Το πρωί της Τετάρτης η Παγκόσμια Ομοσπονδία Στίβου ακύρωσε στον Μίλτο Τεντόγλου το 8.40 που είχε κάνει πρόσφατα γιατί δεν βρήκε τα παπούτσια του σωστά. Το ίδιο βράδυ, ο Ελληνας άλτης  έσπασε το φράγμα του καλύτερου (8.28) φετινού ρεκόρ τέσσερις φορές. Τέσσερα άλματα έκανε, τέσσερις φορές το ξεπέρασε.

Ξεκίνησε, δηλαδή, με 8.32, συνέχισε με 8.37, στην τρίτη προσπάθειά του έκανε 8.34 και στην τέταρτη το 8.41. ενώ έκανε skip στο πέμπτο και το έκτο άλμα που δικαιούτο. Ο Μίλτος Τεντόγλου άφησε στη δεύτερη θέση τον Σουηδό Τομπίας Μόντλερ με 8,06μ. και στην τρίτη τον Αμερικανο Μαρκίς Ντέντι με 7,94 μ. Όχι μικρή η απόκλιση.

Έτσι, επέστρεψε στην κατοχή του  η κορυφαία επίδοση στον κόσμο στο άλμα εις μήκος για το 2023, με τον χρυσό Ολυμπιονίκη να κλείνει στόματα και δη, με εγκεκριμένα, πλέον από την Word Athletics, παπούτσια.

 

Δύο χρόνια πριν, ο Τεντόγλου κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Στίβου, συνδυάζοντας την επιτυχία αυτή με μια ατάκα που έγινε viral αμέσως: «Ευχαριστώ την κοπέλα μου που μου σπάει τα νεύρα και πηγαίνω τσιτωμένος στους αγώνες».

Πάρα πολλές θέλησαν να βρίσκονται στην θέση αυτής της κοπέλας. Πάρα πολλοί ταυτίστηκαν. Και καμιά, κανείς δεν βρήκε το σχόλιο τοξικό, μισογύνικο ή περίεργο. Είχε απλώς πλάκα. Ήταν αυθεντικό, ανθρώπινο, γρατσούνισε λίγο το χρυσφένιο περίβλημα της νίκης ενός αθλητή-συνήθως, οι αθλητές δυσκολεύονται να μιλήσουν σε κάμερες ή να πουν  συγκλονιστικά έξυπνα πράγματα. Αποκάλυψε το αγόρι Μίλτο, τον γκόμενο Μίλτο.

Και αυτό τον ανέβασε κι άλλο στα μάτια μας. Αυτός ο άνθρωπος που κάνει πράγματα σχεδόν υπερφυσικά με το σώμα του, είναι καθημερινός, αγαπάει, νευριάζει, τσακώνεται, θυμώνει, χαίρεται. Κάτι σαν ροκ σταρ που λάμπει επί σκηνής, μετά όμως στο πάρτυ εκτίθεται, χορεύοντας, μιλώντας και κάνοντας τα δικά του.

Θεωμένος και ευάλωτος, συγχρόνως.

Πέρσι τον Μάρτιο, ο Τεντόγλου αρχικά πανηγύρισε το χρυσό στο παγκόσμιο κλειστού, αλλά ανέφερε μετά τον αγώνα σχετικά με το πρώτο του άκυρο άλμα: «Κάπως νευρίασα, επειδή πηδούσα πρώτος και ήθελα να τελειώσω τον αγώνα με τη μία, βρήκε άκυρο το άλμα για χιλιοστά. Εννοείται νευρίασα, γιατί ήθελα να το κάνω να φανεί κουλ, επειδή θα ήταν από την αρχή. Αφού το έκανα στο πρώτο, εννοείται πως μπορούσα να το κάνω και πάλι, είχα άλλες πέντε προσπάθειες. Το έκανα ξανά, το διόρθωσα απευθείας και ήταν το ίδιο άλμα. Η πρώτη σκέψη μετά από αυτό το άλμα, ήταν να κάνω κάτι καλύτερο».

Άλλο: μετά την πρωτιά στους Ολυμπιακούς στο Τόκιο και όντας χρυσός στα 23 του χρόνια, αφού ομολόγησε πως ήθελε να πάει για καφεδάκι στο Ολυμπιακό Χωριό, δήλωσε το εξής για το τελευταίο του άλμα στην παγκόσμια καταξίωση:

