Kάθε εβδομάδα το αγαπημένο σας FAQ Team γράφει ποια πράγματα τους ανεβάζουν (ή τους κατεβάζουν) συναισθηματικά, ψυχολογικά και εγκεφαλικά!
Δήμητρα Αθανασοπούλου
👍 Το «1976» της Μανουέλα Μαρτέλι που αναπαριστά τη Χιλή της δικτατορίας του Πινοσέτ. Το κλίμα αγωνίας και παράνοιας της εποχής αποτυπώνεται με τρόπο εξαιρετικό μέσα από τη συνάντηση μιας μεγαλοαστής γυναίκας με έναν νεαρό επαναστάτη, που καταφέρνει να τη μετατοπίσει.
👎 Πόσο μπορεί να μας αφορά ένα μεθυσμένο ζεϊμπέκικο και η δημόσια έκφραση ενός ξένου έρωτα; Γιατί ζούμε «καταναλώνοντας» τα συναισθήματα των άλλων και επιτρέπουμε στην κυρίαρχη ηθική να μας χωρίζει σε στρατόπεδα υπέρ και κατά Μπισμπίκη; Μήπως οι περισσότεροι απλά θα εύχονταν να μπορούσαν να νιώσουν μια τέτοια καψούρα και οι υπόλοιποι να είχαν απλά το θάρρος να ζήσουν μέχρι όπου… την παράδοξη ένωση δυο διαφορετικών κόσμων;
Εύα Αναστασιάδου
👍 Το ότι η συντακτική ομάδα του Οlafaq με υποδέχτηκε ζεστά και με άπλετη υπομονή… Και η παγωμένη μπύρα σε γυάλινο ποτήρι.
👎 Το ότι ένα χρόνο μετά, ο πόλεμος ακόμα μαίνεται στην Ουκρανία και η υποκρισία της Ευρώπης που ξεχνώντας τις κτηνωδίες που έγιναν στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας (μόνο η γενοκτονία στο χωριό Srebrenica κόστισε τη ζωή σε 8000 άμαχους) θεωρεί ότι η ουκρανική διαμάχη είναι η πρώτη σοβαρή/μεγάλη/απάνθρωπη (κλπ.) ευρωπαϊκή σύρραξη μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Γεωργία Δρακάκη
👍 Το βιβλίο «Παύλος Σιδηρόπουλος & Σπυριδούλα: Φλου» του Γιώργου Αλλαμανή από τις εκδόσεις ΟΞΥ, με τον ποιητικό πρόλογο της Θέκλας Τσελεπή (in Θέκλα we trust) και την άριστα οργανωμένη παρουσίαση του αξέχαστου αυτού άλμπουμ. Το καταβρόχθισα σε ένα απόγευμα μπαινοβγαίνοντας σε διαφορετικά ΜΜΜ, μην προσέχοντας ούτε λίγο το κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας.
👎 Οι Καθαροδευτέρες των ενήλικων χρόνων που μου θυμίζουν γλυκόπικρα τις παιδικές μου: απαρεγκλίτως εκδρομές με τους γονείς και τους κουμπάρους τους, χαρταετοί, φαγιά σε ταβέρνες, χειροπιαστή χαρά. Φέτος, αναμονή χρημάτων marketpass, χαρμολύπη, ερωτικές απογοητεύσεις. Εντάξει, θα ζήσουμε, αλλά ας γκρινιάξουμε πρώτα και λίγο.
Ειρήνη Δρίβα
👍 Στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου παίζεται από την Παρασκευή, 24 Φεβρουαρίου, η παράσταση “Andy” σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μπογδάνου με τον Μιλτιάδη Φιορέντζη. Πολλά έχουν γραφτεί για τα έργα και τις ημέρες του Άντυ Γουόρχολ. Ο άνθρωπος που έκανε το εφήμερο τέχνη κατάφερε τα καλλιτεχνικά λόμπι της εποχής να μιλούν για εκείνον με τα πιο κολακευτικά λόγια. Το ερώτημα δεν είναι τι κοινό έχει ένας πίνακας του Λεονάρντο Ντα Βίντσι με μια κονσέρβα της σούπας Campbell. Φυσικά και εικαστικά απέχουν παρασάγγας. Πολιτικά όμως; Όπως και ο ίδιος συνήθιζε να λέει “ο τρόπος που βλέπουμε ένα έργο τέχνης είναι πολιτικός”. Μπροστά στη Μόνα Λίζα κόβεται η ανάσα και της αστικής και της εργατικής τάξη. Και αυτή είναι η δύναμη της τέχνης!
👎 Ο αριβισμός. Τίποτα χειρότερο από έναν άνθρωπο οπορτουνιστή που δεν υπολογίζει τίποτα προκειμένου να εξυπηρετήσει εαυτόν. Στη δημοσιογραφία δυστυχώς υπάρχετε πολλοί.
