην μας ενοχλεί τίποτα. Όλα περνάνε στο ντούκου, κανείς δεν παραιτείται ή δεν τιμωρείται, ο καθένας τον χαβά του και κανένας δεν το βουλώνει. Και δεν εννοώ να βάλουμε φίμωτρο σε όλα αυτά που μας ενοχλούν, ούτε καν. Αλλά που είναι οι επιπτώσεις των πράξεών μας; Όλοι παρακολουθούμε αποχαυνωμένοι την ροή της επικαιρότητας στα social media και στην τηλεόραση και τίποτα απ’ όλα αυτά δεν φαίνεται να μας ενοχλεί. Οποιαδήποτε αντίδραση είναι στιγμιαία, εμφανίζεται και χάνεται, με τον ίδιο τρόπο που κάνουμε Like σε μία φωτογραφία γάτας και στην συνέχεια θυμωμένο reaction σε έναν αποκεφαλισμό Τζιχαντιστών. Καμία από τις δύο ενέργειές μας δεν έχει ουσιαστική δύναμη -ούτε το κατοικίδιο θα νιώσει θαλπωρή ούτε θα αποτραπεί η βίαια πράξη. Τα έχουμε κάνει σκατά, όσο και να πιστεύουμε το αντίθετο.

Και ποια είναι η λύση; Ίσως και να μην υπάρχει. Μάταια είναι όλα, με την έννοια πως μαλακίες πάντα θα συμβαίνουν σε κάθε γωνιά του πλανήτη μας. Υπάρχει λόγος να προσπαθούμε με κόπο και ιδρώτα να ανατρέψουμε τον ύψιστο φυσικό νόμο του «τέλους» που μας διέπει; Οι αγώνες και οι επαναστάσεις τελειώνουν, οι έρωτες και οι φιλίες επίσης, η ζωή κάνει τον κύκλο της όπως και η φύση. Δώσαμε αξία στα «μεγάλα» και μειώσαμε τα «πρόσκαιρα».

Ωστόσο, είναι τόσα πολλά αυτά που με εκνευρίζουν που δεν με αφήνουν να ησυχάσω και να αναπαυτώ στην απολαυστική κενότητα -να μην μου καίγεται καρφί.

Πόσο ok είμαστε με τα στημένα ρεπορτάζ για την επανέναρξη των δρομολογίων Αθήνας-Θεσσαλονίκης, όπου ο Λευτέρης Μωϋσιάδης, υψηλόβαθμο στέλεχος της ΝΔ, εμφανίστηκε σε αμαξοστοιχία καμουφλαρισμένος ως «επιβάτης» για να δηλώσει ότι «δεν μπορείς να έχεις συνεπιβάτη τον φόβο»;

Πόσο ok είμαστε με τους καναλάρχες και τους ιδιοκτήτες ραδιοφωνικών σταθμών που επιλέγουν να έχουν δημοσιογράφους σε εκπομπές που προκαλούν πόλωση και αγανάκτηση στην κοινή γνώμη; Με ποια διαμελισμένη λογική ο Γιάννης Πρετεντέρης και ο Άρης Πορτοσάλτε ακόμη σχολιάζουν; Ούτε οι ίδιοι δεν αντέχουν τον εαυτό τους -δεν θα έπρεπε τουλάχιστον.

Πόσο OK είμαστε με αυτούς που χτίζουν προφίλ influencer στα social media και χωρίς καμία αποδεδειγμένη ικανότητα προμοτάρουν μαγειρικές συνταγές; Είναι τίμιο να στέλνεις κάποιον να ψωνίσει υλικά για ένα κέικ που δεν τρώγεται;

Πόσο ok είμαστε που μας κοροϊδεύουν ψιλό γαζί, τόσο ξεκάθαρα και θρασύτατα;

Πόσο ok είμαστε με την αλόγιστη χρήση εξουσίας των δυνάμεων καταστολής σε διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις;

