Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: αγαπώ το Instagram, δεν έχω Tik Tok και δυσκολεύομαι να εγκαταλείψω το Facebook, μιας που προτιμώ να γράφω από το να φωτογραφίζω.

Εδώ και ένα μήνα, έχω φάει χοντρό κόλλημα με τα Reels στο Instagram-τα ανταλλάσσω σαν παλαβή με την κολλητή μου και περνάω τέλεια.

Για εκείνες και εκείνους που δεν ξέρουν τι είναι Reels, σας λέω σύντομα, για να έρθω στο ζουμί της υπόθεσης:

Είναι ένα feature που μας  δίνει τη δυνατότητα να δημιουργούμε video clips 15 δευτερολέπτων, προσθέτοντας διάφορα εφέ και ηχητικά. Μοιάζει με ένα μίνι Tik Tok ενσωματωμένο στο Instagram. Για να δημιουργήσουμε ένα Reel, ακολουθούμε τα βήματα δημιουργίας Story. Χρειάζεται να έχουμε την τελευταία έκδοση του Instagram.

Διατίθενται ηχητικά, επιλογές σε ταχύτητα, εφέ και το timer. Μπορεούμε, δηλαδή, να τραβήξουμε ένα κλιπ 15 δευτερολέπτων και να το «στολίσουμε» με τα διαθέσιμα εφέ. Έχει επίσης τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουμε το ηχητικό κάποιου άλλου χρήστη για να δημιουργήσεις δικό σου βίντεο.

Έξτρα μπόνους; Αφού δημοσιευτεί ένα Reel, μπορεί μετά να σταλεί σε φίλους ή ακόμη και εκτός Instagram. Τα Instagram Reels τα παρακολουθούμε πατώντας στο explore (search) tab κάτω χαμηλά.

Ελπίζω να μην παίρνω κανέναν στον λαιμό μου αυτήν την στιγμή, γιατί τα Reels είναι ακραία κολλητικά.

Και βέβαια, βασίζονται σε αλγόρυθμο που τα τροφοδοτεί με τα δικά σου γούστα, ώστε να μην μπορείς να αφήσεις το κινητό σου.  Από ένα σημείο και μετά, αρχίζεις να αναρωτιέσαι για το τι άνθρωπος είσαι, που λέει ο λόγος. Ο ευατός μας δεν παύει ποτέ να μας εκπλήσσει, όσο τον αφήνουμε ελεύθερο στην περιπέτεια της ύπαρξής του. Και μέρος αυτής της περιπέτειας, στην εποχή μας, είναι η τεχνολογία. Και μέρος της τεχνολογίας, είναι οι ίδιοι της οι χρήστες.

Παιδιά, της Παναγιάς τα μάτια τα ξέρετε; Ένα τουρλού από γάτες, αφράτες ομελέτες, συνταγές για σπιτικά καθαριστικά που αστράφτουν τους νεροχύτες, αστεία βίντεο με toxic girlfriends, γάτες ξανά, κυρίες που δίνουν συμβουλές σχέσεων με απίθανη αυτοπεποίθηση.

Έχω δώσει στο Instagram μου να καταλάβει ότι ναι, λατρεύω τις γάτες. Λατρεύω τις ανθρώπινες φωνές που τους βάζουν σε αυτά τα βιντεάκια, μπορώ να τα βλέπω δεκάδες φορές και να μην βαριέμαι. Έχω επίσης δώσει στο Instagram μου να καταλάβει ότι λατρεύω να μισώ τους Γάλλους και ειδικά εκείνους με το επιτηδευμένα διδακτικό ύφος που μας λένε δέκα τρόπους να πεις «γεια» στα γαλλικά. Και τις δύσκολες σχέσεις πού τις πάς; Αφού είμαι παιδί του έρωτα κι εγώ, να σου μπροστά στα έκθαμβά μου μάτια βιντεάκια με χιούμορ για Tinder (δεν είχα ποτέ μου), πρώτα ραντεβού, λόγους που απορρίπτεις κάποιον (επειδή είναι συναισθηματικά διαθέσιμος) και λόγους που τρελαίνεσαι για πάρτη του (επειδή δεν σου ρίχνει δεύτερη ματιά).

Μέσω των reels, έχω μάθει τον όρο situationships. Τα εξηγεί υ-πέ-ρο-χα αυτός ο συμπαθής Ασιάτης, του οποίου δεν χάνω βιντεάκι για βιντεάκι, μιας που τον θεωρώ, per se, ένα Insta-llation (καλό;). Situationship είναι αυτό το στάδιο μεταξύ «κάνουμε σεξ μεταξύ ποτών και φαγητών» και «είμαστε μαζί», ένα στάδιο ικανό να προσελκύσει πλήθος παρεξηγήσεων και δραματικών εξάρσεων σε τουλάχιστον μία από τις δυο πλευρές.

Μου σκάνε, επίσης, reels από Seinfeld, Sex and The City και άλλες αγαπημένες ταινίες ή/και σειρές. Είμαι στα θυμωμένα μου με τον έρωτά μου, μου εμφανίζονται βιντεάκια χωρισμών και πικρής ζευγαρίσιας ειρωνίας. Είμαι στα καλά μου, στα χάι μου, στα ώπα μου, μου εμφανίζονται βιντεάκια όπου κάποιος κοροϊδεύει έναν άλλο που είναι τόσο ερωτευμένος/η. Κυριαρχεί ένα ironic πράγμα γύρω από τα πάντα σχεδόν, και δεν ξέρω αν είναι όσο αυτοσαρκαστικό το εκλαμβάνω προσωπικά.

