Αυτόν τον Αύγουστο το viral βιντεάκι του καλοκαιριού μάς ήρθε από ένα καράβι, όπου μία παρέα άκουγε από ένα bluetooth ηχείο δυνατά μουσική και κάποια επιβάτιδα, δεν άντεξε άλλο, το άρπαξε και το πέταξε στη θάλασσα. Δεν ξέρω τι είχε προηγηθεί, αν είχε ζητήσει ευγενικά να χαμηλώσουν την ένταση, αν απλά ξέσπασε ξαφνικά. Δεν επικροτώ τη στάση της, μπορώ όμως να καταλάβω το πως αισθάνθηκε, το επίπεδο του εκνευρισμού της από την έντονη ενοχλητική μουσική που προφανώς της τέντωσε την υπομονή και είχε αυτό το ξέσπασμα θυμού.

Σε ένα δημόσιο χώρο, σε ένα Μέσο Μαζικής μεταφοράς, σε ένα πάρκο, μία πλατεία, είναι σημαντικό να σέβεσαι τον περίγυρο. Δεν είναι ο καθένας υποχρεωμένος να ακούει στη διαπασών τη μουσική σου, ή ας πούμε να μιλάς στο τηλέφωνο δυνατά αναλύοντας τα τελευταία κουτσομπολιά, ενώ κάποιος πάει στη δουλειά του, ηρεμεί ρεμβάζοντας έξω ή απλά πίνει τον καφέ του. Υπάρχουν κάποιοι άγραφοι κανόνες σε κάθε κοινωνία που εξασφαλίζουν την αρμονική μας συνύπαρξη. Σαφώς η αντίδραση αυτής της γυναίκας, να πετάξει στη θάλασσα το ηχειάκι δεν εμπίπτει σε αυτούς.

Αλλά, θα το παραδεχτώ, έχω σκεφτεί πολλές φορές να το κάνω, απλά οι κοινωνικοί φραγμοί λειτουργούν αποτρεπτικά σε μένα. Ειδικά σε μέρη που θες να βρεις γαλήνη και να ηρεμήσεις,όπως στην περίοδο διακοπών, αυτή η εσωτερική πάλη να μην προβώ σε αντίστοιχες ακρότητες, εμφανίζεται συχνά.

Υπάρχουν 2 βασικά είδη ανθρώπων στις διακοπές. Αυτοί που προτιμούν κόσμο, μαγαζιά με μουσική δυνατά, χορό, πάρτυ, οργανωμένες παραλίες, beach bar και clubbing . Και όσοι θέλουν ένα ήρεμο μέρος να χαλαρώσουν, χωρίς πολύ κόσμο, με ήσυχες παραλίες, ανοργάνωτες, παρθένα φύση, μακριά από το θόρυβο και τη βαβούρα. Σαφώς υπάρχουν και υποκατηγορίες σε αυτά τα 2 είδη, αλλά σε γενικές γραμμές αυτές οι 2 ομπρέλες καλύπτουν σχεδόν τα πάντα.

Καθένας στο χρόνο που έχει ελέυθερο, επιλέγει να κάνει ό,τι τον γεμίζει και τον κάνει χαρούμενο. Έτσι και εγώ τις περισσότερες φορές, προσπαθώ να βρω μέρη που ναι μεν δεν θα είναι άδεια, αλλά θα έχουν στιγμές χαλάρωσης, χωρίς πολύ κόσμο, με παραλίες ερημικές και ήρεμες. Και δυστυχώς, με τον υπερτουρισμό και τη λαίλαπα της ξαπλώστρας, των οργανωμένων beach bar σε κάθε κολπίσκο, τα μέρη αυτά πια σπανίζουν.

Η ασυδοσία της καπιταλιστικής παράνοιας, σε συνδυασμό με την απουσία και διαφθορά των ελεγκτικών αρχών, έχουν μετατρέψει πολλές παραθαλάσσιες περιοχές σε τεράστιες εκτάσεις ομπρέλας και ξαπλώστρας, που συνδυάζονται από μουσική μπιτ σε υψηλά επίπεδα, αλλοιώνοντας την εικόνα των περισσότερων παραλιών. Η αγνότητα του τοπίου χάνεται και το μάτι σου δεν μπορεί να δει τίποτα άλλο πέρα από τα “ξύλινα κρεβάτια” και τις μαξιλάρες που καλύπτουν τη μεγαλύτερη έκταση της χρυσαφένιας άμμου.