«Τι έκανα; Πήγα στο τελευταίο άλμα και τους το έκλεψα. Ηταν πολύ κακός αγώνας… Δεν ξέρω τι έπαθα στις πέντε πρώτες προσπάθειες. Πω πω καραγκιόζης μεγάλος… Η πρώτη θέση ήταν πολύ τυχερή. Δεν ξέρω τι πήγε στραβά. Μάλλον φταίει το γόνατό μου, μάλλον φταίει ότι ήταν πρωί. Δεν μπορούσα να το βρω με τίποτα. Ένιωθα κάπως περίεργα. Στο τέλος είπα πάμε για ένα χαλαρό αλματάκι. 8.21 ήταν η δεύτερη θέση, θα το κάνουμε, λέω, σιγά. Κατά λάθος έγινε… Με 8.15 δεν ήθελα να κερδίσω, για τον Θεό. Καλύτερα να έχανα. Δεν ήθελα μετάλλιο με αυτή την επίδοση, ντροπή. Δεν έπρεπε να κερδίσω εγώ σήμερα.Έπρεπε να κερδίσει ο Ετσεβαρία, ήταν καλύτερος. Μου την σπάει όταν είσαι όσο καλός όσο αυτός, αλλά δεν πηδάς… Εγώ δεν ήμουν καλά, ό,τι να ‘ναι έκανα. Μέχρι και τούμπα έφαγα».

Μετά την δεύτερη θέση που κατέκτησε στο Ορεγκον, επίσης μιλά με αλήθεια που αφοπλίζει, γιατί σπανίζει, γιατί απέχει από την φιλοσοφία της εικόνας και του δήθεν:

«Ο αγώνας ήταν από τους καλύτερους από άποψη επιδόσεων, αλλά δεν μου ξέφυγε ένα άλμα. Δεν ξέρω τι πήγε λάθος, ήταν κοντά όλα τα άλματά μου. Το χειρότερό μου άλμα ήταν στα 8,20. Ήμουν σταθερός, αλλά ένα δεν ξέφυγε. Νομίζω ότι οι προσγειώσεις μου ήταν αυτές που μου στέρησαν το χρυσό μετάλλιο. Πάντα είναι κακές. Αν κάνεις κακή προσγείωση, χάνεις περισσότερα εκατοστά. Είναι κρίμα που το έχασα έτσι το χρυσό. Δεν πειράζει που έχασα με 8,32. Δεν πέτυχα ούτε ένα άλμα. Είπα ότι έπρεπε να κάνω 8,50. Δεν έπρεπε να κερδίσω με 8,32».

Ο τύπος έχει πει σε συνέντευξή του (καταπληκτική) στον Παύλο Κόντο ότι ο αθλητισμός είναι κάτι διανοητικό. Και ίσως καλλιτεχνικό. Για την ακρίβεια:

«Το άλμα εις μήκος, όπως όλα τα αθλήματα, είναι διανοητικό. Πρέπει να είσαι πολύ παρατηρητικός, να ξέρεις να κάνεις αλλαγές, να διορθώνεις τα λάθη σου. Βλέπω αθλητές που, αν και είναι στο αγώνισμα για χρόνια, κάνουν τα ίδια και τα ίδια λάθη. Και απορώ γιατί, γιατί δεν μπορούν να τα δουν, να τα σκεφτούν, να αλλάξουν κάτι. Το πώς δουλεύεις με το σώμα σου είναι ζήτημα σκέψης: το σώμα είναι για τον αθλητή αντικείμενο μελέτης. (…) Ο αθλητής δεν μοιάζει με επιστήμονα, με γιατρό, μοιάζει όμως, σίγουρα, με τεχνίτη που δουλεύει για να παραγάγει ένα αποτέλεσμα. Μοιάζει και με καλλιτέχνη, γιατί υπάρχει περιθώριο να δημιουργήσει ένα προσωπικό στυλ. Ανάμεσα στις πολλές τεχνικές, επιλέγεις εκείνη που είναι καταλληλότερη για σένα.»

Ο Μίλτος Τεντόγλου μάς έχει δείξει ότι είναι τετραπέρατος και ευαίσθητος-σπάνιος συνδυασμός. Ότι δεν μοιάζει και πολύ με τους άλλους αθλητές και πρωταθλητές, όχι με αυτούς που ξέραμε και ξέρουμε, τουλάχιστον. Δεν το παίζει «καλό παιδί», είναι. Καθένας θα ήθελε να πάει για έναν καφέ μαζί του ή ένα ποτό, καλύτερα-εκτός αγωνιστικής.

Στην εποχή της εικόνας, η ευγενής ωμότητα ενός νέου παιδιού που κάνει το όνειρό του πράξη και είναι ανοιχτός σε κάθε στροφή της ζωής, χωρίς να είναι per se κάτι συγκλονιστικό ή καρασπάνιο, αποτελεί σίγουρα εξίσου σημαντική είδηση με αυτές που διαβάζουμε για τις νίκες και τις επιτυχίες του.

Keep rocking, Μίλτο. Κι ας ακούς και τραπ, που λέει ο λόγος…