Το 2021, ο Νικόλας Γατρομανωλάκης μίλησε για την υφυπουργοποίησή του, από το πρίσμα του πρώτου ανοιχτά gay σε ελληνική κυβέρνηση. «Κάποιος ή κάποια θα ήταν ο πρώτος ή η πρώτη. Δεν το τόλμησε κάποια κυβέρνηση νωρίτερα, έτυχε να είμαι εγώ. Μεγάλη τιμή και μεγάλη ευθύνη και επίσης, μεγάλη ευγνωμοσύνη και στον πρωθυπουργό, ο οποίος δεν κόλλησε σε τέτοιου είδους ζητήματα… Βέβαια, κανένας δεν επιλέγεται μόνον εξαιτίας των χαρακτηριστικών του αυτών, επιλέγεται λόγω της συνολικής του παρουσίασης και διαδρομής», είχε δηλώσει στην κρατική τηλεόραση ο υφυπορυγός Πολιτισμού. Για να προσθέσει:

«Γιατί όμως είναι σημαντικό; Θα σας δώσω κάποια στοιχεία από το Ευρωβαρόμετρο: Το 70% των Ελλήνων θεωρεί ότι ακόμα οι διακρίσεις που γίνονται απέναντι σε άτομα ΛΟΑΤΚΙ παραμένουν. Επίσης, για πάρα πολύ κόσμο είναι σαφές ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός ή η ταυτότητα φύλου ενός ατόμου αποτελεί μειονέκτημα για να προσληφθεί σε μία δουλειά. Επομένως, υπάρχουν διακρίσεις και στίγματα. Η ορατότητα, το να βλέπεις ανθρώπους εκεί έξω ενεργούς επαγγελματικά – και πολιτικά αν θέλετε – που είναι διαφορετικοί ως προς τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό ή την ταυτότητα φύλου τους είναι σημαντικό. Δεν είναι από μόνο του προφανώς επαρκές, είναι και το θέμα της νομοθετικής στήριξης, της προστασίας, του πλαισίου, αλλά προφανώς για να αλλάξουν οι νοοτροπίες, για να φύγει αυτός ο στιγματισμός της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, χρειάζονται απ’ ό,τι φαίνεται, και τέτοιου είδους κινήσεις».

Ο Στέφανος Κασσελάκης, κεραυνός εν αιθρία, έσκασε ως διεκδικητής της αρχηγίας του πολύπαθου (ανέκαθεν και εσχάτως) ΣΥΡΙΖΑ, κατακρεουργήθηκε από την πρώτη στιγμή και συνεχίζει να πολεμάται ακόμα για τον σεξουαλικό του προσανατολισμό-ο οποίος δεν βρίσκεται απλώς στην σφαίρα κάποιων προτιμήσεων, αλλά έχει γίνει στάση ζωής, ο άνθρωπος είναι παντρεμένος με άντρα, έχει την οικογένειά του, το σκυλί του, το σπίτι του. Με αυτόν τον αμερικάνικο αέρα μιας άνεσης στα πράγματα, μιας επιβολής τους απλώς ανακοινώνοντάς τα και όχι παρουσιάζοντας εαυτόν ως θύμα-παρά μόνον ως…αυτοδημιούργητο!– ήρθε απαστράπτων και με χαμηλούς, σταθερούς τόνους με ατζέντα αλλαγών, ιδέες, προτάσεις και μια γοητευτική απειρία, η οποία τον καθιστά πιο προσιτό σε μερίδα κόσμου που δεν πολυξέρει ούτε πολυασχολείται με την πολιτική.

Η χλεύη στα social media και όχι μόνο ήταν δεδομένη. Με τους χειρότερους χαρακτηρισμούς τον περιέλαβαν τον Κασσελάκη, ξεδιάντροπες ομοφοβικές επιθέσεις και υβρεολόγιο πρώτης τάξης. Κι από την άλλη, μέρος σημαντικό της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας τον κατηγόρησε, και συνεχίζει, για ομοκανονικότητα. Βρίσκουν πάλι κάποιες και κάποιοι να μιλήσουν για τα προνόμια κάποιων, λες και δεν έχει καθένας και καθεμία μας ορισμένα προνόμια έναντι άλλων. Και, για να σας το γράψω λαϊκά όπως μου αρέσει, στην Ελλάδα είναι αστείο να μιλάμε για προνομιούχους λευκούς άνδρες. Ναι, έχουμε Αφροέλληνες, αλλά ένας Πολωνός εργάτης στην οικοδομή δεν είναι προνομιούχος λευκός άνδρας. Ούτε καν ένα γραφίστας των 1000 ευρώ που κολλάει στην κίνηση δυο ώρες κάθε μέρα δεν είναι, δεν πρέπει να θεωρείται, ένας προνομιούχος λευκός άνδρας. Προνομιούχος έναντι ποιου; Και ποιας;

Σύμφωνα με το “Transgender History: The Roots of Today’s Revolution” της Susan Stryker, ο όρος ομοκανονικότητα χρησιμοποιήθηκε αρχικά για να αναγνωρίσει “την περιθωριοποίηση και τον εκτοπισμό που βιώνει ο τρανς πολιτικός και πολιτισμικός ακτιβισμός“. Υπό αυτό το πρίσμα, ο κόσμος γίνεται αντιληπτός μέσα από δίπολα – άνδρες και γυναίκες, γκέι και straight. Αυτή όμως η οπτική δεν αφήνει πολύ χώρο για τα άτομα που βρίσκονται στο φάσμα ανάμεσα στα δύο άκρα.