Γιάννης Καρδάσης
👍 Μ’ άρεσε που μια άσκοπη βόλτα στο κέντρο, με οδήγησε στα παλιά μου λημέρια, στο κέντρο της πόλης. Σε ένα από τα (πολύ) λίγα δισκάδικα που έχουν απομείνει. Επίσης μάρεσε που βρήκα δύο albums που τα έψαχνα από καιρό!
👎 Δεν μ’ άρεσε που εκτός από τα εμφανή σημάδια της φθοράς του χρόνου σε κτίριο, κατάστημα και ανθρώπους οι αγαπημένοι γείτονες του κέντρου είναι ετοιμοι για κάθε είδους καυγά και λογομαχία, έχουν δεν έχουν δίκιο, αγνοώντας μεγαλόπρεπα οτι αυτή την πόλη (που τόσο μας ταλαιπωρεί) την μοιράζόμαστε όλοι, (μας αρέσει δεν μας αρέσει).
Μπάμπης Μελικίδης
👍 Το Tar και η Blanchett. Κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον και είναι μια προσεγμένη και εξαιρετική παραγωγή με σεβασμό στο υλικό και πολλά μηνύματα, κομμένο και ραμμένο στην Blanchett, χωρίς ωστόσο να “καπελώνει” τους υπόλοιπους χαρακτήρες, κι ας είναι η ηθοποιός… οδοστρωτήρας. Αν δεν πάρει το Όσκαρ, ελπίζω να το πάρει το μέτωπο της! Τα φρύδια ανεβοκατεβαίνουν ασταμάτητα και οι ρυτίδες χορεύουν με ένταση!
👎 Πώς είναι «θαύμα» η ανάσυρση ενός θαμμένου στα χαλάσματα από το σεισμό, την στιγμή που άλλοι, πιο δίπλα ίσως, περίμεναν μαρτυρικά το τέλος τους;
Γιάννης Παπαϊωάννου
👍 H κατάθλιψη και τα social media, χορεύουν ερωτευμένα, πορεύονται στη ζωή χέρι-χέρι.
👎 Η επανάσταση πέθανε. Ζήτω η επανάσταση της συνείδησης. Αυτή όπου οι άνθρωποι συσκευάζουν συνεχώς τον εαυτό τους για δημόσια κατανάλωση και βλέπουν τη δημοτικότητά τους και τη δημοτικότητα των άλλων να ποσοτικοποιείται. Ετοιμαστείτε, εκλογές έρχονται!
Χριστιάνα Στυλιανού
👍 Οι άνθρωποι στο μετρό που προσφέρουν τη θέση τους σε κάποιον άλλον και τα πρώτα άνθη ταν αμυγδαλιών που άρχισαν να ξεμυτίζουν.
👎 Οι φρενήρεις ρυθμοί της καθημερινότητας.
Μίλτος Τόσκας
👍 Mας άρεσε η νέα ενότητα των podcasts στο Olafaq. Λατρέψαμε τα “Πνεύματα του Ινισέριν” του ΜακΝτόνα. Μία τόσο βαθιά ταινία που τοποθετώ στο προσωπικό νο1 της σεζόν. Συγκινητικό το βιβλίο “Ημέρες Καλοσύνης”. Η Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη επιστρέφει και είναι ικανή να επαναλάβει τον θρίαμβο του 2018.
👎 Τα marketpass ελεημοσύνης. Σε εκλογές με συνθήκες “τραμπισμού”. Η πολιτική πηγαίνει περίπατο. Mακάρι να αλλάξει κάτι στην τελική ευθεία.
Σίντυ Χατζή
👍 Μια ψιλο-άνοιξη έχει αρχίσει να διαφαίνεται στον ορίζοντα. Και δεν έχω καμία αλλεργία, άρα δεν έχω να φοβάμαι τίποτα.
👎 Ρε παιδιά, όταν λέμε να κοροϊδεύουμε τη χαζομάρα του market pass, εννοούμε να σχολιάζουμε την κατάντια και τη ξεδιαντροπιά της κυβέρνησης. Όχι να γελάμε με τον κόσμο που έκανε αίτηση γιατί χρειάζεται τα λεφτά. Δεν μπορούμε να κρίνουμε το μέτρο, χωρίς να γελάμε που «καλέ, κάτι φτωχοί» δέχτηκαν τα λεφτά που τους πέταξε η κυβέρνηση; Δε γίνεται να πολεμάμε τον ελιτισμό με ελιτισμό. Από το να κακοποιούμε λεκτικά την εργατική τάξη, ας μιλάμε καλύτερα για το ζεϊμπέκικο του Μπισμπίκη, χαλάλι.
