Μέσα στο σαββατοκύριακο που μας πέρασε, πρέπει να είδα την γνωστή, πλέον, και viral φωτογραφία της Σάνα Μαρίν να περνάει πάνω από 70-80 φορές από το timeline του Facebook μου.

H Φινλανδή πρωθυπουργός εμφανίστηκε στο μουσικό φεστιβάλ του Ruisrock με κοντό τζιν σορτσάκι, δερμάτινο μπουφάν, μαύρο τι-σερτ και αρβύλες.

Η εμφάνισή της ενθουσίασε, κατά πως φαίνεται, τους χρήστες των social media και προκάλεσε πολλά σχόλια θαυμασμού, πράγμα ενμέρει λογικό γιατί, εκτός από μια από τις συνολικά 11 γυναίκες-πρωθυπουργούς κρατών της υφηλίου, είναι όντως μια πολύ όμορφη γυναίκα, μια εξαιρετικά έξυπνη πολιτικός, μια προσωπικότητα που ανελίχθηκε πολιτικά στηριζόμενη αποκλειστικά και μόνο στις δικές της ικανότητες και που μέχρι σήμερα κρατούσε (η χρήση του παρατατικού εδώ έχει την σημασία της) το τιμόνι της χώρας της σταθερά, δυνατά και με γνώμονα μόνο το μέλλον.

Είναι, λοιπόν, όντως μια «κουλ τύπισσα» που δεν κολλάει, λόγω πολιτικής θέσης, να φορέσει το οτιδήποτε ή να πάει οπουδήποτε σε μια χώρα που δεν κρίνει ανθρώπους με βάση τις στιλιστικές της επιλογές και τα έχει λυμένα προ πολλού όλα αυτά: για την, ούτως ή αλλως, ανοικτόμυαλη Φινλανδία, το μέταλ, ακόμη και στις πιο ακραίες μορφές του ΔΕΝ είναι επιθετική μουσική που προσελκύει άτομα του περιθωρίου (υπάρχει μέχρι και μέταλ μπάντα απευθυνόμενη αποκλειστικά σε 7χρονα και 8χρονα παιδιά, οι Hevisaurus, αναζητήστε τους, έχουν πλάκα).

Επίσης, στην Φινλανδία η γραβάτα (ή το γυναικείο ταγέρ) δεν αποτελεί, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, εχέγγυο και κριτήριο επαγγελματικής αξίας ή καταξίωσης – εξαιρετικά σπάνια θα δεις γραβατωμένο άνδρα στο Ελσίνκι ή το Τάμπερε. Αντιθέτως, εδώ, ακόμη θυμάμαι μερικούς να κράζουν τον Αλέξη Τσίπρα επειδή «κυκλοφορούσε στις Βρυξέλλες αγραβάτωτος», λες και θα πήγαινε να παρουσιαστεί στην 124 Μονάδα Βασικής Εκπαίδευσης στην Τρίπολη και θα περνούσε κόσκινο από την κρίση του Πτέραρχου.

Οπότε, όπως έχετε πιθανώς καταλάβει, το παρόν άρθρο δεν κριτικάρει την Σάνα Μαρίν (την οποία εγκρίνω ως άτομο και, εν μέρει, και ως πολιτική παρουσία), αλλά αυτήν την φραγκολεβαντίνικη μανία ορισμένων εδώ στην Ελλάδα να κριτικάρουν και να επαινέσουν την Μαρίν με βάση αποκλειστικά και μόνο τις στυλιστικές της επιλογές.

Οπότε, για να το ξεκαθαρίσουμε: η Μαρίν και η κάθε Μαρίν έχει δικαίωμα να πηγαίνει όπου θέλει και να ντύνεται όπως θέλει. Να κάνει την ζωή της εκτός πρωθυπουργικού θώκου όπως το επιθυμεί η ίδια. 

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί συνεχίζουμε να ασχολούμαστε με το ντύσιμο της Μαρίν και το αν η πρωθυπουργός ακούει μέταλ στα 36-37 της χρόνια (καλά κάνει, αν θέλετε την γνώμη μου) και δεν ασχολούμαστε με την έτερη πλευρά της: την πολιτική.

Τις πολιτικές της αποφάσεις. Την στάση της απέναντι στον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο. Την επαμφοτερίζουσα θέση μιας ολόκληρης χώρας απέναντι σε έναν πολιτικό θεσμό όπως το ΝΑΤΟ.

Μια σπασμωδική πρωθυπουργία 

Γιατί, βλέπετε, επί πρωθυπουργίας Μαρίν (και υπό την βαριά σκιά του Πούτιν στα ανατολικά της σύνορα), η Φινλανδία αποφάσισε να «σπάσει» μία ουδετερότητα δεκαετιών και να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ.

Η Μαρίν, σε μια απόπειρά της να συγκαλύψει τα νώτα της πατρίδας από τον έναν αυταρχικό ολιγάρχη, τον Βλαδίμηρο, συνομίλησε ανοικτά με τον έτερο αυταρχικό δυνάστη της ευρύτερης περιοχής, τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Η συνέχεια ήταν, κατά την γνώμη μου, ελαφρώς απογοητευτική για την μέχρι τώρα πορεία της Μαρίν: η πρωθυπουργός υποχώρησε σε αρκετά από τα αιτήματα της Τουρκίας, ενώ στην συνέχεια ουσιαστικά «πούλησε» των αγώνα των Κούρδων για να κερδίσουν την ελευθερία τους (τους οποίους μέχρι σήμερα στήριζε έμπρακτα) και αποδέχτηκε την έκδοση όσων ζητήσει η Τουρκία από τη Φινλανδία.

