“It’ s Christmas time!”, ακούγεται από τα ηχεία των εμπορικών-από τις αρχές, δηλαδή, του μήνα ο Κύριος Καπιταλισμός θέλει να μπούμε όλες και όλοι σε κλίμα γιορτινό, να μην υπολογίσουμε τα έξοδα, να κάνουμε τους χαρούμενους και τις ευτυχισμένες και να περάσει έτσι άλλη μία χρονιά. Η Κυρία Μελαγχολία ορισμένους από εμάς όχι απλώς δεν μας αφήνει, αλλά μάς έχει κατσικωθεί και χειρότερα στον σβέρκο τα τελευταία χρόνια, τους τελευταίους μήνες και, γενικώς, σε εορταστικές περιόδους.
«Είστε σε mood για Χριστούγεννα, εσείς, ρε παιδιά;», λέει ο Γ.Π στο newsroom τις προάλλες. Στο γραφείο μας στολίσαμε ένα θλιβερό, πλαστικό δεντράκι και ένας αναγνώστης μάς έστειλε κι ένα εντυπωσιακό αλεξανδρινό. Ίσως βάλουμε και κανένα λαμπάκι. Κάθισα και σκέφτηκα, στο λεωφορείο του γυρισμού το όλο θέμα. Είμαι, εγώ πρώτα απ’ όλα, σε mood για Χριστούγεννα; Και τι θα πει αυτό ακριβώς;
Σκρολάροντας στο Facebook, αλλά και στο Instagram παρατήρησα κάτι: σε σχέση με άλλες χρονιές, με όλες, βασικά τις προηγούμενες χρονιές, φέτος, οι εορταστικές αναρτήσεις με δέντρα, λαμπιόνια, festive διακοσμήσεις και σχετικά γλυκά είναι λιγότερες από ποτέ. Θυμάμαι άλλες χρονιές από την πρώτη εβδομάδα του Δεκέμβρη (και νωρίτερα) είχαμε τους συμπαθέστατους χριστουγεννόπληκτους με τα ωραία τους ποστ, φωτογραφίες από τα σπίτια, τα μαγαζιά τους, την οικογένεια. Φέτος, λίγα πράγματα, πολύ λίγα και μην σκεφτείτε ότι όλο το χρονολόγιό μου πενθεί.
Συλλογικά, όμως, ναι, το έχω πάρει απόφαση, βρισκόμαστε σε πένθος. Πένθος πολιτικό, κοινωνικό, πένθος λαϊκό, ομαδικό, ολόδικό μας. Και μπορεί η συνάδελφος Χριστιάνα Στυλιανού να χαρακτήρισε το συλλογικό πένθος μορφή κοινωνικής αντίστασης, έχοντας point φυσικά, σήμερα, όμως, λίγες μέρες πριν τα φετινά Χριστούγεννα, αισθάνομαι το μαζικό μας αυτό πένθος ως μορφή κοινωνικής παραίτησης. Γιατί η αντίσταση χρειάζεται ως καύσιμη ύλη της την Χαρά -μια χαρά που δεν εκκινεί από το κέφι ή την χαρωπότητα ως κατάσταση, αλλά από την ορμή, την αγριάδα των τραγουδιών, των χεριών που αγκαλιάζονται, του λεγόμενου «fake it till you make it». Δεν πολεμάς δακρυσμένος, η υψωμένη γροθιά θέλει χαμογελαστό βλέμμα, έτσι δεν είναι; Όχι, σοβαρά, σκεφτείτε το.
Το να αφεθούμε και λίγο στην χαρά που πηγάζει από την χαρά των άλλων (ιδίως των μικρότερων και των μεγαλύτερων μελών μιας οικογένειας) δεν είναι κακό. Μάλιστα, μπορεί και να είναι επαναστατικό. Αν γκρινιάζουμε που κάποιοι πεινούν, ας φάμε μαζί τους, ας μαγειρέψουμε παρέα με τον Πολυχρονόπουλο, ας πάμε στη Νέα Χαλκηδόνα, όπου ένα κορίτσι, παραμονή Χριστουγέννων, στήνει δείπνο αγάπης, ας πούμε εκείνη τη συγγνώμη στον άνθρωπο που του την οφείλουμε. Καμιά φορά, είναι εύκολο και ανακουφιστικό να επιτρέπεις στο σκοτάδι να σε πλακώνει και είναι ΟΚ αυτό να συμβαίνει και την εορταστική περίοδο. Από την άλλη, μια αγκαλιά, η ανταλλαγή ενός χαζού δώρου και ένα ποτηράκι κρασί παραπάνω μπορούν να βοηθήσουν την ψυχή να μαλακώσει. Αυτό είναι το christmas spirit: η αναζήτηση του μαλακώματος των ψυχών μας, όπως ξέρει κι όπως μπορεί καλύτερα καθεμία και καθένας από εμάς.