ηχειάκι
Φωτ.: Caesar Kapares

Πλέον, για όσους δεν περνούν καλά σε αυτό το δυστοπικό (για μένα) σκηνικό, η εύρεση μιας ανοργάνωτης, ήρεμης παραλίας έχει γίνει ολόκληρη επιχείρηση. Αναζητούμε χιλιόμετρα μακριά από τον πολιτισμό ερημικά κολπάκια, κατεβαίνουμε απόκρημνες πλαγιές απλά για να απολαύσουμε την ηρεμία της θάλασσας και τον ήχο του κύματος που σκάει στην άμμο.

Και εκεί που έχουμε αγωνιστεί να βρούμε ένα τέτοιο μέρος, απολαμβάνουμε τη γαλήνη και προσπαθούμε να αδειάσουμε το μυαλό, σκάει η παρέα με το ηχειάκι… Όλεθρος. Καταλαμβάνουν τη μισή παραλία, και ξεκινάει το μικρό προσωπικό τους πάρτυ με το ηχείο, που έχει συνδεθεί στο κινητό να παίζει στη διαπασών μπίτια λες και είμαστε σε μπιτσόμπαρο.

Γιατί βρε πουλάκια μου. Και δεν είναι ηλικιακό το θέμα. Δεν μιλάω σαν γριά, σαν μεσήλικη που της τη δίνει η νέα γενιά. Από μικρή με ενοχλούσε αυτό. Γιατί δε σέβεσαι ότι όσοι βρίσκονται σε αυτήν την απομονωμένη παραλία, ήρθαν για κάποιον λόγο μακριά από τον πολιτισμό; Γιατί δεν καταλαβαίνετε, ότι αν θέλαμε να ακούσουμε μουσική και να παρτάρουμε δε θα μπαίναμε στον κόπο να γκρεμοτσακιστούμε για να κατέβουμε στο μοναδικό κολπίσκο που ο υπερτουρισμός δεν έχει καταλάβει;

Είναι λογικό να θες να βάλεις λίγη μουσική, υπάρχουν όμως και όρια στα επίπεδα ντεσιμπέλ.  Όλοι έχουμε κάποια στιγμή στη ζωή μας βάλει ηχειάκια στην παραλία, έχουμε σιγοτραγουδίσει με μία κιθάρα, αλλά για λίγο, και σε λογικά επίπεδα έντασης.

Δεν είναι υποχρεωμένος ο δίπλα να φάει στη μάπα τα house κομμάτια που θέλω να ακούσω για να τρυπάρω με το νερό, ούτε το κλαρίνο του πανηγυριού. Όποιο είδος μουσικής και αν είναι, μόλις ξεπερνά ένα όριο έντασης και διάρκειας, η κατάσταση γίνεται ενοχλητική.

Αντιλαμβάνομαι ότι μπορεί να μην έχουν χρήματα να δώσουν σε μπιτσόμπαρα, υπάρχουν όμως και οικονομικές λύσεις ή και μέρη που απλά πληρώνεις το ποτό σου/ καφέ σου και απολαμβάνεις το πλήθος και τους ξέφρενους ρυθμούς. Γιατί πρέπει να ταλαιπωρούν τον κόσμο γύρω τους που θέλει ηρεμία και γαλήνη;

Είναι απλοί κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς και παιδείας. Μην με τσιτώνεις στις διακοπές μου, 5 μέρες ήρθα να αποφορτίσω εγκέφαλο και σώμα μπας και βγει ο χειμώνας. Σεβάσου το ότι περπάτησα μες τον ήλιο, και κατέβηκα γκρέμια για να βρω αυτήν την ηρεμία της φύσης. Μην διαταράσσεις την ψυχική μου υγεία σε παρακαλώ.

Γιατί θα πετάξω το ηχείο στη θάλασσα, θα φταίω το ξέρω, αλλά θα έχω τουλάχιστον ηρεμήσει.

 

➸ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Twitter και Instagram.