Κατά την προεκλογική του καμπάνια για τις εκλογές του 2024, ο Donald Trump υποσχόταν (πάντα με το γνωστό του θεατρικό πάθος) ότι θα έδινε στη δημοσιότητα τα “απόρρητα αρχεία Epstein”. Το κοινό του χειροκροτούσε με την προσμονή ενός ηχηρού ξεμπροστιάσματος της ελίτ, ή, για να το θέσουμε όπως το QAnon, της «καμπάλ» που πίνει παιδικό αίμα και κάνει πάρτι σε υπόγεια μπουντρούμια. Τα περιβόητα αρχεία υποτίθεται ότι περιλάμβαναν τα πάντα: λίστες επιβατών στο «παιδόφιλο νησί», επαφές, ονόματα, τηλεφωνικούς αριθμούς, και ίσως (αν ήσουν τυχερός) και κάποιον πολιτικό αντίπαλο του Trump σε βίντεο VHS. Ήταν, σύμφωνα με τη μυθολογία, το ιερό δισκοπότηρο της συνωμοσίας, που θα έριχνε «τους ισχυρούς» και θα δικαίωνε τον λαό.

Ο Trump άφηνε με κάθε ευκαιρία να εννοηθεί ότι γνωρίζει πολλά. Ποιοι πήγαν, πότε πήγαν, τι έκαναν, και με ποιον. Το μήνυμα ήταν σαφές: «Ξέρω ποιοι είστε και θα σας κάψω… αν δεν επανεκλεγώ». Και η βάση του τον πίστεψε. Γιατί, ας μη γελιόμαστε, τίποτα δεν μπορεί να συνδέσει το MAGA πιο έντονα από μια καλή συνωμοσία.

Κι ύστερα… ήρθε το υπουργείο Δικαιοσύνης. Με πλήξη σχεδόν γραφειοκρατική, ανακοίνωσε ότι τα αρχεία δεν περιέχουν καμία λίστα με σημαντικούς πολιτικούς πελάτες. Και, ναι, ο Epstein όντως αυτοκτόνησε. Δηλαδή όχι, δεν τον έπνιξε ο Χίλαρι Κλίντον με σκοινί από ανθρώπινα νεύρα όπως ήλπιζαν ορισμένοι Redditors.

Με δυο απλές φράσεις, κατέρρευσαν δύο από τα πιο αγαπημένα δόγματα του ακροδεξιού φαντασιακού:
• Ότι ο Trump έχει κρυφή λίστα παιδεραστών ελίτ στα συρτάρια του.
• Ότι ο Epstein “προφανώς” δολοφονήθηκε για να μη μιλήσει.

Το πρόβλημα; Η αλήθεια αποδείχθηκε κοινότοπη. Κανένα σοκ. Καμία αποκάλυψη. Μόνο έγγραφα, κανείς “σημαντικός”, και μια αυτοκτονία που, όσο κι αν την ψάχνεις, δεν βγάζει κανένα αληθοφανές σενάριο. Οπότε για μια μεγάλη μερίδα του Trumpικού κόσμου, αυτό είναι κάτι παραπάνω από απογοήτευση, είναι προδοσία. Γιατί όταν πιστεύεις ότι ο κόσμος είναι ελεγχόμενος από παιδόφιλους, η κανονικότητα είναι η μεγαλύτερη απειλή. Δεν προσφέρει κάθαρση, μόνο βαρεμάρα. Κι αυτό, φίλες και φίλοι, το σκληροπυρηνικό κομμάτι του MAGA δόγματος δεν μπορεί να το διαχειριστεί.

Ο Musk, στη γωνία σαν βρεγμένη γάτα μετά τις επιπλήξεις του θείου Donald, δεν έχασε την ευκαιρία να εισβάλει σε ένα χάος που δεν ξεκίνησε ο ίδιος, γιατί φυσικά μυρίστηκε αίμα στον ψηφιακό αέρα. Με τον Trump να παλεύει ήδη με νομικές απειλές, μειωμένη κυριαρχία στα media και ένα ακροδεξιό ακροατήριο το οποίο διασπάται σταδιακά, η υπόθεση Epstein του πρόσφερε ένα νέο άνοιγμα: μια ευκαιρία να ξανασυστηθεί ως ο απόλυτος αντικομφορμιστής, ο δισεκατομμυριούχος που δεν διστάζει να κάψει πρώην συμμάχους για λίγα παραπάνω likes.

Χωρίς να προσκομίζει καμία απτή απόδειξη, ο Musk συνέχισε να υπαινίσσεται σταθερά μέσω των social media ότι το όνομα του Trump βρίσκεται στα αρχεία Epstein. Άλλοτε με υπαινικτικά memes, άλλοτε με νυχτερινά thread γεμάτα μισόλογα και σπόντες, όχι για να πει κάτι, αλλά για να φυτέψει την αμφιβολία. Μια στρατηγική γνώριμη σε όσους κινούνται στον κόσμο του MAGA: κατηγόρησε, υπέδειξε, υποχώρησε, επανέλαβε.

Αλλά για τον Trump, ο κίνδυνος δεν είναι μόνο τι υπάρχει στα αρχεία, είναι το τι θέλουν πλέον να πιστέψουν οι οπαδοί του ότι υπάρχει. Τα καρφιά του Musk έχουν ρίξει αρκετό σπόρο ώστε οι πιο συνωμοσιολογικά διακείμενοι να αρχίσουν να αμφισβητούν. Αν ο Trump είχε τα αρχεία και δεν τα έδωσε, τότε ίσως (λένε) προστατεύει κάποιον. Ή ακόμα χειρότερα: προστατεύει τον εαυτό του.