Πόσο ok είμαστε που τα social media, κάθε φορά μετά από κάθε πορεία, κατακλύζονται από βίντεο που επιβεβαιώνουν ακριβώς αυτή την παρακρατική συμπεριφορά της αστυνομίας, αλλά δεν κουνιέται φύλλο, παρά μόνο καμία ανακοίνωση για ΕΔΕ;

Πόσο ok είμαστε με τις λακούβες στους δρόμους; Σοβαρά τώρα. Με ποια λογική δεν αντιδρούμε σε αυτό; Ποιο πιθανό είναι να σπάσουν τα αμορτισέρ του αυτοκινήτου στην Αγίου Κωνσταντίνου στο Μαρούσι παρά στα κατσάβραχα ενός ορεινού χωριού, σε μια εκδρομή.

Πόσο ok είμαστε που για δύο σουβλάκια, «το φαγητό λαού», πρέπει να δώσεις 7 ευρώ;

Πόσο ok είμαστε που ο freddo espresso είναι πιο ακριβός από τον διπλό cappuccino, στον οποίο μάλιστα χρησιμοποιούνται και περισσότερα υλικά για την κατασκευή του;

Πόσο ok είμαστε που μας κοροϊδεύουν ψιλό γαζί, τόσο ξεκάθαρα και θρασύτατα; (Όχι, δεν το έγραψα ξανά καταλάθος)

Πόσο ok είμαστε που ο Ανδρέας Μικρούτσικος έχει κρατήσει την θέση του σε τηλεοπτικό πάνελ αφού κρέμασε την ερωτική του περιπέτεια με την Όλγα Τρέμη στα μανταλάκια;

Πόσο ok είμαστε που ο Γιώργος Λιάνης μας μίλησε για τότε που η Αλίκη Βουγιουκλάκη του άνοιξε το πουκάμισό της για να του δείξει το στήθος της;

Πόσο ok είμαστε που οι δημοσιογράφοι δημοσιεύουν αυτές τις δηλώσεις; Θα μου πεις, «αφού τα είπαν ας τους κρίνει τώρα ο κόσμος, ας τους κράξει». Όχι. Το ζητούμενο δεν είναι να ρίξεις στην αρένα τους ανθρώπους, αλλά να προστατέψεις τα πρόσωπα που θίγονται -την Όλγα Τρέμη και την Αλίκη Βουγιουκλάκη.

Πόσο ok είμαστε που ο Νίκος Κοκλώνης συνεχίζει να χτίζει την αυτοκρατορία του ενώ κατηγορείται για «ληστεία» των δημόσιων ταμείων;

Πόσο ok είμαστε που έρχονται εκλογές και η εγχώρια κωμωδία, η σάτιρα, το stand up, απουσιάζουν εκκωφαντικά; Κανένα φως στο τούνελ δεν θα προκύψει από τα «ντολμαδάκια» του Luben και τις μάχες του Ζαραλίκου στο Twitter.

Πόσο ok είμαστε που η 12χρονη από τον Κολωνό, που είχε πέσει θύμα μαστροπείας από τον Ηλία Μίχο, δέχθηκε επίθεση από άγνωστο στο σπίτι που μένει με την θεία της; Δεν θα έπρεπε η ελληνική αστυνομία να την προστατεύει όλο τον 24ωρο;

Πόσο ok είμαστε που δεν έχει εξιχνιαστεί ακόμη η δολοφονία του δημοσιογράφου Γιώργου Καραϊβάζ;

Πόσο ok είμαστε που και φέτος το Άγιο Φως θα φτάσει στην χώρα με τιμές Αρχηγού Κράτους;

Πόσο ok είμαστε που κλείνουν οι ιστορικοί κινηματογράφοι του κέντρου με τις ευλογίες της κυβέρνησης;

Πόσο ok είμαστε που μας κοροϊδεύουν ψιλό γαζί, τόσο ξεκάθαρα και θρασύτατα;