Αναρωτιέμαι τι θα έπρεπε να κάνει κανείς για να τους έχει όλους ευχαριστημένους: δεν υπάρχει τίποτα που θα μπορούσε να κάνει, δεδομένο. Αυτό ισχύει και για την εκτός πολιτικής ζωή και καθημερινότητα, ισχύει για όλους και όλες εμάς. Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι gay, αλλά δεν είναι φτωχός. Αν ήταν gay και φτωχός πιθανόν να μην μπορούσε να βρίσκεται στην θέση του Κασσελάκη, αλλά αυτό δεν είναι κάτι για το οποίο θα πρέπει να εγκαλέσουμε τον Κασσελάκη! Ο ίδιος αυτός δηλοί έτοιμος και αποφασισμένος να αλλάξει εκ θεμελίων κάποια πράγματα, μήπως και έρθει η στιγμή που κι «ο φτωχός ο πούστης», ο πετροπουλικός, ο καλιαρντός, ο λούμπεν προλετάριος ή, ας πούμε ο τω όντι αυτοδημιούργητος θα σηκώσει ανάστημα να διεκδικήσει χώρο και θέση στην πολιτική σκηνή της χώρας.

Ε, λοιπόν υπάρχει κάτι που θα μπορούσε και, κατά την άποψή μου, θα όφειλε να κάνει ο Στέφανος Κασσελάκης, ο οποίος έχει τόση προβολή και βήμα που μπορεί και ξέρει πως μπορεί να επηρεάσει συνειδήσεις και να αρχίσει από τώρα, ναι, από τώρα, να αλλάζει τα πράγματα. Θα μπορούσε και θα έπρεπε να κάνει μια αναφορά στα 5 χρόνια από την δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου. Το σκηνικό είναι ζοφερό, ο φασισμός και τα παράγωγά του αναρριχώνται ξανά από τα κάτω προς τα πάνω και τούμπαλιν. Ο Ζακ Κωστόπουλος ήταν, για τα μάτια ορισμένων, μια παλιαδερφή, ένα βδέλυγμα, ένας ανάξιος προσοχής και λόγου. Μπορεί ο Στέφανος Κασσελάκης να μην έχει ποτέ λιντσαριστεί από συμπολίτες του (στην εκτός Ίντερνετ ζωή)  και αστυνομικούς , μπορεί να μην τολμάει κανείς να του κάνει πραγματική, face to face ομοφοβική επίθεση, αλλά ο Στέφανος Κασσελάκης είναι gay και μάλιστα το χρησιμοποίησε μια χαρά ως επιχείρημα για την πολιτική του ατζέντα, το εισέφερε, το πούλησε και το φόρεσε.

Αν δεν το έκανε αυτό, τότε μπορεί να μην προσδοκούσαμε από εκείνον, στρέιτ και γκέι άτομα, κουήρ κτλ, να βάλει βαθιά το μαχαίρι στο κόκαλο των εγκαθιδρυμένων συντηρητισμών πάσης φύσεως της ελληνικής κοινωνίας. Αν το έκανε από την άλλη, πολύ φοβάμαι ότι θα υπήρχαν άτομα να του το προσάψουν ως αμάρτημα, επίσης: ότι δηλαδή χρησιμοποιεί μια δολοφονία σαν κι αυτή υπέρ του. Όμως, δεν θα έπρεπε να σκεφτόμαστε έτσι, πια. Ό, τι κι αν κάνουμε ή δεν κάνουμε , ιδίως αν είμαστε δημόσια πρόσωπα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, μπαίνει στο μικροσκόπιο μιας κοινωνίας σε φανερρή και άκρως δικαιολογημένη σύγχυση. Άρα, ας κάνουμε αυτό που αισθανόμαστε σωστό. Κι αφού ο Κασσελάκης ήρθε να επανεφεύρει την ελληνική αριστερά, ας το κάνει αλουστράριστα, εγκαρδίως και αυθορμήτως. Ένας από τους λόγους που αγαπήθηκε ως μεσσίας-όχι κι αυτό είναι νορμάλ- είναι ο αυθορμητισμός του, το σπάσιμο της φόρμας του «είμαι και μιλώ ως πολιτικός/είμαι ξύλινος/είμαι μονίμως σκπετικός/και κάπως ταλαιπωρημένος». Αυτά είναι μούφες, ο απλός λαός, αυτός που αποτελεί το θεμέλιο της δημοκρατίας τα θεωρεί σαχλαμάρες και δεν χρειάζεται να τρομοκρατείται από τους επαγγελματίες αριστεριστές/φιλάνθρωπους/πολιτικοποιημένους οι οποίοι συνεχώς θέτουν εμπόδια σε οποιαδήποτε πιθανή ή απίθανη οδό ανάκαμψης αυτής της χώρας.