Α, και να μην το ξεχάσω: η Μαρίν συμφώνησε στην άρση του εμπάργκο ως προς στην πώληση όπλων στην Τουρκία (ένα εμπάργκο που είχε αποφασίσει έπειτα από την εισβολή της στην Συρία με στόχο την κουρδική πολιτοφυλακή YPG, την οποία η Τουρκία θεωρεί τρομοκρατική οργάνωση, όπως και το PKK).

Ελπίζω να καταλαβαινόμαστε τώρα για ποιο λόγο χρησιμοποίησα τον παρατατικό στο ρήμα «κρατούσε» πιο πάνω: γιατί η Μαρίν, πάντα υπό την σκιά του Πούτιν, εδώ και μερικές εβδομάδες έχει αφεθεί σε μερικές εξαιρετικά σπασπωδικές, πολιτικά, κινήσεις, που απειλούν ευθέως την μέχρι πρότινος πολιτικη και κοινωνική της παρακαταθήκη, που δεν την λες και αμελητέα, αλλά και πάλι έχει να κάνει αρκετή δουλίτσα ακόμη ως προς αρκετά φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα που ταλανίζουν την Φινλανδία εδώ και δεκαετίες.

Λόγου χάρη, ο αλκοολισμός, οι αυτοκτονίες, ο ρατσισμός απέναντι στους μετανάστες, αλλά και η ενδοοικογενειακή βία, είναι θέματα ακανθώδη και με πάμπολλες πολιτικοκοινωνικές προεκτάσεις. Τέσσερις στους πέντε Αφρικανούς έχουν υποστεί συστημικό ρατσισμό στην χώρα, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, ενω το ποσοστό ενδοοικογενειακής βίας ανέρχεται στο υψηλότατο 23% για γυναίκες από 25 έως 49 ετών που ξυλοκοπούνται συστηματικά από τον σύντροφό τους (στις ίδιες ηλικίες, το αντίστοιχο ποσοστό είναι στο 26% για τις ΗΠΑ, 24% στην Βρετανία, 22% στην Γαλλία).

Η Μαρίν έχει ακόμη αρκετά βήματα να διανύσει προκειμένου να κάνει την (όπως προείπαμε, εξαιρετικά ανοικτόμυαλη, σε γενικές γραμμές) φινλανδική κοινωνία ακόμη καλύτερη προς όφελος όλων, κυρίως όσως υφίστανται κακοποίηση, παρενόχληση ή συστημικό ρατσισμό.

Ένα σημαντικό μάθημα πολιτικής 

Ήδη, στο Ελσίνκι, κάποιες δημοσκοπήσεις την παρουσιάζουν, μετά από τους χειρισμούς αυτούς, να αρχίζει να βλέπει τα ποσοστά της να πέφτουν ως προς την στήριξή της από την νεολαία, τις ηλικίες 18-35 ετών δηλαδή.

Και επειδή, ωραία όλα αυτά να τα συζητάμε, αλλά κάποιες στιγμές καλό είναι να είμαστε και λίγο πονηροί, εγώ δεν μπορώ να αποκλείσω 100% το ενδεχόμενο η πολιτικός (και όχι γυναίκα) Μαρίν να έλαβε συγκεκριμένες στυλιστικές οδηγίες από τους επικοινωνιολόγους της προκειμένου να ξαναπροβάλλει την «κουλ» και αψεγάδιαστη εικόνα της, η οποία αμαυρώθηκε, εν μέρει, με κάποιες αμφιλεγόμενες πολιτικές αποφάσεις τις τελευταίες ημέρες, οι οποίες ενδεχομένως να «ξενέρωσαν» ένα κομμάτι του λαϊκου της ακροατηρίου. Και να εμφανίστηκε στο μουσικό φεστιβάλ του Ruisrock με κοντό τζιν σορτσάκι, δερμάτινο μπουφάν, μαύρο τι-σερτ και αρβύλες.

Γιατί, για πολιτική μιλάμε εντέλει και «η πολιτική είναι κατά 70% εικόνα», που έλεγε και ο Χένρι Κίσινγκερ.

Οπότε, την επόμενη φορά, ας πάρουμε και εμείς με την σειρά μας ένα μάθημα πολιτικής επαγρύπνησης και πανουργίας και ας σταματήσουμε να «ψαρώνουμε» ή να ψευτοεντυπωσιαζόμαστε από ένα κομμάτι πολιτικής που είναι αφημένο αποκλειστικά πάνω στην επικοινωνιακή και την εικονοπλαστική στρατηγική, όπως το ανοικτό, δασύτριχο στήθος του Εμανουέλ Μακρόν ή το (απείρως πιο «λαϊκό» και λιγότερο «φιλελέ») αφημένο μούσι πέντε ημερών του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Στο τέλος, όταν έρθει ο λογαριασμός, μετά από 4-5 χρόνια, η πρωθυπουργός της Φινλανδίας δεν θα κριθεί από τις όποιες στυλιστικές ή μουσικές της επιλογές, αλλά για την πολιτική και κοινωνική παρακαταθήκη που θα αφήσει πίσω της.