Αν πάλι δεν γουστάρετε με τίποτα ν’ αλλάξετε (έστω για λίγο) διάθεση, τότε αυτή η παράσταση στο Θέατρο Τέχνης, με τον Κώστα Κουτσολέλο, είναι για εσάς.
«ΗΡΘΑΝ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ Η ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ! (δυστυχώς)»
Μια παράσταση για αυτή την καταραμένη «χαρά των γιορτών»
Φρυνίχου 14-Πλάκα
Από 18 Δεκεμβρίου έως 6 Ιανουαρίου μόνο για 9 «εορταστικές» παραστάσεις
Οι γιορτές δεν είναι το ίδιο ευχάριστες για όλους. Για την ακρίβεια δεν είναι καθόλου ευχάριστες για πολλούς.
Εάν ανήκετε στην κατηγορία εκείνων που υποφέρουν την παραμονή των Χριστουγέννων, που τους πιάνει τρόμος στην ιδέα του πρωτοχρονιάτικου ρεβεγιόν, που δεν αντέχουν τα πολύβουα μαγαζιά, τα φωτάκια, τα λαμπάκια, τις μπαλίτσες, τα παράφωνα κάλαντα, τις παραγεμισμένες γαλοπούλες, τις ψεύτικες ευχές, τους μπαγιάτικους κουραμπιέδες, τα μελομακάρονα με σοκολάτα, τις φουσκωμένες κοιλιές, τις παγιέτες, τα περιττά δώρα, το συγγενολόι, τα φωνακλάδικα παιδάκια-ανιψάκια- βαφτιστηράκια, ίσως νιώσετε λιγότερο μόνοι και μόνες σε μια πρωτότυπη παράσταση του Θεάτρου Τέχνης που φτιάχτηκε ειδικά για αυτές τις μέρες και ειδικά για εσάς.
Και μπορεί να ακούσετε πολλές γνωστές χριστουγεννιάτικες «επιτυχίες», όμως δε θα παρακολουθήσετε «μια μουσικοχορευτική παράσταση για τη μαγεία των Χριστουγέννων», ούτε «μια πλούσια εορταστική υπερπαραγωγή για όλη την οικογένεια», ούτε καν «μια μεταμοντέρνα χριστουγεννιάτικη ιστορία».
Αυτή είναι μια παράσταση για όλους τους ανθρώπους που τέτοιες μέρες αισθάνονται ότι ταυτίζονται κάπως με τον Σκρουτζ. Τουλάχιστον, πριν τον «καταλάβει το πνεύμα των Χριστουγέννων».
Σημαντική σημείωση: η παράσταση παίζεται παραμονή Χριστουγέννων, ημέρα που παραδοσιακά αργούν τα θέατρα, μεταμεσονύχτια λίγο πριν ξημερώσει παραμονή Πρωτοχρονιάς και απογευματινή των Φώτων.
Κείμενο-σκηνοθεσία-ερμηνεία: Κώστας Κουτσολέλος
Παίζουν επίσης: Δημήτρης Μαγγίνας, Ελένη Νιωτάκη, Γαβριήλ Ζήσης
Σκηνοθετική επιμέλεια: Μαριάννα Κάλμπαρη, Μαριλένα Μόσχου
Μουσική επιμέλεια- μουσική διδασκαλία: Κωσταντίνος Ευστρατίου
Σκηνογραφική επιμέλεια-κοστούμια: Σοφία Αρβανίτη-Φλώρου
Επιμέλεια φωτισμού: Στέλλα Κάλτσου
Φωτογραφίες: Ελευθερία Νικολαΐδου
Από 18 Δεκεμβρίου στη σκηνή της Φρυνίχου, μόνο για 9 παραστάσεις κατά την περίοδο των γιορτών.
Παραστάσεις (προσοχή στις διαφορετικές μέρες και ώρες!):
Δευτέρα 18/12 στις 9μμ
Τρίτη 19/12 στις 9μμ
Κυριακή 24/12 στις 8μμ
Τρίτη 26/12 στις 9μμ
Τετάρτη 27/12 στις 9μμ
Σάββατο 30/12 μεταμεσονύχτια στις 11.30 μμ
Τρίτη 2/1 στις 9μμ
Τετάρτη 3/1 στις 9μμ
Σάββατο 6/1 στις απογευματινή 6μμ