Εννοείται πως δεν είναι καθόλου ψέμα να πούμε ότι ορισμένοι δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα σε αυτήν την χώρα, γιατί μόνο έτσι θα μπορούν να κάνουν πολιτική. Αυτό το απευθύνω και σε δεξιούς και σε κεντρώους και σε αριστερούς, δυστχυώς, πολιτικούς, οιουδήποτε φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού και οιωνδήποτε προνομίων.

Από εκεί που οι ομοφυλόφιλοι βρίσκονταν σε φριχτές ντουλάπες, τώρα μας ενοχλεί που διεκδικούν το δικαίωμά τους για γάμο με τις υποτιθέμενες ευλογίες και της Κυβέρνησης. Δεν καταλαβαίνουν ορισμένοι ότι για να μπορέσουμε να αρνηθούμε κάτι και να το βιώσουμε αντισυστημικά πρέπει να έχει υπάρξει πρώτα ως σύστημα; Οι στρέιτ δεν παντρευόμαστε όλες. Ξέρουμε όμως ότι είμαστε ελεύθερες να το κάνουμε. Οι επαναστάσεις και οι αλλαγές δεν μπορούν ξεκινούν από τα κάτω, τους δρόμους, τις πλατείες, αλλά κάποτε, στο παρόν πολιτικό μας σύστημα, πρέπει να φτάνουν και στην Βουλή, στην διαχείριση που θα τους επιφυλάξει η εξουσία. Αλλιώς, κάθε διεκδίκηση γίνεται διεκπεραιωτική, είναι έωλη και ανούσια, στο τέλος της μέρας.

Δεν μου αρκεί να κοιμάμαι τα βράδια ως η καλή κολλητή των γκέι και λεσβιών φιλενάδων μου, κάνοντας μικροπολιτική από τα σόσιάλ μου και υβρίζοντας τους πάντες, ως ανόητους, συστημικούς και εξουσιαστές. Θέλω οι αλλαγές που έχω ονειρευτεί οι φίλοι μου κι εγώ στ’ αεροπλάνα και στα καφενεία και στα μπαρ να πραγματωθούν. Ο αγώνας δίνεται κάθε μέρα, αλλά είναι ανόητος ένας πετροβολισμός ανθρώπων που έρχονται ως υποστηρικτές αυτών. Δεν θέλω να είμαι ή να νιώθω θύμα. Και ξέρω ότι πολλοί συνάνθρωποί μου συμφωνούν απολύτως.

Είναι λογικό να περιμένουμε περισσότερα από έναν γκέι πολιτικό-η σημειολογία μάς ξεπερνά και, ενίοτε, καλά κάνει. Φυσικά, δεν περιμένουμε από κανέναν γκέι πολιτικό να έχει αποκλειστικά γκέι ατζέντα (που κι αυτό από μόνο του προβληματικό θα ήταν). Δεν περιμένουμε από κανέναν καλλιτέχνη πολιτικό αποκλειστικά υπέρ των καλλιτεχνών ατζέντα και ούτω καθεξής. Αλλά, δεν περιμένουμε και αποσιώπηση. Δεν περιμένουμε τουμπεκί ψιλοκομμένο. Περιμένουμε συνέπεια σε λόγο και πράξεις, περιμένουμε συνεργασία τους μαζί μας, με εμάς που ας πούμε ότι προσπαθούμε καθημερινά για έναν καλύτερο κόσμο, μη έχοντας ακόμα παραδώσει τα όπλα πουθενά. Σε εμάς τους ακόμα ιδεολόγους.

ΥΓ: Αηδιάζω με μια Δεξιά που πάει να καταργήσει το Πολυτεχνείο. Απορώ με μια Αριστερά που εγκαλεί για φασίστες τους εορτάζοντες την 25η και την 28η. Μένω ενεή απέναντι σε συμπολίτες μου που βαυκαλίζονται στην ασφυξία και την απουσία λύσεων, έστω και ως σκέψη, ως δυνατότητα. Η υπερβολική καχυποψία είναι δείγμα φόβου, μην κι αλλάξει τελικά αυτό που θα προτιμούσα να μην αλλάξει ακριβώς, γιατί μετά τι ρόλο θα βαράω εγώ και η απροσδιόριστη διαφωνία μου/γκρίνια μου/άρνησή μου για τα πάντα;