Kάθε εβδομάδα το αγαπημένο σας FAQ Team γράφει ποια πράγματα τους ανεβάζουν (ή τους κατεβάζουν) συναισθηματικά, ψυχολογικά και εγκεφαλικά!
Δήμητρα Αθανασοπούλου
👍 Το «1976» της Μανουέλα Μαρτέλι που αναπαριστά τη Χιλή της δικτατορίας του Πινοσέτ. Το κλίμα αγωνίας και παράνοιας της εποχής αποτυπώνεται με τρόπο εξαιρετικό μέσα από τη συνάντηση μιας μεγαλοαστής γυναίκας με έναν νεαρό επαναστάτη, που καταφέρνει να τη μετατοπίσει.
👎 Πόσο μπορεί να μας αφορά ένα μεθυσμένο ζεϊμπέκικο και η δημόσια έκφραση ενός ξένου έρωτα; Γιατί ζούμε «καταναλώνοντας» τα συναισθήματα των άλλων και επιτρέπουμε στην κυρίαρχη ηθική να μας χωρίζει σε στρατόπεδα υπέρ και κατά Μπισμπίκη; Μήπως οι περισσότεροι απλά θα εύχονταν να μπορούσαν να νιώσουν μια τέτοια καψούρα και οι υπόλοιποι να είχαν απλά το θάρρος να ζήσουν μέχρι όπου… την παράδοξη ένωση δυο διαφορετικών κόσμων;
Εύα Αναστασιάδου
👍 Το ότι η συντακτική ομάδα του Οlafaq με υποδέχτηκε ζεστά και με άπλετη υπομονή… Και η παγωμένη μπύρα σε γυάλινο ποτήρι.
👎 Το ότι ένα χρόνο μετά, ο πόλεμος ακόμα μαίνεται στην Ουκρανία και η υποκρισία της Ευρώπης που ξεχνώντας τις κτηνωδίες που έγιναν στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας (μόνο η γενοκτονία στο χωριό Srebrenica κόστισε τη ζωή σε 8000 άμαχους) θεωρεί ότι η ουκρανική διαμάχη είναι η πρώτη σοβαρή/μεγάλη/απάνθρωπη (κλπ.) ευρωπαϊκή σύρραξη μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Γεωργία Δρακάκη
👍 Το βιβλίο «Παύλος Σιδηρόπουλος & Σπυριδούλα: Φλου» του Γιώργου Αλλαμανή από τις εκδόσεις ΟΞΥ, με τον ποιητικό πρόλογο της Θέκλας Τσελεπή (in Θέκλα we trust) και την άριστα οργανωμένη παρουσίαση του αξέχαστου αυτού άλμπουμ. Το καταβρόχθισα σε ένα απόγευμα μπαινοβγαίνοντας σε διαφορετικά ΜΜΜ, μην προσέχοντας ούτε λίγο το κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας.
👎 Οι Καθαροδευτέρες των ενήλικων χρόνων που μου θυμίζουν γλυκόπικρα τις παιδικές μου: απαρεγκλίτως εκδρομές με τους γονείς και τους κουμπάρους τους, χαρταετοί, φαγιά σε ταβέρνες, χειροπιαστή χαρά. Φέτος, αναμονή χρημάτων marketpass, χαρμολύπη, ερωτικές απογοητεύσεις. Εντάξει, θα ζήσουμε, αλλά ας γκρινιάξουμε πρώτα και λίγο.
Ειρήνη Δρίβα
👍 Στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου παίζεται από την Παρασκευή, 24 Φεβρουαρίου, η παράσταση “Andy” σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μπογδάνου με τον Μιλτιάδη Φιορέντζη. Πολλά έχουν γραφτεί για τα έργα και τις ημέρες του Άντυ Γουόρχολ. Ο άνθρωπος που έκανε το εφήμερο τέχνη κατάφερε τα καλλιτεχνικά λόμπι της εποχής να μιλούν για εκείνον με τα πιο κολακευτικά λόγια. Το ερώτημα δεν είναι τι κοινό έχει ένας πίνακας του Λεονάρντο Ντα Βίντσι με μια κονσέρβα της σούπας Campbell. Φυσικά και εικαστικά απέχουν παρασάγγας. Πολιτικά όμως; Όπως και ο ίδιος συνήθιζε να λέει “ο τρόπος που βλέπουμε ένα έργο τέχνης είναι πολιτικός”. Μπροστά στη Μόνα Λίζα κόβεται η ανάσα και της αστικής και της εργατικής τάξη. Και αυτή είναι η δύναμη της τέχνης!
👎 Ο αριβισμός. Τίποτα χειρότερο από έναν άνθρωπο οπορτουνιστή που δεν υπολογίζει τίποτα προκειμένου να εξυπηρετήσει εαυτόν. Στη δημοσιογραφία δυστυχώς υπάρχετε πολλοί.