Το γεγονός ότι ο Musk, κάποτε σχεδόν “Μεσσίας” για μεγάλο μέρος της δεξιάς, βάλλει ανοιχτά κατά του Trump, έχει προκαλέσει σύγχυση στα ακροδεξιά ψηφιακά οικοσυστήματα. Τα Telegram κανάλια που μέχρι πρότινος αναπαρήγαγαν την ευαγγελική φράση “Trust the Plan”, τώρα διχάζονται μεταξύ εκείνων που επιμένουν στην πίστη και εκείνων που αρχίζουν να αναρωτιούνται: κι αν ο Trump ήταν το σχέδιο; Οπότε σε ένα κίνημα που βασίζεται σε ιστορίες χωρίς αποδείξεις, ο Musk έκανε ισχυρό όπλο την ασάφεια. Και σε αυτή τη γωνιά του διαδικτύου, η ασάφεια μπορεί να είναι πιο επικίνδυνη από οποιοδήποτε έγγραφο.

Απόλυτη πίστη με δόσεις πραγματισμού: Πότε ράγισε η βάση του Trump;

Η βάση του MAGA παραμένει, κατά κύριο λόγο, πιστή στον Trump. Όμως αυτή η πίστη τα τελευταία χρόνια μοιάζει όλο και περισσότερο με προσεκτικά διαχειριζόμενη ανοχή. Από την επανεκλογή του και μετά, η αφοσίωση απαιτεί σημαντική δόση πραγματισμού, σχεδόν καθημερινά. Ένα από τα βασικά σημεία του παλιού MAGA (η αντίθεση στις εξωτερικές στρατιωτικές επεμβάσεις) γύρισε μπούμερανγκ όταν ο Trump αποφάσισε να βομβαρδίσει ιρανικές στρατιωτικές βάσεις τον Ιούνιο. Οι εκπρόσωποι του χώρου έσπευσαν να δικαιολογήσουν την κίνηση ως «περιορισμένη» και «αναγκαία απάντηση σε ακραία πρόκληση». Κοινώς: δεν είναι πόλεμος αν κρατήσει κάτω από ένα Σαββατοκύριακο.

Η σύγκριση με τον George Bush και την ανεξέλεγκτη στρατηγική στο Ιράκ και το Αφγανιστάν ήταν το άλλοθι. Αν και χτύπησε ξένη χώρα, δεν την κατέλαβε, οπότε όλα καλά.

Ο πραγματισμός του MAGA εκτάθηκε περαιτέρω με την υποστήριξη του λεγόμενου “Big Beautiful Bill Act”, ενός νομοσχεδίου που, ειρωνικά, προσθέτει τρισεκατομμύρια στο εθνικό χρέος, τη στιγμή που η βάση του κινήματος φαντασιώνεται ακόμη ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και το κλείσιμο “ανενεργών” κρατικών υπηρεσιών. Μαζί ήρθαν και περικοπές στην υγειονομική περίθαλψη και στα επιδόματα τροφίμων, που επηρέασαν (ποιον άλλον;) τους ίδιους τους υποστηρικτές του Trump.

Και όμως, η γραμμή υπεράσπισης ήταν η αναμενόμενη: λιγότερο κράτος, λιγότερα σκουπίδια, περισσότερη καθαρότητα. Το ότι αυτό σήμαινε λιγότερα φάρμακα και λιγότερο φαγητό, είναι απλώς μια «παρενέργεια της μεταρρύθμισης». Οι υποστηρικτές επιμένουν πως, όπως είπε ο ίδιος ο Trump, «τελικά δεν θα μείνετε χαμένοι», κι αν υπάρχει κάτι που το MAGA αγαπά περισσότερο από τον ίδιο τον Trump, είναι το να πιστεύει ότι “τελικά” θα δικαιωθεί.

Η υπομονή όμως δοκιμάστηκε ακόμη και εκεί που δεν το περίμενε κανείς: στις πεδιάδες του μεσοδυτικού. Οι παραγωγοί καλαμποκιού, η φυσική καρδιά του trumpισμού, βρέθηκαν ξαφνικά αντιμέτωποι με μια… ζαχαρούχα σύγκρουση. Ο Trump, μαζί με τον αμφιλεγόμενο υπουργό Υγείας του, Robert F. Kennedy Jr, κάλεσαν την Coca-Cola να αντικαταστήσει το σιρόπι καλαμποκιού με ζάχαρη από ζαχαροκάλαμο, στο όνομα της υγείας του έθνους. «Θα κάνουμε την Αμερική υγιή ξανά», δήλωσαν. Η ειρωνεία; Στην πορεία ίσως καταφέρουν να κάνουν και τους καλλιεργητές καλαμποκιού άνεργους.

Κι ενώ το ερώτημα για το ποιο γλυκαντικό είναι πιο υγιεινό παραμένει ανοιχτό, το πολιτικό ερώτημα είναι πιο κοφτερό: πώς μπορείς να υποστηρίζεις κάποιον που απειλεί ευθέως τη ζωή και τη δουλειά σου; Για πρώτη φορά, κάποιοι MAGA ψηφοφόροι δεν ψάχνουν μόνο δικαιολογίες. Αρχίζουν να ψάχνουν απαντήσεις.

Και αν αυτή η ρωγμή διευρυνθεί, μπορεί να γίνει το πιο σκληρό σημείο καμπής στη δεύτερη περίοδο του θείου Donald.

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.