Καταδεικνύει, από μια άποψη, μια αδυναμία της γενιάς μου (μιλένιαλ) και των νεότερων, φυσικά, να δεσμευτούμε, να υπομείνουμε, να αντέξουμε, να κρατήσουμε μια σχέση στον χρόνο. Γιατί όλοι οι ήρωες των reels εμφανίζονται με ένα παράξενο star quality, κάπως αδικημένοι, «τα καλά και φυσιολογικά παιδιά» ή, ναι μεν τοξικοί/υπερβολικές/εκκεντρικοί αλλά, στο κάατω κάτω οι εαυτοί τους, που μπορούν και να καταστρέψουν τον άλλο, γιατί έτσι, γιατί μπορούν, γιατί είναι κουλ ή, απλά, αστείο και «έλα μωρέ, μην παίρνεις την ζωή τόσο σοβαρά».

Τώρα που τα γράφω, πράγματι, σα να το παρασοβαρεύω. Όταν εμφανίζονται μπροστά μου γελάω και τα στέλνω απευθείας στην κολλητή. Με τι γελάμε, όμως, στ’ αλήθεια;

Μάλλον, παρακούρασε η μόδα με την ανεκδιήγητη φράση «πώς να μείνεις μακριά από τοξικούς ανθρώπους» και τις εφάμιλλές της, και έχει προσγειωθεί για τα καλά η τάση της ομολογίας ότι «εγώ είμαι τοξική»-και πιθανώς, καλά κάνω. Όσο αυτοσαρκαστικό, ειρωνικό ή χιουμοριστικό και να είναι, ένα πατ πατ στην πλατούλα του εγωισμού/ναρκισσισμού/δραματικής διαταραχής μας μας το κάνει όλο αυτό το στιλάκι. Γελάμε με βιντεάκια ανθρώπων που, για δευτερόλεπτα, παίρνουν την θέση του κακού μας εαυτού, των πλευρών μας που πιθανώς κοιτάζουμε να δουλέψουμε.

Υπάρχει ένα μικρό καλό, κατά την άποψή μου, εδώ: ίσως βιώνουμε την πρώτη εποχή μας, ως ανθρώπινο είδος, που εξοικειωνόμαστε με την ανοιχτή έκφραση και παραδοχή των αδυναμιών μας. Μετά την πανδημία, κάπως έχουμε νιώσει ότι δεν έχουμε καιρό για χάσιμο. Παραδεχόμαστε λοιπόν, έστω με χιούμορ, πόσο μαλάκες είμαστε που δεν είμαστε ευτυχισμένοι κάνοντας απλώς άλλες επιλογές, εκθέτουμε τα τραύματά μας στο φως και βαδίζουμε. Σίγουρα, η «δουλειά» μας δεν πρέπει να σταματήσει εδώ-δεν αρκεί να ομολογείς τα λάθη και τα στραβά σου, πρέπει να θες και να βελιτιωθείς.

Εντάξει, δεν θα ήταν τόσο αστεία τα πράγματα, αν δεν υπήρχε και αυτή η διάθεση αυτο-ξεφτίλας. Μου φαίνεται πολύ λογικό να ταυτίζονται χιλιάδες, εκατομμύρια άνθρωποι από όλον τον κόσμο με βιντεάκια που κράζουν την ροπή των ανθρώπων να πέφτουν στα σκατά από ανασφάλεια δική τους. Μου φαίνεταθι πως τα Instagram reels (καλά, όχι όλα) συμπυκνώνουν με έξυπνο τρόπο πέντε δέκα πραγματάκια από αυτά που μας κάνουν ανθρωπένιους και από αυτά που μας υπενθυμίζουν την κοινή μας μοίρα, απέναντι σε Γίγαντες, όπως ο Έρωτας, ο Καπιταλισμός και, βεβαίως, οι Γάτες.

Τελικά, γελάω επειδή «κοροϊδεύω» τους πρωταγωνιστές και τις πρωταγωνίστριες των reels, μιας που εγώ «δεν θα ερωτευόμουν με ααυτόν τον τρόπο» και «εννοείται πως ξέρω να επικοινωνώ και όχι να είμαι ένα εγωιστικό κάθαρμα που αφήνει ανθρώπους στο διαβάστηκε»; Μήπως επειδή είμαι ολόιδια και χειρότερη;

Ή μήπως επειδή είμαι ολόιδια και χειρότερη, αλλά το ξέρω πριν από αυτούς και το παράδειγμά τους με κάνει να θέλω να αποδεχθώ μεν τα ελαττώματά μου, αλλά και να τα διορθώσω ή να τα ελέγξω καλύτερα. Ο τρόπος του Instagram είναι επιφανειακός, μπορεί για μερικούς φθηνός, αλλά η δύναμη της εικόνας, της μουσικής, η δύναμη του χιούμορ, υπερισχύει.

Εκτός, λοιπόν, από το να χαλαρώνει το κεφάλι μου, αρχίζει να λειτουργεί και το μυαλό μου, να παίρνει διαφορετικές στροφές.

Βρε, τα Reels, τι μας κάνανε!

(πιθανά συνεχίζεται)