Γιάννης Καρδάσης
👍 Μ’ άρεσε που μια άσκοπη βόλτα στο κέντρο, με οδήγησε στα παλιά μου λημέρια, στο κέντρο της πόλης. Σε ένα από τα (πολύ) λίγα δισκάδικα που έχουν απομείνει. Επίσης μάρεσε που βρήκα δύο albums που τα έψαχνα από καιρό!
👎 Δεν μ’ άρεσε που εκτός από τα εμφανή σημάδια της φθοράς του χρόνου σε κτίριο, κατάστημα και ανθρώπους οι αγαπημένοι γείτονες του κέντρου είναι ετοιμοι για κάθε είδους καυγά και λογομαχία, έχουν δεν έχουν δίκιο, αγνοώντας μεγαλόπρεπα οτι αυτή την πόλη (που τόσο μας ταλαιπωρεί) την μοιράζόμαστε όλοι, (μας αρέσει δεν μας αρέσει).
Μπάμπης Μελικίδης
👍 Το Tar και η Blanchett. Κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον και είναι μια προσεγμένη και εξαιρετική παραγωγή με σεβασμό στο υλικό και πολλά μηνύματα, κομμένο και ραμμένο στην Blanchett, χωρίς ωστόσο να “καπελώνει” τους υπόλοιπους χαρακτήρες, κι ας είναι η ηθοποιός… οδοστρωτήρας. Αν δεν πάρει το Όσκαρ, ελπίζω να το πάρει το μέτωπο της! Τα φρύδια ανεβοκατεβαίνουν ασταμάτητα και οι ρυτίδες χορεύουν με ένταση!
👎 Πώς είναι «θαύμα» η ανάσυρση ενός θαμμένου στα χαλάσματα από το σεισμό, την στιγμή που άλλοι, πιο δίπλα ίσως, περίμεναν μαρτυρικά το τέλος τους;
Γιάννης Παπαϊωάννου
👍 H κατάθλιψη και τα social media, χορεύουν ερωτευμένα, πορεύονται στη ζωή χέρι-χέρι.
👎 Η επανάσταση πέθανε. Ζήτω η επανάσταση της συνείδησης. Αυτή όπου οι άνθρωποι συσκευάζουν συνεχώς τον εαυτό τους για δημόσια κατανάλωση και βλέπουν τη δημοτικότητά τους και τη δημοτικότητα των άλλων να ποσοτικοποιείται. Ετοιμαστείτε, εκλογές έρχονται!
Χριστιάνα Στυλιανού
👍 Οι άνθρωποι στο μετρό που προσφέρουν τη θέση τους σε κάποιον άλλον και τα πρώτα άνθη ταν αμυγδαλιών που άρχισαν να ξεμυτίζουν.
👎 Οι φρενήρεις ρυθμοί της καθημερινότητας.
Μίλτος Τόσκας
👍 Mας άρεσε η νέα ενότητα των podcasts στο Olafaq. Λατρέψαμε τα “Πνεύματα του Ινισέριν” του ΜακΝτόνα. Μία τόσο βαθιά ταινία που τοποθετώ στο προσωπικό νο1 της σεζόν. Συγκινητικό το βιβλίο “Ημέρες Καλοσύνης”. Η Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη επιστρέφει και είναι ικανή να επαναλάβει τον θρίαμβο του 2018.
👎 Τα marketpass ελεημοσύνης. Σε εκλογές με συνθήκες “τραμπισμού”. Η πολιτική πηγαίνει περίπατο. Mακάρι να αλλάξει κάτι στην τελική ευθεία.
Σίντυ Χατζή
👍 Μια ψιλο-άνοιξη έχει αρχίσει να διαφαίνεται στον ορίζοντα. Και δεν έχω καμία αλλεργία, άρα δεν έχω να φοβάμαι τίποτα.
👎 Ρε παιδιά, όταν λέμε να κοροϊδεύουμε τη χαζομάρα του market pass, εννοούμε να σχολιάζουμε την κατάντια και τη ξεδιαντροπιά της κυβέρνησης. Όχι να γελάμε με τον κόσμο που έκανε αίτηση γιατί χρειάζεται τα λεφτά. Δεν μπορούμε να κρίνουμε το μέτρο, χωρίς να γελάμε που «καλέ, κάτι φτωχοί» δέχτηκαν τα λεφτά που τους πέταξε η κυβέρνηση; Δε γίνεται να πολεμάμε τον ελιτισμό με ελιτισμό. Από το να κακοποιούμε λεκτικά την εργατική τάξη, ας μιλάμε καλύτερα για το ζεϊμπέκικο του Μπισμπίκη, χαλάλι.
