Δεν διαβάζουμε τα βιογραφικά των πολιτικών. Αν θες να ξεγελάσεις τον οποιονδήποτε, δείξε του απλά το CV σου. Οι σπουδές και η προϋπηρεσία δεν αποδεικνύουν τίποτα, ούτε αποτελούν ενδείξεις προθέσεων ή ιδεολογικής κατεύθυνσης. Όσους μαλάκες, ανήθικους, εγκληματίες και χαζούς έχει βγάλει το Harvard άλλους τόσους έχει και το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.

Δεν συμμετέχουμε σε πολιτικές συζητήσεις όταν οι άνθρωποι που απαρτίζουν την παρέα έχουν ξεκάθαρες πολιτικές τοποθετήσεις, οι οποίες έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις δικές μας. Κανείς δεν χρειάζεται να πείσει κανέναν, ας ψηφίσει ο καθένας ό,τι θέλει -το κρίμα στο λαιμό του.

Δεν παρακολουθούμε τηλεοπτικά πάνελ με καλεσμένο τον Άδωνη Γεωργιάδη ή τον Παύλο Πολάκη. Κανείς τους δεν θα μας προσφέρει κάτι «χρήσιμο». Κάτι ανάλογο ισχύει και για τις περιπτώσεις του Κωνσταντίνου Μπόγδανου, τον Θάνου Τζήμερου, του Φάηλου Κρανιδιώτη, της Αφροδίτης Λατινοπούλου, του Κυριάκου Βελόπουλου και του Άρη Πορτοσάλτε.

Δεν αναζητούμε έμπνευση σε δηλώσεις από celebrities, ανθρώπους της τέχνης, υπεροπτικούς λόγιους, influencers και σοσιαλμιντιακές περσόνες -εκτός και αν αύριο εμφανιστεί κάποιος/α, από το πουθενά, και ρίξει λίγο φως στο δημόσιο γκρίζο. Ο καθένας ας εκφέρει την γνώμη του, αλλά μην την υψώσουμε σε λάβαρο. Να βρούμε ένα δικό μας να κρατήσουμε.

Δεν ψηφίζουμε ό,τι και οι γονείς μας. End of story.

Δεν ψηφίζουμε εκδικητικά. Επίσης, end of story.

Αναζητούμε, ο καθένας με τον τρόπο που θα επιλέξει, σημεία ταύτισης με το προεκλογικό πρόγραμμα των κομμάτων. Απ’ αυτό, φιλτράρουμε τις προθέσεις (αυτά δηλαδή που είναι και λίγο ουτοπικά), τα πρακτικά θέματα (εκείνα που θα βελτιώσουν την ποιότητα της ζωή μας), και προσπαθούμε να διαβάσουμε/ακούσουμε πίσω από τις λέξεις. Αυτή η εξαγγελία ποιον ευνοεί; Ποιος είναι ο απώτερος σκοπός αυτών των προτάσεων; Είναι προοδευτικό αυτό το μέτρο ή «χαϊδεύει τα αυτιά»;

Δεν πηγαίνουμε να ψηφίσουμε με hangover. Τοποθετούμε τον φάκελο στην κάλπη όντας νηφάλιοι και πίνουμε αργά το βράδυ, για να πνίξουμε τον πόνο μας, μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων.

Δεν μιλάμε άσχημα στην εφορευτική επιτροπή. Είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τις όποιες καθυστερήσεις πιθανόν προκύψουν.

Δεν τσακωνόμαστε για πολιτικά θέματα μπροστά σε παιδιά. Αν κάτι πρέπει να κρατήσουν απ’ αυτήν την προεκλογική περίοδο, είναι το πόσο σημαντικό ζήτημα είναι η ψήφος, η διαδικασία των εκλογών και η άσκηση των πολιτικών μας δικαιωμάτων.

Δεν χωρίζουμε λόγω διαφορετικής ψήφου και πολιτικών πεποιθήσεων, αλλά παίρνουμε λίγο «τον χρόνο μας». Σε λίγες μέρες πάλι το ίδιο σκατά θα είναι όλα, «Δεν πάμε μία εκδρομή;». Ωστόσο,

«Οι φιλίες δεν χαλάνε για τα κόμματα ρε μαλάκα». Μέγα ψέμα. Βέβαια, σε λίγες μέρες πάλι το ίδιο σκατά θα είναι όλα, «Δεν πάμε για καμιά μπύρα;».

Δεν ασχολούμαστε καθημερινά με δηλώσεις και συνεντεύξεις πολιτικών. Σπάνια θα ειπωθεί κάτι που δεν έχει ξανά ακουστεί, καμία διαφοροποίηση δεν θα υπάρξει στις υπάρχουσες τοποθετήσεις τους. Ετοιμαστείτε για τις μέρες της Μαρμότας -ένα ατελείωτο déjà vu.

Δεν παρακολουθούμε τηλεοπτικές εκπομπές που ακολουθούν πιστά την παροιμία «χωριό που φαίνεται, κολαούζο δεν θέλει». Τα περισσότερα κανάλια και γενικότερα τα μίντια, έχουν ήδη διαλέξει σε ποια πλευρά ανήκουν. Λίγα είναι αυτά που έχουν έντονα το στοιχείο της έκπληξης. Ας τα ανακαλύψετε -μπείτε στο olafaq.gr για παράδειγμα, α, εδώ είστε.

Δεν ψηφίζουμε με μη πολιτικά κριτήρια. Η λάμψη που εκπέμπουν οι αθλητές και τα μοντέλα, η οικειότητα που έχει αναπτυχθεί με καλλιτέχνες και δημοσιογράφους, είναι ο καλύτερος αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης. Φυσικά και μπορούν να έχουν πολιτική άποψη, να διεκδικήσουν την ψήφο μας, να θέλουν όντως να προσφέρουν στην δημόσια ζωή αυτού του τόπου. Ξέρουμε όμως πολύ καλά με ποιον τρόπο λειτουργεί το πολιτικό σύστημα -όχι μόνο στην Ελλάδα- και για ποιον λόγο τα κόμματα στρατολογούν τέτοιες προσωπικότητες στα ψηφοδέλτιά τους.

Δεν στεκόμαστε στα λάθη του μακρινού παρελθόντος (4+ χρόνια πίσω), αλλά κοιτάμε μπροστά. Ναι, ξέρω, κάποιοι μας απογοήτευσαν, κάποιοι δεν εκπλήρωσαν τις υποσχέσεις τους, οι περισσότεροι έκαναν λάθη, παρόλα αυτά, το τσουβάλιασμα δεν ευννοεί τον πολίτη αλλά το σύστημα.

Δεν βρισκόμαστε στην κεντρική Ευρώπη, δεν αποτελούμε μέρος της Σκανδιναβίας, δεν ανήκουμε σε κάποιον πρώην Σοβιετικό μπλόκ, δεν έχουμε καμία σχέση με την Ασία, την Ινδία και την Αμερική. Αποδεχόμαστε πως πατάμε Μεσόγειο και Βαλκάνια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, και προχωράμε. Τα χαρακτηριστικά μας είναι συγκεκριμένα και οι δυνατότητές μας ορίζονται απ’ αυτά. Τώρα, αν νομίζετε πως η Αθήνα μπορεί να μοιάσει στο Βερολίνο ή την Κοπεγχάγη, πως η Ελλάδα μπορεί να έχει ομοιότητες με την Σκωτία ή την Αυστρία, έχετε εξαπατηθεί. Όπου υπάρχει ήλιος, υπάρχει «αναρχία». Ας την εκμεταλλευτούμε όσο καλύτερα μπορούμε.

Δεν ασχολούμαστε όλη την ημέρα με την πολιτική σκηνή της χώρας. Συνεχίζουμε να κάνουμε την ζωή μας όπως και πριν την σημερινή ανακοινώση του Πρωθυπουργού. Συναντιόμαστε με φίλους, βλέπουμε σειρές στο Netflix, ακούμε μουσική, κάνουμε post, διαβάζουμε κανά βιβλίο, τις Κυριακές κοτόπουλο με πατάτες στον φούρνο, τσακωνόμαστε, φιλιόμαστε, πηγαίνουμε το αμάξι στο συνεργείο, βάζουμε ξυπνητήρια, πλένουμε τα πιάτα, δουλεύουμε, και όλα πάλι την αρχή. Η ροή δεν σταμάταει, η αλήθεια δεν είναι στους Sex Pistols, ούτε το νόημα της ζωής είναι στην Βουλή και περιμένει εμάς να το ανακαλύψουμε.